"Cavanlığın son zəngi"

Yaddaş insan övladının ən böyük saxlancı, ən böyük yatırıdır. Çünki yaddaşın hesabına təkcə dünəni yox, həm də bu günü və sabahı da ipə-sapa, sonra isə onu çözə-çözə yaşanan ömrü təkrar gəzib qayıtmaq mümkündür. Özü də "bu gəzib qayıtmaq" təkcə özün-özünü yoxlamaq, hal-əhval tutmaq, dünəninlə, yaşamınla baş-başa qalmaq deyil. Bu həm də bir növ özünü özünə göstərməkdir, özünün həyat güzgüsündə əksindir.

... O, 1959-cu ilin mart ayında doğulub. Yaşlıları kimi o da orta məktəbdə oxuyub. Özü də sinif yoldaşlarının hamısından fərqli olaraq Ağdamdakı S.Bayramov adına orta məktəbdə yalnız o, 6 yaşında I sinfə qəbul olmuşdu. Çünki onda heç kimi bu yaşda orta məktəbə qəbul etmirdilər...

Mən onu Qarabağ hadisələri başlananda tanıdım. Onda Ağdam da yerindəyi, Xocavənd də, Füzuli də, Şuşa da, mənim kəndim Tuğ da. Və heç kimin ağlına gəlmirdi ki, bu yerlər işğal olunacaq. Təbii ki, onun da ağlına gəlmirdi. Amma hazırladığı süjetlər, təqdim etdiyi televersiyalar az-çox hiss etdirirdi ki, onun sümüyü sancıb. Duyub ki, Qarabağda bizim ürəyimizi param-parça edəcək olaylar baş tutacaq, gerçəkləşəcək. Ona görə də "Durna teli", "Ozan" verilişlərində ardıcıl çıxış etməyə, o yerlərin təbiətini, özəlliklərini, söz dünyasını, işığını kamera vasitəsilə tarixin yaddaşına köçürməyə və Azərbaycan tamaşaçısına ərməğan etməyə çalışdı. Bax, elə mən də onu Ağdamda tanıyıb hal-xoş edəndə bildim ki, o, hansı ürəyin, hansı qabiliyyətin sahibi idi.

... Qarabağda doğulanların böyük əksəriyyəti musiqiyə meylli olur. O da Ağdamdakı Ü.Hacıbəyov adına musiqi məktəbinin tar sinfində ustad tarzən Məşədi Nəriman Mehrəliyevdən dərs almışdı.

Həyat elə gətirdi ki, sonra onunla dostlaşdıq, bir-birimizi daha yaxından tanıdıq, mətbuat səhifələrində də imzasına rast gəldim. Söhbətlərimizin birində öyrəndim ki, ilk yazısı 1976-cı ildə Ağdamın "Lenin yolu" qəzetində çap olunub. Və həmin yazının sevincini bu gün də heç nə ilə əvəzləşdirə bilmir. Çünki bu onun söz dünyasında ilk addımı idi. İllər keçdikcə imzasını təsdiqləyən Fəxrəddin Camal oğlu Hacıbəyli 1995-ci ildə hamımızın sevimlisi, xanəndə Qədir Rüstəmova həsr olunmuş "Qeybdən gələn səs" adlı filmini çəkdi. Bu, Fəxrəddin Hacıbəylinin gələcək uğurlarının yeni bir səhifəsi oldu. Həmin səhifəyə "Rəmiş əfsanəsi", "Qərib səsin yanğısı", "Zirvə", "Mənəvi dünyamız" və daha neçə-neçə tamaşaçı sevgisi qazanmış Fəxrəddin Hacıbəyli imzalı verilişlər əlavə olundu. Bu gün də uğurla davam etdirilən "Könlüm keçir Qarabağdan" adlı silsilə öz çoxsaylı tamaşaçısının həmişə diqqət mərkəzindədir.

... Az.TV-nin "Maarifçilik" redaksiyasında böyük redaktor vəzifəsində çalışır. "Sarı sim" və "Çeşmə" verilişlərinin müəllifidir. "Qismət" və "Qaradaban" adlı bədii filməlrinin ssenariləri artıq lentə köçürülmək ərəfəsindədir. Onun əhyat qayəsi Ağdamla bağlı hər şeyi lentə köçürmək, Azərbaycan tamaşaçımsına çatdırmaqdır. Elə ömrünün 50-ci ilini başa vurub sabahkı günləri düşünərkən də öz-özünə pıçıldadığı bir fikir onun iç dünyasını demək olar ki, ifadə edir:

- 50 yaşında mənəvi baxımdan 80 il, fiziki anlamda isə 25 il yaşadığımı düşünürəm.

Bu gün onun barəsində düşündüklərimi, xatriələrimi kağıza köçsürərkən yazıya hardan başlayıb, harda qurtaracağımın fərqinə varmadım. Çünki Fəxrəddin Hacıbəyli imzası Azərbaycan teeməkanından hər kəsə özünü tanıdıb. Sadəcə mə nonu bir insan, bir ziyalı, bir ailə başçısı kimi də tanıyıram və əminliklə hər yerdə deyə bilərəm ki, ona güvənmək, onunla yol-yoldaşı olmaqda tərəddüdə yer yoxdur. 2 oğul və 1 qız atası olan Fəxrəddin Hacıbəlyi həm də Fidan və Cəfər adlı iki nəvə payı da var. Tanır qourusın" Allah imkan versin ki, Ağdamın "Qarağacı" qəbristanlığında uyuyan anasını ziyarət edib yasin oxutsun. Ən vacibi isə özünün dediyi kimi:

- 50 yaş o qədər də çox deyil, cavanlığın son zəngidir! - qərarını daha Tanrı verəcəyi qədər olan ikinci hissəsini, davamını könül xoşluğu ilə yaşasın.

Əbülfət Mədətoğlu

Ədalət.- 2009.- 1 may.- S. 7.