İtirdim dostları, itirdim bir-bir...
...Dostsuz insan arxasız dağ kimidi, yəni dostun
yoxsa, hardasa bir kimsəsizə, yetim uşağa bənzəyirsən.
Amma dostun varsa, elə bil ki, arxanı bir uca dağa söykəmisən.
Mənim də dostlarım o qədər çox olmayıb,
ancaq hamısı etibarlı və dürüst
çıxıblar. Ramiz Rövşənin dili ilə
demiş olsaq:”Dostları çevirdim astar üzünə, nə
yaxşı ki, xəyanət eyləyən olmadı”. Mənim
də dostlarım dediyim kimi, saf, duru və dürüst
olublar, ancaq onların çoxunu itirmişəm və haqq
dünyasındadırlar. Tanınmış həkim Hasil
İbrahimov, polis polkovniki İlham Rəcəbov,uzun müddət
bir yerdə işləyib çörək kəsdiyim
istedadlı jurnalistlər-Lətif Süleymanlı, Məhəmmədəli
Mustafa, Nazim Ağamirov, Mirmail Cəbrayılov, Qələndər
Xaçınçaylı və hər gün
görüşüb çay içdiyim çox istedadlı
yazar, qardaşım Qürbətə oxşayan
yazıçı-publisist RafiqHacıyev...
Bunların sayını artıra da bilərəm...Sadəcə
olaraq istəmirəm ki, kimlərinsə ovqatını
korlayım və qanını qaraldım. O, dostların hər
biri, mənim qəlbimin dərinliklərindədir. Unudulmayan
dostlardan biri də, bu yaxınlarda itirdiyim bibim oğlu olsa da, əsl
dostum sayılan şəhid Elçin Süleymanovun atası
Tehran qardaşımız və Bakı Dövlət
Universitetinin professoru, atamın dostu və mənim müəllimim,
göy üzü kimi təmiz İsgəndər Quliyevdir.
İnanın, bunların yoxluğu ilə heç cürə
barışa bilmirəm. Mənim üçün o
dostları itirmək çox ağırdır. Artıq
sağıma, soluma baxıram köhnə dostlardan barmaqla
sayılası adamlar qalıb və bəzən fikirləşirəm
ki,onları da itirsəm görən mənim vəziyyətim
necə olar?!Bir onu bilirəm ki, onlarsız daha ağır, daha
çətin anlar yaşayaram və nə yaxşı ki hələ
onlar var. Elə onlardan da itirdiyim dostların ətrini, qoxusunu
duyuram. Bəzən Bəhmənlinin qəbiristanlığına
yolum düşəndə istər-istəməz əzizlərimlə
yanaşı dostlarımı da görürəm. O
dostlarım: Əhlimandı, Bayazdı, Bəhməndi,
Uğurdu, Söhbətdi, Süleymandı...Həəə...Bax
onları orada görürəm, məzarlarını ziyarət
edirəm bir balaca dərdim yüngülləşir.
İnanın, mən beş–on il bundan qabaq indiki kimi belə
kövrək deyildim. Hətta əzizlərimi itirəndə
belə,təmkinimi saxlayıb ağlamırdım, hamı da
deyirdi ki, Faiq bizdən daha dözümlüdür. İtirdiklərim
çoxaldıqca ürəyim ipək kimi yumuşaq olub.
İndi bir yarpağın budaqdan düşməsinə, bir
uşağın hönkür-hönkür ağlamasına, hətta
tanımadığım bir adamın dünyasını dəyişməsinə
laqeyid yanaşa bilmirəm və istər-istəməz göz
yaşı məni boğur, ağlayıram...
Xalq şairi Musa Yaqubun gözəl bir şeiri var:”
Köhnə dostlar, gəlin təzə dost olaq”. Bu şeir həmişə
mənim yadıma o köhnə dostları salır və
onlardan bayaq dediyim kimi, nə yaxşı bir neçəsi
sağ-salamatdı. Hər gün olmasa da, tez-tez telefonla əlaqə
yaradırıq, ya da vaxt tapanda bir stəkan çay içib
ötən günləri xatırlayırıq. Bu
yaxınlarda çoxdan görüşmədiyim iki
dostumla-tanınmış yazarlar Emin Eminbəyli və Yaqub
Adışirinlə İsmayıllının Buynuz kəndində
görüşdük. Çox gözəl bir gün
yaşadıq. Yazın ətrini, havasını,
gülünü, çiçəyini birlikdə hiss elədik.
Eminin bişirdiyi ləziz və dadlı yeməkləri
heç kim bişirə bilməz, amma o yeməklərdən
də dadlı bizim bir yerdə işlədiyimiz dövrdə
yada saldığımız xatirələr oldu. O xatirələr,
bizi 80-ci illərə - Radio Zavoda apardı və o günlərin
işığına, şirinliyinə yenidən
qayıtdıq, gəncləşdik, durulduq,
özümüzü daha rahat, daha sakit hiss elədik...
Bu günlərdə isə tələbə dostum,
daha doğrusu bir-birimizə ürək dostu dediyimiz Azərbaycan
Aşıqlar Birliyinin sədri professor Məhərrəm
Qasımlı ilə görüşdük. Tez-tez
görüşdüyüm və darıxdığım
dostlarımdan biridir o. Onunla görüşəndə, bir
saat, iki saat mənim üçün bir dəqiqə, iki dəqiqə
kimi keçir. O saatın içində biz öz gəncliyimizi,
tələbəlik illərini və duz-çörək kəsdiyimiz
dostları xatırlayırıq. Elə bir
görüşümüz olmaz ki, bir stəkan çay
içəndə bizə dərs demiş Peyğəmbər
kimi müəllimlərimizi, dostlarımızı: Rafiq
Hacıyevi, Məhəmmədəli Mustafanı, Lətif
Süleymanlını yada salmayaq. Onları yada salanda bəlkə
də, bu dostların ruhu da sevinir ki, biz bu qardaşları
unutmamışıq. Nə vaxta qədər nəfəsimiz gəlir
və nə vaxta qədər ayaq üstəyik o dostlar da elə
bizimlə xatirələriylə bir yerdə olacaq. Söhbətlərimizdə
və xatirələrimizdə yenidən diriləcək,
baş qaldıracaq, səslərini eşidib, gözlərini
görəcəyik... Bu dəfə Məhərrəm müəllimlə
görüşəndə çox kövrəlmişdi. O da
kövrəlmişdi, mən də kövrəlmişdim. Hətta
gözlərimizdən yaş da axdı, çünki biz
artıq ömrün qürub çağına
yaxınlaşmışıq. Dedim ki, Məhərrəm müəllim,
bir uçurumun yanındayıq və hər an oraya
yıxılmaq təhlükəmiz var, başımızın
üstündəki Günəş isə yavaş-yavaş
qürub edir. Bu sözlərim Məhərrəm müəllimi
daha da kövrəltdi, amma ömrümüzün qürub
çağı olsa da,hər ikimiz xalqımıza, vətənimizə
şərəflə, namusla xidmət etmişik. Bizim qələmimiz
və ürəyimiz heç vaxt saxta söz, qeyri-səmimi
ifadə yazmayıb. Nə yazmışıqsa ürəyimizin
səsini eşidib qələmə almışıq. Məhərrəm
müəllim də yazdığı bir şeiri mənə
oxudu və o şeir də məni çox kövrəltdi. Elə
ona görə də, kövrək notlar üstündə bu
yazını qələmə aldım. Onun yazdığı:
“İtirdim dostları” şeiri ilə yazımızı bitirmək
istəyirik.
Yaxşı günləriydi ömrün yaz
çağı,
Hər yan dost məclisi, dost
yığıncağı...
Daha yavaş-yavaş sönür ocağı-
Qəhətə çəkilib o hörmət-xətir;
İtirdim dostları, itirdim bir-bir.
Hələ dağılmamış gənclik yuxusu,
Gəldi üstümüzdən əzab qoxusu,
Çörək arxasınca getdi çoxusu-
Birini yol uddu, birini Sibir;
İtirdim dostları, itirdim bir-bir.
Birisi evlənib, evə çəkildi,
Birisi keflənib, kefə çəkildi.
Birisi pul gördü, cibə çəkildi,
Gözlədim, gəlmədi nə səs, nə səmir-
İtirdim dostları, itirdim bir-bir.
Onların içində biri də vardı,
Duyğular sayrışan, könlü bahardı.
Əsdi əcəl yeri, qəfl apardı,
Boylandı torpaqdan bir erkən qəbir-
İtirdim dostları, itirdim bir-bir.
Tək-tənha dolaşıb vədə yerində,
Baxdım ki, yalqızam günün birində.
Kimsəni görmədim həndəvərimdə,
Yorğun gözlərimdə saraldı səbir-
İtirdim dostları, itirdim bir-bir...
FAİQ QİSMƏTOĞLU
Ədalət .-2024.- 3 may,¹15.- S.6.