YAZAR QALİB TOĞRULUN TEATR MACƏRASI
Yazar dostumuz
Qalib Toğrulun teatra neçənci ildən başlayaraq
getdiyini bilmirəm, bu gedişin hansı təsirdən, nədən
belə başlandığından da xəbərim yoxdur.
Özü də çox zaman Rus Dram Teatrına meylli olan
(indinin özündə də bu teatrı seçir çox
zaman, özünün işidir bu, ayrı yazının
mövzusudur,) bu yazar dostumuz son günlərdə bizim dilimizdə
göstərilən bir neçə tamaşaya baxmağa
getmiş və hər zaman olmasa da, çox zaman bu teatrlardan
narazı qaldığını büruzə verərək
öncə şifahi danışıqlarında bu barədə
deyinmiş, sonra isə yazıya alaraq öz təəssüratını
oxucularla bölüşmüşdür. Və sonra da
oxuculardan bu təəssüratın onlara necə təsir elədiyini
yoxlamaq üçün, onları da mübahisəyə,
müzakirəyə və ya başqa bir deyimlə "gəlin
mənimlə mübahisə edin motivləri" üstündə
açıq-açığına duelə
çağırmış görünür: "Mənə
elə gəlir ki, bu yazdıqlarım (M.Ə.Sabir: "Hələ
mən dörddəbirin yazmayıram, karına bax") azərbaycandilli
teatrlarda auditoriyanın necə rəngarəng, eyni zamanda kədərli
və ürəkağrıdan olduğu haqda oxucuda müəyyən
təsəvvür yaratdı. Əgər müzakirəyə
qoşulsanız, acınacaqlı durumun səbəbləri barədə
daha geniş danışmaq olar. - Mən hələlik
sözümü bitirdim, indi söz demək növbəsi sizdədir.
Sizcə, biz teatra niyə (nəyə) gedirik? - .... - Teatra baxmağa?".
Bu sətirlər onun tamaşa elədiyi və haqqında "525-ci qəzet"in şənbə sayında (07 mart 2009) yazdığı BİZ TEATRA NİYƏ (NƏYƏ) GEDİRİK? yazısındandır. Türk yazarı Tuncer Cücenoğlunun yazar Dilsuzun uyğulamasında "UÇQUN" (Azərbaycan Dövlət Milli Dram Teatrının tamaşası. Quruluşçu rejissor Bəhram Osmanov, quruluşçu rəssam Ağarəhim Əliyev, bəstəkar Səyavuş Kərimi, tamaşa başqa bir teatrda göstərilirmiş) adlı bir əsərinin tamaşasına baxarkən ordan yazdığı özəl bir reportajdan və ya tamaşa zalından tam anlamında reportajdan və ya təhlili yazıdan. Bu tamaşanın ona nələr yaşatdığını ifadə edən yazısındakı bir məqama diqqət edək: "...Zaldakı "teatrsevərlərin" əsəblərimi qaşıyan, pıçıltını aşan səs tembrlərinin, mənim kimi gecikən tamaşaçıların səs-küyünün, valideynlərin özlərilə gətirdikləri 3-7 yaş aralığındakı uşaqların qəfil çığırtılarının (Yalançılar sözü, heç Kukla Teatrında da bir tamaşada bu qədər uşaq olmur) müvəqqəti proses olacağına özümü inandırmağa çalışa-çalışa şəraitə alışdım. Alışqanlıq heç də bəzilərinin güman etdiyi kimi pis bir şey deyilmiş. Çünki artıq zaldakıların şıltaqlığına səbrlə dözməyi bacarırdım. Hətta məndə zaldakıların hərəkətlərini izləmək istəyi baş qaldırmışdı".
Yazar Qalib Toğrul daha sonra davam edir:
"Keçək ikinci
qrupa. 9-10 nəfərdən ibarət bu qrupu daha dəqiq
xarakterizə etmək üçün, məncə, ən
doğru söz "külfət" olardı. Elliklə
teatra gəlmək alqışlanası addımdır, ya yox,
onu deyə bilmərəm. Şəxsən mən bir
tamaşaçı kimi məmə deyənindən, pəpə
yeyəninə kimi hamını yığıb teatra gələn
külfətin hərəkətlərindən diskomfort duydum.
Məsələn, əlindən çipsi qutusunu yerə
qoymayan külfətin ən kiçik, təxminən 6-7
yaşlarındakı nümayəndəsi səhnədə səsləndirilən
5 cümlədən ən azı birinə yaşına
uyğun olmayan replikalar atır, qohum-əqrəba da onun hər
sözünə ürəkdən qəhqəhə çəkirdi".
Bəli, bəri başdan
yazar Qalib Toğrul bir tamaşaçı və bir qələm
sahibi kimi öz münasibətini ortaya qoymuş və bu onun
şəxsi fikri olsa da, şəxsilikdən
çıxmış, çünki artıq qəzet səhifəsində
yer almış və müzakirə ortamı istəyir və
ya ona, onun adresinə fikirlər yazılmasını umur, ya
ummur, bu, ilk baxışda belə görünür və mən
də Qalibin yazısı bir yana, həm də onun şifahi
danışıqlarının da şahidi olduğum
üçün yazarın bu zor durumuna heyfim gəlsə də,
artıq mənim üçün bu etap çox
keçilmiş bir vaqeədir. Nədən mən belə
deyirəm? İndi əlimin altında o yazı yoxdur, o
yazı ki, mən onu QOBUSTAN toplusunda işləyəndə
yazmışdım.Yaxşı xatırlayıram ki, hələ
dünyanın düz vaxtında, teatrın və sənətin
sevgi dolu çox gözəl çağlarında mən Azərbaycan
Dövlət Dram Teatrında rəhmətlik Tofiq Kazımovun
unudulmaz PƏRU CADU tamaşasının ilk tamaşalarına
getdiyim günlərdə Qalibin yazdığı bütün
bu detalların baş verdiyinin şahidi olmuşdum. Və belə
görünür ki, bu artıq bir xroniki xəstəlik olaraq
bizim hamımızda var. Baxın ha... Tofiq Kazımov kimi bir nəhəngin,
çox yenilikçi bir rejissorun, çox ayrı bir yozumda
göstərilən və PƏRU CADU ki, o zamanın ən
gözəl aktrisalarından biri və indinin özündə
çox mütəvazi bir həyat keçirən, daha
doğrusu, cəmiyyətdən uzaq bir həyat yaşayan Səfurə
xanım İbrahimovanın ifası bir nağıl idi. Həmin
illərdə də eynən birinci sırada oturanlar və ya
oturdulanların öz əynindəki geyimləri və
daş-qaşları göstərmək üçün gəldikləri
heç kəsin diqqətindən yayınmırdı və mənim
qulaq şahidi və günahkarı olduğum: tamaşa gedə-gedə
əyinlərindəki paltarların hansı atelyedə və
hansı ustaya tikdirdikləri haqqında söhbətləri
indi də ağlımda və hafizəmdə
qırıq-qırıq qalsa da, qalıb. Güman ki, belə
bir durum bir çox tamaşada olmasa da teatrda bu artıq
alışqanlığa çevrilmiş bir xəstəlikdir.
Yazar Qalib Toğrul
dünyanın və sənətin o gözəl
çağlarında gəncəcik bir oğlandı, təbii
ki, bütün bunlardan da xəbərsiz olub və xəbərsiz
olduğu üçün də bu gün ürək
ağrısı ilə bizim teatrlarımızda (məsələn:
onun yazdığı bir teatrda) baş verən hadisələri
canıyananlıqla yazır. Bu yazının bir təsiri
olacaq (mənim gətirdiyim misaldan görünən bu ki,
çox çətin), olmayacaq, bu hələ bəlli deyil.
Amma bu var ki, tarix üçün bir məqamdır onun
müşahidələri. Məsələn, gələcək
nəsillər ola bilsin ki,Qalib Toğrulun bu yazısına rast
gəlsinlər və 21-ci əsrin əvvəllərində
Bakı teatr camiəsində nələrin baş verdiyini
oxuyub görsünlər və müəyyən bir bilgi əldə
etsinlər. Bu yazının ibrət edici tərəfi bu məncə.
Amma Qalib Toğrulun
yazısındakı bir məqam məni hər zaman olduğu
kimi, yenə də düşündürdü: Qalib çox
böyük bir təəssüflə elə bu əsrin bu illərinin
Bakısının Rus Dram Teatrındakı ab-havasının
bizim dilli teatrlardan tamamilə fərqli olduğunu da
görür və sonra da Rus Dram Teatrına gələn
rusdilli tamaşaçıların bizimkilərdən bir
baş üstün olduğunu nəzərə
çadırır: "Mən qətiyyən
ayrı-seçkilik aparmaq istəmirəm. Bir halda ki, hər
iki teatrın əsas tamaşaçı kütləsi azərbaycanlılardır,
buna nə hacət. SADƏCƏ, RUS DRAM TEATRINA GEDƏNLƏRİN
ƏKSƏRİYYƏTİ RUSCA TƏHSİL
GÖRMÜŞ AZƏRBAYCANLILARDIR. (ayrıntı bizimdir). Mən
aktyorları da fərqləndirməyə lüzum
görmürəm. Azərbaycandilli teatrlarda və Rus Dram
Teatrında istedadlı və istedadsız aktyorlar kifayət qədərdir.
Bu yerdə yazımıza müəyyən mənada dəxli
olduğu üçün bir sual da vermək istəyirəm.
Görəsən, niyə soyuq aylarda Rus Dram Teatrının
binasına (zalına demirəm) daxil olan kimi istiliyin gətirdiyi
komfortu hiss edirsən, ancaq Musiqili Komediya Teatrında zala girəndə
paltonu qarderoba verdiyinə görə peşman olursan? Bu iki
teatrın yazımıza birbaşa dəxli yoxdur. Ona görə
müqayisə üçün bu iki teatrı seçdim ki, hər
ikisi təzə təmirdən çıxıb (Burda bərabər
şərtlər səviyyəsində müqayisə
aparılması üçün Rus Dram Teatrının təmirdən
əvvəl də qış aylarında isti olduğunu bilərəkdən
"unuduram"). Mənə elə gəlir ki, bu
yazdıqlarım (M.Ə.Sabir: "Hələ mən dörddəbirin
yazmayıram, karına bax") azərbaycandilli teatrlarda
auditoriyanın necə rəngarəng, eyni zamanda kədərli
və ürəkağrıdan olduğu haqda oxucuda müəyyən
təsəvvür yaratdı".
Təbii ki, neqativ hallarla
mübarizənin bir çox yolu var. Bunu hər kəs bir
cür həyata keçirir. Və Qalib Toğrulun bu
yazısında ifadə olunan teatral əksikliklər bəlkə
də elə həmin teatrda sabah, ya da o birisi gün olmaya da
bilər. Çünki həmin günün tamaşasına
satılan biletlər güman ki, kollektiv tamaşa
üçün ayrılmış və təbii ki, bu da bir
jurnalistin, gözəl bir vətəndaş olan
yazıçının bəxtinə tuş gəlib. Bu bir də
ondan görünür ki, özü də bir azərbaycanlı
tamaşaçı olan yazar Qalib Toğrul Bakı mühitində
oxumuş və hardasa tərbiyə görmüş bir insan
olaraq gördüyünə haqq qazandırmamaq
üçün əlinə qələm almış və hər
zaman mühüm bir problem olan TAMAŞA VƏ TAMAŞAÇI
SƏVİYYƏSİnə toxunmuşdur.
Ohooo... Bu, deyəsən,
axı, çox uzun bir hekayədir. Çooooooooox uzun bir hekayə...
Və üstəlik də
belə çıxır ki, yazar dostumuz əməlli-başlı
BİR UÇQUNA düşüb şəhərin orta
göbəyindəki bir teatrımızda.
Tofiq Abdin
Ədalət.- 2009.- 14 mart.- S. 15.