İrəvan Pedaqoji Texnikumunun acı taleyi
Qərbi Azərbaycanın
məktəb, təhsil tarixi həmişə
Azərbaycanla sıx bağlı olmuşdur.
Təsadüfi deyildir ki,
İrəvanda maarif ziyası
yayanların arasında Azərbaycanın
görkəmli şəxsiyyətlərindən Cəlil Məmmədquluzadə,
Firudin bəy Köçərlinin də
adı vardır. F.Köçərli on il İrəvan seminariyasında
çalışmışdır. C.Məmmədquluzadənin
fəaliyyətinin ilk dövrləri də
İrəvana təsadüf edir. Azərbaycan
jurnalisti, yazıçısı Haşim bəy Vəzirov da
İrəvan Müəllimlər Seminariyasını bitirmişdir. Ümumiyyətlə, İrəvanda
dünyanın hər yerindən sorağı gələn
ziyalı nəsillər yetişmişdir.
Dünya
şöhrətli alim Mustafa
bəy Topçubaşov, akademiklər
Heydər Hüseynov, Əhməd Rəcəbli,
tanınmış dilçi Miryusif Mirbabayev, görkəmli
dövlət xadimlərindən Əziz Əliyev, Həsən
Seyidov, Miribrahim Seyidov, bəstəkar Səid Rüstəmov
İrəvan gimnaziyasını bitirmişlər.
1876-cı ildən qəza məktəbinin əsasında progimnaziya kimi fəaliyyət
göstərən bu gimnaziyada
hələ 1883-cü ildə 37 azərbaycanlı oxuyurdu.
Ötən əsrin əvvəllərində
görkəmli dövlət xadimi Əziz Əliyev, akademiklər
Yusif Məmmədəliyev, Mustafa bəy Topçubaşov,
Mehdixan Erevanski, Əbdülrəşid Qənizadə,
görkəmli dövlət xadimi Hüseyn Şahtaxtinski, həmçinin
Mirhəsən Mirbabayev, Rza Ağayev və başqaları bu
gimnaziyanın adını hər yerdə uca tutmuşlar. Hələ
ötən əsrdə meydana çıxan dövlət məktəbləri,
gimnaziyalar, realnı məktəblər öz fəaliyyətini
XX əsrin əvvəllərində
də davam etdirirdilər. 37 ilə qədər fəaliyyət
göstərən İrəvan Müəllimlər
Seminariyası 1918-ci ilin 6 avqustunda erməni millətçiləri
tərəfindən bağlanmışdır. 1920-ci ildən
sonra elmin, mədəniyyətin inkişafı
üçün yaradılan şərait nəticəsində 1925-ci ildə
haqqında söhbət açacağımız İrəvan
Pedaqoji Texnikumu yaradılmışdır. 1928-1930-cu illərdə
gələcəyin böyük elm xadimi Yusif Məmmədəliyev,
tanınmış pedaqoq Lətif Hüseynzadə bu texnikumda
müəllim işləmişdir. Texnikumda adlı-sanlı
müəllimlər işləyirdi. Akademik Budaq Budaqov
yazır: "Mən İrəvan Pedaqoji Məktəbində
oxuyurdum. Surə adlı coğrafiya müəllimimiz vardı.
Mənə bu fənni o sevdirdi. Surə müəllimə
şagirdlərə ürəkdən dərs deyirdi. Həmin
pedaqoji məktəbi bitirəndən sonra mən instituta sənəd
vermək qərarına gəldim. Bütün fakültələrdə
yerlər artıq dolmuşdu, qalanlar sırasında isə
bildiyim fənlər deyildi, ona görə çox sevdiyim coğrafiyanı
seçdim. Azərbaycanın
təbiəti həmişə məni
maraqlandırırdı. İnstitutu "əla"
qiymətlərlə bitirdim. Pedaqoji məktəbdə
İsaməddin müəllim vardı, mənə təhsilimi
Moskva şəhərində davam etdirməyi məsləhət gördü. Həmin vaxt elan vermişdilər ki, ən
yaxşı tələbələri ora oxumağa göndərirlər. İsaməddin
müəllim mənə dedi: "Budaq, çalış mənim günümə
düşmə, artıq aspirantura
vaxtım bitir, amma nədən
və necə yazmalıyam hələ bilmirəm". Bu söhbətdən sonra
Coğrafiya İnstitutuna
getdim. Orada dedim ki, bəs mən əlaçıyam
və təhsilimi Moskvada davam
etdirmək istəyirəm. Moskvanın Coğrafiya
İnstitutunda bizi çox mehriban, səmimi
qarşıladılar. Bir müddət sonra məni oranın komsomol
təşkilatının sədri vəzifəsinə təyin
etdilər. Əlaçı olduğuma
görə Stalin təqaüdü
alırdım. Aspiranturada oxuyarkən çox maraqlı insanlarla
tanış oldum". "Azərbaycan məktəbi"
jurnalının sabiq baş
redaktoru Zəhra xanım Əliyeva da bu texnikumda
təhsil almışdır.
Qeyd etmək lazımdır ki, o mahaldakı Azərbaycan
məktəblərinin hamısında bu texnikumun məzunlarına rast
gəlmək olurdu. Bir
sözlə, İrəvan Pedaqoji Texnikumunun Qərbi Azərbaycanda maarifləndirmə
sahəsindəki xidmətləri danılmazdır. Göyçə mahalı, Dərələyəz, Vedibasar, Zəngibasar, Ağbaba,
Zəngəzur bölgələrində məktəblərin əsas
pedaqoji potensialı İrəvan Pedaqoji Texnikumunun məzunları
hesabına formalaşmışdı. İrəvan ədəbi
mühitində tanınan ünlü
ziyalıların ictimai-siyasi, mədəni
və ədəbi-bədii fəaliyyəti Azərbaycan ədəbi-elmi
fikrində həmişə layiqincə qiymətləndirilmişdir.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin Uluxanlı məktəbinin
125 illik yubileyinin
keçirilməsinə dair sərəncamı
geniş kütlə tərəfindən
rəğbətlə qarşılanmışdır. Azərbaycan
ziyalıları İrəvan müsibətlərinə heç zaman laqeyd
qalmamışlar. O da məlumdur ki, Azərbaycanın kiçicik
uğurları belə mənfur qonşuları ciddi narahat edirdi.
Xüsusən texnikumun çox
önəmli olmasına onlar qətiyyən
dözə bilmirdilər. Onlar hiss edirdilər ki, texnikumun kadrları Azərbaycan məktəblərinin
ehtiyacını ödəyir, azərbaycanlıların öz yerlərində möhkəmlənməsinə
əsaslı təsir edir. Təsadüfi
deyildir ki, SSRİ Nazirlər Sovetinin
Azərbaycan xalqına qarşı tarixi
cinayət aktı olan 1947-ci ilin 23 dekabr tarixli 4083 nömrəli və 1948-ci il 10 mart tarixli
754 nömrəli qərarları onların əlində bir bəhanə oldu və
bu fürsətdən istifadə edərək
köçürülməsi vacib olan obyektlər siyahısına dərhal
İrəvan Pedaqoji Texnikumunu
da daxil etdilər.
1948-ci
ildə İrəvan Pedaqoji Texnikumu Xanlar (indiki Göygöl) şəhərinə
köçürüldü. Məsələ
burasındadır ki, bu
zaman tələbələrin valideynləri
də məcburi köçürülməyə məruz
qalmışdı. Texnikum üçün
Xanlar rayonunun
seçilməsi də əvvəlcədən düşünülmüşdü. Məlumdur ki,
uzun illər Azərbaycanın üç rayonunda (Kirov, Şaumyan və Xanlar) raykomun birinci katibləri bir qayda olaraq ermənilərdən
seçilirdi. Onlar da burada öz
daşnak ideyalarını
yayırdılar. Bu səbəbdən Ermənistanın
millətçi başçıları İrəvan Pedaqoji Texnikumu ilə əlaqədar
Xanlarda söz-söhbətin
olmayacağına tam əmin idilər. Onlar inanırdılar ki, texnikumun müəllimlərinin və tələbələrinin
məskunlaşdığı bu şəhərdə
baş qaldırmalarına erməni ruhlu partiya aparatı imkan verməzdi. Daha konkret desək, İrəvan Pedaqoji Texnikumunun müəllimlərinin
və tələbələrin narazılıqlarının
böyüməməsi üçün,
yəni onların yerində susdurulması üçün
məhz burada - Xanlar rayonunda əlverişli şərait vardı.
Ermənilərin moskvalı havadarları da
bunu yaxşı bilirdilər.
Göründüyü kimi,
hər şey əvvəlcədən götür-qoy edilmişdi.
Xanlarda pedaqoji məktəb
üçün şəhərdən kənar
bir bina seçilmişdi. Tədris korpusu,
yataqxana, yeməkxana da
binanın içərisində yerləşirdi.
"Qonaqlar"ın şəhərlə yaxın əlaqəsinin
olmaması üçün bütün tədbirlər görülmüşdü.
Məktəb, demək olar ki,
Xanlar Rayon Partiya Komitəsi birinci katibinin tam nəzarətində idi. Bu aydın həqiqəti biz
tələbələr də hiss edirdik. Təhsil ocağının kollektivi əsl mənada buraya
sürgün olunmuşdu,
hətta tələbələr şəhərə
çıxa bilmirdilər, çıxanda isə erməni
uşaqları onları sıxışdırırdı. Belə
hallar bir neçə
dəfə təkrar olunmuşdu. Elə ilk günlərdən texnikumun
adını tarixdən silmək nəzərdə tutulmuşdu. Ona görə
də bu təhsil ocağı əvvəlki
adı ilə texnikum deyil,
pedaqoji məktəbi
adlandırıldı.
Bir məsələni də
xatırlamaq lazımdır ki, İrəvandan
gələn uşaqlar müharibədən
çıxmış ölkənin öz
doğma yerlərindən zorla
köçürülmüş vətəndaşlarının
yoxsul balaları idi. Ətraf
kəndlərdən gəlib İrəvanda oxuyan
uşaqlar hər həftə özləri
ilə yemək gətirirdilər, həftəni onunla başa vururdular. İndi isə bu imkan yox
idi, onlar hər şeyi pulla almalı olurdular. Ona görə də
tələbələrin bir qismi təhsillərini yarımçıq qoydular. 400-500 nəfərlik
tələbə kontingenti artıq
yarıbayarı azalmışdı. Tələbələrin çox yoxsul geyimləri
vardı. Vəziyyət ağır idi. Bu, hər şeydən əvvəl,
xalqımızın başına gətirilən milli faciənin başlanğıc dövrü kimi izah olunmalıdır. Bunu
İrəvandan köçürülmüş
təcrübəli müəllimlər çox
yaxşı başa
düşürdülər. Lakin onlar susmaq məcburiyyətində
qalmışdılar. Mehdi Kazımov, Sadiq Heydərzadə, Mamo Əsədov, Məmməd Həsənov, Mirzə
Əsgərov, Mircəfər Ələkbərov və
başqaları dözməyi daha üstün tuturdular. Bu yetkin ziyalılar İrəvan
mühitində çox
şey görmüşdülər. Ona görə də onların hərəkətləri
həmişə ölçülü-biçili
olardı. O da vardı ki,
onlar didərgin tələbələri öz balaları kimi istəyirdilər.
Biologiya müəllimi Sadiq
Heydərzadə bir həkim kimi hər bir
uşağın qayğısını çəkirdi. Ona məsləhətlər verirdi.
Bu müəllimlər yeməkxanada da tələbələrlə yanaşı otururdular. Hər şeyə də fikir verirdilər. Kim az yedi, kim
çox yedi, nə üçün yemədi. Tez-tez
yataq otaqlarına baş
çəkir, tələbələrlə dərdləşirdilər,
onlara öz məsləhətlərini
verirdilər. Mircəfər müəllim hamıya ata qayğısı ilə
yanaşırdı. Onun iki
qızı da (Nəzirə və Ləzifə)
tələbələr arasında idi.
Bir gün
hamının çox sevdiyi
və hörmət bəslədiyi Mehdi
müəllim (o rus dili müəllimi idi) tələbələrə sevindirici bir xəbər aldığını dedi. Hamı onun
başına yığışdı. O, hamının
hörmət bəslədiyi şəxsiyyət idi.
Mehdi Kazımov (1890-1954) İrəvanda
azərbaycanlı ziyalıların təşəbbüsü
ilə yaradılan ilk təhsil
ocaqlarında dərs deyən müəllimlərdən idi. O, 1922-ci ildə Ermənistan
Xalq Maarif
Komissarlığının nəzdində təşkil edilən
"azlıqda qalan millətlər"
şöbəsinin rəhbəri vəzifəsində
çalışmışdı. 1924-cü ildə İrəvan
Türk Pedaqoji Texnikumunun
açılmasının təşəbbüskarı da məhz o olmuşdur. 1925-ci ildə Nəriman Nərimanov
adına İrəvan Türk Pedaqoji Texnikumunun ilk direktoru da
Mehdi Kazımovdur. O da
məşhur dövlət xadimi Əziz Əliyev
kimi İrəvan gimnaziyasını bitirmişdi. 1924-1933-cü illərdə pedaqoji texnikumun direktoru və rus dili müəllimi işləmişdir. Bu qocaman pedaqoq
ömrünün 50 ilini
İrəvanda Azərbaycan maarifinin, mədəniyyətinin
inkişafına sərf etmişdi. Bu texnikum Ermənistanda Azərbaycan
məktəbləri üçün
yüzlərlə müəllim kadrı
hazırlamışdı. Azərbaycan məktəbləri
onların hesabına fəaliyyət göstərirdi. Onu İrəvan ziyalıları yaxşı
tanıyırdı.
O,
yeri gəldikcə biz
tələbələrə 1917-1918-ci illərdə İrəvan
gimnaziyasında təhsil almış, sonralar
tibb təhsilinə yiyələnmiş Əziz Əliyev barədə çoxlu xatirələr
danışırdı. Tələbələr onun dilindən o zaman onlara tanış olmayan digər məşhur adamların
adlarını da eşidirdilər. Sən
demə onlar fəxr olunan
simalar imiş. Mehdi müəllim üçün
bu adlardan biri daha əziz idi: Əziz Əliyev! Əziz Əliyev
gimnaziyanı bitirdikdən sonra Hacı Zeynalabdinin köməyi ilə Sankt-Peterburqa
Tibb Universitetinə təhsil almağa göndərilmişdi. Ermənilərin
vəhşiliyi nəticəsində İrəvanda ailəsinin
başına faciələr gəlsə də, o təhsilini başa vura bilmişdi. Azərbaycana
qayıtdıqdan sonra bir
sıra məsul vəzifələrdə, o
cümlədən Azərbaycan Tibb Universitetinin rektoru, səhiyyə naziri
vəzifələrində çalışmışdır.
O, respublikada böyük
nüfuz sahibi idi.
Sonralar o, daha məsul vəzifələrə irəli
çəkilmiş, Böyük Vətən
müharibəsinin ağır illərində Dağıstanda
partiya rəhbəri olmuşdur.
Mehdi müəllimin
bizə haqqında danışdığı bu
şəxs 1950-ci ildə Moskvadan Azərbaycan
hakimiyyətində məsul vəzifəyə
çağırılmışdı. O, Azərbaycan SSR
Nazirlər Soveti sədrinin müavini vəzifəsinə təyin olunmuşdu. Mehdi müəllimi
bu xəbər çox
sevindirmişdi. Sanki o, qol-qanad
açmışdı. Uşaq kimi sevinən Mehdi müəllim
bizə dedi ki, o, Bakıya, təbiətcə çox
humanist olan Əziz Əliyevin qəbuluna tələsir.
O da
həqiqətdir ki, bu
zaman, yəni 1948-1950-ci illər Xanlar Pedaqoji Məktəbi
özünün ən ağır
günlərini yaşayırdı. Tələbələr ancaq öz təqaüdləri
ilə dolanırdılar. Özlərinə pal-paltar
ala bilmirdilər, çoxlarının ailələri
də Saatlı, Sabirabad, Salyan və başqa rayonlara deportasiya edilmişdi. Mehdi müəllim
bu vəziyyəti Əziz Əliyevə, respublika Nazirlər Sovetinə, onun
rəhbərlərindən biri olan bu köhnə
tanışına çatdırmağı lazım bilirdi. Bu görüş
tez bir zamanda
öz nəticəsini verdi.
Tezliklə
pedaqoji məktəbə Bakıdan Qədimov
familiyalı bir nəfər ezam olundu. O,
tələbələrlə bir-bir görüşüb söhbət etdi və bəzi qeydlər apardı. Az keçməmiş məktəbə şad xəbər yayıldı. Dövlət
hər tələbəyə 500 manat
yardım ayırmışdı. Bu məbləğ
tələbələrə Gəncənin istənilən
mağazasından paltar, ayaqqabı almağa imkan verirdi. Bir həftə ərzində
bütün tələbələrin
üst-başı təzələndi.
Bu, hər şeydən əvvəl,
Mehdi müəllimlə çox
yaxın münasibətdə olan Əziz Əliyevin
qayğısı ilə mümkün olmuşdu. Bu məbləğ
tələbələrə və onların ailələrinə
böyük kömək idi.
Köçürməyə məruz
qalmış ailələrin uşaqları bu
qayğıdan sonra sanki ayağa durdular. İndi o günləri yada salanda, öz qəlbimizdə
nə qədər qürur duyur, bizim bilmədiyimiz nə
qədər işlər olduğunu hələ
indi xatırlamalı oluruq.
Acınacaqlı
hal idi ki,
o zaman Xanlar
Pedaqoji Məktəbinə Məhərrəmov
familiyalı çox sərt xarakterli, heç nəyi
bağışlamayan, həm də kənardan gətirilmiş direktor təyin
olunmuşdu. O, burada çox gərgin ab-hava
yaratmışdı. Bütün
ağırlıqları isə tələbələr çəkirdi.
Hər il 50 məzundan ən
azı 10-12 nəfər dövlət imtahanından kəsilir,
növbəti ilə qalırdı. Görünür,
bu qeyri-normal vəziyyət
artıq yuxarıları da narahat etməyə başlamışdı.
Yaxşı ki, tezliklə həmin direktor başqası ilə əvəz olundu. 1951-ci ildə isə dövlət imtahan komissiyasının sədri kimi Xanlara Bakıdan
yazıçı İsmayıl Şıxlı ezam edildi. Dərhal məktəbin
mənəvi iqlimi dəyişdi,
münasibətlər mülayimləşdi. Bu
da tələbələrdə inam, ruh yüksəkliyi
yaratdı. Həmin il dövlət
imtahanından bir nəfər belə kəsilmədi.
Sanki "yasa
batmış" ürəklərə yeni
hava gəldi. Bu vəziyyət
təhsilin keyfiyyətinə də təsir etdi.
"Oxu, qiymətini al!".
Bu sözlər hamının devizinə çevrildi.
İsmayıl Şıxlının gəlməsi
həm də məktəbin nüfuzunu
qaldırdı, tələbələrə münasibəti
hamı ondan öyrənirdi. Doğrudan da, müsbət nümunə çox
şeyə qadir imiş.
İsmayıl müəllimdən sonra gələn
sədrlər, onun kimi
olmasalar da, ona bənzəməyə
çalışırdılar. İsmayıl müəllimin
yaratdığı sağlam - mənəvi
iqlim xeyli müddət
davam etdi. Məzunlar
bu nəcib işi indi də xeyirxahlıqla xatırlayırlar. Bir sıra çətinliklərə sinə
gərildikdən sonra bu
taleyüklü təhsil ocağı nisbətən
özünə gəldi. Burada qaynar həyat başlandı. Bakıdan
göndərilmiş, çox təcrübəli
pedaqoq - İsa Cəfərov
(direktor) məktəbin fəaliyyətini
dirçəltdi. Onu respublikanın
adlı-sanlı məktəblərinin cərgəsinə
çıxartdı.
Məktəbin
pedaqoji kollektivinə Tarix
Şirinov, Məmmədəli Cəfərov,
Kamil Nəzərəliyev, Mənzurə Nəzərəliyeva,
Şəkər Mustafayeva, Əbdüləli
İbrahimov kimi
qüvvələr qoşuldu. Bu işdə onların da
az xidmətləri olmadı. Xanlar Pedaqoji Məktəbinin məzunları öz təhsillərini uğurla
davam etdirərək müxtəlif vəzifələrdə,
elmi-pedaqoji sahələrdə
çalışmışlar. Tanınmış
dövlət xadimi mərhum Qəşəm
Aslanov, professor Kamil Rzayev, uzun
müddət Salyan rayonu
Arbatan kənd orta məktəbinə
başçılıq etmiş Əhməd
Zeynalov, yenə də Salyanda
rəhbər pedaqoji sahələrdə
çalışmış Əhəd Əliyev, Firudin, Bakı şəhərində 54
nömrəli məktəbin sabiq direktoru
Rima Hənifəyeva (o,
Prezidentin fərdi təqaüdçüsüdür),
Goranboy rayonunun
Qaradağlı kənd orta məktəbində
direktor işləmiş mərhum Mədəd
Qəmbərov, hazırda Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Azərbaycan
tarixi kafedrasının müdiri
olan Süleyman Məmmədov
pedaqoji ictimaiyyət arasında dərin nüfuz qazanmışlar. Süleyman
Məmmədov Azərbaycan Respublikasının elm sahəsində Dövlət
mükafatına layiq görülmüşdür.
Məktəbin məzunlarının səsi ölkəmizin
müxtəlif yerlərindən gəlir. Fəxrlə yada salıram ki, bu sətirlərin müəllifi də həmin
məktəbin məzunudur. Lakin zaman keçdikcə xəbis
ürəklər öz işini
gördü. Məktəb bağlanmaq
təhlükəsi qarşısında qaldı. Heç kəsin yadına düşmədi ki, bu məktəbin
varlığına son qoymaqla
möhtəşəm bir təhsil
ocağının adı tarixdən silinir.
Bu gün isə bu barədə düşünmək çox gecdir.
Lakin bu vəziyyət
də davamlı olmadı. İllər keçdikcə çox şey dəyişirdi,
bəzi amillərin təsiri ilə məktəbin nüfuzu aşağı düşürdü.
Artıq İrəvan Pedaqoji Texnikumunun ənənələrindən əsər
belə qalmamışdı. Sanki bu məktəbin İrəvan Pedaqoji
Məktəbinin
varisi olduğu unudulmuşdu. Orada İrəvan
Pedaqoji Məktəbinə dair
bir stend də
asılmamışdı. Böyük tarixi ənənələrə, İrəvan
acılarını özündə daşıyan təhsil
ocağının fəaliyyətinə ötən əsrin
60-cı illərində birdəfəlik son
qoyuldu. Məktəb bağlandı. Bununla da İrəvan Pedaqoji Texnikumu tarixə qovuşdu. Erməni xislətinin
təsiri necə də olsa, öz işini gördü. Söz yox ki, bu
məktəbin bağlanması təklifini erməni millətçisinin
başçılıq etdiyi Xanlar Rayon Partiya
Komitəsi qaldırmışdı. Başqa
cür mümkün də
deyildi. İndi də adam təsəvvür etmir
ki, bu qərar
hansı zərurətdən qəbul
edildi, nə üçün
ona ciddi reaksiya verən tapılmadı.
Yeri gəlmişkən deməliyik
ki, Xanlar Pedaqoji Məktəbinin məzunu olan partiya-dövlət xadimi
mərhum Qəşəm Aslanov hələ
o zaman tez-tez
yada salırdı ki,
köçürmə zamanı texnikumun arxivinin İrəvanda dövlət arxivinə
verilməsi bir tarixi səhv
idi. İndi bu sənədlər
əlçatmaz
yerdədir. Şahidlərin isə çoxu
həyatdan getmişdir. Yalnız şifahi sorğularla bəzi
faktları dəqiqləşdirmək olur. Buna akademik Budaq
Budaqovun da təəssüfləndiyinin
şahidi olmuşam. O
bu texnikum haqqında
yazı yazmağa material
tapmamasından gileylənirdi. Hətta bu təhsil ocağının yubileyinin
keçirilməsi üçün də
kifayət qədər faktlar, sənədlər
əldə etmək mümkün deyildi. İrəvan təhsili haqqında bir sıra kitablar yazılsa da, bu gün material
azlığı göz qabağındadır.
Bu cəhətdən Əsgər
Zeynalovun "İrəvan
ziyalıları" (Bakı, 1999), Cəlal Allahverdiyevin
"İrəvan ədəbi mühiti"
(Bakı, 2010), Ziyəddin Məhərrəmovun "İrəvanda
məktəbdarlıq və maarifçilik"
(Bakı, 2010) kitabları istisnalıq təşkil edir. Xalqımızın taleyində böyük rol
oynamış İrəvan Pedaqoji Texnikumu tarixin amansız
tufanına rast gəldi.
Beləliklə
də, xalqımızın tarixində böyük
maarifçilik xidmətləri göstərmiş və
İrəvanda 24 ilə yaxın fəaliyyətdə olmuş
bir təhsil ocağının son nişanələri də
unuduldu. Onun taleyi onda bəd gətirdi ki, heç kəs onun gələcəyi
haqqında vaxtında düşünmədi. Onun haqqında
geniş tədqiqat aparmaq isə sonralar çətin oldu.
Lakin bir az da optimist olmaq lazımdır. Əldə olan
materialları öyrənib üzə çıxarmaq hələ
də gec deyil. Möhtəşəm tarixi olan, yetirmələri
ilə tanınan bu təhsil ocağının özünəlayiq
qiymətini alması bugünkü nəslin mənəvi
borcudur. Ümidvaram ki, həyat
öz məcrasına
düşəcək, ağır ellər öz yurduna
qayıdacaq və İrəvan Pedaqoji Texnikumu da bərpa
olunaraq öz tarixi rolunu şərəflə davam etdirəcəkdir.
Nəcəf NƏCƏFOV,
ADPU-nun
dosenti, Azərbaycan
Jurnalistlər
Birliyinin üzvü,
əməkdar
müəllim
Azərbaycan
müəllimi.- 2012.- 21 sentyabr.- S.9.