DOST HAVASI
Bir anlıq bu
dünyadan, ətrafımdan, lap elə özümdən də
ayrılıb, çəkilirəm bir küncə. Və
başlayıram düşünməyə… Kiməm? Nəçiyəm?
Və ən vacib kimlər üçün kiməm....
Bax bu sual o qədər ağırdır, o qədər
tutumludur və o qədər də insanı məhşər
ayağına çəkəndir ki, ona ağızucu ötəri,
el dilində desək, miyanə cavab vermək xilas yolu deyil.
Əksinə bu
ağrırlığın kirkirə daşında ovulmaq və
həmin prosesə də dözmək hünər istəyir.
İndi neyləyim ki, zaman xüsusilə, onun maddi tərəfi
canımızda hünər qoymayıb qalsın. Hər
addımda, hər təmasda bir- birimizə
ünvanladığımız “necəsən” sualı
bütünlüklə əhəmiyyətini itirib.
Çünki mahiyyətcə hamımız eyni cürəyik.
Hamımız eyni havanı oyanyırıq. Amma nə
yaxşı ki, hərdən Allahın bizə rəhmi gəlir.
Bir udumluq təmiz hava qismət edir -
Bu DOST havasıdır!!!
Səni sənin qədər duyan, səni özü qədər
dəyərləndirən və səni özü kimi uca tutan dost! Hər zaman
eşitdiyimiz, hətta məclislərdə masabəyilərin
dil boğaza qoymadan dedikləri
hecaya bölünməyən DOST
sözü əslində bizim fərd olaraq ən
böyük qazancımızdır. Rəhmətlik
şairimiz, professorumuz və müəllimimiz Famil Mehdinin məşhur
bir şeiri var. Şeirin məzmunu belədir ki, ana oğlunu
hamıdan güclü, hər şeyə qadir hesab edir. Az qala
bütün Azərbaycanının onun içərisində
Qarabağın, nəhayət yaşadığı kəndin
problemlərini çözməyi oğlundan istəyir. Sonda
oğul etiraf edir ki, ana, bu dediklərinin içində
yalnız bir məsələdə sənin istəyini
gerçəkləşdirə bilərəm. O da dostuma deyə
bilərəm ki, sənə mənim qədər yardımçı
olsun. Səninlə maraqlansın, odununu doğrasın,təndirinə
şax gətirsin… Bax bu mənada mən öz tərcümeyi-halımı
başdan-ayağa min dəfə də oxusam, həmişə
bir nöqtədə dayanıram. O da dostdur. Məni mən edən
dost, mənim mən olmağımda hava-su və ən vacibi mənəvi
güc olan dost! Onlarla varam, onlarda var olduğuma özüm
kimi ailəm də inanır.
Elə bu gün həmin dostlarımdan biri barəsində
tələsərk olsa da ürəyimdəkilərin müəyyən
cizgilərini ona pıçıldamaq istəyirəm. Demək
istəyirəm ki, SƏNİ gec tapsam da, tapdığım
ana şükürlər əbədidir. Bu
tanışlığın kökündə ədəbiyyat
dayanır, poeziya dayanır. SÖZ dayanır. Mətbuatda
qarşılaşmışam, oxumuşam və ağlıma
da gəlməyib ki, günlərin birində bu qiyabı təmas əyani təlabata
çevriləcək.Ürəyim, ruhum səni soraqlayacaq, səni
axtaracaq. Görünür, ürəyin istəyi gec də
olsa öz təsdiqini tapır. Yəqin bu istəyin
mayasında Allahdan gələn halal, təmənnasız niyyət-
məram əsas şərtdir. Ona görə də Allah o təmənnasızlığı,
o halalllığı dəyərləndirir…
Günlərin birində şair dostum, ustad qardaşım
İsmayıl İmanzadə ilə ötən günlərimizdən
danışırdıq. Köçkünlüyün
ağrılı və ağır zamanlarını
çözürdük. İsmayıl müəllim dedi ki, həyatda sözə, ədəbiyyata
qiymət verən adamlar olub və bu gün də var. Belə
ki, Mingəçvirdə məskunlaşanda
qarşılaşdığım bir məmur sözə o qədər
həssaslıqla münasibət bildirdi ki, biraz
çaşdım. Sonra əlaqələr genişləndi.
Gördüm ki, Ramiz Göyüş təpədən
dırnağa söz adamıdır. Azərbaycanın kalssik
poeziyasından, aşıq yaradılığından
tutmuş bu günə qədər olan ən ünlü isimlərin
şeir nümunələrini elə xırdalayır ki, sanki
bir filoloq-alimlə söhbət edirsən.
Doğrusu bu məqamda
söhbətimizə qoşşulan professor, alim ruh dostum
Rüstəm Kamal da kimdən söhbət getdiyini eşidən
kimi dedi:
-Ay qağa, Ramiz əsil söz adamıdır. Bizim
dostumuzdur. Onda məmurluqdan əsər-əlamət yoxdur.
Bax həmin məqamda mən Ramiz Göyüşü
qiyabi tanıdğımı, yazılarını oxuyub,
imzasını izlədiyimi deyəndə şair
qardaşım İsmayıl İmanzadə əlini
çiynimə vurub gülə-gülə əlavə etdi:
-Qağa, bu axşam saat 6-da
görüşümüz var. Sən də bizimlə gedəcəksən.
Orda sizi bir- birinizə təqdim
etmək missiyası bizim üzərimizə düşür…
Bax beləcə başladı
tanışlığımız. Saatlarla davam edən o
görüşdə biz az qala bütün ədəbiyyatı
vərəqlədik. Dünənin, bu günün söz
adamlarını yada saldıq. Dünyasını dəyişənlərə
rəhmət oxuduq. Həmin gecə bir dost
qazamdığıma, bir dost tapdığıma daxilən
inandım…
O zamandan illər keçib. Dəfələrlə
görüşmüşük. Həmsöhbət
olmuşuq. Bir- birimizin sevincli- kədərli anında bir araya
gəlmişik. Telefon söhbətlərimiz olub..
İnanın ki, bunların heç birində o
tutduğu rəsmi vəzifəsini hiss etdirməyib.
Yalnız sözün işıqlı tərəfini məharətlə,
ustalıqla hopdurub canıma.
Hərdən öz- özümə
düşünmüşəm ki, Ramiz Göyüş lap əzəldən
söz yaradıcılığıyla, araşdırma ilə
məşğul olsaydı, bəlkə də ədəbiyyatımız
daha çox qazanardı. Təbii ki, bu şəxsi fikrimdir.
Bunun nə Ramiz müəllimə, nə də kimlərəsə
diktə etdə bilmərəm. Necə deyərlər,
içimi gizlədə bilmədim,
düşündüyümü dilə gətirdim. Çünki, Azərbaycan oxucusunun
, ədəbi-ictimayətin
yaxşı tanıdığı Ramiz Göyüş
özünün publisistik
düşüncələri, eləcə də ədəbi
yaradıcılığı yəni, ortaya qoyduğu hər bir yazı
nümunəsi ilə dərhal
diqqəti çəkir. Həmin nümunələrədə
ürək var, səmimiyyət var... duyğu var. Və Ramiz
müəllimi məhz həmin o qeyd etdiyim ürəyin,
duyğunun, səmimiyyətin işığında
özünün mükəmməl fikrlərini oxucuya
çatdırır. Portret yazılardan tutmuş xatirə
yazılara, eləcə də ictimai-siyasi mövzulara da Ramiz
Göyüş yanaşması özəl
baxışdır. Ona görə də diqqəti çəkir
və yadda qalır. Oxucu vaxt
itirmədiyinə sevinir. Bax bütün bu nüansların hər
biri mənimlə Ramiz Göyüş arasındakı dostluq
körpüsünün dayaqlarıdır. O körpüdən
səmimiyyətlə, ürəklə, duyğularla eləcə
də olduğun kimi keçmək, gördündüyün
kimi olduğunu təsdiqləyən bir həyat gerçəkliyidir.
Yəni harda, hansı şəraitdə, hansı əhvalda
olmağından aslı olmayaraq, Ramiz Göyüş mənim
üçün sinəsi sözlə dolu, ürəyi sevgiylə
döyünən, əlləri isə bərk- bərk tutub
dostluğu davam etməyə güc verən kişi əlidir.
Bu günlərdə
Ramiz müəllimin 70 yaşı tamam oldu. Mən onun
haqqında düşündüklərimi, içimdəki
yaşantıları yazmağa özümü nə qədər
kökləsəm də istədiyimi ifadə edə bilmədim.
Çünnki o mənim yazmaq istədiklərimdən
çox yüksəkdədir. Elə həmin yüksəklikdə
qalmanı Allahdan diləyərək, bir- birimizə olan səmimiyyətlə
sadə bir söz demək istəyirəm:
- Sizi necə tanımışam, necə
tanıyıram və necə də tanıdacam, elə də
100 yaşayın, Qardaşım Ramiz !
ƏBÜLFƏT MƏDƏTOĞLU
Ədalət .-2024.-13 sentyabr (¹35).- S.8.