GECİKƏN BƏYAZ GÜL

(Novella)

Bəzən həyatımıza girən "kaş ki" kəlməsi bir ömür boyu bizə yoldaş olur, hər nəfəs aldığımızda içimizi qurd kımı yeyir, yaralarımızın qaysağını qopardıb sızladır... "Bəlkələr" də həmçinin... Elcanın dilində bir ömür qalan "kaş ki" kəlməsi kimi...

"8 mart Qadınlar bayramı"

Quşların cəh-cəhləri hər yandan duyulan yazın ilıq nəfəsilə qarışaraq insanın ruhunu oxşayırdı. Öncələr sevdiyi "8 mart" bayramını daha sevə bilməz ki, Elcan...

O, sübh tezdən oyanıb tələsik evdən çıxdı. Gül dükanına daxil olub bir bəyaz gül alıb maşınına əyləşib yola düşdü...

Elcan yol boyu gözlərinin yaşını saxlaya bilmirdi, "necə unuda bildim?" - deyə özünü danlayırdı. Həyəcandan ikiəlli sükandan bərk-bərk yapışan Elcan heç vaxt unuda bilmədiyi o günü yenidən yaşayırdı. O, bu düşüncələr içində məzarlığa çatdı. Maşını bir kənarda saxlayıb, ağır addımlarla, başını aşagı salaraq anasının məzarına yaxınlaşdı. Məzar bəyaz güllər içində güllü baxçaydı. 20 ildir özünü bağışlaya bilməyən Elcan anasının məzarına yaxınlaşıb bəyaz gülü məzara qoyub, dəfələrlə dediyi sözləri: “Bağışla məni ana”,- deyib yenidən hönkürdü... Yenidən o “mənzərə” kino lenti kimi gözünün önündə canlandı, onu 20 il öncəyə "8 mart" gününə apardı...

20 il öncə Elcanın düz 29 yaşı vardı...

O gün Məryəm ana həmişəki kimi sevincli idi. Səhər tezdən oyanıb oğlu Elcanı işə yola salmışdı. Sonra isə nahar tədarükünə başlamışdı. Oğlunun ən sevdiyi yeməkləri hazırlamış, sevdiyi şirniyyatlardan bişirmişdi. Axı o gün bayram idi. Məryəm xanımın ən sevdiyi bayram. Qadın olduğunu hiss etdiyi bayram... O gün oğlu, onu ən çox sevdiyi tək bəyaz güllə təbrik edəcəkdi. Bu tək bəyaz gülün tarixçəsi isə Məryəm xanımçün çox özəl idi.

Oğlunu dünyaya gətirən gün həyat yoldaşını itirmişdi Məryəm xanım. Həmin gün həyat yoldaşı avtomobil qəzasında dünyasını dəyişmişdi.

O, həyat yoldaşı Ramizlə hələ məktəb illərindən, sevgilərindən çox öncə dost idilər. O zamanlar hər 8 mart günü Ramiz ona tək bir bəyaz gül alar, təbrik edərdi. Çünki Məryəmin bəyaz gülləri nə qədər sevdiyini yaxşı bilirdi. Elə ilk evlənmə təklifi edəndə də bəyaz güllə sevindirmişdi Məryəmi. Amma oğlunu dünyaya gətirən günə yetişə bilməmiş və əlində bir bəyaz güllə avtomobil qəzasına uğramışdı. Məryəm xanım o qanlı gül qurusunu hələ də saxlayırdı... Elcan demək olar ki, 10 yaşından bu hadisəni öyrəndikdən sonra, anasına hər bayram ağ gül bağışlar, bu ənənəni ürək ağrısıyla da olsa davam etdirirdi. Anası da çox sevinər, hər dəfə bayram günləri acılı-şirinli xatirələriylə baş-aşa qalar, yenidən o günləri yaşardı...

Məryəm ana naharı hazırlayıb, masanı bəzədi. Pəncərənin önündə oturub oğlunun yolunu gözlədi. Və yaşadığı əzablı, sevincli günləri yenidən xatırladı. Oğlundan başqa həyatda kimsəsi yox idi Məryəm ananın.

Bütün sevgisini ona vermişdi. Onu oxutmuş, böyütmüş, sadəcə onunçün yaşayırdı. Oğlu da onu böyük məhəbbətlə sevirdi.

Artıq şər qarışmışdı, saat 12-ni göstərirdi. Qapının qəfil zəngi çalındı. Səsdən diksinən ana sevincək qapıya doğru qaçdı. Oğlu sakitcə içəri girdi, deyəsən bir az da içkili idi.

“Ana mən yatacam”,- deyib otağına keçdi. Onun bu soyuqluğundan ana çox sarsıldı:

- Oğlum, sənin sevdiyin yeməkləri hazırlamışam, gəl bərabər oturub yeyək. Səhərdən mən də heç nə yeməmişəm, səni gözləmişəm.

- Yox ana, sən ye, mən yatacam, - deyib tələsik otağına keçdi Elcan. Telefonu çıxardıb sevgilisini aradı. Yenidən onunla deyib gülməyə başladı. Bütün günü onlar birlikdə keçirtmişdilər. Bir dəstə bəyaz gül, hədiyyələr alıb sevgilisini təbrik etmişdi Elcan. Demək olar ki, maaşını tamamilə sevgilisinin hədiyyələrinə xərcləmiş, amma nədənsə anası üçün bir tək bəyaz gülü almağı unutmuşdu.

Məryəm ana yeməyə toxunmadan otağına keçdi. Ürəyi döyünməyə başladı... Fikirlərə qərq oldu. “Elcan heç belə etməzdi. Demək qorxduğum başıma gəldi. Mənə olan sevgisi azalmış”... Ana özünü ələ almağa çalışırdı. “Yox, yəqin daha önəmli işləri olub”,- deyə özünə yalandan təskinlik verdi. “Yox unutmaz, bilir o gülü necə gözlədiyimi. Yəqin bu gün bayram olduğunu unudub, yəqin səhər alar”,- deyə fikirləşdi Məryəm ana. Amma ürəyinin sancısı, ağrısı, narahatlığı artırdı. Rəfdən gündəliyini götürdü. Tarixi qeyd etdi. Tək bir cümlə yazdı.. “Gecikən bəyaz gül”...

Sonra dəftərin arasındakı qurumuş bəyaz gülü əlinə aldı, gözlərindən axan gözyaşlarıyla o qurumuş gülü islatdı. Ovcunda bərk-bərk sıxdı və yatağa uzandı...

Səhər Elcan yuxulu-yuxulu mətbəxə su içməyə keçdi. Başı çox ağrıyırdı. Yatağına geri dönəndə salonda toxunulmamış masanı görüncə sanki yuxudan ayıldı. İki əliylə başını tutdu. “Mən neylədim İlahi? Bu nə haqsızlıq”, - deyib dərhal əynini geyindi, çox keçmədi ki, anası yuxudan oyanmamış bəyaz güllə evə döndü. Anasını səslədi, amma səsinə səs verən olmadı. Yataq otağının qapısın açıb sakitcə içəri girdi. Çarpayıda uzanan anasına yaxınlaşdı. Onu oyatmaq üçün ehmalca əlini uzadıb anasının əlindən tutdu və birdən diksindi. Ananın əlləri bum-buz idi. O, əbədi yuxuya getmişdi... Yanağında donmuş gözyaşları görünürdü... Ovcunda isə bərk bərk tutduğu qurumuş bəyaz gül...

Səadət Qərib

Azad Azərbaycan.- 2021.-11 mart.- S.11.