Yanvarda atılan güllə

Üç bacının bircə qardaşı idi Vaqif. Bakıdakı 52 saylı orta məktəbi və Politexnik İnstitutunun avtomatika fakültəsini bitirmişdi. İki il də hərbi xidmətdə olmuşdu. Ozon zavodunda mühəndis işləyirdi. Hələ orta məktəbdə oxuduğu illərdə idmanla məşğul olurdu

Dəfələrlə boks yarışlarında birinci yeri tutmuşdu. Atası Sabir Tahirov elmlər namizədi idi. Fizika İnstitutunda çalışırdı. Əsilləri Zəngəzurdan olan Vaqif Tahirov hər yay doğma yurdun yaşıllığa sığınmış qoynuna tələsərdi. Vaqifin uşaqlığı Urudda keçmişdi. O, bu yerlərin dağına, dərəsinə, gülünə, çiçəyinə, çəməninə, çayına vurğun kəsilmişdi. Gecələr Bazarçayın nəğmələrinə qulaq asar, gündüzlər qədim qalanın zirvəsinə qalxaraq dağların ovcunda əl içi kimi aydın görünən balaca kəndin ürəkaçan mənzərəsini maraqla, heyranlıqla süzərdi.

1988-ci ilin payızında ermənilər Vaqifin bütün qohumlarını dədə-baba torpaqlarından vəhşicəsinə qovdular. 25 yaşlı gənc bu ağır dərdi sinəsinə sığışdıra bilmirdi. Baba yurdunun erməni vəhşilərinin əlində qalmasına tablaşmırdı. Qəlbi intiqam hissi ilə çırpınırdı. Bu çırpıntı isə çox çəkmədi. 1990-cı ilin 20 yanvarında Vaqif Tahirov ağır yaralandı. Lakin onda ölümdən sovuşa bildi. Uzun müddət xəstəxanada müalicə olunduqdan sonra sağalan kimi iş yerinə qayıtdı. Amma doğma torpaqlarımızın üzləşdiyi fəlakətlər Vaqifə dinclik vermirdi. Onun bütün fikri-zikri Qarabağda qalmışdı. Günlərin birində ata oğlunu cəbhəyə yola saldı.

Təəssüf ki, döyüş yolu o qədər də uzun çəkmədi. Məlum Daşaltı əməliyyatında Vaqif həlak oldu. 1990-cı ildə Bakıda Vaqifə atılan güllə 1992-ci ilin yanvarında Qarabağ torpağında sinəsinə tuşlandı. Bu çinar boylu igidimiz də belə şəhid oldu.

Vaqif haqqında danışanda əzizləri həmişə bir hadisəni tez-tez xatırlayırlar. Ölümündən bir qədər öncə Bakıya gəlmişdi. Özü ilə birlikdə yaralanmış dostunun itini də gətirmişdi. "Hospitalda yatır, Alazan (itin adı idi) onsuz məhv olardı, qorxdum. Yiyəsi xəstəxanadan çıxan kimi gəlib aparacaq" - deyə Vaqif doğmaları ilə görüşərək yenidən cəbhəyə qayıtmışdı. Doğmalarını da elə ən çox bu yandırırdı ki, Vaqif adi bir itin də arada-bərədə qalıb ölməsinə qıymamışdı.

O vaxt evin tək oğularını müharibəyə aparmırdılar. Vaqif özü könüllü getmişdi. Hətta bir dəfə atası Sabir müəllim ona eşitdirmişdi ki, sən təksən. O an Vaqifin sifətində bir giley duyulmuşdu və incik halda demişdi: "Nə bir, nə beş? Hər kəs öz ömrünü yaşayıb borcunu da verməlidir". Bu məqsəd və məram uğrunda da döyüşə gedən Vaqifin ömrünə yağı gülləsi son qoydu. Vaqifdən sonra ailənin bütün tifaqı dağıldı. Valideynləri də ciyər-paralarının son gedişinə tab gətirməyərək qəflətən dünyalarını dəyişdilər. Vaqif Tahirovun müqəddəs məzarı Şəhidlər xiyabanında uyuyur.

Mayın bir ilıq günü Vaqifin ad günüdür. Hər dəfə onu ziyarətə gedəndə qəbrinin başında bir qız görərdin. Amma hənirti hiss edən kimi dərhal ordan uzaqlaşardı. İllər ötdü. İndi onun məzarı qarşısında bir yaşlı xanımın ağladığını görürlər.

Azərbaycan.-2014.- 19 yanvar.- S.12.