Veteranlara qayğı göstərmək
hər birimizin borcudur
Hər dəfə
o insanları görəndə
sevinc, həyəcan, mərhəmət dolu hisslər keçirirəm.
Əgər iş otağımda, yaxud hansısa iclas salonundayamsa, mütləq ayağa qalxıram. Həmişə onları
məmnunluqla dinləyirəm.
Qayğılarını bölüşəndə,
ağrı-acılarına (ömrünün doqquzuncu
onilliyini yaşayan bu insanların canından, yəni səhhətindən şikayətləri
çox olur) çarə axtaranda sanki ilahi bir
qüvvədən güc
və hövsələ
alıram.
Bu qayğını
hər birimizdən görmək onların halal haqqıdır. Çünki ömürlərini
şərəflə yaşayıblar.
İkinci Dünya müharibəsində igidlik
göstərərək həm
o zaman tərkibində
Azərbaycanın da olduğu bir ölkəni faşizmdən
xilas ediblər, həm də xalqımızın oğullarının
necə qəhrəmanlıqlara
qadir olduğunu sübut edərək ona başucalığı,
üzağlığı gətiriblər.
Heç hərb
illərindən sonra da boş dayanmayıblar.
Bir çoxları yenidən təhsil alıb, yaxşı mütəxəssis olublar.
Bir çoxları da özlərini halal əməyə həsr ediblər. Bir sözlə, dinc günlərdə daha yaxşı həyat, ölkəmizin daha da inkişaf
etməsi naminə çalışıblar.
Sənətimlə və Bakının Nizami rayonunda apardığım
ictimai işlə əlaqədar İkinci Dünya müharibəsinin
veteranları ilə tez-tez rastlaşıram. Qürurlu, mənən əyilməz olan bu insanların indi çoxunun beli bükülüb, qəddi əyilib. Bəziləri poliklinikaya,
müxtəlif tədbirlərə,
gəzintiyə qoltuqağacına
söykənərək, yaxud
da nəvə-nəticələrinin
qoluna girərək gedirlər. Amma özləri qocalsalar da, qəlbləri heç qocalmır. Tez-tez "resept" yazdığımız bu
xəstəhal qocalardan
dəfələrlə eşitmişəm
ki, hətta bu dəqiqə əllərinə silah götürüb düşmən
tapdağı altında
olan torpaqlarımızı
azad etməyə gedərlər! Onlar bu sözləri deyəndə artıq işıqdan düşməkdə
olan gözlərindən
sanki qığılcım
qopur, təzədən
cavanlaşırlar. Onların
qəlbində hər
an Vətən eşqi
çağlayır.
Faşizm üzərində
Qələbənin 65 illiyini
qeyd etdiyimiz bu günlərdə yaxından tanıdığım
həmin veteranların
bir neçəsi haqqında qısa da olsa, söhbət
açmaq istəyirəm.
Onlardan biri Allahverdi müəllimdir. Nizami rayonunun sakinləri onu təkcə ixtisasca müəllim olduğuna görə deyil, həm də keçdiyi həyat yoluna, dünya görmüş ağsaqqal
olduğuna görə
belə çağırırlar.
A.Əliyev gənc
yaşlarında Kənd
Təsərrüfatı Nazirliyi
sistemində yerölçən
işləyib. Sonra Pedaqoji İnstituta daxil olub. Lakin
müharibə ona təhsilini davam etdirməyə imkan verməyib.
Hələ çox
gənc ikən Sov.İKP sıralarına
qəbul olunduğundan
cəbhədə onu batalyon partiya bürosunun katibi seçiblər. Birinci Ukrayna cəbhəsi 328-ci atıcı diviziyasının
1106-cı polkunun üçüncü
batalyonunda vuruşub. Özü düşmənə
qarşı silahla vuruşub və yoldaşlarını da igidlik göstərməyə
çağırıb, mərdliklə
döyüşməyə səfərbər edib.
Ukraynanın Jitomir vilayətini azad edərkən, Buq çayını keçərkən
və Polşa torpağında vuruşarkən
göstərdiyi rəşadətə
görə A.Əliyev
"Qırmızı ulduz",
II dərəcəli "Böyük
Vətən müharibəsi"
ordenlərinə, medallara
layiq görülüb.
Müharibədən sonra
təhsilini ADU-da (indiki Bakı Dövlət Universiteti) davam etdirən Allahverdi müəllim uzun illər ölkənin daxili işlər orqanlarında
və təhsil sistemində çalışıb.
Hazırda rayonumuzun
sakini olan Süleyman Nəsibov cəbhəyə 1942-ci ildə
gedib. Artilleriya bölməsində xidmət
edərək Ukraynada vuruşub.
Süleyman Nəsibov
və döyüş
dostları əsasən
düşmənin hərbi
obyektlərinə divan tutmaqda
ad-san çıxarmışdılar.
Döyüşlərin birində
Süleyman ağır
yaralanır, sağaldıqdan
sonra isə yenidən döyüş
meydanına atılır.
İgidliyinə görə
orden və bir neçə medalla mükafatlandırılan
S.Nəsibov ordudan yalnız 1947-ci ildə tərxis olunur. Bundan sonra təhsilini
davam etdirir, dinc əməklə, hətta bədii yaradıcılıqla məşğul
olur.
Uzun illərdir
rayonumuzda yaşayan Əsgər Ağayev də İkinci Dünya müharibəsinin
fəal iştirakçısı
olub. Döyüş şücaətlərinə görə
"Qırmızı Bayraq",
"Qırmızı ulduz",
I və II dərəcəli
"Böyük Vətən
müharibəsi" ordenlərinə,
bir sıra medallara layiq görülüb.
Hələ 1940-cı ildən
ordu sıralarında olan Əsgər Ağayev müharibənin
ilk günlərindən döyüş
meydanına atılıb.
Tuapse, Xerson,
Əli işdən-gücdən
soyumayan Əsgər Ağayev hazırda Nizami rayonu İkinci
Dünya müharibəsi
veteranları şurasının
sədridir.
Digər bir veteranımız - Məmmədxan
Məstəliyev 1943-cü ildə
ordu sıralarına çağırılıb. 1944-cü ilin may ayında hərbi məktəbə
daxil olub və çavuş rütbəsi alıb. Batalyonda vzvod komandiri kimi xidmət edib. Ordudan yalnız 1950-ci ildə tərxis olunub. Müharibədən
sonrakı illərdə
müxtəlif sənaye
müəssisələrinin tibb məntəqələrində
və ayrı-ayrı
müalicə ocaqlarında
feldşer kimi çalışaraq insanların
sağlamlığı keşiyində
dayanıb.
Həmyerlimiz İlham
Rəhimov da ordu sıralarına
1943-cü ildə gedib.
Onu Bakıdan Çkalov şəhərinə hərbi təyyarəçilər
məktəbinə göndəriblər. 1944-cü ildə isə
ona Voroşilovqrad şəhərindəki eyni təyinatlı
məktəbdə təlimatçı təyyarəçi
kimi gənc kursantlara dərs keçmək
tapşırılıb.
İ.Rəhimov müharibədən
sonra SSRİ-nin müxtəlif şəhərlərində,
1961-ci ildən isə Bakıda aeroklublarda
çalışıb. Təkcə Bakı şəhərində
800 paraşütçü hazırlayıb.
Təəssüf ki,
veteranlarımızın - rayonumuzun bu əziz,
sayılıb-seçilən sakinlərinin hamısı
haqqında söhbət aça bilmirəm. Mən onların
hər birini görəndə atamı xatırlayıram -
İkinci Dünya savaşında vuruşmuş, çoxlu
orden və medallarla təltif olunmuş və artıq
çoxdandır dünyasını dəyişmiş atam
Abbasəli Vəliyevi.
İndi bu insanların
sıraları lap seyrəlib. Əksəriyyəti
dünyasını dəyişib. Qalanlarının isə
qayğısını, hətta deyərdim ki, nazını
çəkmək, onların sağlamlığını
qorumaq, yaşadıqları illərin sayını artırmaq
üçün çalışmaq hər birimizin borcudur.
Afət VƏLİYEVA,
Bakının Nizami rayonu
26 saylı şəhər poliklinikasının
baş həkiminin müavini,
rayon səhiyyə
işçiləri həmkarlar
ittifaqı şurasının sədri
Azərbaycan.- 2010.- 6 may.- S.
7.