İllərdə qalan izlər

Jurnalist qədər yollar qət edən, hadisələr şahidi olan, insan ömürnamələri vərəqləyən, başqalarının sevincinə-kədərinə şərik çıxan ikinci bir sənət, peşə sahibi təsəvvürə gətirmək çətindir. “Jurnalist olacağam” deyənin heç də hamısının bu çətin yolda özünü doğrultmağa sənət sevgisi, iradəsi, mənəvi gücü, biliyi, bacarığı çatmır. Bəzən görürsən ki, ali məktəbin jurnalistika fakültəsini “qırmızı diplom”la bitirən məzun da sonra heç jurnalist ola bilmir. Yəqin, jurnalistlik bir taledir ki, onu yaşamağı hər kəs bacarmır...

Qələm yoldaşımız Bahadur İmanquliyevi bu tale uzun illər izləyib. Belə ki, doğulub böyüdüyü Quba rayonunun Xucbala kəndində səkkizillik məktəbi bitirəndən sonra Bakı Energetika Texnikumunda oxuyub. 1974-cü ildə texnikumda təhsilini əla qiymətlərlə başa çatdıraraq Moskva Energetika İnstitutuna qəbul olunub. İki il də burada oxuyandan sonra dərk edib ki, qəlbində çağlayan arzu-istək onu tamamilə başqa bir səmtə səsləyir. 1976-cı ildə institutdan öz xahişi ilə xaric olunub.

Bu vaxt artıq ordu sıralarında xidmət etmək yaşına çatmışdı. Elə Moskvada əsgəri xidmət edir. Onu arzusuna doğru aparan yollar Moskva Hərbi Dairəsinin “Na boyevom postu” (“Döyüş mövqeyində”) qəzetindən başlanır. O, qəzetin nəzdində qiyabi hərbi müxbirlər məktəbini bitirir. Xidmət etdiyi hərbi hissə Bahadura Moskva Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsinin hazırlıq şöbəsinə qəbul olunmaq üçün zəmanət verir.

Sonuncu kursda oxuyanda Bahadur İmanquliyev “Uçitelskaya qazeta”nın (“Müəllim qəzeti”) keçirdiyi “Ən yaxşı oçerk” müsabiqəsinin qalibi olur. Bu, o deməkdir ki, gənc jurnalist Moskvada qalıb keçmiş SSRİ-nin mərkəzi qəzetlərinin birində, elə əməkdaşlıq etdiyi “Uçitelskaya qazeta”da işləyə bilərdi.

Amma o, Azərbaycana qayıtdı. Əmək fəaliyyətinə “Bakinski raboçi” qəzetində başladı. Bir il kənd təsərrüfatı şöbəsində müxbir işlədi. Sonra qəzetin xüsusi müxbiri kimi Naxçıvan Muxtar Respublikasına göndərildi. 1990-cı ilin sonuna qədər orada çalışdı.

1990-cı illərin əvvəlləri Azərbaycan xalqı, o cümlədən jurnalistləri üçün çətin dövr idi. Bəlkə bu səbəbdən Bahadur İmanquliyev bir neçə dəfə iş yerini dəyişməli olur. “Turan” İnformasiya Agentliyində, “Xazar” jurnalında, “Turan” Məlumat-nəşriyyat müəssisəsində müxtəlif vəzifələrdə işləyir. Sonra bir müddət Azərbaycan Mətbuat Şurası sədrinin köməkçisi olur.

O illərdə zaman da, sənət də Bahaduru çox sınaqlara çəkdi. Blokadada yaşayan Naxçıvanın ağır günlərinin şəriki oldu. Sonrakı illərdə müxbir kimi bir əlində qeyd dəftərçəsi və qələm, bir əlində telekamera döyüş bölgələrinə getdi. 1992-ci ildə Amerika-İngiltərə “Ümumdünya Televiziya Xəbərləri” şirkətinin əməkdaşı kimi birbaşa odun-alovun içindən reportaj yazdı, kadr çəkdi. Bu vaxt Bakıda, yeddinci mərtəbədə yerləşən mənzilinin eyvanından onun yollarına üç körpə göz dikmişdi... Bütün bunlar qələm yoldaşımızın səhhətinə təsirsiz qalmayıb.

Amma jurnalist ömrünün sevincli, qürur bəxş edən günləri də az olmayıb. Məsələn, Bahadur İmanquliyevin qismətinə Naxçıvanda ümummilli lider Heydər Əliyevlə görüşmək, söhbət etmək səadəti düşüb. 1992-ci ilin mayında isə Türkiyənin İqdır vilayətində “Ümid körpüsü”nün açılışından - Heydər Əliyev və Süleyman Dəmirəlin iştirak etdiyi tədbirdən Azərbaycan oxucularına xəbərlər göndərib.

1990-cı illərdə Bahadur İmanquliyev “Azərbaycan” qəzetinin reklam şöbəsində müqavilə ilə çalışıb. 2008-ci ildə yenidən “Azərbaycan”a gəlib - bu dəfə yaradıcı işçi kimi. Hazırda iqtisadiyyat şöbəsinin müxbiridir.

Həmkarımızın maraqlı iş üslubu var. Kiçik bir xəbərin də dərinliyinə varmağa çalışır. Bu, onun irihəcmli yazılarında özünü daha aydın göstərir. Son vaxtlarda 100 yaşlı akademik İsmayıl İbrahimov haqqında yazdığı portret-oçerki, Beynəlxalq Şahmat Federasiyasının prezidenti Kirsan İlümjinovla müsahibəsi, aqrar sahənin həlli vacib məsələlərindən, kibermüharibələrdən bəhs edən məqalələri buna misaldır.

...Əvvəllər qəzetlərdə “Jurnalistin bloknotundan” adlı rubrika vardı. İndi jurnalistin bloknotdan əlavə diktofonu, mobil telefonu, noutbuku da var. Odur ki, qəzet səhifələrindən həmin rubrikanın yalnız adı kənarda qalıb. Jurnalistin qeydlərində, özünün və kompüterinin yaddaşında qalanlar isə həmişə qəzetlərin “qanı-canı”dır.

Ölkənin iqtisadi həyatında baş verən yenilikləri işıqlandıran Bahadur İmanquliyevin bloknotunda ötən illərdən qalan və maraqlı yazılara çevriləcək qeydlər də az deyil. Bəlkə buna görə ömrünün 60-cı pilləsinə çatan həmkarımız “Yaşadığım illər mənim sərvətimdir” deyir.

Qoy jurnalistin belə sərvəti çox olsun!

Flora SADIQLI,

Azərbaycan.- 2015.- 29 iyul.- S. 3.