O, Şuşanı yenidən görmək
istəyirdi
(Elegiya)
Taleyin hökmünə bax. Noyabr ayının əvvəlində Kərbəlayi Nadirlə dostluğumuzun 50 illiyini qeyd edəcəydik. Amma, oktyabr ayının 23-də o, haqq dünyasına qovuşdu... Mat qalmışam. Şok vəziyyətindəyəm. Nə deyim bu yazıya?.. Qardaş qədər sevdiyim, bir dostu itirmək çox çətindir...
Dostluq haqqında söz düşəndə Kərbəlayi Nadir belə deyirdi: “Dörd cür dostluq var. Dostlar var ki, yemək kimidir və sənə hər gün lazım olur. Dostlar var ki, dərman kmidir sənə pis olanda axtarırsan. Dostlar var ki, xəstəlik kimidir, onlara pis olanda səni axtarırlar. Dostlar da var ki, onlar aldığımız hava kimidir. Onlarsız yaşamaq mümkün deyil”. Kərbəlayi Nadir! Axı bizim dostluğumuz da aldığımız hava kimi idi. Bəs indi mən, sənsiz necə yaşayacam?.. Niyə təkcə biz dostları yox, bütöv bir nəsili yetim qoyub getdin?..
Bu gün, yəni oktyabr ayının 26-da sənin dünyanı dəyişməyinin üçüncü günüdən sonra Sumqayıta qayıdanda, 50 il bundan qabaq səninlə tanış olmağımız və yarım əsrlik bir həyat kino lenti kimi gəlib gözlərim qarşısından keçdi... İllər nə tez gəlib keçdi qardaşım... Elə bil ki, səninlə tanışlığımız, dostluq təməlinin başlanğıcı dünən olub...
1970-ci
ilin may ayı idi. O vaxt mən ordu sıralarından yenicə
qayıdıb, əvvəlki iş yerim olan Masallı Rayon
Texnika Birliyində (MTS-də) dispetçer kimi əmək fəaliyyətimi
davam etdirirdim. Həmin ilin noyabr ayının əvvəlində
yeməkxanada mənim kimi cavan, uca boylu, yaraşıqlı,
danışanda gülümsünən bir oğlanla tanış oldum. Mən onu əvvəl
burada görməmişdim. Məlum oldu ki,
o, işə yenicə qəbul olub və o da məlum oldu ki,
böyük qardaşım Balaməmmədin rəhbərlik
etdiyi traktor texnikası briqadasında mühasib işləyir.
Biləndə ki, Balaməmməd
Şükürov mənim böyük qardaşımdır,
çox sevindi. Onun yaxşı rəhbər olduğunu,
işçilərə əlindən gələn köməkliyi
etdiyini dedi. Onunla ilk tanışlıqdan
söhbətimiz tutdu. Gördüm ki,
dilli-dilavər bu oğlan Bakıda Plan İqtisad Texnikumunda təhsili
alıb. Amma bununla birlikdə ədəbiyyata,
incəsənətə, musiqiyə böyük marağı
var. Özünü təqdim etdi. Nadir
Qiyas oğlu Adıgözəlov. Hələ
ki, fasilə vaxtı olduğuna görə biz onunla mənim
işlədiyim dispetçer otağına gəldik. O, həmin
vaxtı dəbdə olan Gürcü mahnısı “Lalebi”ni elə peşəkarcasına, həvəslə
oxudu ki, açığı onun mahnı oxumasına heyran
oldum. Həmin vaxtı mənim də ədəbiyyata,
incəsənətə marağım böyük idi. Hətta ordu sıralarına getməmişdən əvvəl
rayonun “Çağırış” qəzetində məqalələrim
və “Azərbaycan pioneri” qəzetində kiçik hekayələrim
də çap olunmuşdu. Şakir Həsənov
və Adil Səfərovun Masallı şəhər Mədəniyyət
Evində yaratdıqları Miniətür teatrında da
kiçik, epizodik rollar oynamışdım. Ordu sıralarında olanda da ara-sıra kiçik
hekayələr, şeirlər yazırdım. Məqsədim də Azərbaycan Dövlət
Universitetinin jurnalistika fakültəsinə qədul olmaq və
gələcəkdə yazıçı-jurnalist kimi fəaliyyət
göstərmək idi.
Beləliklə, elə həmin gündən bizim Nadirlə
dostluğumuzun təməli qoyuldu. O, səhəri günü mənə
təklif etdi ki, gəl “Lalebi” mahnısını və
başqa Azərbaycan, rus və digər xalqların
mahnılarını duet kimi oxuyaq. Çünki
mənim də səsimin olduğunu, mahnı
oxumağımı Nadir dünən eşitmişdi. Mən də bizə əsgərlikdə öyrədilən
bir neçə mahnını və Azərbaycan xalq
mahnılarını onunçün oxumuşdum. Mən razılaşdım. O, “Lalebi”
mahnısının sözlərini yazıb mənə verdi. Beləliklə, biz elə həmin
gündən fasilədə və işdən sonra mənim
iş otağımda mahnıları züm-zümə etməklə
məşq etməyə başladıq. Musiqiyə,
incəsənətə marağı olan və hətta musiqi
alətlərində çalmağı bacaran bizim kimi həmyaşıdlarımızdan
bəziləri də mənim otağıma gəlib, bizim məşqimizə
tamaşa edir və öz təkliflərini verirdilər.
Bir neçə gündən, yəni artıq bəzi
mahnıları tam mənimsədikdən sonra Nadir təklif
etdi ki, gəlin Masallı Rayon Texnika Birliyində bir ansambl
yaradaq. Fasilə vaxtı buradakı klubda
işçilərə konsert verək. Mən isə
dedim ki, təkcə ansambıl yox, gəlin həm də
kiçik səhnəciklər oynayaq. Nadirin təklifi
ilə bu kollektivin adını da fikirləşib tapdıq.
Kollektivin adı “Traktorçu” oldu. Çünki Masallı Rayon Texnika Birliyində
traktorçular daha çox işləyirdi. Biz, bu təkliflə həmin vaxtı Texnika Birliyi
partiya təşkilatının rəhbəri Rafiq
Bağırova müraciət etdik. O, bizim fikrimizi
çox yaxşı qarşıladı. Sonra bu
fikri Masallı Rayon Texnika Birliyinin direktoru, dəyərli
ziyalı Sudyef Məlikova bildirdi. Sudyef
müəllim də bu təklifi çox bəyəndi və
elə səhəri gün Nadirlə məni kabinetinə dəvət
etdi. Bizə hər cürə arxa-dayaq
olacağını dedi. Biz, elə həmin
gündən artıq işdən sonra Masallı Rayon Texnika
Birliyinin klubunda məşqlərə başladıq. Çünki artıq ansamblın üzvləri də
hazır idi. Hətta ondan çox
mahnılar da seçmişdik. Sonra həmin
vaxtı papulyar olan tamaşalardan duet səhnəciklər də
seçdik və beləliklə, hər gün işdən
sonra məşqlər elədik. Hər
gün böyük həvəslə 3-4 saat məşqlər
edirdik. Nadir təkcə maraqlı
mahnılar oxumur və həm də mənim quruluş verdiyim
səhnəciklərdə maraqlı rollar oynayır və
hamımızı valeh edirdi. Çünki
onun arzusu aktyor olmaq idi. Biz də
inanırdıq ki, o, çox tanınmış bir aktyor
olacaq. Belə ki, aktyor üçün
lazım olan fitri istedad, uca böy, yaxşı qaltanlı səs,
hər bir fikiri aydın, obrazlı ifadə edən gözləri
vardı. Fikri də 1971-ci ilin qəbulunda sənədlərini
Mirzağa Əliyev adına Azərbaycan
Dövlət İncəsənət İnstitutunun dram və
kino aktyorluğu fakültəsinə vermək idi. Biz dostların arasında yanlız Nadir evli idi.
O, 1970-ci ilin avqust ayının 31-də ailə həyatı
qurmuşdu.
Təxminən bir aya biz bir saatlıq maraqlı proqram
hazırladıq və fasilə vaxtı bu proqramı
Masallı Rayon Texnika Birliyinin klubunda göstərdik. Başda
direktor Sudyef Məlikov, partiya təşkilatının sədri
Rafiq Bağırov olmaqla bu tədbirə baxan bütün
işçilərin bizim çıxışımız
xoşuna gəldi. Bir neçə gündən
sonra biz bu proqramı rayon mərkəzindəki Mədəniyyət
Evində də göstərdik. Burada da
rayon rəhbərləri başda olmaqla, Sudyef Məlikov və
rayonun bütün təsərrüfatlarının rəhbərləri,
rayon zəhmətkeşləri iştirak etdilər. O
vaxt rayonun partiya komitəsinin birinci katibi Zöhrab Ömərov
idi. O, bizim çıxışımızı çox təriflədi.
Elə həmin gündən rayon camaatı bizə maraqla
baxmağa, küçədə görəndə salam verməyə başladı. Hamı da deyirdi ki, başqa mahnıları və səhnəcikləri
yaxşı oxuyub, oynasaq da “Lalebi” mahnısını daha
peşəkarcasına, əsl gürcülərə məxsus
rəqslə və həvəslə oxuduq. Biz, həmin gündən sonra Nadirlə hansı toya
gedirdiksə, orada olanlar xahiş edirdilər ki, hökmən “Lalebi”
mahnısını oxuyaq. Hazırladığımız
ilk proqram rayonda çox yüksək
qarşılandığına görə, artıq rayon
miqyaslı tədbirlərə bizi dəvət eləməyə
başladılar və biz də həmin tədbirlərdə
həm səhnəciklər oynayır və əsasən də
“Lalebi” mahnısını oxuyurduq. Bu mahnı
həmişə sürəkli alqışlarla
qarşılanırdı. İlk
çıxışımızın çox uğurlu
olması bizi həvəsləndirdi və biz ikinci tədbir də
hazırladıq. Bu da rayonda maraqla
qarşılandı. Artıq 1971-ci il
idi. Nadirlə hər ikimiz imtahanlara ciddi
hazırlaşırdıq. Nadir Azərbaycan
Dövlət İncəsənət İnstitutunun dram və
kino aktyorluğu fakültəsinə, mən isə Azərbaycan
Dövlət Universistetinin jurnalistika fakültəsinə.
May ayında Nadirin ilk övladı dünyaya gəldi. Mən istəyirdim
ki, adını Babək qoysunlar. Çünki
həmin vaxtı Babəklə bağlı çoxlu
yazılar mətbuatda çap olunurdu. Amma
valideyinlərinin istəyi ilə, daha doğrusu həyat
yoldaşı Səfurə bacının atasının istəyi
ilə dünyaya gələn ilk övladlarına Rəfael
adı qoydular. Lakin sonralar Kərbəlayi
Nadir mənim istəyimlə dördüncü oğluna Babək
adı qoydu. Artıq cavan atanın
qayğıları çox idi. Ailələri
də çətin dolanırdı. Nadirin
qardaşları kiçik olduğuna görə, ailədə
işləyən yalnız o tək idi. Ailə vəziyyətinin
çətinliyi artıq imkan vermirdi ki, Nadir gedib ali məktəbə qəbul olsun. Çünki həmin vaxtı o, gündüz
şöbəsində oxumalı idi. Bəs öz ailəsini
və valideyinlərini, qardaşlarını kim
dolandırmalı idi? Nadir çox çətin bir yolun
astanaslnda qalmışdı...
Bir gün bizim onunla belə söhbətimiz oldu. Nadir təklif
etdi ki, mən onun arzusunu çin etməkçün sənədlərimi
Azərbaycan Dövlət İncəsənət
İnstitutunun dran və kino aktyorluğu fakültəsinə
verim. Əgər ora qəbul ola bilməsəm,
yenidən sənədlərimi Azərbaycan Dövlət
Universitetinin jurnalistika fakültəsinə verim. Belə ki, İncəsənət İnstitutunda
imtahanlar universistetdən bir ay əvvəl
başlayırdı. Razılaşdıq.
Mən sənədlərimi Azərbaycan Dövlət
İncəsənət İnstitutunun dram və kino
aktyorluğu fakültəsinə verdim və yüksək qiymətlərlə
qəbul oldum. Beləliklə, dostumun arzusu
reallaşdı. Bunu eşidən Nadir, məndən
çox sevinirdi. Həmin vaxtdan da mənim
həyatım teatrla bağlandı. Sonra da gedib Moskvada
A.V. Lunaçarski adına Dövlət
Teatr Sənəti İnstitutunda rejissorluq fakültəsində
təhsil aldım. Qayıdandan sonra bir neçə
teatrlara rəhbərlik etdim. Əlliyə
yaxın rollarda çıxış etdim və 140-dən
çox tamaşalara qurluş verdim. Əlbəttə,
yazıçılığı, jurnalsitikanı da yaddan
çıxarmadım. Çoxlu bədii əsərlər
və mindən çox publisist yazılar, məqalələr
yazdım. Ümumittifaq və respublika səviyyəsində
çoxlu mükafatlar və Əməkdar incəsənət
xadimi kimi fəxri ad da aldım. Mənim
bütün bu uğurlarıma da dostum Nadir demək olar ki, məndən
çox sevinirdi. Hər yerdə məni təbliğ
edirdi. Rəhbərlik elədiyim teatrlarla
Masallıda və bütövlükdə Cənub bölgəsində
qastrollarda olanda həmişə gəlib bizim tamaşalara baxır
və mənimlə fəxr elədiyini deyirdi. Mən də onunla fəxr eləyirdim.
Çünki Nadir, mən ali məktəbə
qəbul olunadan bir il sonra qardaşım Balaməmmədin
köməkliyi ilə Masallı rayon Milis (indiki Poıis)
şöbəsində işə düzəldi. Masallı
Rayon Texnika Birliyində olduğu kimi bu iş yerində də az bir vaxtda tanındı və
özünün natiqliyinə, biliyinə, savadına,
paklığına, yüksək təşkilatçılığına
görə başqalarından seçildi. Həmişə
rəhbərlik tərəfindən tərifləndi. Milis sistemində keçirilən bütün
ictimai, siyasi tədbirlərə rəhbərliyi ona
tapşırdılar. Hətta birinci
Qarabağ müharibəsi vaxtı Masallıdan
döyüşlərə gedən polis işçilərinə
rəhbərliyi də ona tapşırmışdılar.
O, Şuşada , Daşaltı əməliyyatındakı
döyüşlərdə iştirak etmişdi. Böyük bir möcüzə nəticəsində
rəhbərlik etdiyi polisləri Daşaltı əməliyyatından
sağ çıxara bilmişdi. Oradakı
satqınlıq yadına düşəndə həmişə
əsəbindən az qalırdı ki,
ürəyi dayansın... Çünki orada
özü və bir neçə polis işçisi
yaralanmışdı. Elə ürək xəstəliyini
də həmin döyüşlərdə tapmışdı
Kərbəlayi Nadir. O, döyüşlərdəki xidmətinə
görə dəfələrlə
mükafatlandırılmışdı. Qarabağ
Qazısı olmuşdu. Polis
işçisi kimi həmişə haqqı müdafiyə
etdiyinə, həmişə rayon camaatına əlindən gələn
köməklikləri etdiyinə görə hamı Kərbəlayi
Nadiri sevirdi və ona böyük hörmət edirdi.
O, 23 il idi ki, polis sistemindən uzaqlaşsa da
hamı ona hörmət əlaməti olaraq həmişə
“Rəis” deyə müraciət edirdi. Hansı tədbirə
gedirdisə hamı onu böyük hörmətlə
qarşılayırdı. Yaşadığı
Bambaşı kəndinin və onun ətrafında olan kəndlərin
ən sayılıb-seçilən ağsaqqallarından biri
idi Kərbəlayi Nadir. O, Məşhəd və Kərbəla
ziyarətlərindən qayıdanda demək olar ki, rayonun ən
üzdə olan bütün ziyalıları,
ağsaqqalları onunla görüşə, ziyarətə gəlmişdilər.
Ömrünün bu 72 ilinin demək olar ki, 50 ilini Kərbəlayi
Nadir rayonun bütün ictimai işlərində yaxından
iştirak etmişdi. Elə bir neçə il bundan qabaq
Masallıda məhz Banbaşı kəndinin stadionunda
keçirilən və ulu öndər Heydər Əliyevin 95
illik yubileyinə həsr olunan rayon üzrə futbol turnirinə
əsas rəhbərlik də ona tapşırılmışdı.
Həmin futbol turniri çox yüksək səviyyədə
keçirildi. Rayonun Gənclər və
İdman İdarəsi Kərbəlayi Nadiri belə
yaxşı işinə və yüksək təşkilatçılığına
görə Fəxri Fərmanla mükafatlandırdı. Onun sayəsində Banbaşı kəndində
idmana yüksək fikir verilirdi. Hətta
stadionun yerini satmaq istəyən bir qrup dələduzla
böyük mübarizə apararaq, həmin yeri bu günə
kimi qoruyub saxladı Kərbəlayi Nadir.
Kərbəlayi
Nadir yaxşı, sadiq dost və Masallı rayonunda
sayılıb seçilən ağsaqqallardan biri olduğu
kimi, yaxşı ata və yaxşı baba idi. O, Kərbəlayi
Səfurə bacı ilə birlikdə altı övlad- 4
oğul və iki qız böyüdüb, boya-başa
çatdırıblar. Onların
övladları yüksək səviyyədə təhsil
alıblar. Hər biri də Azərbaycan
dövlətinə, dövlətçiliyinə layiqincə
xidmət edirlər.
Böyük oğulları Rəfael, uzun illər Azərbaycan
ordusunda layiqincə xidmət etməklə, cəbhə
bölgəsində dəfələrlə düşmənlə
döyüşlərə girib. 16 il səngərdə
olub. O, bu gün istefada olan mayordur. Rafiq, Rauf və Babək isə
iş adamlarıdırlar. Hər
üçü də yüksək təfəkkürə,
ağla, savada malikdirlər. Qızı
Aynurə xanım tibb bacısıdır. O biri
qızları İlahə xanım isə evdar qadındır.
Bu 6 övladdan Kərbəlayi Nadirin və Kərbəlayi Səfurə
bacının 14 nəvəsi və üç nəticəsi
var. Nəvəsi Elgünün Türkiyədə həkimlik
təhsili alandan sonra Türkiyə dövlətinin təklifi
ilə orada həkim işləməsinə çox sevinirdi Kərbəlayi
Nadir. Onun ən böyük arzusu nəvələrinin
toyunda qol götürüb, oynamaq idi. Heyif.
Dostumun bu arzusu çin ola bilmədi...
Bizim onunla dostluğumuz sonra qudalığa çevrilib. Onun oğlu
Rafiqlə mənim qızım Aynurə ailə həyatı
qurublar və çox mehriban yaşayırlar. Onların da Həbib və Aytəkin kimi iki gül
balası böyüyür.
Kərbəlayi
Nadir mənim 50 illik yaradıcılıq uğuruma bir dost kimi
sevinirdi. Yazdığm bədii əsərləri,
publisist yazıları, məqalələri mütəmadi
oxuyur və öz fikirlərini bildirirdi. Quruluş
verdiyim, Azərbaycan televiziyalarının qızıl fodunda
saxlanılan, hərdən televizorlarda göstərilən
tamaşalarımı və videolarda olan tamaşalarımı
maraqla izləyirdi. Sonra da deyirdi: “Əziz dost, çox
sağ ol ki, sən mənim də arzumu çin elədin”...
Əziz dostum Kərbəlayi Nadir. Sən isə vaxtından
tez haqq dünyana qovuşmağınla bizim
arzularımızı yarımçıq qoydun...
Masallıdan
Sumqayıta gəldikcə, yol boyu bütün bunları,
olub-keçənləri gözlərim qarşısında
canlandırdıqca, göz yaşlarıma hakim ola bilmirəm...
Axı sənin
ən böyük arzun yenidən Şuşada olmaq və
oranın erməni gavurlarından təmizlənməsini
görmək idi... Bir də oğlun Rafiqin
Banbaşıda tikdirdiyi evin tezliklə tamamlanmasını
görmək idi. Həmin evin son tamamlanma
işləri sənin rəhbərliyinlə
görülürdü. Sən bu arzunun çin
olmasını səbirsizliklə gözləyirdin...
Bir
neçə il idi ki, sən xəstə
idin. Bizim təkidlərimizə baxmayaraq, amma
heç cürə öz sağlamlığının qeydinə
qalmırdın. Nəvən Elgünün
təkidi ilə səni Səfurə bacı ilə sentyabr
ayının 5-də İstanbula yola saldıq. Mən də sentyabr ayının 12-də həyat
yoldaşım Elmira xanımla İstanbula müalicəyə
gəlməli idim. Hətta zarafatla sənə
deyirdim ki, “gələcəm, orada “Lalebi” mahnısını
oxuyacağıq”. Bu dəfə hər
ikimiz vədə xilaf çıxdıq. Mən
İstanbula gələ bilmədim və sən həkimlərin,
nəvən Elgünün bütün səylərinə
baxmayaraq, qardaş Türkiyədə bu dünyaya əlvida
dedin... Bax bu dərd məni möhkəm yandırır...
Göz yaşlarım yanağım boyu axdıqca, ağsaqqal
şairimiz, Prezident təqaüdçüsü, Əməkdar
mədəniyyət işçisi Əşrəf Veysəllinin,
sənin də çox sevdiyin və tez-tez dediyin “Dost”
şeiri yadıma düşür. Bu şeir böyük
sızıltı ilə beynimdən keçir:
Dost
üçündür suyun, duzum, çörəyim,
Dostsuz insan, tək barmağa bənzəyər.
Dost
görəndə yumruq boyda ürəyim,
Bir möhtəşəm uca dağa bənzəyər.
Dost gəlişi
bayram olur deyirlər,
Köklənirik, Arazbarı üstünə.
Dostluq
adlı körpü düşür bir səhər,
Bu dünyanın Arazları üstünə.
Taleyin hökmünə bax ki, sən Masallı rayon
Banbaşı kəndindəki qəbirstanlığın
düz girəcəyində, anan qədər sevdirin qaynanan
Qızxanım ananın yanında dəfn olundun. Oğlum Elnur deyən kimi:
“Nadir əmi elə pak insan idi ki, bu qəbirstanlığa gələnlər,
özlərindən asılı olmayaraq, ilk öncə bu qəbirin
yanında dayanıb, ilk fatihəni də ona verəcəklər”.
Elə bu sözləri sən də həmişə
deyirdin ki, “mənim qaynanam elə pak, əməlisaleh qadın
idi ki, taleyin hökmünə baxın ki, bura gələnlər
ilk fatihəni ona verirlər”. Bəli, sən
də həqiqətən bütün əməlləri saleh
insan idin, dostum, qardaşım Kərbəlayi Nadir. Allah sənə qəni, qəni rəhmət eləsin.
Amma hələ də sənin yoxluğuna inana
bilmirəm. Nə deyim Tanrının belə dəhşətli
yazısına?..
Ağalar İDRİSOĞLU,
Əməkdar incəsənət
xadimi
Azad Azərbaycan.- 2020.- 29 oktyabr.-
S.10.