"Bircə tez
böyüsəydim, anama,
qardaşıma sahib
çıxardım"
Bakıdakı 2 nömrəli uşaq evinin sakini Corc Qafarovla söhbət
Mən onu efirdə çox görmüşəm. Yaratdığı rollarda yaşından böyük təmkini ilə daha çox qalıb yaddaşımda. Ürəyimdə ad da qoymuşam ona: "Anadangəlmə aktyor". Tez-tez və ən müxtəlif janrlarda çəkilən bir çox filmlərdə rol aldığından, düzü, hər dəfə onu efirdə görəndə, aradabir "Allah bilir kimlərdəndi, indidən uşağı məşhurlaşdırmaq istəyirlər" gümanına düşdüyüm vaxtlar da olub. Üç gün əvvələ qədər... Üç gün əvvəl. Uşaq evlərindən birindəyəm. Müdir Sevda xanımdı. Qonağı olmasına baxmayaraq, məni də qəbul edib dinləyir və hazırlayacağım müsahibəmin baş tutması üçün qısa zamanda qəhrəmanımı otağa çağırıb təqdim edir: "Tanış olun, bu bizim Corcdur, dövrümüzün məşhur aktyoru". Uşaq evinin geniş zalında oturub Corcu dinləyirəm. Dinlədikcə də mənə elə gəlir ki, fikirləri, düşüncələri baxımından Corc 16 yaşını tamam etmiş yeniyetmə yox, dünyanın halından baş çıxaran müdrik, pirani bir ağsaqqaldır.
"Uşaqlıq illərimlə bağlı
qaranlıq məqamlar çoxdur"
-Adım, soyadım
şəxsiyyət vərəqimdə belə yazılıb:
Qafarov Corc Veydi oğlu. 2005-ci il yanvarın 6-dan, yəni, ikinci sinfin
yarısından buradayam. Sənədlərə inansaq,
1996-cı il fevralın 24-də Latviyada doğulmuşam. Anam
Qafarova Leyla İbrahim qızı azərbaycanlıdı,
Bakının Keşlə kəndindəndi, atam isə
latviyalıdı. Atamla anamın necə, harada tanış
olduqları barədə məlumatım yoxdu, bildiyim odur ki,
anam vaxtilə geyim üzrə model olub, işi ilə əlaqədar
Latviyaya gedib. Orada atamla anam tanış olub və rəsmi ailə
qurublar. O ailədə iki oğlan
uşağı - qardaşım və mən
doğulmuşuq. Qardaşım da burada qalır, adı
Jerardır. Beşinci sinifdə oxuyur. Jerar 15 yanvar 2000-ci ildəndir.
- İkinizi də buraya eyni vaxtda gətiriblər?
- Xeyr.
Qardaşım əvvəlcə
azyaşlı kimsəsiz
nevroloji xəstə uşaqlar üçün nəzərdə
tutulan körpələr evində
olub. Onun oraya neçə
yaşından verildiyini dəqiq xatırlamıram. Mən
buraya gətiriləndən sonra Sevda ana ("Uşaq
evi"nin müdiri) biləndə ki, hansısa körpələr
evində qardaşım var, onun da buraya göndərilməsi
üçün çox zəhmət çəkdi və
axırda bizi qovuşdurdu.
Atamla ailə həyatının
nə səbəbdən uğursuz olması haqqında anam mənə
heç vaxt, heç nə danışmayıb. Valideynlərim
biz çox kiçik olanda ayrılıblar və anam bizi də
götürüb Azərbaycana qayıdıb. Bir daha atamla
heç bir əlaqəmiz olmayıb. Atam heç
xatırıma gəlmir. Ümumiyyətlə, keçmişim,
daha dəqiqi, uşaqlıq illərimlə bağlı bilmədiyim
şeylər çoxdu. Ehtimal edirəm ki, anamın həm sənəd
məsələsində, həm də maddi cəhətdən problemləri çox olub. O səbəbdən
də biz bir daha atamın yanına
qayıda bilməmişik. Görünür, o da bizi
heç axtarmayıb. İndiyə qədər də
axtarmır. Bu günədək mən kimsəyə ata deməmişəm.
Amma ürəyimdə bu kəlmə ilə bağlı tək
bir istəyim var ki, onun qarşısını almaqda acizəm:
Bircə dəfə atamı görüm, tanıyım,
heç olmasa bilim ki, atam kimdi, nəçidi?
-
Ünvanını bilsən, gedib onu taparsan?
- İnnən belə bizi
hansısa təsadüf görüşdürərsə, bu
başqa məsələ. Amma
özüm getmərəm, onu daha axtarmaram.
- Ana tərəfdən
olan qohumlardan tanıdığın varmı?
- Ana nənəm deyilənə görə Keşlədə
yaşayırdı, artıq rəhmətə gedib. Ana babam da
bu il yanvarda Hövsanda dünyasını
dəyişdi. Bildiyimə görə dayım, xalalarım
var. Çəkildiyim filmlərdə məni görüb kim olduğumu biləndən sonra
qaldığım yeri axtarıb tapmış, yanıma gəlmişdilər.
Qəbul etmədim..
- Niyə?
- İndi bundan sonra onlar da daha lazım
deyil mənə. Əgər vaxtında iki uşaq
qoltuğunda ata evinə pənah gətirən
qızlarını qəbul etsəydilər, bəlkə də
biz başqa
bir taleni yaşayacaqdıq. Bu gün yer
üzündə doğma adamım bir anamdı, bir də
qardaşım. Anam da ruhi xəstədir.
Onun maddi vəziyyəti imkan vermir ki, bizi buradan
çıxarıb özü saxlasın. Ancaq
yenə də unutmur, hərdən gəlib-gedir
yanımıza. Əslində, burada qalmaq bizə daha
yaxşıdır. O cəhətdən ki, daha
küçədə, sərgərdan, kimsəsiz deyilik. Məktəbdən,
təhsildən
yayınmamışıq. Yemək dərdi, paltar dərdi,
kimsəsizlik dərdi
çəkmirik. Ən
başlıcası dövlət boyda sahibimiz var.
-
Ananın neçə yaşı var?
- Əlli bir. Anam atamdan ayrılandan sonra xəstəliyə
tutulub. Yəqin ki, ailəsi
dağıldığına görə streslərə
dözməyib.
"Anam,
qardaşım üçün bir xoş güzəran
yaratmaq
xəyallarıyla yaşayıram"
-
Hansısa bir bayramda, yaxud ad günlərində anan gəlib
sizi aparmır ki?
- Yox, axı bu, mümkün deyil. Anamın
maddi vəziyyəti çox aşağı, özü də
ruhi xəstə. O bizi özü ilə hara apara bilər?
Hərdən deyirəm ki, bircə tez
böyüyəydim, anama, qardaşıma sahib
çıxaydım. Öz evim, işim, imkanım
olaydı, ailəmi yığaydım bir yerə... bəlkə
onda ağ gün görsə, anam da
sağalardı... Hər bir qadının
xoşbəxt olmaq haqqıdır. Mən
istərdim ki, atamın verə bilmədiyi xoşbəxtliyi
bir övlad kimi anama mən verim. Əgər
əlimdə olsaydı, heç yol verməzdim ki, anam elə
xəstələnsin. Amma nə edim ki, mən
onda çox uşaq olmuşam.
İndi mən anam və qardaşım
üçün bir xoş güzəran yaratmaq xəyallarıyla
yaşayıram, çalışıram.
Heç vaxt anamı mühakimə etməmişəm. Vaxt olub ki,
düz iki il küçələrdə
qalmışam, tək-tənha. Qalmağa
yerim-yurdum olmayıb. Orda-burda bir daldalanacaq
tapıb gecələri səhər etmişəm. Mənim
kimi kimsəsiz uşaqların başına min cür faciə
gəlirdi... Məni də, qardaşımı da Allah qoruyub. Məni küçədən
qoparıb əvvəlcə "Ümid evi"nə
götürdülər. Ora da yaxşı
yer idi. İki il yaşadım
"Ümid evi"ndə.
- Deyirsən
ki, iki iləcən küçələrdə qaldım. Bəs
onda anan, qardaşın harada idilər?
- Anamla qardaşım kirayə qalırdılar. Heç nəyə imkanları çatmırdı.
O dönəmdə
anamın xəstəliyi get-gedə şiddətlənib
öz məcrasından çıxdı, nəzarətsiz
qalan qardaşım da kimsəsiz uşaqlar üçün
nevroloji dispanserə düşdü. Onda mənim
də dəcəllik edən vaxtlarım idi. Beş-altı yaşı olan uşaq nə başa
düşür ki, nə nədi? Səhər
açılandan axşama kimi kim nə
buyursa, işləyirdim. Bir tikə boyumla
axşamacan fəhləlik edirdim. Axşam
düşəndə də harda gəldi, bir yer tapıb
gözümü yumurdum. Onda çox balacaydım. Təhsildə
də artıq geri qalmışdım, irəliləmək mənimçün
çətindi. "Uşaq evi"nin,
daha dəqiqi, dövlətimizin bizə sahib
çıxmağı Jerarın da, mənim də həyatımızı
yaxşılığa doğru tamam dəyişdi. Şükür Allaha, biz o miskin həyatdan
uzaqlaşdıq. İndiki vəziyyətimizdə
normal həyatımızı yaşayırıq.
Siz məni bağışlayın,
bilirsiz nə düşünürəm? Əgər mən ailə başçısı
olsaydım, nə olur-olsun ailəmi, uşaqlarımı
atmazdım. Mən ki heç bir kitaba sığmayan əzabları,
çətinlikləri çəkmişəm, sonra da bəxt
üzümə gülüb, gəlib bu yerə
çatmışam,
indi hər addımımı atanda da yüz
ölçüb bir biçirəm. Çünki
səhv etməyə haqqım yoxdur. Cəhd
edirəm ki, heç nədə səhvim olmasın.
-
Hansı dilləri bilirsən?
- Özüm Azərbaycan bölməsində
oxuyuram. Rus dilini bilirəm, yəni
normal səviyyədə bu dildə ünsiyyət
qurmağı bacarıram. İngilis dilində
oxuyuram, test edə bilirəm. Kompüterdən
yaxşı başım çıxır.
-
Buradakı uşaqların günü necə başlayır,
necə bitir?
- Səhər yuxudan dururuq, yemək yeyib dərsə
gedirik, dərsdən sonra məşğələlər olur.
Burada çalışırlar ki, kimin
bacarığı hansı sahəyədirsə,
uşağı o istiqamətə yönəltsinlər.
Kənardan uşaq evinin adını eşidənlər,
bura bələd olmayanlar elə bilirlər ki, uşaq evində
yaşamaq uşaqlar üçün çətindir. Mən özüm də bir zamanlar elə fikirləşirdim.
Amma gəlib mühiti görəndən sonra
buraya ürəkdən bağlandım. Onu
da deyim ki, buradakı uşaqların,
qızlı-oğlanlı hamısını bir-birinə
bacı-qardaş münasibəti ruhunda tərbiyə edirlər.
Biz buradakı uşaqlarla çox mehribanıq,
bir-birimizə qaynayıb qarışmışıq.
"İlk
dəfə "İlahi məxluq"
filmində baş rolda çəkildim"
- Sevda
müəllim dedi ki, səni bir neçə dəfə filmə
çəkiblər...
- Əslində, filmə çəkilməyimin
tarixçəsi belə oldu. İlk filmə çəkilənə qədər rəqs dərnəyində
çıxış edirdim. Efirdə də
bizim rəqs qrupumuzu ara-sıra göstərirdilər. Rəqs qrupunda həm
milli, həm də xarici rəqsləri mükəmməl ifa
etməyi, üstəlik nağarada çalmağı da öyrənmişdim. Bir gün növbəti
rəqs məşqindəydik. Cəfər Cabbarlı
adına Azərbaycan Kinostudiyasından rejissorlar gəlmişdilər
ki, filmdə çəkilmək üçün bizim
sıramızdan uşaq seçsinlər. Düzünü
desəm, heç istəmirdim ki, məni seçsinlər,
etiraz edirdim. Rəqs müəllimim dedi ki, keç
qabağa, səni yüz faiz seçəcəklər. Rejissor
Yavər Rzayev sınaq üçün mənim də şəklimi çəkdi.
Ondan sonra kino aləminə aparan yolun
qapıları üzümə taybatay açıldı.
Bir çox filmlərdə çəkildim. Həmin filmlər
vaxtaşırı kanallarda nümayiş etdirilir. Yaşda məndən böyük olsa da, indi Yavər
Rzayevlə də çox yaxın dostuq. Ümumiyyətlə,
sənət adamları sırasında çoxlu
dost-tanışlarım var.
İlk dəfə 2007-ci
ildə "İlahi məxluq" bədii filmində baş
rolda - İsmayıl obrazında çəkildim. Bu filmdə tərəf-müqabillərim
tanınmış, özünü sənətdə
çoxdan təsdiq etmiş aktyorlar idi. Məsələn,
Nurəddin Mehdixanlı, Münəvvər Əliyeva, Vəfa
Zeynalova və başqaları.
İkinci rolum yazıçı Aqil Abbasın ssenarisi əsasında
çəkilmiş "Dolu" bədii filmindəki
"qeyrət dağarcığı" - 15 yaşlı
könüllü əsgər Qeyrət obrazı olub. "Dolu"nun rejissoru Elxan Cəfərovdur.
Heydər Əliyev Fondunun dəstəyi ilə
də məni bir neçə filmə çəkiblər.
Nadir Diridağlının "Tək
olanda qorxma", daha sonra "Mosfilm"in xaricilərlə
birgə istehsalı olan "Baku, ya tebya lyublyu" filmində
çəkilmişəm. Hazırda rejissor Asif
Abramovun "Qisas" serialında baş rolda - Əhməd
obrazında çəkilirəm. Bu film
"Lider" kanalında yayımlanır.
- Filmə
çəkilmək tanınmaq istəyidi, yoxsa maddi maraq?
- Hər ikisi. İlk dəfə
çəkildiyim filmdən mənə 7 min manat qonorar
yazıldı. Çəkilişində iştirak etdiyim filmlərin
hamısında təbii ki, mənə də qonorar
yazılır. Ancaq həmin pullar məktəbli olduğum
üçün hələ ki nəqd şəkildə əlimə
verilmir, şəxsi
hesabıma yatırdılır. Bu isə mənim
gələcək həyatım üçün böyük
bir stimuldur.
"Dərslərimə
ciddi yanaşıram"
- Filmlərə
çəkilmək səni dərslərindən uzaq
salmır ki?
- Qətiyyən. Dərslərim
və çəkilişlərim... Hər iki
sahədə özümü özümdən narazı
salmamağa çalışıram. Bəzən elə
olur ki, səhər saat 6-ya kimi çəkiliş davam edir.
Fiziki cəhətdən yorğun olanda da, filmə çəkilmək
ruhən məni yormur. Dərslərimə
ciddi yanaşıram. Bu mənim normal gələcəyimin
yeganə qarantıdır. Balaca olanda məni
çəkilişlərə maşınla aparıb gətirirdilər.
İndi isə özüm gedib-gələ bilirəm.
-
Vaxtını bölməkdə çətinlik çəkmirsən?
- Düzünü desəm, hərdən olur.
- 8 Martda
yəqin ki, ananı təbrik etmək istəyirsən?
- 8 Mart mənim həssas yanaşdığım
tarixdir. Çalışıram ki, həmin gün kimsənin qəlbini
qırmayım. Müəllimlərimi, sinif
yoldaşlarımı təbrik edirəm. 8 Mart günü
anamı dünyanın ən yaxşı nemətləri ilə
sevindirmək keçir ürəyimdən. Amma anam
bütün bunları duyacaq durumda deyil ki...
- Sinifdə
necə şagird sayılırsan?
- Qiymətlərim pis deyil. Doqquzuncu sinfi
bitirənə kimi, ümumiyyətlə, yaxşı
oxumuşam. İndi 282 nömrəli orta məktəbin 11-ci sinif şagirdiyəm. Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və
İncəsənət Universitetinə hazırlaşıram.
Tarixə, riyaziyyata daha çox diqqət
ayırmağa çalışıram.
Yaşıdlarımdan məni fərqləndirən
bilirsinizmi nədir? Mən dərslərimi
oxumasam, anam danlamayacaq, atam qınamayacaq. Bunu
başa düşdüyüm üçün də
özüm öz qarşımda öhdəliklər
qoymuşam. Nəinki dərslərimlə
bağlı, anamla, qardaşımla da bağlı çiynimə
düşən bir çox vəzifələrim var.
"Hər
dəfə Novruz bayramında gözləyirəm
ki..."
Uşaq evlərində bayramlar təntənəli
keçirilir. Adətən Novruz bayramları
daha çox maraqlı olur. Tonqallar
çatılır, şamlar yandırılır. Hər
dəfə Novruzda gözləyirəm ki... Yox,
daha gözləmirəm.
Bizim "ev"də bilirsiniz nə qədər
istedadlı uşaqlar var!? Hazırda 282 nömrəli məktəbi
rəqsdə də, musiqidə də bizim uşaq evinin şagirdləri təmsil
edirlər.
Allah bizlərə çox şeylər
verib. Təkcə valideyn sevgisindən
yarımamışıq. Əlbəttə,
bu anama aid deyil.
Buradan aralananda qəribsəyirəm bura
üçün. Bu uşaq evi məni
böyüdüb boya-başa çatdırıbsa, deməli,
mən buraya borcluyam. Buradakı müəllimlər
də, tərbiyəçilər də, uşaqlar da mənim
ailəm sayılır.
- Ad
gününü necə keçirirsən?
- Ad günümü demək olar ki, maraqlı
keçirirəm. Bir fotoqraf bacılığım var: Sitarə
İbrahimova. Ad günümdə həmişə
gəlir, icazə alıb məni aparır.
Yanvarın 15-i qardaşım Jerarın ad
günüdür. Həmişə
çalışıram ki, Jerara bir yox, bir neçə hədiyyə
alım ki, seçim edə bilsin. Əslində
bütün hədiyyələri ona alıram. Sadəcə istəyirəm ki, seçsin,
sonalasın. Axı ildə bir gün,
heç olmasa bir gün onun da kiməsə naz eləməyə,
ərköyünlük eləməyə haqqı var da, elə
deyilmi?
İndi daha özümü uşaq hesab
etmirəm. Davakar, şuluq deyiləm.
Amma mənə kimsə dava məqsədi ilə
yanaşsa, özümü müdafiə edə bilirəm.
İdmanın bir neçə növü ilə
məşğul olmağım çəkilişlərdə
də karıma gəlir.
-
Yaratdığın obrazları canlandırmaqda nə kimi
çətinliyin olur?
- Mən heç vaxt rola girmirəm, rolu
yaşayıram. Aktyor üçün ən
yaxşı oynamaq elə oynamamaqdı.
- Həm
məktəblisən, həm də aktyor kimi filmlərdə
oyunçusan. Xarici görkəminə qrim
baxımından müdaxilələr olurmu?
- Əlbəttə. Məsələn,
qarşıdakı seriyalara görə gərək
saçımı kəsdirməyəm.
- İdmanla da maraqlanırsanmı?
- İdman da mənim sevdiyim bir sahədir. İdmanın futbol, basketbol növləri ilə məşğul
oluram. Oyunumu da bəyənirlər. Bir çox komandalardan dəvətlər alsam da, dərslərimə
görə qəbul etmirəm. Vaxt tapanda güləşə,
taekvandoya, cüdoya da getmişəm. Yəni,
idmanın mənim həyatımda bu gün də özəl
yeri var.
-
Özünü hansı sənətdə təsəvvür
edirsən?
- Özümü kino sahəsində gələcəkdə
dünyada tanınacaq məşhur bir aktyor kimi təsəvvür
edirəm.
- Bu arzu
filmlərə çəkiləndən sonra yarandı səndə?
- Yox, həyatım məni oyunçu etdi.
Gözümü açıb özümü həyatın
burulğanlarında gördüm. Ayaq
üstə dayanmağı, mübarizə aparmağı
öyrəndim.
- Gələcək
planların?
- Mənimçün ən vacib odur ki, təhsil
alım, karyeramı qurum, ev alıb
anamı, qardaşımı başıma yığım,
sonra da sevgi üstündə qurulan ailə barədə
düşünüm... İnşallah üzümüzə gələn
qəbul imtahanlarında tələbə olsam, buna
böyük inamım var, yəqin ki, buradakı böyüklərimin
köməyi ilə mənzil məsələmin həllinə
çalışacam. Amma qardaşımı buradakı rejimdən,
təhsildən uzaqlaşdırmağa hələ tələsmirəm.
Jerar həddən artıq çılğın, dəcəl
uşaqdır. Təhsilə marağı da mən istədiyim
səviyyədə deyil. Arzulayıram ki, qardaşım da təhsilli,
savadlı, səviyyəli bir insan olsun.
Müsahibəni
hazırladı: Ellada UMUDLU
Azərbaycan
müəllimi.- 2013.- 8 noyabr.- S.6.