ƏN UZAQ ULDUZA SIÇRAYAN

YARALI CEYRAN

Hər şair elə bilir

dünyanın son şerini

o yazacaq, o ancaq,

bu dünyada şer də, söz də

onunla qurtaracaq.

Bəlkə bundadı ləzzəti

elə şer yazmağın da,

bu böyüklükdə dünyanı,

bu balaca külünglə -

bu qələmlə qazmağın da.

Mən də hər an bir daha

ruh kimi uçub Allaha,

söz kimi görünüb gözə,

yoxladım dünyanın sözə,

sözün dünyaya tabını,

beləcə batıb günaha

mən də, mən də yazıb getdim

dünyanın son kitabını.

Elə dünyadan qurtarcaq

anladım insan alnına

tale, alın yazısı yox,

şer yazıl Allah ancaq,

anladım bu dünyada

ən son şer Tanrı şeri,

ən son kitab

Tanrı kitabı olacaq.

Anladım, Tanrım, anladım,

alınmaz sənin üçün

Şerin ən gözəl görünən,

ən gözəl yazılan yeri,

qələmin quş kimi süzən,

min naz ilə gəzən yeri,

xəttin eşqdən süzülən,

eşqdən nazilən yeri.

Anladım biz hamımız

bir tək ələ,

bir tək qələmə tabeyik,

bütün alınlar yan-yana

allahın şer kitabıyıq.

Hər şairin şeri də

Tanrı şeri içində

yazı içində yazı,

can içində can kimi,

qəfil güllədən sıçrayıb

ən uzaq ulduza qonan

yaralı ceyran kimi.

BU DÜNYADAN BALACA, KÖRPƏ HƏR NƏ VAR

BAŞQA BİR DÜNYADAN DOĞMA KİMƏSƏ OXŞAR

Mən hara, dağlar, dəryalar, ümmanlar hara,

zirvələr, sıldırımlar, dumanlar hara,

mənimki balaca dağlar, balaca təpələrdi,

balaca talelər, balaca kəndlər, şəhərlərdi,

bu dünyada balaca, körpə hər nə var

həm bu dünyadan,

həm də başqa dünyadan

doğma kiməsə oxşar.

Min illərin yolçusu sular, bəlkə siz biləsiz,

bir yanı Qara dəniz, bir yanı Xəzər

bu Qaf oğlu Qaf dağı kimə bənzər?!

İnciməsinlər, mənə zor gəlir

bu boyda dağlar,

xəbərləri olmaz, qartalları bircə ana

hardan uçar qonar ildırımlarına,

üç günlük dumanına

qəribləri nədən min illər ağlar

uca dağlar çox böyükdü,

təkcə elə onları düşünmək

mənim bu cansız canıma,

qələmimə ağır yükdü,

yazdıqca ağırlıqdan titrəyər qələm,

ha qaldırsam da zirvələrdən sürüşər

qələmim,

sürüşüb qısılar yenə balaca dağların ətəyinə

min illərdi anamın çocuqluq qoxusu

gəlir ordan,

nə yaxşı, nə yaxşı, min illərdi, böyümür

min illərin ən gözəl çocuğu anam,

balaca dağlarla göyüzünün arasında

eləcə çocuq qalır hər an.

İnciməsin, inciməsin göyüzündə

tonqallaşan

nəhəng ulduzlarım, ayım, günüm,

bir köynək şam işığıyla daha mərhəm,

daha doğma, daha gözəl işıqlanır

mənim könlüm,

mənim anam.

BİZİ TANRI DƏRGAHINA ANCAQ

BAĞIŞLADIĞIMIZ GÜNAHLAR QALDIRACAQ

Kim dostunu necə tanıyırsa,

dünyanı da eləcə tanıyır,

Dünyanın qadasın alaq,

Ancaq nədəndi, qardaş,

hərdən də dost oluruq -

sonralar düşmən olaq.

Ömrün bir yerinəcən mənimlə gəlib

məndən ayrılan dostlar,

deyən, dünya bir az daşürəkli çıxdı

biz düşündüyümüzdən,

deyən, bir-birimizi

tanıdığımız da oldu, tanmadığımız da.

Mən bilən heç kəsin

Günahı yoxdu mənim üstümdə,

Özünüz bilən varsa, boy şeydi,

mən günahları

günahlar olmamışdan bağışlayıram,

yəni günahdan qabaq gəlir bağışlama.

Bəlkə də bizi Tanrının yanına ancaq

Bağışladığımız günahlar qaldıracaq.

Dostlar, şükür, günahlarımız da dupduru!

Yerüzündən bir az dərinə

Yolumuz düşhadüşdə

bilin, qardaşlar, elə günah sarıdan da

mən ancaq sizlərdən biriydim,

mən zalım

siz zalımların şairiydim.

ÖZÜNDƏN GÖZƏLİ YARATMAQ

- TANRILIQ BU ELƏ BƏLKƏ

Gözüm yenə hər şeyi

incəbel bir bulağın

dibindəki kimi görər,

həm də, həm də

olduğundan daha gözəl

dupduru, körpə, təzətər.

Həm də görər

daha gözəl, daha gözəl

əllər əlcəklərindən,

barmaqlar üzüklərindən,

ayaqlar corablarından,

biləklər bilərziklərindən.

Daha gözəl, daha gözəl

Şərablar badələrindən,

bədənlər paltarlarından,

bəndələr padşahlarından.

Həm də bunun bircə sirri,

hər insan bir Tanrı gözəli,

hər insan bir Tanrı əsəri.

çünki Tanrı yaradandan

daha gözəl heç vaxt heç nə

yarada bilməz bəndələr,

çünki Tanrıdan gözəl

ancaq Tanrı rəngləyər,

ancaq Tanrı rəndələr.

Bu dünyada hər şeyi

min bir eşqlə qura-qura,

min bir eşqlə tikə-tikə

özündən gözəli yaratmaq -

Tanrılıq bu elə bəlkə.

BALACA, KÖRPƏ, ŞƏN DUALAR

Ürəyimin ən qanadlı göyündən

min illərdi dünyaya

sevgi qoxusu, eşq qoxusu yayılır.

Nə tanrı verən eşq payından,

Nə Tanrıdan doyulur.

Heç kəsin eşitmədiyi sözlər,

heç kəsin görmədiyi üzlər,

heç kəsin duymadığı sevgilər,

heç vaxt böyüməyən,

hamını hamıya sevdirdiyini düşünən

balaca, körpə, şən dualar yaşayır orda.

SƏNİ NİYƏ BELƏ SEVDİM

Səni niyə belə sevdim,

belə istədim niyə,

Canımdakı min tikana,

bir gülə istədim niyə?!

Eşqdə gizlətdim bu canı

görəmməyən varmı, hanı?!

Həm gizlətdim, həm də hamı

bilə istədim niyə?!

Min illərçün də Allahdan

Gecə-gündüz, har an, hə an

səni özümə həm sultan,

həm də, həm də

kölə istədim niyə?!

GƏL, BİR DƏ SEVİM SƏNİ

YUPYUMRU BİR EŞQ İLƏ

Sevir kimsə kimsəni

bir kimsənin üstünə,

gəl, mən də sevim səni

lap yepyeni,

yupyumru bir eşqilə

yenə sənin üstünə.

Gör, sevgi üstə sevgimi

eşq eşqdən baş alan kimi,

eşq eşqi daşıran kimi,

Allah da aşıran kimi

hər ləçəyi ləçəyin,

gülü gülün üstünə,

göyü göyün, ayı ayın,

günü günün üstünə.

Gör, quş quşa sığıyantək,

Gül gülə sığınantək,

Son nəğmə oxunantək

İlk nəğmənin üstünə.

Gör, ikiqat sevgidən,

eşqdən bu naşı da dəm,

gözünün yaşı da dəm,

ha içər, yenə də kəm

qəmi dəmin üstünə,

dəmi qəmin üstünə.

VAQİF BAYATLI ODƏR

Ədalət.- 2009.- 16 may.- S. 20.