Ürəklərə girmək, əsrlərə getmək üçün

Yazıçı-publisist, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,

“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı Səyavuş Süleymanlı ilə söhbət

Səyavuş Süleymanlı: “Əsl qələm sahibi gərək dözümlü və fədakar olsun,

özünü sevdirə bilsin, imzasını, yazısını axtaran olsun”

Onunla uzun illərdir ki, dostluq edirəm. Qələm dostum kimi də həmişə yaradıcılığını izləmişəm və belə qənaətə gəlmişəm ki, dostum bir sənətkar kimi Allah-taala tərəfindən verilən vergidən nə isə özünə əxz edib. Bir hədisdə deyilir ki, Allah gözəldir və gözəl olanı sevir. Haqqında danışacağım insan ictimaiyyətdə tutduğu mövqeyinə, dövlətçiliyimizə sədaqətinə, çoxşaxəli yaradıcılığına və doğma torpağına sevgisinə, dostluqda sədaqətinə görə maraqlı adamlardan biridir. Çoxdan idi ki, jurnalist və ədəbiyyatla bağlı bir adam kimi onun yaradıcılığı ilə maraqlanırdım. Tez-tez telefonla əlaqə saxlasaq da az-az görüşürdük. Nəhayət, anadan olmasının 75 illiyi ərəfəsində dostumdan müsahibə almaq arzum reallaşdı.

- Səyavuş müəllim, ədəbi yaradıcılığa nə vaxtdan başlamısınız və buna hansı amillər təsir edib?

- Bu ənənəvi suala bir cavab verərdim ki, uşaq yaşlarımdan rəssamlığa çox meyl edirdim və bu sahədə Boradigahda yaşayan 82 yaşlı kinomexanik ramanalı Yaşardan çox şey öyrəndim, sonradan həvəskar rəssam oldum. Hətta bu sahədə sonradan bir il də Bakıda oxuyub sənət qazandım. Orta məktəbin yuxarı siniflərində isə artıq kiçik hekayələr və mənsur şeirlər yazırdım. Xatirələr yazmağı daha çox xoşlayırdım. Hətta bir neçə ümumi dəftəri də yazıb doldurmuşdum. Ana nəslimdə də ədəbiyyata meyl edənlər olub . Xalam oğlu Böyükağa Hüseynbalaoğlu həm kimyaçı-alim, həm də şair-publisist idi. Bacım Firəngiz İbrahimova isə filoloq idi. Rəhmətlik anamın gözəl tikmələri çox evlərdə yadigar qalıb.

- Uşaqlığınızdan söhbət açın. Keçmiş xatirələr əsərlərinizdə öz əksini tapıbmı?

- Uşaqlığım, həqiqətən, fərəhli keçib. 50-60-cı illərdə Port-İliçin (indiki Liman şəhəri) günbatan ərazisində Murdov gölü vardı. Yay tətilini gecə-gündüz bostanımızda keçirərdim. Torpaqdan bol məhsul götürərdik. Bazarda qarpız və yemişi satar, özümə pal-paltar, dəftər-kitab alardım. Çayda sürütmə çəkərdik. Torumuza hər növ balıq düşərdi. Çəki balıqlarını rus məhəlləmizdəki molakanlara bağışlayardıq. Çünki bizlər çəki balığını yeməzdik. Ancaq Simzar xalanın təndirdə bişirdiyi qurc çəkinin dadını biz yaşlılar hələ də unutmamışıq. Gecələr babam və əmilərimlə çardaqda bostanlarımıza keşik çəkərdik. O günlər, o gecələr unudulmazdır, həmişə xatirələrimin zirvəsindədir. Bir çox əsərlərimdə: “Məhəbbət abidəsi” romanımda, “Burda bir qız yaşardı” ,“Sevgi olarsa...”, “Sərvinazım mənim”, “Ramanalı Yaşar” povestlərimdə, bir çox hekayələrimdə və publisist kitablarımda uşaqlıq xatirələrimdən çox istifadə etmişəm.

- Ədəbi yaradıcılığınıza hansı əsərlər daxildir?

- Yazıçı və şair öz kitabları ilə tanınar. Məsələ bundadır ki, mənim iki bədii-publisist kitabım nəşr olunub. Çox qalın kitablardır. İkisi bir yerdə 1000 səhifədən ibarətdir və hər iki kitabım Limanın keçmiş tarixinə və gününə həsr olunub. Lakin bədii kitabım çap olunmayıb. Nədənsə, bu barədə heç fikirləşməmişəm. Ancaq ədəbi yaradıcılığıma daxil olan roman, povest, hekayə, pritça, esse, elegiya, kinoşünaslıq və musiqişünaslıqla bağlı bütün yazılarım dərgi və qəzetlərdə çap olunub və indi də çap olunur. Bunlar: iki dəfə Sovet İttifaqı Qəhrəmanı, tank qoşunları qvardiya general mayoru Həzi Aslanovun döyüş yolundan bəhs edən “Tale yolu”, “Məhəbbət abidəsi” və “Səksəkə” romanlarıdır. “Burda bir qız yaşardı...”, “Nur”, “Könül əfsanəsi”, “Ramanalı Yaşar”, “Sevgi olarsa...” ,“Sən hardasan, Şerlok Holms?”, “Məhəbbət göz yaşı imiş...” povestləri, “Güleyşə”, “Nuruşun xoruzu”, “Hamam əhvalatı”, “Adıbəyin dünyası”, “Mamu”, ”Fəti müəllim”, “Unuda bilmirəm”, “Əhməd”, “Çaşqınlıq”, “Ən böyük yalançı-Paşik”, ”Xoroşiy”, ”Alma oğruları”, “Meyvəsiz bağ”, ”Ölüm kabusu”, “Gözlüklü ilan əhvalatı”,”Kərəmin əhvalatları”, “Qulaq sırğacıq əti”, “Şərab” və daha onlarla başqa hekayələrimi yazıb oxuculara çatdırmışam.

- Jurnalistlərdən kimlər daha çox ürəyinizə yatır?

- “İki sahil”qəzetinin baş redaktoru Vüqar Rəhimzadənin, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin sədri Elçin Şıxlının, “Azad Azərbaycan” qəzetinin şöbə müdiri, Əməkdar incəsənət xadimi Ağalar İdrisoğlunun, “Aşkarlıq” qəzetinin baş redaktoru Hacı Etibar Əhədovun, Əməkdar jurnalist, dostum İdris Şükürlünün, Respublika Jurnalistlər Birliyinin Lənkəran bölgəsinin sədri Nizami Hüseynovun jurnalistlik fəaliyyətlərini yüksək qiymətləndirirəm. Onlar öz peşələrinin fədailəridir. Əsl qələm sahibi gərək dözümlü və fədakar olsun, özünü sevdirə bilsin, imzasını, yazısını axtaran olsun.

- Mətbuatla əlaqələrinizi davam etdirirsinizmi?

- “Lənkəran”, “Azad Azərbaycan”, “Kaspi”, “Bizim era”, “Prizma”, “Veteran yolu” , “Sürət”, “Azad təfəkkür” qəzetlərində, “Azərbaycan”, “Ulduz”, “Şəfəq”, “Alov” və “Məşəl” jurnallarında yazılarım dərc olunub. Mən özümü mətbuatsız təsəvvür etmirəm. Əsərlərim çap olunanda elə bilirəm ki, yaşayıram, həyat məni özünə daha çox bağlayır. İki kitabım - “Liman - bir dünya sevgim mənim...” (2012) və “Dünya xatirəylə girib yuxuma...” (2015) adlı 1000 səhifəlik iki kitabım nəşr olunub.

- Beş il öncə 70 yaşınız tamam oldu. Sizi təbrik edənlər oldumu?

- Əlbəttə, təbrik edənlər çox oldu. Axı 70 yaş bu dünyada gözəl ömürdür. Hələ də inana bilmirəm ki, indi mənim 75 yaşım var. Amma bu keçən beş ilimi də çox maraqlı keçirmişəm. O zaman təbriklər çox idi. Ən yadda qalan isə Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin məni Fəxri fərmanla mükafatlandırması, “Məşəl” jurnalının yaradıcı heyətinin təbriki, jurnalda silsilə yazılar dərc etdirməsi, dostlarım, qohumlarım, qohum-tanışlarımın öz ürək sözlərini demələri, mənə cansağlığı arzulamalarıdır. Var olmağımla Tanrıma şükür edirəm.

- Dostlarınız çoxdurmu?

- Əlbəttə, dostlarım çoxdur. Hər birinin mənim qəlbimdə öz yeri var. Bu uzunömürlü dostluğumuz haqqında çoxlu xatirələr mövcuddur. Hər kiçik inciklik uzun illərin dostluğunu poza bilməz. Buna qətiyyən yol vermək olmaz! Dostluğa dəyər vermək lazımdır. Məni dostlarıma bağlayan mənəvi dəyərlərdir. 44 günlük Vətən Müharibəsi bizə əsl dostlarımızı tanıtdı. Gərək namərd, riyakar ölkələrlə dostluq edəndə də ehtiyatı əldən verməyəsən.

- Bir halda ki, söhbəti Vətən Müharibəsi ilə bağladınız, o zaman siz nə kimi hisslər keçirirdiniz?

- Vətən Müharibəsi başlanan gün mən yaradıcılığımla əlaqədar Bakı şəhərində olmalı idim. Amma həmin gün baş verən hadisə ilə əlaqədar mən rayonda qalmalı oldum. İnanın, bu qəfil müharibənin erməni gavurları tərəfindən başlaması mənə çox pis təsir elədi. Müharibənin necə dəhşətli olduğunu atamdan çox eşitmişdim. O, 416-cı Taqanroq diviziyasında vzvod komandiri- leytenant olmuş, alman faşistlərinə qarşı müharibədə şücaət göstərmiş və döyüşlərin birində çox ağır yaralanmışdı. Elə ermənilər də faşistlərin bir tayı idi. Ancaq Azərbaycan xalqı Vətən Müharibəsində vahid bir yumruq altında birləşdi, Ali Baş Komandan İlham Əliyevin və şanlı ordumuzun mübariz əzmi nəticəsində tarixi qələbə qazandıq. Şəhidlər verdik, mülki vətəndaşlarımız ermənilərin təxribatı nəticəsində dünyalarını dəyişdilər. Ancaq biz dayanmadıq, daim irəli getdik. Qarşıda bizi zəfər gözləyirdi. Ona da nail olduq.

Əzizim Ordubada,

Yol gedir Ordubada.

Sərkərdə güclü olsa,

Verməz ordu bada.

Bəli, bizim sərkərdəmiz - Ali Baş Komandanımız, həqiqətən də, çox güclü, ağıllı, savadlı, böyük uzaqgörən siyasətə malikdir. Allah onu pis nəzərlərdən qorusun!

Vətən Müharibəsi başlanan gündən mən də bir yazıçı-publisist kimi qələmimi süngüyə çevirdim və “Azad Azərbaycan” qəzetində “Bizim haqlı müharibəmiz: Bu gün hər bir yazar qələmi ilə bir əsgərdir” (22 oktyabr 2020, səh. 8) məqaləmlə yazıçılara müraciət etdim, Qarabağ həyatından bəhs edən hekayələr çap etdirdim, əksər hekayələrim və esselərim internet səhifələrində yayımlandı. Yadıma ataların bir hikmətli sözü düşür: “Köpək elə köpəkdi, xaltası qızıl olsa da”. Bu gün ölkəmizlə işğalçılıq müharibəsində məğlub olan Ermənistan hər cür şərəfsizliyə, hər cür alçaqlığa qadir olan bir ölkə kimi dünya qarşısında özünü biabır etdi. Onlar özlərinin faşist, vandal, namərd olduqlarını bir daha dünyaya göstərdilər. Çox təəssüf ki, bir çox bizi istəməyən ölkələr hələ də bu faşist erməniləri müdafiə edir, onlara hərbi yardım göstərməkdən çəkinmirlər. Ermənistanın ideologiyası faşist ideologiyasıdır. Bir ölkədə ki, faşist Almaniyasına nökərlik etmiş, satqınlığı ilə tarixdə iz qoyan Njde kimi erməniyə heykəl ucaldıla, o ölkənin səmimiliyinə inanmaq olarmı?! Görünür, tökülən qanlar əbəs imiş. Dünya ermənilərin faşizmə rəğbətini görmürmü? Ona görə də dünyada ədalət yoxdur.

Biz - azərbaycanlılar alçaq, riyakar, qaniçən erməniyə layiq olduğu dərsi verdik. “Zəfər günü” paradı qələbəmizin nümayişi idi. Mənim “Şuşada 2050-ci ilin payızlı günləri” adlı bir elegiyam var. Həmin elegiyada 30 il sonra, yəni 2050-ci ildə Qarabağımızın dinamik inkişafından yazmışam. Ömürlük Prezidentimiz seçilmiş cənab İlham Əliyevin artıq 90 yaşı vardır. Çox maraqlı yazıdır. İnşaallah onu çap etdirəcəyəm.

- Sevdiyiniz şair və yazıçılar kimlərdir?

- Səməd Vurğun və Rəsul Rza ideallarımdır. Anar, Fikrət Qoca, İntiqam Qasımzadə ağsaqqallarımdır. Çingiz Abdullayev, Musa Ələkbərli, Baba Vəziroğlu, Ağacəfər Həsənli, Elşad Səfərli, Meyxoş Abdullah, Ağamir Cavad, Tərlan Əbilov və Balayar Sadiq poetik dünyama hakim kəsiliblər. Mənə belə gəlir ki, bu şair və yazıçılar çağdaş ədəbiyyatımız üçün çox işlər görmüşlər və kifayət qədər də oxucuları var.

- Sizin anlamınızda sevgi nədir?

- “Azərbaycan” jurnalının baş redaktoru İntiqam Qasımzadənin sözləri ilə desəm: “Sevgi göyün yeddinci qatında olmaqdır. Deməli, xoşbəxtliyin zirvəsidir”. Ancaq mən əlavə edib deyərdim ki, sevgi bir oddur. Sevgi bir həsrətdir, bir yanğıdır. Sevgi qarşılıqlı olanda bu duyğular selində məhəbbət sanki qidalanır, ona qüvvə gəlir, müsbət enerji hesabına daha əzəmətli olur və həyat onu sevgisini qorumaqda sınaqdan çıxarır. Lakin ilk məhəbbət həmişə uğurlu nəticə ilə bitmir. Məni sevgi ilə bağlayan qaynar gəncliyimin bu gün pərən-pərən olmuş keçmiş xatirələrin buzlaşan, heykəlləşən, lakin könlümdə silinməz izi qalan, həmişə dilə gələn vicdanımla çarpışdığım, içimi göynədən, sızıldadan, sevgi dolu illərimdən yaddaşımda qalan mənəvi bir borc durur. Bilirəm ki, bu mənəvi borc Haqqın qapısınadək iç dünyamda mənə hakim kəsiləcək. İlk məhəbbət qəbir evinə qədər yol yoldaşıdır mənə, qəbir evində isə ərşə çıxacaq. Sevgi hər cür riyadan, hər cür məkrdən uzaq, saf duyğulardan qidalanmış, Allahın da bəyəndiyi, qoruduğu bir nemətdir.

- Nəvələrinizi çox sevirsinizmi?

- Dünyalar qədər! Dörd nəvəm, iki nəticəm var: Siyasət, Günay, Tunar, Mehdi, Məhərrəm və Ayaz. Onların hər birinin qəlbimdə öz yerləri var. Mənim var-dövlətim nəvələrimdir. Nəvə və nəticələrim sevgimizin bəzəkli meyvələridir, bizi yaşadanlardır.

- Siz 2014-cü ildə Mərkəzi Neftçilər Xəstəxanasında çox ağır açıq ürək əməliyyatı keçirmisiniz. Hətta ürəyinizin aorta qapağı da biolojik protez qapaqla əvəz edilib. İndi özünüzü necə hiss edirsiniz? Bu, yaradıcılığınıza mənfi təsir göstərmir ki?

- Məni ikinci dəfə bu həyata dahi ürək cərrahı, hazırda Milli Məclisin deputatı, həmyerlimiz Rəşad Mahmudov gətirib. Şükürlər olsun Allaha ki, yaşayıram. Amma noyabr ayı mənim üçün çox pis keçdi. Az qala o yanlıq olacaqdım. İndi özümü yaxşı hiss edirəm. Allah yenə də mənə mərhəmət etdi. Əlbəttə, gündə Allaha şükür edirəm ki, ədəbi yaradıcılığımdan ayrılmamışam. Yoxsa, çoxdan dünyamı dəyişmişdim. Məni həyata bağlayan bu amillərdir: ailəm, yaxşı dostlarım, bir də ədəbi yaradıcılığım. Mən hər bir əsərimlə yaşayır, keçmişi xatırlayıb gələcəyə körpü salıram. Sabaha inamdır, Tanrıya şükranlıqdır məni yaşadan.

- Sənət seçərkən yenə də müəllimliyə qayıdardınızmı?

- Müəllimlik müqəddəs peşədir. 45 il bu həyatı yaşamışam. Başdan-ayağadək romantikadır. Amma hər adam müəllim həyatı yaşaya bilməz. Müəllim halal çörək yeyir və həmişə də yediyi çörəyə görə dövlətə və Tanrıya şükürlər edir. Ən böyük dahilər və fatehlər də müəllimdən dərs alıblar. Elə bizim istəkli Prezidentimiz də öz dərsini müəllimlərdən və Ulu Öndərimizdən alıb.

- Musiqiyə marağınız çoxdur. Musiqisiz həyat olarmı?

- Əbu Əli İbn Sina çox-çox əvvəllər musiqini dərman hesab edirdi. Hətta bəzi cərrahi əməliyyatlar musiqi sədaları altında aparılırdı. Musiqi ruhun qida mənbəyi, məhəbbətə körpü, könül oxşayan, xoş ovqat yaradan, bizləri həyata, cəngavərliyə səsləyən ecazkar səsdir, soraqdır, təranədir. Mən inanmıram ki, elə bir adam tapılsın ki, musiqi onun sinirlərinə təsir eləməsin. Xüsusilə də, muğamlarımızın tayı-bərabəri yoxdur. Bir sözlə, milli musiqimiz milli-mənəvi dəyərlərimizin ana xətti, bizi dünyada tanıdan bənzəri olmayan varlığımızdır. Onu da xatırladım ki, “Məşəl” jurnalında yeni “Musiqi dünyamız” rubrikası açmışıq. Bu rubrikada mütəmadi olaraq sənətkarlarımız haqqında esselərim çap olunur. “Yazıçı sözü: Şəbnəm Tovuzlu bir dünyadır” essem artıq çap olunub. “Azad Azərbaycan” qəzetində nəşr olunan məşhur müğənni Məhəbbət Kazımov haqqında “Bu nə nalə.., bu nə haray.., bu nə yanğı.., bu nə fəryaddır, Məhəbbət?!” adlı essem Vətən Müharibəsi günlərində respublikamızın oxucularına çatdırıldı. Bundan başqa respublikamızın Əməkdar artistləri Baloğlan Əşrəfov, Yusif Mustafayev və başqa müğənnilər haqqında da araşdırmalar aparıb esselər yazmışam. Oxucular növbəti nömrələrdə başqa müğənnilər haqqında da esselərimlə tanış olacaqlar.

- Ailənizdə sizin yolunuzu davam etdirən varmı?

- Əlbəttə, var. Oğlum Anar Süleymanov da çox gözəl rəssam və həm də istedadlı yazıçıdır. Uşaq yaşlarında Az.TV-nin respublika rəsm müsabiqələrində 4 dəfə birinci yerin mükafatçısı olub. Uzaq Yaponiyada batal janrına həsr olunmuş dünya uşaq rəsm sərgisində 1-ci yeri tutmuş, Bakıda və Lənkəranda fərdi sərgisi təşkil olunmuşdur. İdris müəllim, Anar uşaq olarkən onu oxuculara ilk dəfə siz, jurnalist Əlisəfa Həsənov və şair Şəkər Aslan tanıdıb. 2018-ci ildə Anar “Sultan Məhəmməd”adlı tarixi romanını çap etdirmişdir. Bu, onun birinci kitabıdır. Onun “Bəndər əfsanəsi” hekayəsini şair Şəkər Aslan ilk dəfə olaraq o zamankı “Leninçi” qəzetində çap etdirmişdi.

- Mavi ekranlarda şou verilişlər sizi razı salırmı?

- Çığır-bağırla nəyə isə nail olmaq qeyri-mümkündür. Tamaşaçılar hər şeyi görür və gördüklərinə də düzgün qiymət verirlər. Şit, yüngül, bayağı hərəkətlər, zövqü oxşamayan “muğamlar”, oxşamalar, ağlaşmalar, mələşmələr tamaşaçını yorur, usandırır və hiddətləndirir. Hətta qulaqlarına sırğa taxan kişi “müğənniləri” görəndə lap hövsələdən çıxıram. Mənim fikrim belədir ki, adlı-sanlı müğənni, yaxşı xanəndə şoumenlərdən uzaq durmalıdır. Onun xeyrindənsə zərəri daha çoxdur. Şoumenlər tamaşaçının zövqünü nəzərə almalı, milli mentalitetimizə yad olan elementlərdən kənar durmalıdır.

- 75 yaşda yazıb-yaratmaq sizə çətin gəlmirmi?

- Yazıb-yaratmağa sevgi tükənməyibsə, ömrümün sonunadək bu işdən əl çəkmək öz-özümə xəyanət olardı. Bəzən ədəbi əsərlərdə janrların tələblərinə cavab verməyən əsərlərlə rastlaşırıq. Ədəbi əsər oxucuların ürəyini fəth etmək üçündür. Ədəbiyyatla peşəkarlar məşğul olmalıdır. Təsadüfi yazarlar özlərindən sonra heç bir iz qoya bilməzlər.

- Kədərli gününüz olubmu?

- Vlideynlərimi, bacımı və dostlarım Yunus Mustafayev və Yusifəli Quliyevin yeganə oğlanlarını itirdikləri günlər ən kədərli günlərim olub. Məşhur filoloq, bacım Firəngiz İbrahimova Cəlilabadın Hacıavad kəndində qərib bir təpədə dəfn olunub. Eyvanımızdan Talış dağları apaydın görünür. Hər dəfə dağlara baxanda bacımın qərib pıçıltılarını eşidirəm... nakam pıçıltılarını...

- İndi hamının ağsaqqal öyüdünə, məsləhətinə ehtiyacı var.

- Cəmiyyətin-gənclərin, orta yaşlıların həmişə ağsaqqalların öyüd-nəsihətlərinə, məsləhətlərinə, müdrikliyinə ehtiyacı olub və bu gün də var. Odur ki, biz ağsaqqal sözünün bəhrə verdiyini görəndə çox sevinirik. Mən də ictimai fəaliyyətimlə əlaqədar Liman şəhəri üzrə Ağsaqqallar Şurasının sədri, eyni zamanda, Lənkəran rayon Ağsaqqallar Şurasının sədr müaviniyəm. Vətən Müharibəsi gedərkən gənclərlə apardığım söhbətlər onların vətənpərvərlik hisslərini artırıbsa, deməli, nəyə isə nail olmuşam.

- Siz mətbuat səhifələrində çap etdirdiyiniz məqalələrinizlə bəzən kinoşünasları xatırladırsınız. Bu sahəyə maraq haradandır sizdə?

- Yaxşı deyiblər ki, incəsənətdən ən əhəmiyyətlisi kinodur. Kino həyat hadisələrini sanki bizə əyani göstərir. Habelə, kino hiss və duyğularımıza təsir edir, həyatı, insanları sevməyi, pisliklərə nifrət etməyi öyrədir, keçmişdən bu günə körpü qoyur, maarifçilik missiyasını yerinə yetirir, bizi darıxmağa qoymur. Kinoya marağım çoxdur. Bu maraq məndə yeniyetməlik dövründən başlayıb, hələ ki, tükənməyib. Əsasən hind retro filmlərini daha çox sevirəm və onları həvəslə təhlil edib oxuculara çatdırıram və bundan böyük zövq alıram. Müasir hind filmlərinə baxmıram. Çünki müasir hind filmləri çox aşağı səviyyədədir. Bu vaxtadək mətbuat səhifələrində “Multikulturalizm: hind filmlərinin dünəni və bu günü”, “Ramanalı Yaşar, yoxsa, kinoşünas?”, “Hind filmlərinin unudulmaz müğənnisi Məhəmməd Rəfi Sahab”, “Bollivud filmlərinin vokalisti və ulduzu Lata Mangeskar”, “Avara” filmi məhəbbət elegiyasıdır”, “Rac Kapur: gülüş və kədər ustası”, “Unudulmaz Vyjayantimala Bali”, “Nərgiz (Rita)-(Fatimə Əbdül Rəşid) və oğlu Sancay Dutt”, “Dilip Kumar: hind kino sənətinin korifeyi”, “Bir nəslin kino salnaməsi” esselərim gənc nəslimizi hind kino sənətinin korifeyləri haqqında maarifləndirmə işində, mənə elə gəlir ki, mədəniyyətlərin yaxınlaşdırılmasında ən gözəl vasitədir. Axı biz yazarlardan kimlərsə bu xeyirxah işləri görməlidir, ya yox?

- Sizin hövsələnizə və səbrinizə heyranlığımı bildirirəm. Səyavuş müəllim, mən sizinlə-çağdaş ədəbiyyatımızın Cənub bölgəsinin tanınmış istedadlı yazıçı-publisisti ilə sağollaşır, anadan olmağınızın 75 illiyini təbrik edir və ümid edirəm ki, bundan sonra da yeni əsərlərinizlə bizi sevindirəcəksiniz. Sizə yeni yaradıcılıq uğurları və ən əsası isə cansağlığı arzulayıram.

- Çox sağ olun, İdris müəllim. Sizə də can sağlığı arzulayıram, əziz dostum.

İdris ŞÜKÜRLÜ, Əməkdar jurnalist

Azad Azərbaycan.- 2021.- 7 yanvar. S. 10.