1990-cı ilin 19 yanvar axşamı...
Tarixin qan
yaddaşı: 20 yanvar faciəsindən 23 il keçir
Onda hələ SSRİ dağılmamışdı, təbii
ki, sovet ordusu da hələ var idi. Azərbaycan da o
ittifaqa daxil olan respublikalardan biri idi. Azərbaycan
oğulları nəsil-nəsil həmin ordunun
sıralarında sədaqətlə xidmət etmişdilər.
"Vətəndaşı öz ölkəsində
güllələyərlərmi? Öz ordusu insana atəş
açarmı?" Neçə
gündür bu fikir və duyğularla yaşayan Bakı sakinlərinin
inamı getdikcə qırılır, ümidi zəifləyirdi.
Şəhərə qoşun yeridiləcəyi barədə
arada gəzən söz-söhbət səngimirdi.
Yanvarın 19-da insanlar evindən çölə bu qara
gümanın qarşısına sanki sədd çəkmək
üçün çıxmışdılar. Onların əlində
nə silah vardı, nə də daş-kəsək. Küçələrə, yollara, meydanlara xoş məramla
çıxmışdılar. Düşünmüşdülər
ki, "sülhsevər" ölkənin ordusu izdihama hörmət
göstərər, heç vaxt həddini aşıb silah
qaldırmaz.
Bakıda "Salyan kazarması" adlanan yerə
yaxınlıqdakı ərazilərə də çoxlu insan
toplaşmışdı. "Kazarma"da
saxlanan hərbi texnikanın küçələrə
çıxması qarşısında canlı bir sipər
idi, dinc əhalinin etirazı idi bu.
Lakin qırğın törətmək, Azərbaycan
xalqına silah qaldırmaq, onun azadlıq istəyini boğmaq əmri
artıq verilmişdi. Əmrin icrasına bir neçə saat qalırdı...
Qış gecəsinin sakitliyini pozan ilk atəşlər
eşidildikdə insanlar necə böyük bir xəyanətin
baş verdiyini dərk etdilər. Müxtəlif istiqamətlərdən
şığıyan tanklar izdihamı öz tırtılları altına alırdı. Ürəyi
mənzillərində tab gətirməyib küçədəkilərin
harayına tələsənləri, yaralılara yardım
göstərməyə gələn həkimləri də
öldürürdülər. Vəhşiləşmiş
əsgərlər kimə gəldi, hara gəldi atəş
açırdılar. Avtobuslar, yük və
minik maşınlarını xıncım-xıncım edirdilər.
Bəli, onlara belə üzdəniraq və
amansız bir tapşırıq verilmişdi.
1990-cı
ilin 19 yanvar axşamı Azərbaycan xalqının tarixində
və qan yaddaşında təkcə böyük bir faciənin
ərəfəsi və
başlanğıcı kimi deyil, həm də ümidlərin
qırıldığı an kimi qalıb. Bu, SSRİ-yə,
sovet ordusuna, onun sülhsevərliyinə və humanistliyə
inamın yox olduğu bir axşam idi...
Azərbaycan.-2013.- 16 yanvar.- S.7.