Qəhrəmanlar ölmürlər

1988-ci ilin yayı idi. Əlizahid müəllim oğlu Valehi əsgərliyə yola salanda illər öncə atası Sənanın da bu yolla cəbhəyə getdiyini xatırlayıb daha da kövrəldi. O vaxt qələbəyə bir ay qalmış atasının "qara kağız"ı gəldi. İki qardaş, bir bacını anası Reyhan boya-başa çatdırdı...

Valeh Rusiyanın Primorsk diyarında əvvəlcə ikiaylıq kurs keçdi. Sonra xidmət etdiyi hissədə karate yarışında iki il dalbadal birinci yeri tutdu. Bu qələbə erməni zabitləri tərəfindən qısqanclıqla qarşılandı. Axı Valeh finalda erməni ilə görüşdə birinci pilləyə qalxmışdı.

Xidmət illəri başa çatanda ona hissədə idman məşqçisi kimi qalmağı, ali hərbi təhsil almağı təklif etsələr də, o, vətənə dönməyə qərar verdi. Daxili İşlər Nazirliyinə müraciət etdi, xüsusi təyinatlı milis dəstəsində xidmət etmək arzusunda olduğunu bildirdi. Ona "bizə sənin kimilər çox lazımdır" - dedilər.

İlk dəfə 1991-ci ildə Valeh 20 nəfərlə Qubadlıya göndərildi. Dəstə Davudlu kəndini ermənilərdən azad etmək tapşırığı almışdı. Kəşfiyyat xəbər gətirdi ki, ermənilər məktəbdə lövbər salıblar. Qəfildən hücuma keçib onları itkilərlə qaçmağa vadar etdilər.

Valehin cəbhə dostu Valeh Həmidov deyir ki, növbəti dəfə Şuşaya gedəndə eşitdik ki, düşmən Füzulinin Yuxarı Veysəlli kəndini mühasirəyə alıb. Bölük komandiri dərhal qərar qəbul etdi: "Gecəni gözləyib kəndi almalıyıq". Rayon polis şöbəsindən üç UAZ götürdük. Səhər tezdən başlanan atışma saat yarım çəkdi. Valehin pulemyotu səsləndikcə ermənilər qaçmağa üz qoydular. Evlərinə qayıdan əhali bizi xilaskar kimi qarşıladı.

Xocavənd rayonunun Çartaz kəndini də düşmən ələ keçirmişdi. Oranı da azad etmək lazım idi. Şərab zavodu istiqamətində hücuma keçdik. Valeh erməniləri gözləmədikləri yerdən atəşə tutdu. Düşmən meyitləri götürməyə belə macal tapmadı, bir zirehli maşını, xeyli silahı atıb qaçmağa məcbur oldu.

1992-ci ildə Valeh Novruz bayramını ailələrində - Lerikdə keçirdi. Qayıdanda oğlunun boynuna sarılan anası Nənəgülün gözləri nəmləndi: "Ay bala, mən səni doyunca görmədim, səsini doyunca eşitmədim" cavabında Valeh:

"Nigaran qalma, yenə gələrəm. Sən toy tədarükündə ol", - dedi.

Valehin xidmət etdiyi bölmə 1992-ci il aprelin 10-da sübh çağı Marquşavan kəndinə hücum əmri aldı. Valeh təpənin üstündə mövqe tutub snayper tüfəngi ilə erməniləri bir-bir "dənləyirdi". Bir neçə saatlıq döyüşdə o, 10 nəfər yaralını da təhlükəsiz yerə çıxardı. On birincini çiyninə alanda özü düşmən gülləsinə tuş gəldi. Döyüşçülər onu zirehli maşında döyüşdən çıxarsalar da, həyatını xilas edə bilmədilər.

Valeh Müslümovu atasının xahişi ilə doğulduğu Lerik şəhərindəki məzarıstanda torpağa tapşırdılar. Döyüşçü dostları: "Sənin qanın yerdə qalmayacaq", - deyib məzarının üstündə and içib yaylım atəşi açdılar.

Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 5 iyun 1992-ci il tarixli fərmanı ilə Valeh Əlizahid oğlu Müslümova ölümündən sonra "Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı" adı verildi. Valehin xidmətləri Lerikdə də unudulmadı. Oxuduğu məktəbə, yaşadığı küçəyə Valeh Müslümovun adı verildi. Şəhər 2 nömrəli tam orta məktəbdə xatirə muzeyi açıldı, foyedə büstü qoyuldu. Haqqında "Onu vətən çağırdı" sənədli povest nəşr olundu.

Bu günlər Valeh Müslümovun ad günü rayon ictimaiyyəti tərəfindən geniş qeyd edildi. Tədbirə qəhrəmanın döyüşçü dostları, müəllimləri, hərbçilər, Sumqayıt şəhərində çalışdığı səyyar-mexanikləşdirilmiş dəstənin nümayəndələri də dəvət almışdılar. Çıxış edənlər Milli Qəhrəman haqqında xatirələrini danışdılar.

Rayon icra hakimiyyətinin başçısı Rövşən Bağırov Prezident İlham Əliyevin Qarabağ müharibəsi əlillərinə, veteranlara və şəhid ailələrinə qayğı və diqqətindən, o cümlədən Lerikdə 140 şəhid ailəsinin bu qayğıdan bəhrələndiyindən söz açdı.

Tədbir iştirakçıları qəhrəmanın Xatirə muzeyindəki eksponatlara baxdılar, məzarını ziyarət edib əklil qoydular.

Valeh yaşasaydı, 45 illiyini qeyd edəcəkdi. Lakin ürəklərdə 23 yaşlı cavan kimi qaldı. Adı dünyaya göz açan neçə-neçə körpəyə qoyuldu.

Həmzə VƏLİMƏMMƏDOV,

əməkdar jurnalist

Azərbaycan.-2014.- 28 sentyabr.- S.7.