Ötən illərin unudulmaz xatirələri
Yaşı
bilinməyən dünyanın insanı riqqətə gətirən
yazılmamış qanunları ilə yanaşı, sirli,
ecazkar gözəllikləri də vardır. Ağac barı, bəhrəsi,
dağ çayı şaqraq səsi, şəlalə
füsunkar nəğməsi, şır-şır axan bulaqlar
pıçıltısı, güllər, çiçəklər
ətri, rayihəsi ilə sevildiyi kimi, insan da İlahi tərəfindən
ona bəxş edilmiş ömür yolundakı əməlləri
ilə seçilib sayılır. Taleyini hər
hansı bir peşəyə bağlayıb və bu peşənin
sirlərinə dərindən yiyələnib Vətəninə,
xalqına xeyir verənlər yaşayaraq arxada qoyduğu illərdən
özlərinə məxsus bir tarix yaradırlar. Yorulmaq bilmədən çalışanlar xariqələr
yaradıb şöhrətə çatır və ictimaiyyət
tərəfindən qəbul edilərək sevilirlər.
Belə insanlardan biri, ictimai mühitimizə yaxşı
tanınan, SSRİ və Azərbaycan SSR-in Ali Sovetlərinin
deputatı olmuş, "Xalqlar dostluğu" ordenli,
respublikanın əməkdar müəllimi, uzun müddət
Bakıdakı 132 nömrəli orta məktəbə rəhbərlik
etmiş, fəxri Prezident təqaüdçüsü Aliyə
Təhmasibin başqalarına örnək, uğurlarla dolu
maraqlı həyat yolundan söz açmaq niyyətindəyik.
Redaksiyadan Aliyə
xanım haqqında məqalə yazmaq
tapşırığını alanda bir an ötən illərin
maraqlı anlarını xatırladım. Uğurlu
nailiyyətləri ilə respublikada yaxşı tanınan Aliyə
müəllimin televiziya ekranından görüntülərini,
bir sıra mətbu orqanlarında haqqında dərc edilmiş
oçerk və publisist yazıları, yığıncaq və
mərasimlərdəki çıxışlarını yada
saldım. Onunla telefon əlaqəsi
yaradıb haqqında qəzet üçün material
hazırlamaq istədiyimi bildirdim. Əvvəlcə
təvazökarlıq etsə də, sonra razılaşdı.
Gün ərzində vaxt tapan kimi qabaqcadan zəng edib
görüşəcəyimizi dedim. Razılaşdıq.
Səsi həmişəki kimi gümrah və
şən idi. Tələssəm də, redaksiyadakı
işlərimi ancaq iş vaxtının sonuna kimi qurtara bildim.
Aliyə xanıma zəng edib asudə olduğumu
ona bildirdim. Müsahibə vermək
üçün məni evlərinə dəvət etdi.
Dəftər, qələmimi götürüb
redaksiyadan çıxdım. İçərişəhər
metrosuna tərəf yollandım. İki-üç
gün idi ki, Bakının əsən şıltaq şimal
küləkləri bu gün ara
vermişdi. Doyunca yağıb kəsən
yağışlardan sonra hər tərəfdə bir təmizlik
duyulurdu. Hava sakit və mülayim idi.
Xəfif əsən meh ovqat oxşayırdı.
Redaksiyada
işlədiyim müddətdə orta məktəblərə
təsadüfi hallarda getdiyim üçün Aliyə müəllimin
rəhbərlik etdiyi 132 nömrəli təhsil ocağına
yolum düşməmişdi. Elə buna görə
də onunla müxtəlif tədbirlərdə bir yerdə
olsaq da, şəxsi tanışlığımız yox idi.
Adətən kimdənsə müsahibə almaq
üçün yanına gedəndə ona verəcəyimiz
sualları düşünüb-daşınır, sanballı
sözlərdən yükümüzü tuturuq. Aliyə
xanımın telefondakı sadə, səmimi və mehriban
danışığından sonra bu amillərə ehtiyac
görməmişdim. Söhbət əsnasında
ondan istədiyim suallara cavab alacağımı yəqin
bilirdim. Belə də oldu, köhnə
tanışı kimi məni mehribanlıqla
qarşılayıb evə dəvət etdi. İllər keçməsinə baxmayaraq, Aliyə
xanım elə də dəyişməmişdi. Gümrah görkəmi, xanım-xatın şux
yerişi, şaqraq gülüşü, məlahətli səsi
yerli-yerində idi. Təkcə sifətində
insan çöhrəsini nura qərq edən cizgilər
görünürdü. Bu isə
ömrünün müdrik çağında
yaşadığından xəbər verirdi.
Görüşümüz mehriban,
söhbətimiz şirin alındığından stol arxasında üz-üzə oturub çay
içə-içə ona verdiyim suallara rəğmən bu
gün nağıla dönmüş keçən günlərini
xatırlayır, ömründən ötən illərin tarixə
dönmüş həyat kitabının səhifələrini
vərəqləyir, olub keçənləri xəyal süzgəcindən
keçirirdi. Bəzən sifətində qara
kölgələr görünür və bəzən də
çöhrəsində sevinc, dodaqlarında təbəssüm
sezilirdi. Bu isə keçdiyi ömür
yolunun şirinli, acılı anlarının vəhdətindən
yaranırdı. Beləliklə, Aliyə
müəllimin iki saat ərzində vərəqlədiyi həyat
salnaməsinin bəzi məqamlarını oxuculara təqdim
edirik.
Təhmasib Aliyə Mehdi
qızı 1947-ci il martın 13-də
Bakı şəhərində ziyalı ailəsində
dünyaya göz açıb. 1954-cü ildə
hazırda H.Cavidin adını daşıyan 132 nömrəli
məktəbin I sinfinə gedib və 1965-ci ildə həmin təhsil
ocağını "əla" qiymətlərlə bitirib.
1966-1973-cü
illərdə Azərbaycan Dövlət Universitetinin filologiya
fakültəsinin qiyabi şöbəsində təhsil
alıb. 1967-ci ildə 132 nömrəli məktəbdə əmək
fəaliyyətinə qədəm qoyan Aliyə xanım burada
kitabxanaçı, pioner baş dəstə rəhbəri
işləyib və 1970-ci ildən həmin təhsil
ocağında bir müəllim kimi Azərbaycan dili və ədəbiyyat
fənnini tədris etməyə başlayıb. Yaxşı işinə, qabaqcıl pedaqoji fəaliyyətinə
görə 1985-ci ildə bu tədris müəssisəsinə
direktor təyin edilib. Aliyə Təhmasib 1985, 1989-cu illərdə
SSRİ və Azərbaycan SSR Ali Sovetlərinin deputatı kimi
respublikanın ictimai həyatında mühüm rol
oynayıb, təhsilin inkişafı üçün xüsusi xidmətlər
göstərib.
1989 və
1990-cı illərin məlum hadisələri ilə əlaqədar
respublika Qadınlar Şurasının sədr müavini kimi
Moskvada SSRİ Qadınlar Cəmiyyətinin geniş
yığıncağında erməni qəsbkarlarının
ölkəmizdə törətdikləri vəhşiliklər
barədə məruzə edib, Ali Sovetin sessiyalarında cəsarətlə
öz mövqeyini bildirib. 1992-ci ildə
Türkiyənin Ankara şəhərində keçirilən
təhsil işçilərinin həmkarlar təşkilatının
qurultayında Xocalı faciəsini törədən erməni
vəhşiliklərini müxtəlif ölkələrdən
gəlmiş nümayəndələrin diqqətinə
çatdırıb, fotoşəkillər, sənədlər
nümayiş etdirib.
1995-ci ildə
İzmirdə keçirilən türk xalqlarının
Dostluq, Qardaşlıq qurultayının nümayəndəsi
olub. O, həmçinin
Azərbaycan müəllimlərinin və Azərbaycan
qadınlarının qurultaylarına nümayəndə
seçilib.
Uzun illər
132 nömrəli məktəbə ləyaqətlə rəhbərlik
edən Aliyə Təhmasib yüksək dövlət
mükafatları ilə yanaşı, bir sıra diplom və fəxri
fərmanlara da layiq görülüb.
2007-ci ilin mart ayında Aliyə
müəllim təhsilimizin inkişafındakı
böyük xidmətlərinə görə və
ömrünün 60, əmək fəaliyyətinin 40 ili tamam olması münasibətilə
Prezidentin fəxri təqaüdünə layiq
görülüb.
Aliyə Təhmasib
Respublika Təhsil Şurasının üzvüdür. Səbail rayonu YAP
Qadınlar Məclisinin fəal üzvü kimi ictimai iş
aparır.
"Ömrümün bir günü"
- Həyatım və nailiyyətlərim
Bakıdakı 132 nömrəli məktəblə
bağlıdır. Orta təhsilimi həmin məktəbdə
başa vurmuşam. Həyatın
ağır anları mənim də taleyimdən yan keçməyib.
Mən VII sinifdə oxuyanda Yeni il
axşamı atam dünyasını dəyişdi. VIII sinfi bitirəndə isə anam həyatdan
köçdü. O zaman İçərişəhərin,
Böyük Qala küçəsi, 22 ünvanında, əmilərim
və onların övladları ilə birlikdə eyni həyətdə,
baba mülkündə yaşayırdıq. Əmilərim və
övladları mənə dayaq oldular, məni bir an tək buraxmadılar. Onlarla
birlikdə yeyib, içir, yatanda isə anamın
otağına çəkilirdim. Məndən
böyük iki bacım ailəli idilər. Onlar məni yanlarına aparmaq istəsələr də,
Musa əmim buna razı olmadı. Mən
özüm də anamın nəfəsi duyulan evimizdən uzaq
düşmək istəmirdim. Musa əmim
mənim bütün pal-paltarımı alır, yemək-içməklə
təmin edirdi. Atamın
ölümündan sonra mənə verilən cüzi təqaüdü
ancaq özüm üçün lazım olan şeylərə
sərf edirdim.
1965-ci ildə
XI sinifdə oxuyarkən sevimli Bilqeyis müəllimin bizə
yazdırdığı "Ömrümün bir
günü" adlı inşa yazıda anamın həyatının
son gününü və həmin gün keçirdiyim hisslərimi
qələmə almışdım. Növbəti gün Bilqeyis müəllim
yazıları təhlil edərkən gözləri doldu və
mənə -
Heç bir səhvi olmayan bu yazına "5" yaza bilmirəm.
Çünki "beş" sevinc rəmzidir,
bu yazı isə başdan-ayağa kədərdir, -
demişdi.
Anamın kələğayısını
əziz bir xatirə kimi bu gün də qoruyub saxlayıram. Hərdən
onu sifətimə yaxınlaşdırıb anamın ətrini,
qoxusunu ondan alıram.
"Məktəbdə ad günümü
qeyd ediblər"
- 1965-ci il martın 13-də
səhər tezdən məktəbin direktoru dərsdən
sonra idman zalına enməyimi tapşırdı. Heç nə
başa düşməmişdim. Mən zala daxil olanda müəllimlərim
və sinif yoldaşlarım bəzədilmiş stol
arxasında oturmuşdular. Beləcə, mənim 18
yaşımı qeyd etdilər. Onda mənə hədiyyə
etdikləri ağ parçadan əmim mənim
üçün yaraşıqlı bir don tikdirmişdi. Həmin
il orta məktəbi "əla" qiymətlərlə
başa vurdum. 1966-cı ildə ADU-nun filologiya fakültəsinin
qiyabi şöbəsinə yenə "əla" qiymətlərlə
daxil oldum. Bunu nəzərə alan rektorluq məni əyani
şöbədə oxumağa dəvət etsə də,
razı olmadım. 18 yaşım tamam olduğu
üçün mənə verilən təqaüd artıq kəsilmişdi.
Kiməsə yük olmamaq üçün işləməli
idim. Anam qədər sevdiyim Bilqeyis müəllimimin köməkliyi
ilə bitirdiyim 132 nömrəli məktəbdə katibəliyə
işə düzəldim. Katibə işlədiyim zaman
Bilqeyis müəllimim məni oğlu Çingizə almaq istədiyini
başqa adam vasitəsi ilə mənə çatdırıb
və düşünərək cavab verməyimi xahiş
etmişdi. Bilqeyis müəllimə olan sonsuz məhəbbətim
oğlu Çingizi görmədən, tanımadan məni
razılıq verməyə, "hə" deməyə
sövq etdi.
Ancaq ürəyimin dərinliyində
Bilqeyis müəllimlə həyat yoldaşı Məmməd
Hüseyn Təhmasibin tərbiyə etdikləri Çingizin
yüksək intellektli bir gənc olacağına əminlik
vardı. 1968-ci ildə onunla ailə qurduq. 1969-cu ildə ilk
oğlum Nihad, 1972-ci ildə isə ikinci oğlum Nahid anadan
oldular. Zənnimdə yanılmamışdım, həyat
yoldaşım Çingiz yaşadığımız illər
ərzində bir dəfə də olsun mənə
ağır söz deməmiş, səsini belə
qaldırmamışdı. Təəssüflər olsun ki,
1997-ci ildə 53 yaşında dünyasını dəyişib
əbədiyyətə qovuşan Çingiz məni tək
qoydu. Kiçik oğlum Nahid də 32 yaşında həyatdan
getdi. Onun haqqında danışmaq mənim üçün
çox ağırdır.
"Evimizdə ədəbi-bədii gecələr, poeziya
axşamları təşkil edilərdi"
- Bilqeyis müəllimim
də, İçərişəhərdə, bizdən bir az
aralıda yaşayırdı. Mən onlara gəlin
köçdükdən sonra qayınatam Məmməd
Hüseyn Təhmasibin böyük qardaşı Rza Təhmasibin
günaşırı, bəzən hər gün onlara gəldiyinin
şahidi oldum. Tez-tez Rza Təhmasib və dostları Əli
Sultanlı, Əziz Mirəhmədov, Mirzəağa Quluzadə,
Abbas Zamanov, Bəxtiyar Vahabzadə və başqaları bizə
toplaşar, evimizdə ədəbi məclis yaradaraq gecə
yarıya qədər şeir deyər, dünya klassiklərinin
əsərlərini müzakirə edər, dram
tamaşalarından monoloqlar oxuyardılar.
Bir dəfə H.Cavidin
"İblis" dramı aramızda bölünərək
növbə ilə bütünlüklə oxundu. Həmin əsərdəki
rollardan birini də mən oxuyurdum. Elə bunun nəticəsidir
ki, hələ o vaxtdan məndə ədəbiyyata
güclü maraq oyanıb. Əlimə keçən
bütün maraqlı bədii əsərləri həvəslə
oxumuş, bu gün də oxuyuram.
Yeri gəlmişkən
qeyd etməliyəm ki, bir sıra müxtəlif səpgili əsərlərlə
yanaşı, "Onu bağışlamaq olarmı" və
"Bir qalanın sirri" filmlərinin də ssenarilərini
qayınatam Məmməd Hüseyn Təhmasib
yazmışdır. Bu gün də həmin filmlərə
maraqla baxılır.
"Necəsən, müəllim?!"
- Ümummilli liderimiz
Heydər Əliyevin hakimiyyətə gəldiyi 1969-cu ildə
mən də müəllim kimi ilk əmək fəaliyyətinə
başlamışam. Elə bir dahinin rəhbərliyi
altında işlədiyim və onun məktəbində
püxtələşdiyim üçün özümü
xoşbəxt sanıram.
İşimdə əldə
etdiyim nailiyyətlərə görə 1979-cu ildə məni
X çağırış SSRİ Ali Sovetinə
deputatlığa namizəd göstərmişdilər. Bu
münasibətlə Heydər Əliyev görüşmək
üçün məni Mərkəzi Komitəyə, öz
kabinetinə dəvət etmişdi. 40 dəqiqə ərzində
onunla söhbət zamanı ovsunlanmış kimi ancaq onun
gözlərinə baxırdım. Baxışlarımı
heç cürə gözlərindən ayıra bilmirdim. O, məndən
hansı siniflərə dərs dediyimi soruşdu. XI sinifdə
tədris etdiyimi bilincə həmin sinifdə keçilən
proqram üzrə ədəbiyyatdan mənə suallar verdi.
Sovet ədəbiyyatından şair və
yazıçıların adlarını söylədim.
Yarıda məni saxlayıb həmin proqramda M.S.Ordubadinin də
tədris olunduğunu bildirdi. Adları sadaladığım
zaman xronologiyada səhvə yol vermiş, M.S.Ordubadinin
adını çəkməmişdim. Onun belə möhkəm
hafizəsinə məəttəl qaldım. Ailə vəziyyətimlə
xüsusi maraqlandı. Həyat məsələləri
haqqında fikirlərimi öyrəndi. Mənə tövsiyələrini
verdi. O, mənimlə rus dilində danışırdı. Sən
demə, dili necə bilməyimi öyrənmək, Moskvada bir
müəllim kimi Azərbaycanı necə təmsil edəcəyimi
dəqiqləşdirmək istəyirmiş. Ondan ayrılanda
bu fikrini Azərbaycan dilində açıqladı və mənə
uğurlar dilədi.
Tale elə gətirdi ki,
bir müddət sonra Moskvada, Kremlin Qurultaylar Sarayında şəxsən
Zərifə xanım Əliyeva və İlham Əliyevlə
görüşdük. Sonralar bu tanışlıq səmimi
münasibətlərlə əvəzləndi. Bir dəfə
Zərifə xanım Əliyeva mənə - Səni bizim ailədə
çox istəyirlər - demişdir. Beləliklə, sovet
dönəmində dəfələrlə Heydər Əliyevlə
görüşlərimiz, söhbətlərimiz olub. 1979-cu
ildə Respublika Həmkarlar İttifaqının
qurultayındakı çıxışımı bəyənən
Heydər Əliyev fasilədə mənə
yaxınlaşıb əlimi sıxaraq - Sağ olun, müəllimə,
çox yaxşı çıxış etdiniz - demişdi.
1981-ci ildə mənə "Əməkdar müəllim"
vəsiqəsini və döş nişanını şəxsən
Heydər Əliyev özü təqdim etmişdi.
1993-cü ildə Heydər
Əliyevin yenidən hakimiyyətə qayıdışı
münasibətilə keçirilən inaqurasiya mərasimindən
sonra "Gülüstan" sarayında verilən ziyafətə
mən də dəvət olunmuşdum. Ziyafətdən sonra hər
kəs ona yaxınlaşıb görüşürdü. Mən,
Turan xanım Cavidlə bir kənarda durmuşduq. Birdən Heydər
Əliyevin baxışları bizə sataşdı və
özünəməxsus bir təbəssümlə
başının işarəsi ilə bizi yanına
çağırdı. Onunla son görüşümüz
1982-ci ildə Moskvada, Kremlin Qurultaylar Sarayında olmuşdu. O
vaxtdan 11 il keçməsinə baxmayaraq, o məni uzaqdan
tanımışdı. Biz ona yaxınlaşdıq, həmişəki
kimi yenə də əlimi tutub - "Necəsən, müəllimə?"
- deyə soruşdu. Yenə onun baxışlarında mənə
qarşı olan sonsuz mehriban münasibəti gördüm. O,
bizim vəziyyətimizlə maraqlandı, doğmaları kimi
hal-əhval tutdu. Sonrakı illərdə də, hər dəfə
yığıncaqlarda, qurultaylarda görüşəndə
- "Necəsən, müəllimə" - sualını
verib əhvalımı soruşardı.
"132 nömrəli məktəb mənim həm də
evimdir"
- Orta təhsilimi 132
nömrəli məktəbdə almışam və həyatım
boyu bu təhsil ocağında işləmişəm. Orta məktəb
illərində bu təhsil ocağında mənə müəllimlik
və analıq edən Bilqeyis müəllimim sonralar
qayınanam olub və ömrünün sonuna kimi məni
doğma qızı kimi sevərək əzizləyib. Tale elə
gətirib ki, həyat yoldaşım və hər iki oğlum
bu tədris müəssisəsinin şagirdi olublar. Hazırda
nəvəm Mehdi də bu məktəbin X sinfində oxuyur. Dərs
əlaçısıdır. Məni ana kimi qəbul edən,
hörmətimi saxlayan gəlinim Leyla da bu təhsil
ocağının müəllimidir. Sevinirəm ki, savadı və
pedaqoji qabiliyyəti ilə başqalarından fərqlənən
Leyla 2008-ci ildə keçirilmiş "Ən yaxşı
müəllim" müsabiqəsinin qalibi olmuş, məktəbin
adını şərəflə qorumuşdur. Taleyimdən
ona görə razıyam ki, qarşıma yaxşı gəlin
çıxıb. Bizim qarşılıqlı
mehribançılığımıza heç doğma
ana-bala münasibəti də çata bilməz.
"Bəzi müəllimlərimiz işlərini daha
yaxşı qurmalıdırlar"
- Respublikamızda
müstəqillik əldə edildikdən sonra aparılan
islahatlar nəticəsində demək olar ki, bu gün təhsilimiz
dinamik inkişaf yolundadır. Ümummilli liderimizin layiqli
davamçısı Prezident İlham Əliyevin
apardığı balanslı daxili və xarici siyasəti nəticəsində
ölkəmiz özünün böyük inkişaf
dövrünü yaşayır. Avropa standartlarına tam cavab
verən yeni məktəb binalarının tikilməsi və
müasir avadanlıqla təmin edilməsi, müəllimlərin
əməkhaqlarının ilbəil artırılması, hər
il keçirilən "Ən yaxşı ümumtəhsil məktəbi"
və "Ən yaxşı müəllim" müsabiqələrində
qalib gələnlərin birdəfəlik pul mükafatları
ilə mükafatlandırılması buna bariz nümunədir.
Heydər Əliyev
Fondunun prezidenti, YUNESKO-nun və İSESKO-nun xoşməramlı
səfiri, millət vəkili Mehriban xanım Əliyevanın
bugünkü gəncliyə, təhsilə, ədəbiyyata,
mədəniyyətə və incəsənətə
göstərdiyi qayğı göz qabağındadır.
Bütün bunlardan
müəllimlərimiz ruhlanmalı və daha yaxşı
işləməlidirlər. Təəssüflə deməliyəm
ki, yaxşı müəllimlərimizlə yanaşı,
işinin öhdəsindən layiqincə gələ bilməyən
müəllimlərimiz də vardır. Üzərində
işləməyən, günün tələbinə cavab
verə bilməyən müəllimlərimizi zaman öz
süzgəcindən keçirəcək, onları təhsil
sistemindən uzaqlaşdıracaq. Buna görə də onlar
işini günün tələbi səviyyəsində
qurmağa çalışmalıdırlar.
"Yaşayaraq yola saldığım illərdən
razıyam"
- Bir müəllim
kimi məzunlarımla fəxr edirəm. Onlardan hazırda
respublikanın və bir sıra dünya ölkələrinin
elm və istehsalat sahələrində müvəffəqiyyətlə
çalışanları vardır. Belə məzunlarımdan
millət vəkilləri Gültəkin Hacıyevanı, Jalə
Əliyevanı və başqalarını misal göstərə
bilərəm.
Dünya şöhrətli
yazıçı Çingiz Aytmatov əsərlərinin
birində müəllimi yol qırağında dayanıb
qatarları müxtəlif ölkələrə istiqamətləndirən
bələdçiyə bənzədib. Düzgün bənzətmədir.
Yaşayaraq yola
saldığım illərdən narazı deyiləm. Ötən
illərim çox maraqlı keçib. SSRİ Ali Sovetinin
deputatı olanda Xarici İşlər Komissiyasının
üzvü idim. Buna görə də bir sıra Avropa dövlətlərində,
hətta Afrika ölkələrində rəsmi səfərlərdə
olmuşam. Ancaq həyatda ən çox sevindiyim gün 1995-ci
il martın 8-də nəvəm Mehdinin dünyaya gəldiyi
gün olub. Hətta ona belə bir şeir də
qoşmuşam:
And yerim, gümanım, əhdim
mənim,
Gözümün
işığı Mehdim mənim.
Mən, Mehdiyə böyük
ümid bəsləyir, gələcəyimi onda görürəm.
Həyat həmişə
istədiyin kimi getmir. Ömür yolunun daşı, kəsəyi,
kolu, kolağanı var. Hərdən dara düşüb
darıxırsan. Belə anlarımda ulu öndər Heydər Əliyevin
- Necəsən, müəllimə - kəlmələrini
xatırlayıb özümə gəlirəm və
mübarizliyim, həyat eşqim birə beş artır. Bəzən
ömürdən ötən illərin unudulmaz xatirələri
yadıma düşəndə sakit bir guşəyə
çəkilir, yaşanaraq tarixə dönmüş
şirinli, ağrı-acılı, vüsallı günlərimi
xəyalən yenidən yaşayıram.
Qələmə aldı: Nizami MİRZƏ
Azərbaycan müəllimi.- 2010.- 15 oktyabr.- S.6-7.