“Sükut zonasına düşmüşdüm”
Məbud Məhərrəmov sənəti ilə
bağlı düşüncələrini bölüşür
Məbud Məhərrəmov az danışıb çox çalışan sənət adamıdır. Rus Dram Teatrında
çalışan aktyor illərin,
hətta aktyor sənətinin onun xarakterini zərrə qədər olsun dəyişmədiyinin deyir.
- Aktyor sənətinin bəzən insana köməyi də olur, maneçiliyi də. Məsələn, istirahətdə olanda mane
olur. Belə məqamları maneçilik
hesab etmək olarsa, bir də
görürsən, soruşmadan,
icazə almadan şəklimi çəkirlər.
Populyarlıq yaxşı şeydir,
amma həm də ikiqat məsuliyyətdir. Həyat yoldaşım
həmişə deyir
ki, yadından çıxmasın, maşında
gedəndə kökə-filan
yemə, avtobusların,
o biri maşınların
pəncərələrindən səni görüb-tanıyanlar
buna yaxşı baxmazlar. Doğrudan da, belədir.
Sənət adamı etik
normalara riayət etməli, mədəniyyət,
incəsənət adamı
olduqlarını unutmamalıdırlar.
Ona görə ictimai yerlərdə bizim sərbəstliyimiz bir qədər məhdudlaşır.
- Aktyorlar müxtəlif obrazlara girməyi bacardıqları üçün
insanları daha yaxşı tanıyırlar.
Peşənizin bu keyfiyyətindən
yararlanmağı bacarırsız?
- Bununla bir az razı deyiləm. Mənim aktyor olmağım insanları yaxşı tanımağıma təsir
etməyib – necə sadəlövh, hamıya inanan idimsə, elə də qalmışam. Hətta fikirləşirəm
ki, belə olmasaydım, yəqin, aktyor olmazdım. Halbuki məni tanımayanlarda bunun tamam əksi
olan təəssürat
yaradıram. Ümumiyyətlə isə aktyorlar son dərəcə kövrək,
həssas insanlardır
– oynadığımız hər
bir obrazın xasiyyəti, duyğuları
bizə keçir.
Məsələn, mən hansısa
bir rolun üzərində işləyəndə
fikrimin əsas hissəsi o obrazın yanında olduğu üçün evdə də özümü başqa cür aparıram. Ona görə aktyorun
taleyində, həyatında
hər bir rolun izi qalır.
Məsələn, Aleksandr
Abdulovun kinoda sonuncu rolu ağ ciyər xəstəliyindən əziyyət
çəkən və
sonda dünyasını
dəyişən obrazdı.
O filmdən bir il sonra
Abdulovun özünün
də taleyi o cür oldu. Buna
görə də istedadlı, bacarıqlı
aktyor həm də o aktyordur ki, obrazla özü
arasındakı o çox
xəfif həddi keçməməyin öhdəsindən
gəlsin.
- Aktyorun canlandırdığı
obrazlar onun taleyinə də təsir edir. Stanislavski nəzəriyyəsinin “inanmıram”
prinsipini xatırlayaq…
- Amma Stanislavski “inanmıram” deyəndə,
məsələn, ruhi
xəstə rolunu oynayan aktyorun həqiqətən qəhrəmanının
gününə düşməsini
tələb etmirdi.
Dediyim kimi, burada çox
xəfif bir hədd var, o həddi görən aktyor üçün heç bir problem yarana bilməz.
İstənilən
halda biz aktyorlar qəribə adamlarıq… Jan Mare xatirələrində yazır ki, həyatımın bir dövründə mənə
pislik etməyə çalışan, haqqımda
hər cür nalayiq sözlər danışanlara nəinki
yaxşı münasibət
göstərməyə, hətta
onlara xeyirxahlıq etməyə başlayanda həmin kəslərin mənə dəli kimi baxdıqlarını görürdüm.
- Bir neçə il əvvəl
teatrdan uzaqlaşmışdınız.
Səbəb rol bölgüləri zamanı
layiq olduğunuz rolların sizə verilməməsi idi, yoxsa fərqli tapıntılar axtarışı?
- Dediyim kimi, aktyorlar həssas olurlar, görünür, mən də nədənsə incimişdim. Ona görə yaradıcılığımda
fasilə əmələ
gəlmişdi, sükut
zonasına düşmüşdüm.
Amma bu, o demək deyildi ki, mən
öz üzərimdə
işləmirdim. Aleksandr Şarovski
buraya baş rejissor təyin olunandan və məni yenidən teatra dəvət edəndən sonra fəaliyyətimin yeni dövrü başladı.
Tamaşalarımdan birinə
aktyor və rejissor Tofiq Mirzəyev (hazırda İsraildə yaşayan xalq artisti T.Mirzəyevi
geniş tamaşaçı
kütləsi “Uşaqlığın
son gecəsi”, “O qızı
tapın”, “Təhminə”
və digər filmlərindəki rollarından
tanıyır – red.) də
gəlmişdi. Tamaşadan
sonra mənə dedi ki, bu
vaxta qədər məclislərdə niyə
o qədər etüdlər
göstərdiyini indi
anladım, bu yolla sən öz aktyor formanı saxlayırmışsan.
Amma sizə deyim ki, teatrdakı
fəaliyyətimdə fasilə
yarandığı dövrdə
mən çox məşhurlaşdım.
“Yaşıl eynəkli
adam” teletamaşasına
çəkilməyim bütün
şəhərdə tanınmağıma
səbəb oldu. Əslində bu, çox
kiçik roldu, efirdə görünmə
xronometrajı da azdı. O ərəfədə
mən “Bakı payızı – 83″ estrada müsabiqəsinin
laureatı olmuşdum.
Ramiz Həsənoğlu
da məni o müsabiqədə görəndən
sonra “Yaşıl eynəkli adam”
tamaşasına dəvət
etdi. O tamaşadan sonra tanınmağımdan,
əlbəttə ki, məmnun oldum. Bu, öz yerində,
amma ümumiyyətlə,
televiziyadakı işlərim
yaradıcılığımda çox mühüm yer tutur, “Fatehlərin
divanı”, “Nigarançılıq”,
“Yumurta” tamaşalarındakı
rollarımın mənim
üçün böyük
əhəmiyyəti var.
Teatrın o vaxtkı rəhbərliyi estrada danışığı
janrına barmaqarası
baxırdı. Və məni
də daha çox yalnız komik aktyor kimi
qəbul edirdilər.
Ümumiyyətlə, fikir vermisinizsə,
bizim rejissorlar dramaya daha çox
üstünlük verirlər.
Çünki əslində komediya
janrında özünü
ifadə etmək qat-qat çətindir.
On aktyordan yalnız üçündə sırf
komik istedad ola bilər.
Hətta
kino tariximizdə də komediya janrının mükəmməl
nümunələrini barmaqla
saymaq olar. Səbəb isə komediyanın mürəkkəb janr olmağındadır. Boş zalın
qarşısında komediya
tamaşası hazırlamaq
dram tamaşası hazırlamaqdan
həqiqətən çətindir
– axı bu zaman nə rejissor,
nə də aktyor tamaşaçı reaksiyasının necə
olacağını bilirlər.
Bunu təsəvvür belə
etmirlər. Tamaşaçının gülüşünə hesablanmış
hər hansı səhnə tamaşa zamanı sükutla qarşılana bilər və o, tamam gözlənilmədiyi məqamda
gülə bilər.
-
Bizdə estrada danışığı
janrının inkişaf
yolu çox adda-buddadır. Bu janr üzrə studiya açmaq niyyətiniz yoxdur ki?
- Elədir. İndi bir var Tahir
İmanovun “Planeta Parni iz Baku” teatrı, bir də Rafaellə Coşqun. Studiya açmaq, əlbəttə,
yaxşı olardı.
Amma istənilən halda mən bu sahədəki
bacarığımı insanlara
bəxş etməyə
meydan tapıram – teatrda konferansyeyəm.
Repertuarımızda bir
tamaşa var idi, “Vse zvyozdı”,
təəssüf ki,
o tamaşanı repertuardan
çıxardılar, halbuki
məni də, əvəzsiz tərəf-müqabilim
Natalya Tağıyevanı da
o tamaşa ilə daha çox tanıdılar, indiyə qədər də xatırlayırlar. Bax həmin
tamaşada biz bu janrı maksimum bərpa etməyə çalışmışdıq, çıxışlarımız bütünlüklə canlı
idi. Sonra mən, məsələn,
rus dilində çəkilmiş bəzi
filmlərin Azərbaycan
dilinə dublyajı zamanı yaranan məzəli situasiyaları
parodiya etməyə başladım.
XATUN
Ayna.- 2013.- 2 fevral.- S.20.