Beş il atasız...
Bu yazını başlamaq üçün təkcə
içimdə deyil, elə iş otağımda da xeyli var-gəl
etdim. Necə deyərlər, ipucu tapmaq müşkülə
düşmüşdü. Üstəlik telefon zəngləri,
gəlib-gedənlərin düşüncələrimə
yaratdığı problemlər və bir də içimdəki
narahatçılıq demək olar ki, toparlanmağa imkan
vermirdi. Birdən diqqətim yarpaqları azacıq
büzüşmüş dibçəkdəki "Ana ürəyi"
çəkdi. Bu da elə bil qıfılın açarı
oldu. Dilimdən yaddaşıma, yaddaşımdan ürəyimə...
Və beləcə, bir də gördüm ki,
başlamışam yazmağa. Özü də gizlincə,
kimsənin duymadığı bir şəkildə.
Çünki bu yazı ürəyimə
yazılırdı...
...Çox uzaqdan başlayacam. O qədər uzaqdan ki,
o uzaqlığın yaşı ötən əsrin 70-ci illərinə
gedib çıxır, məhz həmin illərdə orta məktəbin
8-ci sinfində oxuyanda bəlkədə də həyatımda
ilk dəfə valideynin, ata-anamın, özümdən
böyüklərin nələr çəkdiyini, hansı
yükə çiyin verdiklərini anladım. Bu da səbəbsiz
olmadı. Oxuduğum kitablar, xüsusilə "Anamın
kitabı" məndə əməlli-başlı bir daxili
çaxnaşma yaratmışdı. Sonra da bunun ardınca
böyük Məmməd Arazın "Atamın
kitabı"nı oxudum. Bir-birinə qarışan fikirlər,
ürəyimdən keçirdiyim arzular və nəhayət,
gözümün qarşısındakı əli qabarlı
atam, anam həmin o anamın və atamın kitablarından
oxuduqlarımı sanki təkrar-təkrar vərəqlətdi
mənə. Səhərin şaxtasında, gecənin sərt
ayazında çöldən, təsərrüfatdan
qayıdan, amma yoruldum demədən mətbəxə
qaçıb uşaqları üçün nə isə
hazırlayan anamın və səbrlə onun
açacağı süfrəni gözləyən atamın
hər bir halı, hər bir hərəkəti
yaddaşıma mismarlanırdı. İşdən gəlib
dincəlməli olan bu adamların körpələri
üçün necə təşnə olmaları həqiqətən
son dərəcə maraqlı bir səhnə, son dərəcə
kövrək bir mənzərə və son dərəcə də
düşündürücü bir gerçəklik idi.
İnsan övladı üçün oddan-alovdan keçər,
deyənlərin yanılmadığına mən onda bir daha əmin
oldum və öz-özümə daxili bir qərara imza
atdım. Heç kimə bəlli olmayan, təkcə
Allahın bildiyi bir qərarı içimdə
pıçıldadım:
- Sizə oğul olacam! Sizin əzab-əziyyətlərinizin
azacıq da olsa azalması üçün, unudulması
üçün hər şey edəcəm!..
Həmin o uzaq illərdə yazdığım və
ilk kitabımın ilk şeiri olan bu misraları da atama
ünvanlamışdım:
Heç kimdən, heç kəsdən
umacağım yox
Gözü toxluğumla öyünmüşəm mən!
Anam qollarını yüyrük eyləyib -
Atamın çiynində böyümüşəm mən!
Təbii ki, hər kəsə ana müqəddəsdir...ata
gücdü, dayaqdı!.. Və
hər kəs də
anası, atası
üçün fərqli və özəl bir
dünyadı. Bu mənada anasızlığı,
atasızlığı yaşayanlar mənimlə
razılaşarlar. Çünki təbii qanun olsa da, biz
heç birimiz ana, ata, ümumiyyətlə,
doğmalarımızın, sevdiklərimizin itkisiylə
barışmırıq. Bunu zaman-zaman içimizdə
ağrı kimi daşıyırıq. Xüsusilə
duyğusal adamlar bu itkilərdən
çox üzülürlər. Mən də bir
oğul olaraq atamı
itirəndə,döyüş meydanında və adi
həyatda dostları, doğmaları son mənzilə yola
salanda bir daha anlatdı ki,
böyük Məmməd Araz "Ana itirmişəm ana
yaşında" deyəndə haqlı imiş. Özü də
bütünlüklə, sözün nöqtə
vergülünə qədər haqlı imiş. Və kiminsə
dünyasını dəyişən
valideyinin yaşını
soruşması mənə
görə,
bağışlanılmaz günahdır. Axı,
anaların, ataların
yaşı olmur!!!.
Dünən yuxuma gəlmişdin. Sonuncu dəfə
gördüyüm geyimdəydin. Həmin geyimdə od
biçməyə, on – onbeş
qoyun-quzunu qabağına
qatıb örüşə gedərdin. Necə deyərlər,
çöl-bayır adamı
idin…Və bu geyimdə bəzən daş üstündə də
otururdun, göy otluqda da dirsəklənirdin, ağaca da
söykənirdin. Amma maraqlıdır ki,
süzülmürdü, cırılmırdı bu
paltarın. Hətta anam deyəndə ki, “Əşi
çıxart onu əynindən, lap
nimdaşlaşıb.”, Deyirdin
ki, fikir vermə, mənə belə rahatdı…
Gəlmişdin yuxuma həmin paltarda, amma bu dəfə bir az
küskün, incik adama bənzəyirdin. Salamı da soyuq
aldın, dilucu. Başa düşdüm günahımı. Az
qala bir ildi ki, qəbrini zirayət
etmirəm, bir ildir ki, yolum düşməyib sən yatan o məzarın
olduğun tərəflərə.
Gərək bağışlayasan. Həm qayğılar çoxdu, həm maddi sıxıntılar, həm də ağrı-acı imkan vermir. Yəqin
xəbərin var, Səndə olan ağrıların hamısı köçüb mənə.
Mən də gecələr səhərə
qədər qollarımı, ayaqlarımı ovuram, dizlərimi
döyəcləyirəm, faydası yoxdu. Elə zoqquldayır
ki, az qala ürəyim dayansın. Doğrudur, bu mənə bəraət qazandırmır, amma olanı deyirəm. Özün
bilirsən ki, heç vaxt sənə
yalan danışmamışam və həmişə də
düşünmüşəm ki, dünyanın ən
böyük Adamı, ən
böyük Atası sənsən.
İndi də bu fikirdə qalıram. Beş ildir bu fikirlə
yaşayıram.
Təəssüf ki, Səni
2019-cu ilin martın 17-də cənnətə yola salanda o
böyüklüyünün də sənlə getdiyini anladım. İndi isə
budanmış, qol-qanadı sözümə baxmayan
yarıqurumuş bir ağac kimiyəm. Çünki güvəncim
yoxdu, ata güvəncim!!!...
Baxışlarımız toqquşanda atam həmin o
köhnə səsi ilə söyləyir:
- Tək bizim kəndimiz, evimz talanmayıb ki... Bu dərdi
çəkən tək biz deyilik ki, özünə fikir ver,
hər gün qocalırsan. Nə yaşın var ki... Bir də
fikir çəkməklə heç nəyi dəyişə
bilməzsən!..
Doğrudan da , llər ötüb... Mən də
yaşlaşmışam... Ata da olmuşam, baba da. Amma atama,
anama verdiyim vədi gerçəkləşdirə bilməmişəm.
Hə, mən bu fikirləri sözə, yazıya
köçürdükcə hardansa ağlıma bir
qığılcım kimi işartı düşdü. O
işartı içimi də, ruhumu da alışdırdı.
Özüm də bilmədən başladım misraları
pıçıldamağa. Yazdım ki:
( Atamın ruhuna)
Səni yuxuda gördüm...
Yenə həmən sitildə...
Can köynəyin də həmən -
Uzandığın mitil də!
Çöhrən solğun - ağarmış
Kipriklərin titrəyir...
Sinən bir az qabarmış -
Barmaqların büdrəyir...
Dodağını dilinlə
İsladırsan bir təhər...
Gözlərinin dibində -
Qürub edir bir səhər...
Baxışların "Əlvida" ...
Notlarında köklənib...
Sən ruha çevriləndən -
Nimdaş ömrüm təklənib!..
... Səni yuxuda gördüm
Yenə alnında tər var...
Sənli günlərə döndüm -
Ürəyimdə tər qabar...
...Dibçəkdəki gülün
torpağını yumuşalda-yumuşalda özümə təsəlli
vermək istəyirəm. Barmaqlarımın ucundakı
torpağın hənirini hiss edirəm. O istilik damarıma,
qanıma işləyib. Bu məqamda nə vaxtsa
yazdığım şeirin bir misrası ağlımın
ucundan gəlib keçir. O şeirdə yazmışdım
ki, torpaq çəkir adamı! İndi də hiss etdim bunu,
özü də açıq-aşkar şəkildə. Hiss
etdim ki, yerin üstündəki dostlarımın, güvəndiklərimin
sayı azaldıqca, onların yerin altında sayı
artdıqca mən də torpağa tərəf, yerin altına
tərəf yaxınlaşıram. Ara məsafəmiz
ölçüsü bilinməyən bir sürətlə,
bir qayda üzrə azalıb, qısalıb. Və kim istəsə,
qısalan ömür də deyə bilər. Amma fərq etmir.
Söhbət Allahın verdiyi ömrü elə onun öz diqqəti,
nəzərləri altında yarpaqlarını tökməsidi,
saralmasıdı, qocalması və yaxud sınması, əyilməsi...
bir də kökündən qopmasıdı. Deməli, bu bəlli
yoldan qaçmaq, çəkinmək, o yolu dəyişmək
mümkün deyil. Elə bəlkə də bunun özü də
bir gözəllikdi. Çünki dəyişilməyən bəlli
yolu hər kəs özü kimi, öz adıyla, öz
yerişi ilə keçib gedir...
Mən indi
nə qədər
tənha olduğumu
və əslində
elə
tənhalıq üçün
doğulduğumu
sənin gözlərindən oxudum...
sonra da
sən
heç nə demədən
gözlərini qoyub getdin...
mən isə
oxuduğum gerçəyin
yeddinci qatında
yəni
sənin tərk edilmiş
həyatında
bir cəsəd kim
qaldım...
***
Adətimdi, içimdəki düşüncələri,
ağrı-acını, elə sevinci də qələmə
pıçıldayanda, kağıza köçürəndə
bir az rahatlanıram. Elə bil ki, yorğun, ağır bir
işdən sonra ilıq suyun altından keçib sonra
qarşımdakı buğlanan çayla baş-başa
qalırsan. Onda özün də, sözün də dupduru
olur. Yəni özün də, sözün də bir-birinə
elə sarmaşır ki, onları ayırmaq, onları
haralarasa yozmaq həm çətinləşir, buna həm də
adam heç ürək də eləmir. Bu mənada mən
dostlarımla həmsöhbət olanda, onlarla istənilən
süfrə arxasında bir araya gələndə mənən,
ruhən rahatlıq tapıram. Çünki anlayışla
qarşılanıram, səbrlə dinlənilirəm. Hətta
nöqsanımı da, yanlışımı da onu elə
ustalıqla mənə həzm etdirirlər ki, heç ruhum da
incimir. Bir də baxıb görürəm ki, onlar haqq
olanı mənə öz dilimlə etiraf etdirirlər. Məhz
bu yaşantılara görə, mən fələkdən zaman
alanda ürək dostlarımı, ruh doğmalarımı
axtarıram. Elə rahatlıq üçün də,
özüm və dostlar üçün də...Hətta dəfələrlə bunu da etiraf etmişəm ki :
Avara olardım, sərbəst olardım
Ağlıma gələnlə sərməst olardım...
Özümə bablara tər-dəst olardım -
Mən şeir yazmağı tərgidə bilsəm...
Adıma yazılan yad daşa köçməz
Gördüyüm gözümə, yaddaşa
köçməz...
İçimdən vərəqə, ya daşa
köçməz -
Mən şeir yazmağı tərgidə bilsəm...
Min dadda, tamdadı balı, şəkəri
Qələmə çökdürür onu çəkəni!
Ürəyim olmazdı sözün nökəri -
Mən şeir yazmağı tərgidə bilsəm...
Gecəni gündüzə calaq etməzdim
Ahları içimdə qalaq etməzdim...
Bu ömrü bir sısqa bulaq etməzdim -
Mən şeir yazmağı tərgidə bilsəm...
Əlimi dərgaha açmazdım bəlkə
Özümdən özünə qaçmazdım bəlkə...
Ürəyə bu qədər acımazdım bəlkə
-
Mən şeir yazmağı tərgidə bilsəm...
Bilmirəm, necə yazdım və ümumiyyətlə,
nədən yazdım. Amma onu bilirəm ki, bu şeiri mütləq
yazmalı idim. Ən azından ona görə ki, bu dünyada
insanın bacardığı hər nədisə, onu icra etməsi
labüddü.
Bir də ki, Allah hər
kəsi bir missiya ilə yaradıb. Bax, bu mənada mən də
içimdə doğulub ruhumun pıçıltısı
olan misraları şeirə çevirdim. Necə
alınmağı indiki anda mənim üçün o qədər
də önəmli deyil. Axı, ruhum rahatlanıb. Və...
... Ruhun şad olsun ata! Mənsizliyin beş illik dözümünə baş əyirəm!..
Əbülfət Mədətoğlu
Ədalət.- 2024.- 15
mart,¹ 10.- S.8.