Vəzipərəstin dilindən
(Satirik hekayə)
- Atam-qardaşım, nə yapışmısız
mənim yaxamdan? Bəli, vəzifəpərəstəm.
Niyə də olmayım? Bu gün, bu zəmanədə
yaxşı pulun, vəzifən yoxdusa, sən heç kimə lazım deyilsən. Sən heç kimsən,
atam-qardaşım. Bəlkə
elə deyil? Vəzifən yoxdusa, sənin nə dostun var, nə
tanışın, nə
məşuqən. Heç
evdə arvad da, uşaqlar da üzünə dürüst baxmırlar. Səni saya salmırlar. Sizinkini bilmirəm, mən vəzifədən çıxanda,
pulum olmayanda bizim arvad üzünü
elə turşudurdu ki, elə bil
rəhmətlik dədəsini
mən öldürmüşdüm.
Axşam da o söz... Dalını çevirirdi mənə, xorhaxorla yatırdı. Uşaqlar da mənimlə dilucu, xalaxətrin qalmasın deyə danışırdılar.
Hə. Vəzifəsiz
olmağın ləzzətini
bir dəfə mən də görmüşəm, atam-qardaşım.
O vaxtlar vəzifəsiz
qaldığım altı-yeddi
ayda mən çəkdiyimi heç düşmənimə də
arzu eləmirəm... İllərlə
mənimlə adicə
görüşmək üçün
növbə gözləyənlər,
sağlığıma badələr qaldırmaqçün
bir-birinə aman verməyənlər, mən
vəzifədən çıxandan
sonra daha gözə dəymədilər... Hətta “Toplan” adlı itim öləndə yüzlərlə adam yanıma gəlib, itə görə utanmadan baçsağlığı
da verdilər. İti tərifləyib göylərə də qaldırdilar. Amma indi özüm “ölmüçdüm” bu
köpək uçaqlarından
biri də gözə dəymirdi... Heç soyuşan yoxdur ki, “ Abdul eşşəyin
hardadır”.
Ay Allah... Biz necə unutqan,
yaramaz camaatıq... Görəsən Yer
üzündə bizim
kimi nüsxə varmı? İnanmıram ki, ola...
Nə başınızı
ağrıdım, köhnə
hökumət gedib, təzəsi gələndə
on beş naziri işdən hopdum çıxardı. Mən də getdim “çujoy poxmel”. Yəni o biri hökumətin adamı olsam da, bunun hakimiyyətə
gəlməsi üçün
dəridən-qabıqdan çıxırdım.
Çünki o köhnə hökumət işinin öhəsindən
gələ bilmirdi. Anarxiya, xaos baş alıb gedirdi... Hakimiyyətə gəlmək istəyən
bu biri isə
həm səriştəli,
həm də mənim eloğlum idi. Fikirləşirdim ki, ətimi yesə də, sümüyümü çölə
atmaz. Amma atdı... Özü də propka kimi.
Vəzifədən çıxarıldığım birinci günü adətimcə tezdən durub yuyundum. Üzümü qırxıb,
geyindim. Dedim heç olmasa, bu sürücü zalım oğlu Zahir bir insaflı
olar. O da mənimlə bir blokda yaşayır. Bir mərtəbə yuxarıda ev alıb vermişdim ona. Gözlədim ki, indi gəlib
qapının zəngini
basıb, heç olmasa, soruşacaq ki, ay müəllim,
bəlkə harasa getmək istəyirsiz? Ya da sizə
nə isə alıb gətirmək lazımdı... Ayaq səslərindən hiss elədim ki, düşdü aşağı.
Çıxdım eyvana.
Gördüm ki, mindi maşına, heç başını da yuxarı qaldırıb, mənə
salam vermədi. Maşını xoddayıb
getdi təzə nazirin dalınca... Hirsimdən başım gicəlləndi. Az qaldım
ki, yıxılım,
tez tutdum məhəccərdən və
öz-özümə dedim:
- Ay dadi-bidad... Bu əbləhi
mən gətirib adam elədim. Yetimin biri idi.
Bu cür ceyran kimi “Volqa” maşınını,
sonra da QAZ-31-i verdim
ki, sür. Toyunu elədim. Ev alıb verdim.
Yadıma
düşdü, bu əbləh oğlu hərdən mənə deyərdi:
- Ağamir müəllim, atam anamı fahişəlik üstündə
atıb gedib. Uşaqlıqdan atasız qalmışam. Sağ olun ki, siz mənə
ata olduz. Məni kişi elədiz. Ölənəcən
sizi yaddan çıxarmaram. Quran haqqı
düz sözümdü...
Fikirləşdim ki, ay dadi-bidad... Gör
mən necə yanılmışam. Atalar
düz deyib: “Fahişədən ancaq belə dəyyus törəyə bilər...”
Bu vaxt şöbə rəislərindən biri Doydaq Saməddin blokdan çıxıb getdi öz maşınına
sarı. Əynində
mənim plaşım.
Cəmi bir dəfə geymişdim. Xoşuma gəlmədi, bağışladım ona.
Mənə “dayı” deyirdi. Şənimə yüzlərcə tostlar, şeirlər qoşurdu. Özü də tez-tez deyirdi:
- Ağamir müəllim, mən altıncı sinifdə oxuyanda atam və əmim
haqqında imzasız şikayət məktubu yazmışdım Leninin movzoleyinə. Onları işdən çıxartdırmışdım...
Məndən hamıya
qarşı hər cür nakişilik gözləmək olar... Ancaq sizə heç vaxt pislik eləmərəm. Siz mənə atamdan da, qohumlarımdan da
çox yaxşılıq
eləmisiz. Sizin sayənizdə belə vəzifəm var. Sizin sayənizdə özümə toy eləmişəm. Ev, bağ, maşın almışam. Özümün
biznes işlərimi qurmuşam. Mən bu mərtəbəyə ancaq sizin sayənizdə
qalxmışam. Əgər
sizə pislik eləsəm, bihörmət
iş tutsam, qoy Allah məni əbədilik kor eləsin. Anamın südü haramım olsun.
Öz-özümə dedim:
- Ay dadi-bidad... Bu küçük
elə bir az sərxoş olan kimi özü
deyirdi ki, məndən
hər cür nakişilik gözləmək
olar. Bəs mən niyə başa düşmürdüm?
Fikirləşirdim ki, sərxoşdu belə
deyir. Nazirliyin çoxlu sirlərini danışırdım ona,
bacıoğlu kimi... Demə o da mənim danışdıqlarımı ötürürmüş
yaxarılara...
Bu vaxt Qara Məhərrəm
çıxdı blokdan.
Hansı ki, mənim sayəmdə adi işçidən nazir müavinliyinə
qədər yüksəlmişdi.
Həmişə də
mənə deyərdi:
- Sizin kimi xeyirxah,
müdrik adam olmasaydı, yəqin indi mən heç
kim idim. İndi hardasa it döyürdüm.
Sizin yaxşılığınızı
unutsam, onda mən kişiliyimi itirmiş olaram. Onda mənə hansı sözləri desəniz, qəbulumdu, Ağamir müəllim.
Hiss elədi ki, mən eyvanda durub ona
baxıram, başını
qaldırıb Allahın
salamını da vermədi
mənə. Xidməti
maşınına mindi.
Sürücü maşını
yelli sürüb getdi.
Fikirləşdim ki, bu Qara Məhərrəmi necə
adlandırım. Axı,
özü demişdi:
“Sizə namərdlik eləsəm, hansı söyüşlə istəsəniz,
məni söyün”.
Yadıma düşdü
ki, bunun arvadının
ayağı “sürüşkəndi”.
Hətta arvadının
anasının da, bacılarının
da “xəmiri sıyıqdı”... Qara Məhərrəmin
arvadı da həmişə
dəridən-qabıqdan çıxıb,
min cürə oyunlar qurub ki, mənə yaxın olsun. Ancaq mən belə işi öz şənimə, şəxsiyyətimə sığışdırmamışam.
Öz işçimin
arvadına pis gözlə baxmamışam.
Hətta bir dəfə məcbur olub, Qara Məhərrəmin
arvadına bu fıkrimi açıq-saçıq
da demişəm. O da bu
sözlərimə görə
məndən acıq eləyib. Sonra da açıq-saçıq
deyib: “Ağamir müəllim, mənim kimi belə gözəl xanımdan, belə gözəl candan istifadə eləmədiyinə, mənimlə
kef çəkmədiyinə görə vaxt gələcək peşiman
olacaqsan. Onda da gec olacaq”... Başıma bir qapaz vurdum.
- Bu da sənə azdı, Ağamir. Bax, o vaxt əgər sən Qara Məhərrəmin
arvadını özünə
məşuqə eləsəydin,
indi belə də yanmazdın...
Bu vaxt blokdan Ceyran
xanım çıxdı.
O, bu gün əvvəlkindən də
bərli-bəzəkli geyinmişdi.
Yəqin özünü
təzə nazirə sevdirmək üçün...
Hiss elədi ki, mən
eyvanda dayanmışam.
Heç başını
qaldırıb yuxarı
da baxmadı. Hə...
Atam-qardaşım, Ceyran
bu hərəkətilə
ürəyimin başına
elə köz basdı ki, lap infarkt elədi məni. Gözlərim qaraldı...
Qulağımda onun gecələr intim vaxtlarımızda həzin,
lirik səslə dediyi sözlər cingildədi:
- Mənim bəyim, sahibim, ömrüm-günüm...
Can yoldaşım... Aşqım.
Arxam, dayağım. Sənsiz bu dünyada yaşaya bilmərəm. Danışıb gülmərəm.
Hicrandan ölərəm,
ölərəm...
Hicrandan
da ölmədi Ceyran xanım. Bu gündən təzə nazir üçün
doğuldu. Bu gündən
yəqin ki, bu sözləri, bu mahnını təzə
nazir üçün oxuyacaqdı
Ceyran xanım...
Bu vaxt bir xarici,
bahalı maşın
gəldi. Ceyran xanım nazlana-nazlana mənə yandı-yandı
verə-verə həmin
maşına minib getdi... Ay dadi-bidad... Ceyran da mənə nankor, naxələf çıxarmış... Dağılasan
belə dünya, necə ki, dağılırsan...
Mən ki, vəzifədən
cəmi bir gündü çıxmışam.
Ağ atın belindən bir gündü düşmüşəm.
İlahi, adamlar niyə belə nankor, nanəcib, namərd, naxələf, bişərəf olurlar?
Bu nə dünyadı?
Bu nə zəmanədi?..
... Beləcə mənim çörəyimlə kişi
olub, kişi cərgəsinə, arvad olub arvad cərgəsinə
qarışanlar bir-bir
binadan çıxıb,
getdilər işə.
Mən də papirosu-papirosa calayıb heykəl kimi durdum eyvanda. Yada saldım olub-keçənləri...
Təmənnasız xidmətlərimi.
Əvəzini gözləmədən
verdiyim tonlarla çörəkləri... Pulsuz-parasız
vəzifəyə yüksəltdiyim
adamları...
... Beləcə üç
ay ötdü, atam-qardaşım.
Çıxdım hamının
yadından. Düşdüm
hamının dilindən,
nəzərindən. Unuduldum
bir sinif kimi.
Arvad, uşaq tənəsi də bir yandan. Arvad
zalım qızı
da yağsız araba təkəri
kimi əcaib-qəraib
səslə elə
hey deyinir, məni yamanlayırdı:
- Budu sənin çörək verdiyin adamlar? Budu sənin
yaxşılıq etdiklərin?
Budu sənin çörəyinin duzu?
Get, ağlın tökülsün...
Milyonları xərclədin
onlara..
Axırı nə oldu?..
Kim qədrini bildi? Kim
qiymət verdi sənin xeyirxah işlərinə?.. Elə bilirdin
sənə qızıldan
heykəl qoyacaqlar? Həy...
İllərlə mənimlə çörək
kəsən, mənə
həmişə qardaş
deyən keçmiş
dostlar da harasa buxarlanmışdılar… Bir köpək
oğlu zəng vurub soruşmurdu ki, ölmüşəm ya qalmışam. Bir yandan da
keçmiş işçilərim,
mənə belə “qan uddururdular”…
Gördüm yox. Bu binada qalsam, ürəyim partlayacaq. Dərd məni öldürəcək.
Hər dəfə məni belə tez unudan namərd,
köhnə işçilərimi
görəndə, gedib
o dünyalıq olub gəlirdim... Ona görə
də o binadakı bərli-bəzəkli evlərimi
dəyər-dəyməzinə satıb, köçdüm
başqa yerə. Ancaq vəzifəsiz də dözə bilmirdim qardaş... Bərli-bəzəkli kabinetim,
rəngbərəng telefonlar,
o yaltaq sifətlər,
eyş-işrət məclisləri
tez-tez yuxuma girirdi, atam-qardaşım.
Hövlnak yuxudan ayılırdım, görürdüm
ki, evdəyəm, yanımda
da keçmiş məşuqələrim
yox, arvad uzanıb. Az qalırdı
başıma hava gəlsin. Gördüm yox, belə yaşamaq mümkün deyil. Ürəyim partlayacaq. Xosunvay olacam... Onu da yaxşı bilirdim ki, indiki hökmdar da pulu, rüşvəti, yaltaqları, ona məddahlıq eləyənləri
çox sevir. Bir ay
get-gəldən sonra özümü birtəhər
dürtdüm ey onun qəbuluna. Yalvar-yaxar girdim yanına...
Hə, atam-qardaşım, mən
də qoşuldum axına, unutdum kişiliyi, təmiz adı, vicdanı, qeyrəti. Fikirləşdim ki, bunlar elə mənə qalıb?..
Açdım sandığı,
tökdüm pambığı...
Köhnə iqtidar haqda nə gizli, xalq bilməyən sirlər, nə əməllər vardısa,
açdım hamısını
qoydum ortalığa. Sənə zarafat gəlməsin, mən köhnə iqtidarda əsas aparıcı nazirlərdən biri idim. Bütün dövlət sirlərini, gizli planlarını yaxşı bilirdim. Bir az da üstünə əlavələr eləyib
dedim. Hətta onu da danışdım
ki, kimi nəyə görə tutmaq olar, kimin nə
günahları var, kimin
hansı xarici banklarda nə qədər pulları var.
Kim hansı ölkənin
şpionudu. Kimin harda malı, mülkü var. Kimlər-
kimlərlə oturub-durur...
Əlqərəz xoruz
səsi eşitməyən
xəbərlər… Sonra da diz
üstə çökdüm
qarşısında təzə
iqtidarın, təzə
hökmdarın və
başladım ağlamağa,
yalvarmağa... Bir yarım
saat ağlayıb, yalvarandan, sıtğayandan sonra
gördüm kişinin
sifəti dəyişdi.
Başladı gülümsünməyə.
Dedim, Allah, sənə
min şükür. Deyəsən
yönü bəridi.
Mənə diqqətlə
baxıb, bığaltı
gülümsündü və
dedi:
- Sən ki, hər şeyi belə açıq-açığına dedin, xoşum gəldi səndən. Yaxşı, bağışladım
səni. Keçdim günahlarından. Bir babat
iş də verəcəm sənə.
Yaxşı vəzifən
olacaq. Ancaq bu gündən sonra gərək mənə işləyəsən.
- Nə desəniz, hazıram əlahəzrət,
- deyə sevincdən ağladım.
- Bizim bu söhbətimizi
heç kim bilməməlidi. Soruşan
olsa de ki, elə-belə
getmişdim yanına.
Heç bir söhbətimiz olmayıb.
Heç səni guya mən, qəbul da eləməmişəm.
Sonra da bir müxalifət
partiyası, bir müxalifət yönlü
qəzet yarat. Maliyyə sarıdan korluq çəkməyəcəksən.
Ara-sıra məni də yüngülvari tənqid elə. Qoy başa düşməsinlər
ki, mənə işləyirsən.
Bu da bir siyasət oyunudu. Sizin əvvəlki bədbaxt hökumət bunu bilmədiyinə görə
çox yaşamadı...
- Baş üstə. Öl desəniz, ölərəm, qal desəniz, qalaram. Həmişə sizə sadiq olmağıma and içirəm, əlahəzrət.
Ey Yer üzünün Allahı.
Parlaq günəşi.
- Özün bil. Sadiq olmasan, özündən küs. Bayaqdan danışdıqlarının hamısı çəkilib
və lentə yazılıb...
- And içirəm
sizə, ey böyük şəxsiyyət.
Həmişə sizə
sadiq olacam. Axı mən o biri iqtidarın komandasında olsam da, sizin gəlişiniz üçün çox çalışmışam. Bunu
sizinkilər də yaxşı bilir...
- Hamısmı deyiblər mənə. Elə ona görə də səni qəbul elədim... Özüm də bu altı-yeddi ayda
səni nəzarətdə
saxlatdırmışdım ki, görüm neynirsən. Kiminlə çaşqa-loşkasan.
Kiminlə görüşürsən...
- Sizin hər sözünüz bundan sonra mənim üçün qanundu, ey böyük hökmdar. Lap Quran ayəsi,
ən müqəddəs,
sımavi kitablar kimi. Nə əmr
versəniz, canla-başla
eləyəcəm. Öl
desəniz öləcəm,
qal desəniz qalacam. Nə vaxt desəniz, bir qul kimi
qəbulunuzda hazıram.
- Daha bura gəlib-getməyin
lazım deyil. Müxalifət yatmayıb.
Tükü-tükdən seçir...
Bir tərəfdən də
xarici səfirliklər,.. Xarici kəşfiyyat...
Olar quşu gözündən vururlar.
- Başa düşdüm...
- Ancaq nə lazımsa,
mənim adamlarım gətirib sənə çatdıracaqlar. Kimi söymək,
kimi tənqid eləmək, kimi xalqın gözündən
salmaq... Nə isə, hər şeyi... Gedə bilərsən!
Kişiyə bir daha etibarını göstərmək
üçün cani-dillə
təzim edib otaqdan çıxdım. Özü də daldalı...
...İlahi, sənə min şükür. Onda deyirlər ki, su gələn arxa bir də gələr.
Yadıma saldım köhnə işçilərimi.
Ağız-burnumu çeynəyə-çeynəyə
dedim:
- Ax, köpək uşaqları...
İndi görün mən
sizin ananızı... Hə, atam-qardaşım,
indi təzə partiya yaratmışam. Bütün qohum-əqrəbamın,
iy dəyənlərimin
hamısmı eləmişəm
həmin partiyanın üzvü. Hərəsinə
də bir dükandan, şadlıq evindən, benzin doldurma məntəqəsindən...
canım sənə desin, hardan ki, yaxşı pul çıxır, açıb
vermişəm, işlədirlər.
Mənim haqq-hesabımı
da vaxtlı-vaxtında gətirib
çatdırırlar. Yaxşı
bir ad da qoymuşam partiyaya: “Vətən ağrıları”. Eyni adlı bir qəzet
də təsis eləmişəm. Yaxşı
bir vəzifəm də var. Bu seçkidə
də Millət Vəkili olacam... Kişi söz verib. Adımı da müxalifətçi kimi
siyahıya saldırıb.
Hə, atam qardaşım, indi tutmuşam həyatın nəbzini. Bolluca rüşvət alıram.
Vəzifələrə adam
da qoydururam. Vəzifələrdən
adamlar da çıxartdırıram.
Doydaq Saməddindən
də, Qara Məhərrəmdən də,
Ceyrandan da hayıfımı
almışam. Hamısını
işdən çıxartdırmışam.
Deyirlər indi Ceyran barlarda “it döyür”. Hətta Qara Məhərrəmin arvadına, arvadının
bacılarına da kişiliyimi
sübut eləmişəm...
İndi Qara Məhərrəmin
arvadı dərdimdən
dəli-divanədi. Özünü
də, bacılarını
da partiyanın üzvü
eləmişəm. Hətta
Qara Məhərrəmdən
də ayırmışam
və ayrıca villa alıb vermişəm yaşayır orda. Qara Məhərrəm isə indi küçədə
veyil-veyil gəzir.
Müxalifətdən, iqtidardan da kimi söymək, kimi millətin gözündən salmaq, baykot eləmək lazımdısa, kişi xəbər göndərir,
mən də qara-qışqırıq, haray-həşir
salıram. Əvvəl
öz qəzetim, sonra da başqa qəzetlər, saytlar, radiolar, televiziyalar başlayır mənim sözlərimi yazmağa,
deməyə. Sonra bir
qrup adamlar ki, əlimin altında saxlayıb, pul verirəm, onlar da başlayır mənimlə
həmrəy olmağa.
Sonra da kütlə qarışır
bizə... Başlayırıq
mitinqlərə, küçə
yürüşlərinə, səfırliklərin qarşısında
çıxışlara. Hamı
başlayır mənim
sözlərimi deməyə...
Ona görə də indi məmləkətdə
olmuşam millət üçün yanan-dönən
beş kişidən biri. Tutmuşam həyatın nəbzini, qarışmışam axına.
Yoxsa nə kişilik, nə qeyrət, nə Vətən dərdi, nə millət dərdi. Bunlar hamısı boş kitab, qəzet sözləridi atam qardaşım. Vəzifə hər şeyi əvəz edir. Hətta, canım sənə desin, kişiliyi də, qeyrəti də. Vəzifəyə görə lap yeri gəlsə, Vətəni
də, torpağı
da, milləti də sataram. Mən vəzifəsiz olanda, gördüyümü görmüşəm...
Məgər mənə qalıb
bu millətin dərdi-səri?.. Hamısı boş
şeydi. Təki vəzifən, pulun, xarici ölkələrdə
şirkətlərin, villlalrın,
hotellərin, böyük
biznesin olsun. Bir də arxanda dayanan bir dağ.
Hansı ki, ona söykənib istədiyini
eləyə biləsən.
Qalanları hamısı
öz-özünə düzələcək.
İndiki
zəmanədən baş
çıxarmağın yeganə
üsulu budu, atam-qardaşım.
Dərbənd şəhəri
10 avqust, 1999-cu il
Ağalar İDRİSOĞLU
Azad
Azərbaycan.- 2023.- 19 oktyabr, ¹34.- S.6.