1918-ci ilin
15 sentyabrından əvvəlki
Qarabağ
Azərbaycan tarixi: 1918-ci ilin
sentyabr günləri
Bolşevik qüvvələri ilə
birləşərək məqsədlərinə
çatmaq - Azərbaycanın
əzəli torpaqlarında
özlərinə dövlət
yaratmaq istəyən erməni siyasi və hərbi təşkilatları 1918-ci ilin
martında Bakıda başladıqları qırğınları
bütün ölkə
boyu həyata keçirməyə can atırdılar.
Qubada, Lənkəranda,
Salyanda, Xaçmazda baş verən faciələr Bakıdan uzaqlaşdıqca daha ağır, daha qanlı xarakter alırdı. Qarabağda,
Zəngəzurda, İrəvanda
törədilən vəhşiliklər
bunu bir daha sübut edir. O vaxt Üzeyir
bəy Hacıbəyli
1918-ci ilin mart-may aylarında
ermənilərin qansız
hərəkətləri ilə
bağlı yazırdı
ki, əgər Osmanlı türk qəhrəmanları vaxtında
köməyə gəlməsəydilər
azğınlaşmış ermənilər nəinki Bakıda, Şamaxıda, Qubada, bəlkə də bütün Azərbaycanda daşı daş üstə qoymazdılar...
Gözlənilən bir qətlin tarixçəsi
Ermənilər Qafqazda, xüsusilə
Azərbaycan ərazilərində
heç vaxt bu sayda yaşamayıblar.
Rus tarixçisi N.Şavrov hələ
1911-ci ildə nəşr
olunan "Zaqafqaziyada rus mənafeyi üçün yeni təhlükə" adlı
kitabında yazırdı
ki, "XX əsrin başlanğıcında Zaqafqaziyada
yaşayan 1 milyon 300
min ermənidən 1 milyondan
artığı buranın
yerli əhalisi deyildir: onlar buraya bizim tərəfimizdən
köçürülmüşlər."
"Ermənilər, əsasən, müsəlman
mülkədarlarının torpaqlarında yerləşmişlər"
- deyən diplomat və
dramaturq A.Qriboyedovun ölməmişdən (öldürülməmişdən)
əvvəlki etirafları
da diqqətdən kənarda qalmamışdır.
Ermənilərin Qafqaza sonradan gəlmələrini erməni
alimlərinin özləri
də etiraf ediblər. Ermənistan SSR
EA-nın ilk prezidenti G.Orbeli 1963-cü ildə yazırdı ki, "İndiki Dağlıq Qarabağ orta əsrlər Albaniyasının bir hissəsi olmuş, sonradan erməni feodalları tərəfindən
zəbt edilmişdir".
Ancaq bu etiraflar yüz
illərdir davam edən faciələrin qarşısını ala bilmədi.
Azərbaycana axışıb gəldikləri gündən
erməni ideoloqları
Bakıdan Tiflisə qədər bütün azərbaycanlıları qırıb
Kür çayına,
Qubadan Astarayadək yaşayanları isə Xəzər dənizinə
tökmək barədə
plan qurmaqla məşğul
idilər. Həm də
dəhşətlisi o idi
ki, ermənilər heç vaxt yaşamadıqları bu yerlərə ciblərinə
daş dolduraraq gəlmişdilər. Şahidlərdən biri xatırlayır ki, "...ermənilər azərbaycanlıları qıra-qıra
Göyçaya çatmışdılar.
Onlar görülməmiş vəhşiliklər
törədir, hamilə
qadınların qarnını
yarıb uşağı
nizəyə keçirir,
divara sancır, camaatı məscidə doldurub yandırır, qız və gəlinlərin kürəyinə
qaynar samovar bağlayır
və başqa vəhşiliklər edirdilər".
Təsadüfi deyildir ki, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti hökuməti
Bakıya köçdükdən
sonra onun ilk qərarlarından biri Birinci Dünya müharibəsi başlanandan
sonra Zaqafqaziyanın müsəlman-azərbaycanlı əhalisinin başına gətirilən müsibətlərin
tədqiq edilməsi və dəymiş zərərin müəyyənləşdirilməsi
üçün Fövqəladə
İstintaq Komissiyasının
yaradılması oldu.
Sənədlər və materiallar
bir daha təsdiq edir ki, Qarabağ ətrafında söz-söhbətlər
ancaq erməni liderlərinin separatçı
hərəkətləri nəticəsində
böyüyərək qanlı
faciəyə çevrilib.
Rusiyada
1917-ci il oktyabr çevrilişindən
sonra ermənilərin
vaxtilə məskunlaşdığı,
yaxud silah gücünə ələ
keçirdikləri kəndlərə
silah daşınması
daha da artdı.
Faktlar sübut edir ki, Qafqaz cəbhəsindən
qaçan erməni əsgərləri Qarabağdakı
kəndlərinə qayıdarkən
özləri ilə çoxlu miqdarda tüfəng, pulemyot və hər cür döyüş sursatı gətirirdilər.
Beləliklə, ibtidai
insanların daş toplamaq və daşla vuruşmaq vərdişləri artıq
ermənilərin timsalında
yeni bir formaya keçdi...
1918-ci ilin 29 mayında
İrəvanı ələ
keçirərək Azərbaycan
ərazilərində özlərinə
dövlət quran ermənilər bununla kifayətlənməyərək ardınca, indiki kimi, "Qarabağ Respublikası" yaratmaq həvəsinə düşdülər. Bu yolda onlar üçün
hər cür vasitə qəbul idi - o vaxt Azərbaycan
kəndlərinin talan
edilməsi, dinc adamların qətlə yetirilməsi və digər vəhşiliklər
adi hal almışdı.
Fitnəkar qarşısında
Üzeyir
bəy Hacıbəyli
o dövrdə
qələmə aldığı
"Qarabağ haqqında"
məqaləsində erməni
vəhşiliklərini belə
təsvir edirdi: "Təqribən bir ay bundan əvvəl idi ki, Qarabağdan
gələn ahu-fəryadlar
həm hökumətimizi,
həm də cəmiyyətimizi təhciz
etməklə Azərbaycan
torpağının bu
hissəsinə xüsusi
bir nəzər yetirməsini istəyirdi. Nə olmuşdu orada? Ermənilərin generalı ədd
olunan Andranik öz xunxar dəstəsilə Qarabağın
Zəngəzur adlanan uyezdi üzərinə tökülüb müsəlman
əhalisini qətli-qarət
kimi quldurlara məxsusu əməlləri
ilə tədhiş edib "müsəlmanlardan
təmizləmək" istəyirdi.
Şübhəsiz ki. hökumətimiz Azərbaycan
türklərinə qarşı
icra edilən və rəva görülən bu vəhşilklərə göz
yuma və istimdad fəryadlarına qulaq asmaya bilməzdiE"
1918-ci il avqustun əvvəllərində
Andranik öz quldur dəstələri ilə Zəngəzur və Qarabağ torpaqlarında dinc əhaliyə divan tutarkən
Azərbaycan hökuməti
rəsmi məktubu ilə Ermənistandan Andranikin quldur dəstəsini geri çəkməyi tələb
edir, lakin erməni hökuməti riyakarlıqla Andraniki tanımadıqlarını bildirir:
"...general Andranik və
onun dəstəsinin Ermənistanın milli qoşunları və dövlət orqanları ilə heç bir əlaqəsi yoxdur və Ermənistan Respublikasının
hökuməti onların
məsuliyyətsiz hərəkətlərinə
çavabdeh deyildir".
Azərbaycan hökuməti Qarabağ
general-qubernatorluğunu yaratmaq
məcburiyyətində qaldıqda
isə bu, erməni haqlarının pozulması kimi böyük səs-küyə
səbəb oldu. Bu zaman Azərbaycan XİN-nin cavabı da özünü çox gözlətmədi: "Sizin
hökumətin Azərbaycan
Respublikasının Cavanşir,
Şuşa, Cəbrayıl
və Zəngəzur rayonlarında müvəqqəti
general-qubernatorluğun təsis
edilməsinə etirazı
əsassızdır. Çünki bu rayonlar Azərbaycanın
ayrılmaz hissəsidir.
Ali idarəetmə qaydasında
Azərbaycan hökumətinin
təkcə hüquqi
deyil, hətta mənəvi borcu qayda-qanunun bərpası üçün ölçü
götürmək və
milliyyətindən asılı
olmayaraq öz ərazisində yaşayan
vətəndaşların həyatını,
şərəfini, əmlakını
məsuliyyətsiz şəxslərin
zorakılığından qorumaqdır..."
O dövrdə - 1918-ci ilin əvvəllərində Şuşaya
girə bilməyən
ermənilər onu hətta "Qarabağ Respublikası"nın - "Kiçik
Ermənistan"ın paytaxtı
elan edərək Ağdamdan Əsgərana gələn yolu bağlamışdılar. Bu vaxt yenicə qurulan Azərbaycan hökuməti təcili surətdə Həsən
Bəsri bəyi Şuşaya, Kazım bəyi Qaryaginə (indiki Füzuli), Fəxri bəyi isə Ağdama komendant təyin etdi. Ermənilər komendantların hakimiyyətini
tanımayaraq iki həftə ərzində
qurultay keçirib etirazlarını bildirsələr
də, istəklərinə
çata bilmədilər.
Belə ağır şəraitdə
Şuşadakı azərbaycanlılar
4 könüllü dəstə
yaradıb 15 yaşından
60 yaşınadək bütün
silah tuta bilənləri siyahıya
aldılar. 45 yaşından yuxarı olanlar isə ehtiyatda idilər. O dövrdə böyük bir şücaətlə öz adını və şərəfini qorumağı bacaran qarabağlılar Bakının
türk və Azərbaycan qoşunları
tərəfindən azad
edilməsi xəbərini
böyük sevinclə
qarşıladılar. Dörd
ay qəhrəmanlıqla müdafiə
olunan Şuşanı
1918-ci il sentyabrın 25-də İsmayıl
Həqqi bəyin başçılığı altında Qarabağa gələn qəhrəman
türk və Azərbaycan qoşunları
ermənilərin mühasirəsindən
xilas etdi. O vaxtkı "Qarabağ Respublikası rəhbərləri"nin itaətdən və Azərbaycan dövlətini tanımaqdan
başqa yolu qalmadı...
P.S. Üzeyir bəy
Azərbaycan-türk qoşunları
qarşısında itaətə
məcbur olan bu millətin daha bir xarakterini
"Fitnələr qarşısında"
məqaləsində çox
gözəl ifadə edib. Təəssüf ki. sonrakı illərdə
başımıza gələnlər
bu həqiqətin dəyişmədiyini bir daha təsdiq etdi: "Daşnakların
andraniklərin vasitəsilə
üzərimizə atılan
top və tüfəng
güllələrini dəf
etmək bunların iftira və böhtanlarını rədd
etmək işindən
çox asandır. Çünki ermənilər cəngavərlikdən
artıq böhtan və iftira qurmaqla məşhurdular.
Odur ki, bu günə "danoslar" hücumuna və iftiralar "niş"inə qarşı
qəlbimizi bir o qədər də sıxmayıb Sədinin:
"Nişe-əqrəb nə
əz-rəhe kin əst.
iğtezaye təbiətəş in əst"
- beyti ilə mütəsəlli
ola bilərik, yəni əqrəbin neştəri
ilə sancması onun kinindən deyil, təbiətən xasiyyəti budur.
Lakin bununla böylə özümüzü
"əqrəb"lərdən qorumaq hər bir cəhətcə borcumuzdur. Çünki bunların "niş"i
kin üzü ilə olsun ya təbiətlərinin
iqtisazası olsun, insanın canını ağrıdır və əziyyətinə səbəb
olur."
Bəxtiyar QARACA,
Azərbaycan.-2014.- 14 sentyabr.- S.7.