Almas İldırımın
günahı: Vətənə «can» deməsi...
37-ci ilin repressiya qatarı... Bu qatarın yolu uzaq Sibirdən, Qazaxıstan çöllərindən,
Türküstandan, haralardan
keçmirdi, İlahi!
Bəs sərnişinləri kim idi? O
adamlar ki ucuz şöhrətə, yalançı təltiflərə,
gərəksiz adlara aldanmır, haqq-ədalət yolunda hər
cür əzaba, zülmə dözürdülər. Xalqın belə seçmə oğulları əqidə
və məsləklərini təmtəraqsız yaşamaq
yolunda girov qoymuşdular. 24 yaşlı Almas
İldırım da "troyka"nın hədəfinə
tuş gələndə ürəyinə dammışdı
ki, onu məşəqqətli, əzablı günlər
gözləyir. Bu yolu Cavid Əfəndi də
keçmişdi, Müşfiq də, Salman Mümtaz da...
Yüzlərlə, minlərlə Azərbaycan ziyalısı
da...
Almas
İldırım o illəri belə xatırlayırdı:
"Yaxşı bilirdim ki, 37-ci ilin repressiyası başlayanda
ilkin olaraq ət maşınının altına
atılanlardan biri mən olacağam. O illərin qaydası belə
idi: millətin gözüaçıq, şüurlu və
işıqlı ziyalılarını həmin ət
maşını gözləyirdi..." Daha nələr
gözləyirdi? Ailəsini, yaxın qohumlarını
şər və böhtan, yerli-yersiz təqiblər, imperiya
maşınının daha sərt, amansız cəza
üsulları... Bütün bunlara dözüm
göstərmək, sınmamaq, oyuncağa çevrilməmək
və həm də təhlükələrindən qorunmaq o qədər
də asan deyildi. Qarşıda iki yol vardı: əzablı,
məşəqqətli sürgün və həbs yolu, bir də
asanlıqla şərə, məkrli siyasətə boyun əymək
üsulu. Almas İldırım zindanı,
sürgünü əyilib, sındırılıb
yaşamaqdan qat-qat üstün tuturdu. Ona görə
də tez-tez sürgün məkanını dəyişirdilər,
günahsız şairi həbslərin, zindanların
küncünə atırdılar. Onu
susdurmaq yolunu belə seçmişdilər.
O illərin
zülmət gecələrində bəd xəbərlər elə
tez yayılırdı ki... Qapılar
döyüləndə hamı səksəkə içərisində
olurdu. Bilirdilər ki, belə zülmət
gecələrdə aparmağa gəliblərsə, geriyə
yol yoxdur. Onda şərin, böhtanın
qarşısını almaq üçün haqqı o qədər
naziltmişdilər ki, heç nə ələ gəlmirdi.
Və gedənlərin sorağı uzaq-uzaq
diyarlardan gəlirdi, bəzən heç səs-səmir də
olmurdu. Elə Almas İldırım
da belə bir qaranlıq taleyin yolçusu oldu. 1931-ci
ildə onun "Dağlar səksənərkən"
adlı şeirlər kitabı təzəcə işıq
üzü görəndə heç doyunca sevinməyə
macal vermədilər. Gecənin
yarısında onu kiçik sorğu-sualdan sonra ağır
ittihamla Dağıstana yola saldılar. Daha doğrusu, Vətənə
"can" dediyinə görə onu yurdundan-yuvasından
qovdular:
Günahım
"can" dedim, sana, qovuldum,
Acımadın
bu qurbana, əlvida!
Şairi Dağıstana sürgün etsələr də,
onu hər an izləyir, nədən yazdığına, necə
yazdığına göz qoyurdular. Əlbəttə, Almas
İldırımı bu yolla sındırmaq, əymək, əqidəsindən
döndərmək son dərəcə çətin idi. Rəqibləri,
açıq və ya gizli düşmənləri bunu hiss etsələr
də, şairi bir an belə, nəzarətsiz
buraxmırdılar. İmperiya
ideologiyasının çürük qanunları kölə
psixologiyasını xalqın canına, qanına yeritməyə
çalışırdı. Cəmi bir il
sonra Almas İldırımı Dağıstandan
Türküstana sürgün edirlər. Onun
yeri, məkanı dəyişsə də,
yazdıqlarının ruhu, üslubu və dönməz əqidəsi
qətiyyən dəyişmir. Nə qədər cəhd
etsələr də, Almas
İldırımı iki yol ayırıcında saxlaya bilmirlər.
Cəsarətlə deyirdi ki, "Aləmə bahar gəldi, sənə
yağmur, qar yağır..." Belə sətiraltı deyimlər,
məzmunlu eyhamlar Almas İldırım
yaradıcılığından qırmızı xətt kimi
keçirdi. Şairin hər misrasında gizli
eyhamlar axtaran bəzi tənqidçilər onun haqqında istədikləri
kimi cızma-qaralar edir, yaradıcılığının boy
artımına əngəl törədirdilər. Cəmi
bir il sonra onu sonuncu dəfə
Türküstandan İrana sürgün edirlər. Bu qədər
əzablı yol keçən Almas
İldırımı yenə nəzarətsiz buraxmırlar. Onu izləmək üçün Bakıdan Əkbər
Rahil adlı bir şairi arxasınca göndərirlər.
Belə təqiblər isə gənc şairi o qədər də
qorxutmur, əksinə, yaşadığı az
ömürdə qiymətli əsərlərə imza atır,
sağlığında qədərincə tanınmasa da,
repressiya illərindən sonra Almas İldırımı tədqiq
etməyə, zəngin irsini öyrənməyə
başlayırlar.
Şairin taleyinə yazılan nisgilli və ağır
günlər xeyli davam edir. Sürgün tarixində ona o qədər
əzab, işgəncə verirlər ki... Əslində
bütün bunlar bir insan dözümünün çərçivəsinə
sığmır. İmperiya cəlladlarının
sürgün texnikasını, əməliyyatını
seçməsi birbaşa mərkəzdən idarə olunurdu.
Yerli çinovniklər, əlaltılar isə
bu dəyirmana gizli-gizli su tökürdülər. Almas İldırım xatirələrində
yazır ki, bizi təkcə düşmənlərimiz yox, elə
"dostlarımız" da təqib edirdilər. Elə bil sifariş yerinə yetirmək
üçün ömrü boyu öyrədilmişdilər.
Təəssüf edirəm ki, belə adamlar
sağımızda-solumuzda çox idi. Hətta
sürgün illərində də belə adamların təqibləri
ilə üzləşməli oldum.
Şairin təzadlı ömrü, taleyinə yazılan
nisgilli günlər xeyli davam edir. İşgəncə və təqiblərdən
canını qurtarmaq üçün Almas
İldırım Türkiyəyə qaçmaq məcburiyyətində
qalır. Bu yerlər ona isti qucaq açır,
öz doğma övladı kimi qarşılayır. O,
bu seçimi ilə az-çox rahatlıq tapır, əhatəsində
olduğu adamlarla ünsiyyət yarada bilir, fikir mübadiləsi
edir. İnanır ki, bu adamlar onun səmimiyyətini
axıra qədər qəbul edir, şairi yalançı
pafosla qarsılamırlar. Heç olmasa
ömrünün son illərini fəlakətdən, zülmdən,
əzabdan uzaq yaşayır. Almas
İldırım ömrü boyu inanırdı ki, vaxt-vədə
gələcək, onun yazdıqları axıra qədər
araşdırılacaq, yeni nəsillərə
çatdırılacaq. Nə yaxşı ki,
gec də olsa bu mərhələ yetişdi. Dövlətin
köməyi və dəstəyi klassik irsin çapına və
nəşrinə diqqət və qayğını
artırdı, Almas İldırım
külliyyatına da işıq saldı. Gələcək
nəsil onun qürbətdə yazdığı silsilə
şeirlərini, yasaq və qadağa qoyulmuş
kitablarını oxuya biləcək, bu irsi gen-bol öyrənmək
imkanı qazanacaq. Əlbəttə, bütün bunlar
yüzillik tariximizin zədələrini bərpa edir, nəsillər
arasında pozulmaz rabitə yaradır...
Bəşir ŞƏRİFLİ
Azərbaycan.- 2014.- 23 may.- S.7.