Dünyanın ürəyi

Hər şey bir qızmar yay günü baş verdi. Seymur orta məktəbin doqquzuncu sinfində oxuyurdu. Valideynləri onu müəllim görmək istəyirdilər. Seymur da onların bu fikri ilə razılaşmış və qəbul imtahanlarına erkən hazırlaşmağa başlamışdı. Qəfil bir hadisə onun fikirlərini alt-üst etdi.

Kəndin uşaqları idman meydançasında futbol oynayırdılar. Məktəbli dostu Azər də burada idi. Tay-tuşları arasında yaxşı hücumçu hesab olunurdu. Azər topu qova-qova əks komandanın qapısına tərəf aparanda qəfildən yıxıldı və bir daha yerindən qalxmadı. Uşaqlar nə qədər çalışdılarsa, onu qaldıra bilmədilər. Həkimlər gələndə artıq gec idi. O, ürək infarktından keçinmişdi.

Seymur Azəri çox istəyirdi, dostunun ölümünə dözə bilmir, xiffət edirdi. Hər gün onun məzarı üstünə gedir və yeni-yeni möhkəmlənməyə başladığı ürəyində pıçıltı ilə deyirdi:

- Həkim olacam, həkim olacam! İnsanları ölməyə qoymayacağam!

Seymurgil ailədə dörd qardaş və bir bacı idilər. O, uşaqların ən böyüyü idi. Orta məktəbi qızıl medalla bitirdikdən sonra Azərbaycan Dövlət Tibb Universitetinə qəbul olundu.

Ən çox sevdiyi anatomiya fənnindən mühazirələri professor Eldar Qasımov aparırdı. Eldar müəllim tələbələrdə anatomiya fənninə böyük maraq yaratmışdı. Deyirdi ki, anatomiya həkimliyin açarıdır. Onu dərindən öyrənməsən, orqanizmin anatomik quruluşunu dərindən bilməsən, səndən həkim alınmayacaq. Seymur günlərlə anatomiya kafedrasından əl çəkmir, hər bir əzələnin, sümüyün, sinirin, limfa düyününün yerini dəqiq-düzgün öyrənirdi.

Bir gün müəllimlərdən biri Azərbaycanın məşhur cərrahı Mustafa bəy Topçubaşovdan söhbət salmışdı. Müharibə illərində onun xidmətlərindən, neçə-neçə yaralını, hətta əsir düşmüş adamları necə xilas etməsindən danışırdı. Seymur tələbə yoldaşı Dürdanəyə deyəndə ki, mən cərrahlıq üzrə ixtisaslaşacağam, təklif qızın da ürəyindən oldu. Dürdanə ilk gündən Seymurun xoşuna gəlmiş və ürəyinə yatmışdı. Düşündüklərini, ürək sözlərini yalnız onunla bölüşürdü.

Seymur tez-tez M.Nağıyev adına Təcili Tibbi Yardım Xəstəxanasına gedir, günlərlə cərrahların yanında oturur, gözlərini onların əllərinə və barmaqlarına dikir, skalperlə insanı necə yardıqlarına, tikişi neçə qoyduqlarına diqqət yetirirdi.

Beləliklə, Seymur Musayev Tibb Universitetini bitirdikdən sonra əmək fəaliyyətinə Goranboy rayonunun mərkəzi xəstəxanasında cərrah kimi başladı. İlk günlər çoxlu çətinliklərlə üzləşirdi. Bilmədiklərini soruşub öyrənirdi.

Bir gün kor bağırsağından ağrı tutan Bağçakürd kəndindən olan cavan bir oğlanı təcili xəstəxanaya gətirdilər. Onun vəziyyəti saatbasaat pisləşirdi. Həmin gün gənc cərrah gecə növbəsində idi. O, oğlanı əməliyyat stoluna götürərək 24 yaşında əlinə sərbəst olaraq ilk dəfə skalper götürüb xəstənin kor bağırsağını kəsib atdı. Bu, Seymurun ilk cərrahi işi idi. Ona görə də narahatçılıq keçirirdi. Hətta gündüz də evə getmədi, xəstənin yanında qaldı. Əməliyyatın üçüncü günü oğlanı ayağa qaldırıb gəzdirdilər. Seymurun sevincinin həddi-hüdudu yox idi! İlk əməliyyat kollektivdə ona inam yaratdı. Dörd il Goranboy şəhər mərkəzi xəstəxanasında işlədi. Böyük hörmət qazandı. Onu hamı sevir, hamı razılıq edirdi. Lakin o qız - Dürdanə Seymurun yadından çıxmırdı. Hara gedirdisə, gözünün qabağında idi. Əməliyyata başlayanda elə bil o, Seymurun qulağına pıçıldayırdı: "Qorxma, cürətli ol".

Dostu Azəri də unuda bilmirdi. Aradan neçə il keçsə də, hər dəfə kəndə gələndə Azərin məzarını ziyarət edirdi. Bilikli, təcrübəli ürək-damar cərrahı olmaq niyyəti onu bir an belə rahat buraxmırdı.

Seymurun rayon caamatı arasında hörmət-izzətini görən qardaşları da onun izi ilə gedib Tibb Universitetinə qəbul olundular və hamısı da bu müqəddəs peşənin mahir ustasına çevrildilər. Hazırda Samir göz həkimi, Allahverdi uşaq cərrahı, Zaur isə diş həkimidir. Kənddə Musayevlər həkimlər ailəsi kimi tanınır. Bir ailədən dörd istedadlı, bacarıqlı həkim çıxıb!

Bakı həyatı Seymuru daim özünə çəkirdi. Bir müddətdən sonra o, Goranboydan Bakıya köçür. Mərkəzi Klinik Xəstəxanada işə düzəlir. Burada ürək-damar həkimi olan milliyyətcə türk Ömər İşıq gündə ən azı iki-üç nəfərin üzərində əməliyyat aparırdı. Seymur Türkiyə təbabətinin yüksək səviyyədə olması barədə çox eşitmişdi. Ona görə də Ömər İşığın yanından çəkilmirdi. Ömər İşıq da bu gənc oğlanın hər şeyə maraq göstərməsinə, cəld işləməsinə, zəkasına, mənimsəmək qabiliyyətinə göz qoyurdu.

Məqsədyönlülük onun başlıca keyfiyyəti idi. Seymur Musayevin güclü yaddaşı və iti müşahidəsi var idi. Axı nə vaxtacan türkiyəli həkimlər Azərbaycanda işləməli olacaqlar?! Azərbaycanın çox güclü, dünya şöhrətli peşəkar həkimləri olub. İndi bu ənənəni qoruyub davam etdirmək vacib şərtdir. Bu fikir Ömər İşığı da, elə Seymurun özünü də rahat buraxmırdı.

...İş başa çatmaq üzrə idi. Klinikaya da yeni xəstələr daxil olmamışdılar. Ömər İşıq Seymuru çay içməyə dəvət etdi. Onlar arasında artıq xoş bir münasibət yaranmışdı. Ona görə söhbətləri də ilk başlanğıcdan səmimiyyət üstə quruldu:

- Seymur, mən sənə xeyli vaxtdır ki, göz qoyuram. Çox dəqiq işləyirsən, cəld və bacarıqlısan, yaxşı yaddaşın var. Bəlkə səni İzmirdəki "Şəfəq" xəstəxanasına təcrübəyə göndərək? Orada peşəkar həkimlər işləyirlər, onlardan çox şey öyrənə bilərsən. Hazırda ürək-damar həkimlərinə böyük ehtiyacın olduğunu yaxşı bilirsən.

Ömər İşığın təklifi Seymuru qanadlandırmışdı. Gecə-gündüz Türkiyəyə getmək barədə düşünürdü. Ata-ana da qəti qərara gəlmişdilər ki, Seymur ailə qurduqdan sonra Türkiyəyə getməlidir.

Kənddə böyük toy məclisi quruldu. Müxtəlif bölgələrdən olan tələbə yoldaşlarının əksəriyyəti toy şənliyinə gəlmişdilər. Hamı Seymurla Dürdanəyə xoşbəxtlik diləyirdilər. Bir neçə vaxtdan sonra gənclər İzmirə yola düşdülər. Burada azərbaycanlı həkimi səmimi qarşıladılar. Seymur türkiyəli həmkarlarından çox şey öyrənir, hər sözü, hər təcrübəni süngər kimi özünə çəkirdi.

Bir gün İzmirdə həkimlər Seymura xəstə bir yeniyetməni göstərib dedilər: bu oğlanın ürəyində iki damar tutulub. Onun əməliyyatını təkbaşına aparmalısan. Amma biz də nəzarət edəcəyik. Seymur özünü itirdi... Yadına 1998-ci ildə Bakıda M.Nağıyev adına xəstəxanada internaturada olarkən başına gələn hadisə düşdü. Dava-dalaş nəticəsində 24 yaşlı gənc oğlanın ürəyinə bıçaq sancılmışdı. Ona təcili yardım göstərilməli idi. Köks qəfəsi yarıldı, ürək hey çırpınırdı, bıçaq girən yeri tromb tutmuşdu. Seymur qan trombunu çıxarıb atdı. Tromb çıxarılan kimi ürəkdən qan fışqırmağa başladı. Həkim qanın fışqırmasının qarşısını aldı, təcili tikiş qoydu. Bir neçə dəqiqə gözləməli oldu. Artıq ürək normal fəaliyyətə başlamışdı. Seymur gəncin sinəsini tikib onu reanimasiyaya köçürdü.

Baş həkimin zabitəli səsi onu xəyalından ayırdı:

- Nə gözləyirsən, niyə başlamırsan?

Elə bu vaxt yenə də sanki Dürdanənin səsi qulağında cingildədi: "Qorxma, cürətli ol. Hamı sənə baxır".

Seymurun ürəyinə yeni qüvvə, təpər gəldi. O, Kayixan adlı gənci ölüm təhlükəsindən qurtardı. Əməliyyat başa çatdıqdan sonra Seymurun sevincinin həddi-hüdudu yox idi! O, çox az danışır, nadir hallarda sevinib gülürdü. Azərbaycanlı balasının şəfalı bıçağının kəraməti, səsi-sədası bütün İzmirə yayıldı.

Günlərin birində Seymura dedilər ki, Rəşad Mahmudov adlı bir azərbaycanlı da Türkiyədə təcrübə kursu keçir. Türkiyəli həkimlər ondan çox razılıq edirlər.

Az sonra Rəşadı Bakiya - Neftçilər Xəstəxanasına dəvət etdilər. O, ətrafına işgüzar, peşəkar, savadlı adamları yığırdı. Seymurun işi, bacarığı barədə də məlumat toplamışdı.

Rəşad İzmirdəki "Şəfəq" xəstəxanasına - Seymura sifariş göndərdi: mən səninlə işləmək istəyirəm. Bacarıqlı həkim olmağınız barədə mənə danışıblar. Gəlin birlikdə sübut edək ki, işləmək olar və Azərbaycanda müasir peşəkar həkimlərin yeni nəsli yetişir.

Seymur Rəşadın təklifini qəbul etdi və bu diqqətinə görə onda həmkarına böyük hüsn-rəğbət yarandı.

Beləliklə, Seymur Neftçilər Xəstəxanasında işə başladı. O vaxta qədər Azərbaycanda ağır ürək-damar əməliyyatları nadir hallarda aparılırdı. Ölkəmizdə belə əməliyyatların geniş yayılmasında Rəşad Mahmudovun böyük xidmətləri var. O, gənc olsa da, ixtisasını mükəmməl bilir, peşəkarlığını daim artırır, bildiyini, təcrübəsini yoldaşlarına həvəslə öyrədir. Ən başlıcası odur ki, Rəşad vətənpərvər, gözəl ziyalı, xeyirxah həkimdir.

Seymur Musayev də Neftçilər Xəstəxanasında yenicə işə başlayanda uğurlu ürək əməliyyatları apardı. Onun burada məsuliyyət hissi qat-qat artmışdı. O, artıq kamil bir cərraha çevrilmişdi. Bacarıqlı həkim insanın ən ali orqanı olan ürək haqqında deyir:

- Ürək bir dəqiqədə 75-80 dəfə, saatda 4800 dəfə, gündə isə 115200 dəfə yığılıb-açılaraq insanın yaşaması üçün fəaliyyət göstərir. Ürək ömrümüz boyu bizim üçün çalışan bir mühərrikdir. Biz də həmişə ürəyə həyatda ən yüksək, ən lazım olan orqan kimi baxmalıyıq. Çoxsaylı nəzəriyyəçi alimlərin fikrincə, hər zaman müzakirə predmeti olan, elmin axıracan öyrənə bilmədiyi qeyri-obyektiv materiya siyahısında olan insan ruhunun yerləşdiyi yer ürəkdir. Təsadüfi deyil ki, "arzum, sözüm ürəyimdə qaldı" , "bu işi ürəksiz görürəm", "ürəyimə damıb ki, bir hadisə olacaq" və s. fikirləri çox işlədirik.

Transplantasiya elminin inkişafı ilə əlaqədar canlı insanların böyrəyinin birini, qaraciyərin bir hissəsini digərlərinə köçürmək mümkündür. Lakin ürək transplantasiyası aparılan insan öz həyatını yaşamadığını etiraf edir.

Digər orqanların transplantasiyasında isə bu, belə deyil. Ürəyin sağlamlığı bədənin, ruhun sağlamlığı deməkdir. İnsan tək gözlə, tək qolla, tək ayaqla, tək böyrəklə yaşaya bilər. Ancaq ürəksiz yaşamaq mümkün deyil!

Xarici ölkələrin birində başqasının ürəyi köçürülən insan qətiyyən özünə oxşamırdı. Deyib-danışmır, tənhalığa qapılıb, evdən çölə çıxmırdı. Tərkidünya olmuşdu. Çünki ürək onunku deyildi, başqasının ömrünü, həyatını yaşayırdı. Ürək belə bir həssas orqandır. Çəkisi 250-300 qram əzələdən ibarət olan ürək bədənin digər əzələ qrupları ilə müqayisədə ən çox işləyir və ən çox enerji sərf edir. Ona görə də çoxları ürək əməliyyatından qorxur, çəkinir, ehtiyat edir, bu işə girişmirlər.

Seymur insanları müayinə etdikdən, müalicənin nəticə verəcəyinə əmin olduqdan sonra əməliyyatın aparılmasına qətiyyən imkan vermir. Hər adamı bıçaq altına salmaq günahdır, - deyir.

O, əksər həkimlərdə çatışmayan xüsusiyyətə, həkim-xəstə münasibəti yaratmağa çalışan təbibdir. Ağır xəstələrlə günlərlə iş aparır. Əvvəlcə xəstədə əməliyyat aparılmasının vacibliyinə inam yaradır, əməliyyatın lazım olduğunu ona başa salır. Sonra isə xəstədə qorxunu, həyəcanı aradan qaldırır. Çox yaxşı yadımdadır o, mənimlə də bir saatdan çox söhbət aparmışdı. Seymur deyirdi:

- Sənə hiss etmədiyin narkoz veriləcək, ağrı törədən bütün sinirlər keyləşdiriləcək, əməliyyat aparılanda heç nə hiss etməyəcəksən. Bunu özünə təlqin etməlisən, dözümlülük və mərdlik nümayiş etdirməlisən. Qorxu hissini içində boğmalısan. Belə psixoloji hazırlıq keçəndən sonra əməliyyat stoluna ürəklə yaxınlaşdım. Seymurun gözlərində işıq, mərhəmət, insana məhəbbət hissi vardı. Daim onun gözlərinə baxırdım.

Bəzi ağır əməliyyatlar 4-5 saat çəkir. Lakin Seymur yorulmaq nə olduğunu bilmir. Elə ciddi gərginlik yaranır ki, insan yorğun olduğunu unudur. Əsl yorğunluq evə gəldikdən sonra başlanır. Uşaqlar başqa otağa çəkilir və sakitliyə əməl edirlər. Dürdanə xanım isə Seymura ətirli çay gətirir. Ailədə çox isti bir münasibət, rahat ab-hava hökm sürür. Seymurun yorğunluğunu çıxaran, bax budur.

Hər insanın özünəməxsus aurası var. Seymurun təbiətində yaranan aura şəfqət, qayğı, mərhəmət aurasıdır. Belə bir mühitdə xəstə özünü çox rahat hiss edir, bütün fikirlərdən təmizlənmək istəyir. Bu xüsusiyyət həkimin canına, qanına, iliyinə hopmuşdur.

Seymuru başqa həmkarlarından fərqləndirən əsas xüsusiyyət ondan ibarətdir ki, müalicə edib ayağa qaldırdığı adamları unutmur, onları daim nəzarətdə saxlayır. Özlərini necə hiss etmələri ilə maraqlanır.

Hər dəfə əməliyyatdan söz düşəndə Seymur Musayev Neftçilər Xəstəxanasının direktoru Fəxrəddin Cavadovu xatırlayır, gözü dolur, dərindən ah çəkir. Bu dəfə də hüznlü bir görkəm alıb dedi:

- Fəxrəddin müəllim yaxşı təşkilatçı idi. Xəstəxanada ciddi qayda-qanun yaratmışdı, çoxlu müasir aparatlar almışdı. Həm tələbkar, həm də qayğıkeş bir insan idi. Onun ölümü hamımızı sarsıtdı. Fəxrəddinin ürəyi xəstə idi. 7 stend qoyulmuşdu. Əməliyyatdan çox qorxurdu. Kliniki ölüm keçirmişdi. Ürəyə dəstək cihazı qoyduq, heç bir nəticəsi olmadı. Vaxtında əməliyyat aparsaydıq, onu xilas edə bilərdik. Lakin əməliyyata yaxın durmurdu. Ona görə də Fəxrəddin müəllimi tez itirdik. Onu çox sevirdik. Görürsünüzmü, bütün kabinetlərdə, laboratoriyalarda Fəxrəddinin böyüdülmüş şəkli var. Yaxşılar unudulmur, həmişə xatırlanır...

Allah ürəyi necə yaradırsa, eləcə də qalır. Texnikanın, elmin belə yüksək inkişaf etdiyi dövrdə ürəyin vəzifələrini uzun müddət yerinə yetirə biləcək, ürəyi tamamilə əvəz edən aparat kəşf olunmamışdır - deyə Seymur fikrini bitirdi.

Mənim Mübariz adlı dostum ağır ürək xəstəliyi keçirirdi. Ona məsləhət görmüşdülər ki, Seymur həkimlə görüşsün və məsləhətlərinə əməl etsin.

Mübariz də əməliyyatdan çox qorxurdu. Deyirdi, ölməyimə razıyam, əməliyyat olunmağıma yox! Seymur onunla günlərlə işlədi, söhbət apardı. Nəhayət, Mübarizdə qorxu hissini aradan qaldırdı. Əməliyyatı özü həyata keçirdi. Uğurlu alındı. Əməliyyatdan sonra Mübariz sağ-salamat olduğunu görüb sevinirdi. Hər dəfə həkimi ilə görüşəndə ona necə təşəkkür edəcəyini bilmirdi. Şəklini böyütdürüb stolunun üstünə qoymuşdu.

S.Musayev Naxçıvanda ezamiyyətdə olarkən Mübarizi insult vurdu... Dedi, başqa həkimə yaxınlaşmaram, ancaq Seymur olacaq, olmasa heç kim! Amma o, xəstəliyin gücünə, vaxtın darlığına dözmədi. Mübariz dünyasını dəyişdi. Gözünü yumanda son sözü də "Seymur" oldu, xilaskarını səsləyirdi...

Seymur daim öz üzərində çalışır, ürək-damar cərrahiyyəsi sahəsində dünya yenilikləri ilə tanış olur. Dərman preparatlarının kəşf olunmasını daim izləyir, onların təsir mexanizmini öyrənir. Xəstəyə yeni dərman yazarkən onunla əlaqə saxlayır, dərmanların təsir dinamikası ilə maraqlanır. Bir də görürsən ki, xəstəyə zəng edib müalicəni təzələyir, dərmanların istifadəsinin dayandırılmasını deyir, yenilərini təyin edir: "Bu dərman sənin qaraciyərində və böyrəyində sonralar fəsad törədə bilər, onun qəbulunu saxla..."

Seymur Musayev deyir ki, həkimdə ilk növbədə insanlıq, ləyaqət, mehribanlıq, şəfqət və humanistlik olmalıdır, sonra isə peşəkarlıq. Seymur insanlığı, xeyirxahlığı, nəcib əməlləri ilə Neftçilər Xəstəxanasında böyük hörmət və nüfuz qazanmışdır.

"Mən ağlım kəsəndən elmə, biliyə bağlanmışam. Arzum, istəyim xalqıma, vətənimə namusla xidmət etmək olub. Goranboydan başlayan həyat yolum məni yaxın-uzaq ellərə aparıb. Çətinliklər, sınaqlar görmüşəm. Ən ağır məqamlarda belə xəstələrin ümidini qırmağa, inamını sönməyə qoymamışam. Həyat amalım, idealım iki söz olub: insanlıq və xeyirxahlıq" - Seymur belə düşünür.

S.Musayev istedadlı həkimdir. İstedad isə Allah vergisidir! Onu üzə çıxarmaq, qorumaq və inkişaf etdirmək lazımdır. Bu gün Azərbaycanın gələcəyi istedadlardan və intellektuallardan asılıdır. Seymurun şəxsiyyətində təvazökarlıq, müdriklik, alicənablıq, mərdlik kimi yüksək keyfiyyətlər, ədalətlilik və ziyalılıq vəhdət təşkil edir.

Ürək isə elə bir orqandır ki, hamı onu qorumağa çalışır. O, həm zərifdir, həm də möhkəm. Ürəyin hesabına insanlar həm sərt, möhkəm, mülayim, həm də qorxmaz xarakterə malik olurlar. Bütün əmək və müharibə qəhrəmanları ürəyin hesabına igidliklər göstərmişlər. Ona görə də Seymur Musayev ürəkdə əməliyyat apararkən onun bütün xüsusiyyətlərini nəzərə alır, onunla incə və zərif davranır. Xüsusilə ürəyə damar calayarkən çalışır ki, səhvə yol verməsin, simmetriklik pozulmasın.

Seymurun dediklərindən: "Bəlkə də başqa əməliyyatlarda tələsmək olar. Ürək əməliyyatında tələsikliyə yol vermək təhlükəlidir. Onunla zərgər dəqiqliyilə işləmək lazımdır. Ürək əməliyyatında buraxılan hər bir səhv insan taleyini həll edir. İmkanı olan adamlar Almaniyaya, Türkiyəyə, İrana gedib, ürəklərini müalicə etdirirlər. Bizim yanımıza isə əsasən imkansızlar, kasıblar, müharibə iştirakçıları, qocalar, əlillər gəlirlər. Onları birinci növbədə sözümüzlə, ürəyimizin hərarəti ilə qarşılayır və bu adamlarda ilk növbədə ümid yaradırıq".

S.Musayevin rəhbərliyi ilə bir qrup həkim Naxçıvanda ürək əməliyyatları aparmağa getmişdilər. Seymur danışır ki, yanıma ata-anasının yeganə oğlu olan bir gənc gəlmişdi. Onun ürəyi demək olar ki, sıradan çıxmışdı. Üç ədəd damar tutulmuş, klapanlar isə çox zəif işləyirdi. Məndə belə bir hiss yarandı ki, necə olursa-olsun, bu gənci həyata qaytarmalıyam! Müayinə zamanı gördük ki, onun qanı birinci qan qrupuna aiddir. Belə qan qrupu isə nadir hallarda tapılır. Naxçıvandakı hərbi hissənin əsgərlərinə müraciət etdik. Bir gənc əsgər xəstəxanaya gəlib qan verməyə razı oldu. Əməliyyata başladım, 7 saat çəkdi və uğurlu alındı. Bakıya qayıtdıqdan sonra tez-tez həmin gənclə əlaqə saxlayıb məsləhətlərimi verirəm. Bu günlərdə isə onun anasından məktub almışam. Oxudum, kövrəldim. Yazırdı: "Ana ürəyinin nələr çəkdiyini yəqin ki, bilirsiniz. Gündə yüz dəfə ölüb dirilirdim. İndi oğlum sağ və salamatdır. Səni dünyaya gətirən ananın əlindən öpürəm". Hər dəfə əməliyyat stoluna yaxınlaşanda həyəcan keçirirəm. Axı, bu stolda uzanan adamın evdə gözləyəni, körpə uşaqları var. Əməliyyat aparanda bəzən özümdə olmuram. Tibb bacılarının və sanitar işçilərinin dediklərini sanki eşitmirəm, əllərim, xüsusilə barmaqlarım çox iti işləyir. Əməliyyat qurtarandan sonra xəstəni reanimasiya otağında yerləşdiririk. Xəstə özünə gələn, ayılan kimi tez onun başının üstünü kəsdirirəm, əməliyyatın necə keçməsindən asılı olmayaraq "əməliyyatınız çox yüngül və asan keçdi, tezliklə sağalacaqsınız" - deyib, ona ürək-dirək, ümid verirəm.

Çox maraqlıdır, insan beyni ilə düşünür, beyin tərəfindən idarə olunur. Hərəkətlərimiz, düşüncələrimiz beyinin məhsuludur. Bəs nə üçün hər şeyi bir parça əzələnin - ürəyin üstünə atırıq?! "Onun ürəyi yumşaqdır", "ürəyi daş kimidir", "ürəyi möhkəmdir", "onda kişi ürəyi, şir ürəyi var" məfhumları haradan yaranmışdır?

Seymur həkim deyir ki, ürək çox həssas bir orqandır. Ürək dayananda insan gözlənilmədən həyatdan gedir. Ürək orqanizmin baş üzvüdür. Ona görə də onu qorumaq, mühafizə etmək çox vacibdir.

Son vaxtlar infakt xəstəliyini xolesterinlə bağlayırlar. Lakin 152 il yaşamış lerikli Mahmud Eyvazovu yaxşı tanıyırdım. Qəssab idi, qoyunu kəsən kimi onun quyruğundan böyük bir parça kəsib, çiy-çiy yeyirdi. Mənə elə gəlir ki, ekologiya, xarici mühit korlanıb. Əvvəllər ürək xəstəliyindən bu qədər adam dünyasını dəyişmirdi. İndi isə ürəkdən ölüm adi hala çevrilmişdir.

Seymur Musayev danışdıqca ona diqqətlə qulaq asıram. Peşəsinə necə vurğun oğduğuna heyran qalıram. Sevinirəm, ona görə ki, xalqımızın sağlamlığı ixtisasının kamil bilicisi olan Seymur kimi həkimlərə etibar edilmişdir.

Seymur həmişə əməliyyata hazır vəziyyətdədir: əlində əlcək, başında qalpaq, əynində xalat mənə müsahibə versə də, fikri orada, palatada xəstənin yanındadır.

Bir azdan tibb bacısı içəri girəcək və deyəcəkdir: Seymur həkim, xəstə hazırdır! Əməliyyata başlamaq olar!

Ona uğurlar arzulayırıq!

Çingiz FƏRƏCOV

Azərbaycan. - 2013.- 13 avqust.- S. 10.