“HEYDƏR ƏLİYEV” yazılır,
“AZƏRBAYCAN” oxunur
İnkişaf etmiş cəmiyyətlərdə insanların psixoloji tərbiyəsi üçün motivasiya hekayətlərinin gücündən geniş istifadə olunur. Diqqət etsək, hər il dünyada nəşr edilən kitabların müəyyən bir hissəsinin hansısa sahədə böyük uğurlar qazanmış şəxsiyyətlərin vərdişlərinə, həyat tərzinə, reallıqlara münasibətinə həsr olunduğunu görərik.
Müasir dövrün oxucusunu, tamaşaçısını Sofoklun, Şekspirin qəhrəmanlarının taleyindən daha çox Albert Eynşteynin həyata baxışları, Stiv Cobsun həyatı, Bill Qeytsin ömürlüyü maraqlandırır...
Bütün dünyada bu cür nəşrlərə böyük maraq var. Bütün dünyada oxucular bu cür nəşrlərin qəhrəmanlarının uğur sirrini incəliklərinə qədər öyrənməyə çalışırlar. Onların həyat təcrübəsindən barınmağa can atırlar...
Hərdən düşünürəm ki, əgər dünyada ədəbiyyat mövcud olmasaydı, ayrı-ayrı insanların ömür yolu bu dəyərin yerini tutardı...
Hər
insan bir kitabdır əslində, hər insan bir əsərdir...
Amma bu əsərin
toplum üçün kəsb etdiyi maraq, cəmiyyətə gətirdiyi
fayda da insanlara görə dəyişir. Mənsub olduğu
xalqın, dövlətin tarixində misilsiz rolu olan liderlər
haqqında yazılanlar bu həyat hekayətlərinin
başında gəlir. Çünki onların
ömürlüyü aydın bir yoldur,
çıxılmazlığa məhkum anlarında xilas
qapısını nişan verən işıq selidir,
doğru qərarların ünvanıdır.
***
Öz
milli dövlətini qurub yaradan, cəmi bir neçə on il
içərisində əsrlərə bərabər işlər
görən böyük şəxsiyyətlər haqqında
düşündükcə bəzən elə bilirik ki, onlar
sadəcə zamanın təsadüfü kimi doğulublar,
yetişiblər, tarix özü sırf təsadüfdən
onlara əbədiyyət şansı verib.
Əslində
isə burada təsadüflərə yer yoxdur. O şəxsiyyətlər
əsrlər boyu xalqın ruhunda toplanmış enerjinin, irəliyə
doğru hərəkət duyğusunun ifadəçiləridir.
Bu duyğu onlara qədər neçə şəxsiyyətin
ömürlüyündən adlayıb, hər ömürdə
bir cür təzahür edib və konkret şəxsiyyətin
həyat və fəaliyyətində ən yüksək
formada inikas olunub.
Tarix o
şansı şəxsiyyətlərdən çox həmin
şəxsiyyətlərin ardınca gələcəyə
doğru irəliləyən topluma verir...
Bəli,
öz xalqının əsl lideri olub vətəninə tarixi
nailiyyətlər qazandırmaq, adını vətən
tarixinin şərəf salnaməsinə çevirmək, həmişə
bu tarixlə birgə xatırlanmaq o liderdən çox o
xalqın şansıdır. Tarixdə əvvəl-əvvəl
kütlənin inamını qazanıb, sonra bilərəkdən,
ya bilməyərəkdən onlara faciələr yaşadan
liderlər də çox olub. Zamanın xalqa verdiyi əsl
şans isə öz inam və güvənində
yanılmamaq şansıdır. Taleyini əmanət etdiyi
liderin heç bir zaman onun taleyi ilə oynamamasıdır.
Xalqı uçurumun, fəlakətin astanasına deyil, tərəqqi,
rifah ümmanına gətirib çıxarmasıdır.
Tarixin
xalqa qazandırdığı ən böyük şans
doğru zamanda, doğru məkanda, həm də doğru liderə
malik olmaq şansıdır...
***
Bəzən
xalq öz ruhundakı azadlıq sevdasını ortaya qoymaq istəyəndə
bu əzmi, məsuliyyəti üzərinə götürəcək
lider olmur. Həm xalqın belə bir istəyi, həm bu istəyi
reallığa çevirmək üçün hər cür
fədakarlıqlara hazır lider olanda buna şərait
yetişmir. Belə bir şərait, belə bir lider olduqda isə,
bəzən xalq dünyanın reallıqlarını nəzərə
alaraq öz məqsədinə doğru yürümək
üçün daha uyğun zamanı gözləyir.
Uyğun zamansa
bu amillərin hamısının bir arada olduğu məqamdır.
Azərbaycan
xalqı böyük şəxsiyyətlərdən heç
zaman xali olmayıb. Milli dövlətçilik salnaməmiz
xalqın azadlığı, elin firavanlığı
uğrunda bir ömür sərf etmiş dövlət
adamlarının, sərkərdələrin qəhrəmanlıq
nümunələri ilə zəngindir. Amma tarixdə hər nə
qədər böyük nailiyyətlərə, qürur
doğuran nəticələrə imza atsalar belə, vaxt yenə
hansısa məqamında bu şəxsiyyətlərə
qarşı səxavətsiz davranıb. Bəzənsə hətta
amansızlıq edib, bu insanları əzib keçib zaman... Onların
apardıqları mübarizələr son məqsədə
çatmadan yarıda dayanıb, ya da başqa müstəvilərə
adlayıb.
Ötən
əsrin əvvəllərində müsəlman Şərqində
ilk dəfə demokratik cümhuriyyət bina etmiş Azərbaycan
Xalq Cümhuriyyətinin liderləri də vaxtın əzib
keçdiyi yanlış zamanların dəyərli
övladları idilər.
Onlar Azərbaycan
xalqı üçün çox iş gördülər,
demokratik, hüquqi dövlət quruculuğu yolunda əzmlə
addımlayan müstəqil Azərbaycan Respublikasının
günü indi də faydalandığı çox milli dəyərlərə
imza atdılar.
Çətinliklə
bir cümhuriyyət qurdular, bir bayraq ucaltdılar...
Amma
zamanın səmum yelləri onlara hədəfə
çatmağa, vətənin gələcəyi
üçün düşünülmüş ali məqsədlərə
yetişməyə imkan vermədi.
***
Azərbaycanın
ictimai fikir tarixinin ən yüksək zirvəsində qərar
tutan “Molla Nəsrəddin” jurnalının qurucusu Cəlil Məmmədquluzadə
o jurnalın ərsəyə gəldiyi məqamı belə təsvir
edirdi ki, “Molla Nəsrəddin” jurnalını təbiət
özü yaratdı, zəmanə özü yaratdı”...
Doğru
zamanın övladı olmaq o zamanla birgə dünyaya gəlməkdir,
o zamanın içində yetişməkdir. Doğru
zamanın övladı olmaq gələcək uğurların
başlanğıcıdır. Həm də bu imkanı dərk
edib, özünü bu zamanın içində yetişdirməkdir,
onun çağırışlarına biganə qalmamaqdır
və bununla da vaxtın cilovunu əlinə alıb onun
axarını dəyişməkdir.
Heydər
Əliyev doğru zamanın lideri idi.
...Və
onun böyüklüyü onda idi ki, taleyin əta etdiyi bu
imkandan öz xalqının faydasına ən yüksək həddə
qədər istifadə edə bilirdi.
vvv
Heydər
Əliyevin ilk dəfə Azərbaycan siyasi səhnəsində
görünməsi ötən əsrin 50-ci illərinin
ortalarına təsadüf edirdi. Cümhuriyyətin süqutu,
30-cu illərdə aparılan kütləvi repressiyalar, azərbaycanlıların
da həm ön, həm arxa cəbhədə böyük əzmkarlıqla
vuruşduqları İkinci Dünya müharibəsinin
ağır yaraları, onilliklər boyu aparılan antimilli,
şovinist siyasət xalqın azadlıq əzmini qıra bilməmişdi.
Amma bu ruh sinələrin dar məhbəsində idi.
1953-cü
ildə, Stalinin ölümündən sonra 50-ci illərin
ortalarından özünü hiss etdirən siyasi mülayimləşmə
dövründə bu ruha sahib çıxası, ona yeni bir həyat
verəsi hamiyə ehtiyac vardı. Yoxsa Azərbaycan cəmiyyəti
yaranmış bu əlverişli məqamdan nəsibini ala bilməyəcəkdi.
Bu imkan yanlış səmtlərə doğru yönələcək
və xalqın gələcəyi üçün ciddi bir
fayda verməyəcəkdi.
Belə
bir zamanda siyasi səhnəyə Heydər Əliyev kimi milli
ruhlu, milli düşüncəli, vaxtın
çağırışlarına son dərəcə həssas,
müdrik bir liderin çıxması Azərbaycan
xalqının gələcək tarixi uğurlarının
başlanğıcına çevrildi.
Nədənsə
tarixçilərimiz o dövrlə bağlı əhatəli
tədqiqat işlərinin aparılmasına tələsmirlər.
Bu istiqamətdə müəyyən araşdırmalar
aparılsa da, bütün bunlar hələlik mətbuatda dərc
edilən müxtəlif məqalələr çərçivəsindən
kənara çıxmır. Halbuki o dövrün tarixi reallıqları
Azərbaycanın dövlət müstəqilliyi uğrunda
mübarizə tarixinin ötən əsrin 70-ci illərindən
götürülməsi üçün zəngin material
verir.
Ulu
öndər Heydər Əliyev 1969-cu ildə Azərbaycanın
rəhbəri seçildi. Milli-azadlıq uğrunda ilk
qeyri-leqal dərnəklər də Azərbaycanda məhz 70-ci
illərin əvvəllərindən formalaşmağa
başladı. Uzun illər xüsusi xidmət orqanlarında rəhbər
vəzifədə çalışmış, ictimai-siyasi
proseslərin alt qatında, siyasi sistemin dərinliklərində
baş verənləri hamıdan daha yaxşı bilən,
hamıdan daha yaxşı duyan yüksək
hazırlıqlı dövlət xadiminin rəhbərlik etdiyi
ölkədə bu iki amil, görəsən, sadəcə təsadüf
idimi?!
Vətənimizin
əsrlərdən bəri bir-birindən ayrı
salınmış Quzeylə Güneyi arasında ilk ədəbi-mədəni
əlaqələr ötən əsrin 70-ci illərində
yarandı. Məhəmmədhüseyn Şəhriyarın ana
dilində yazdığı inqilabi ruhlu şeirlər vətənin
Quzeyində də ilk dəfə kitab kimi nəşr olunaraq
tezliklə xalqın dilinin əzbərinə çevrildi.
Bir
neçə il əvvələ qədər “türk”
sözünü dilə gətirənlərin qisməti “ya
Sibir, ya da qəbir” olan ölkədə birdən-birə
“Türkologiya” jurnalı nəşrə başladı və
bu jurnal ittifaq məkanındakı bütün türkdilli
respublikaların düşüncə adamlarını pərvanə
kimi özünə cəlb edən yanar şam oldu.
Radioda,
televiziyada, milli ruhlu, milli məzmunlu verilişlərin
görünməsi də, kino tariximizin qiymətli inciləri
olan, məzmununda keçmişlə bugünü birləşdirən,
nəsillər arasında mənəvi körpü salan “Nəsimi”,
“Babək”, “Dədə Qorqud”, “Nizami”, “Axırıncı
aşırım”, “Dəli Kür” və s. bu kimi filmlər də
məhz həmin illərdə ərsəyə gəldi.
Azərbaycan
yazıçı və şairlərinin əsərləri,
klassik ədəbiyyatımızın ən sanballı
nümunələri xarici dillərə tərcümə
edildi. Azərbaycan ədəbi irsinin təbliği istiqamətində
geniş bir hərəkat başlandı. Azərbaycan
musiqisinin, mədəniyyətinin inkişafına nail olmaqdan
ötrü mövcud bütün imkanlar ortaya qoyuldu. Ölkə
boyunca xalqın görkəmli oğullarının heykəlləri
ucaldıldı. Onların yubileyləri keçirildi. Bu şəxsiyyətlər
cəmiyyətə yenidən təqdim olundu, yenidən
tanıdıldı.
Xalqın
azadlıq ruhunun ifadəçisi olan milli düşüncəli
alimlər, ziyalılar, yazıçı və şairlər,
sənət adamları Heydər Əliyevin simasında
qüdrətli bir hami tapdılar. Heydər Əliyev onları
qorudu, xalqın milli sərvətləri olan bu insanların
üzərinə qanad sərdi, 30-cu illərdə ən dəyərli
ziyalılarımızı bir-bir dənləyən, gedər-gəlməzə
yollayan qırmızı terrorun bu dəfə başqa şəkildə
o ziyalıların da ömrünü qarət etməsinə
imkan vermədi.
Təsadüfi
deyil ki, o dövrdə Azərbaycanda bütün SSRİ məkanı
üçün xarakterik olan dissident hərəkatının
təzahürləri müşahidə olunmurdu. Çünki
Heydər Əliyev cəmiyyətin düşünən
insanları ilə birgə bu meyilləri milli məqsədlərə,
daha faydalı məramlara yönəltməyi bacarırdı.
Uzun illər
diqqətdən kənarda qalmış, qorxu içində
özlərinə qapanmış Azərbaycan ziyalıları
məhz Heydər Əliyevin ölkə rəhbərliyinə
gəlməsindən sonra dövlətin
qayğısını hiss etməyə başladılar.
Respublikanın bir çox görkəmli alimləri Sovet
İttifaqının ali dövlət mükafatları ilə
təltif edildi. Azərbaycanlı mütəxəssislərin
ixtira və kəşfləri nəinki SSRİ-də, həm
də dünyanın müxtəlif ölkələrində fəaliyyət
göstərən elmi mərkəzləri
maraqlandırmağa başladı.
Azərbaycanda
bütün dünyaya səs salan ən böyük elmi kəşflərin
məhz ötən əsrin 70-ci illərində edilməsi
tarixi bir reallıqdır.
***
Heydər
Əliyev verdiyi mükafatlarla, dəstəklə ziyalıları
cəmiyyətdə MİLLİ RUHUN oyanışına
ürəkləndirdi, xalqın tarixi yaddaşını
üzə çıxardı, adət-ənənələrimizi
qorudu. Heydər Əliyevin o illərdə rəsmi
çıxışlarını Azərbaycan dilində etməsi
cəmiyyət üçün bir gözlənilməzlik idi.
Çünki indiyə qədər belə ali vəzifəli
şəxslər yüksək kürsülərdə
yalnız rus dilində danışırdılar.
Heydər
Əliyevin Azərbaycan dilinə belə bir münasibət sərgiləməsinin
arxasındakı mətləbləri indi daha aydın dərk
edirəm. Bu, ulu öndərin ana dilimizə sevgisindən, bu
dilin zənginliklərinə, ifadə imkanlarına bələdliyindən
irəli gəlirdi, bu, öz yerində. Heydər Əliyev onu
da yaxşı bilirdi ki, Şah İsmayıl Xətai
dövründən sonra Azərbaycan dilinin dövlət dili
kimi işlənmək imkanı olmayıb. Bu dil əsrlər ərzində
dövlət idarələrinə, rəsmi sənədlərə,
kargüzarlıq sisteminə yaxın buraxılmayıb və
bu səbəbdən də dilimizin rəsmi-funksional üslubu ədəbiyyat
adamlarımızın ən yüksək səviyyədə
inkişaf etdirdikləri bədii üslubun, eləcə də
təbii bulaq kimi qaynayıb inkişaf edən xalq-məişət
dilinin arxasınca sürünüb. Ulu öndərə o da əyan
idi ki ana dilimizi bu müstəvidə o özü inkişaf
etdirməsə, o illərdə belə bir missiyanı kimsə
üzərinə götürməyəcək.
Heydər
Əliyev milli təfəkkürümüzün aynası olan
ana dilimizə sahib çıxdı. Min bir çətinlik
hesabına Azərbaycan dilinin ölkə Konstitusiyasında
dövlət dili kimi təsbit edilməsinə müyəssər
oldu.
Milli dəyərlərimizdən
olan Novruz bayramının coşqusu, qələbəliyi o illərə
qədərki müəyyən ehtiyatlı, tərəddüdlü
təşəbbüslərdən sonra bir də məhz Heydər
Əliyevin Azərbaycana rəhbərliyi illərində evlərdən
ellərə yayıldı. Yenidən elin ən əziz
bayramı kimi qeyd olundu.
Heydər
Əliyev cəmiyyətdə vicdan azadlığının təmin
olunması sahəsində də böyük işlər
gördü. Onun ölkə rəhbərliyinə gəlişindən
sonra sovet Azərbaycanında İslam dininin sıxışdırılması
siyasətinə son qoyuldu. Sovet hakimiyyəti qurulandan sonra
xalqın dinini, imanını əlindən almaq
üçün məqsədli şəkildə anbara, mal
tövləsinə çevrilmiş məscidlər bu cür əcaib
münasibətdən hifz olundu, qapısına qıfıl
vurularaq ən azı tarixi abidə kimi qorundu.
***
Cəmiyyətin
inkişaf qanunlarını özünəməxsus fəhmlə
dərindən bilən Heydər Əliyevin o illərdə gənc
nəslin təhsil almasına verdiyi önəm də səbəbsiz
deyildi. Məhz Heydər Əliyevin siyasi iradəsi sayəsində
bütün ölkə universitetlərinin, xüsusilə də
bu universitetlərin ən nüfuzlu fakültələrinin
qapıları kasıb, zəhmətkeş ailələrin
övladlarının üzünə açıldı.
Heydər
Əliyev bilirdi ki, imkanlı adamlar öz övladlarına
başqa ittifaq ölkələrində də istədikləri
kimi təhsil verə bilirlər. Ona görə də ulu
öndər kasıblara arxa durdu. Bilikdən başqa güvənc
yerləri olmayan bu insanları öz arzularına qovuşdurdu.
Yaratdığı bərabər imkanlarla yüksək təhsili
onlar üçün də əlçatan, ünyetən
etdi.
Keçmiş
SSRİ-nin ali məktəblərinə respublikamız
üçün xüsusilə gərəkli ixtisaslar üzrə
təhsil almaq məqsədilə göndərdiyi on minlərlə
Azərbaycan gənci hesabına cəmiyyət
üçün zəngin intellektual potensial, İNSAN
KAPİTALI formalaşdırdı. Yaratdığı hərbi
məktəblərlə hərb sənətini gəncliyimizə
sevdirdi, öz milli zabitlərimizi yetişdirdi.
Heydər
Əliyev Azərbaycan həyatına haqq-ədalət gətirdi.
Ədalət hissini, başqasının haqqını yeməmək
duyğusunu cəmiyyətdə hamının tapınmalı
olduğu dəyərə çevirdi.
***
Heydər
Əliyev o illərdə Azərbaycanın sosial-iqtisadi
inkişafının təməlini formalaşdırdı.
Milli dövlətçiliyimizin özülünü möhkəmləndirdi.
Bütün ölkə boyu qurub-yaratdığı müəssisələrlə,
minillərlə su çıxmayan torpaqlara çəkilib o
torpaqların qan damarlarına çevrilən kanallarla,
münbitləşdirilən əkin sahələri ilə Azərbaycan
insanını iş-güc sahibi etdi.
Respublikanın
ən ucqar kəndlərinə də yol çəkildi, qaz xətləri
çəkildi, ən ucqar evlərdə də elektrik
lampaları yandı, radio səsi eşidildi, televiziya öz
mavi ekranındakı görüntülərlə evlərə
qonaq gəldi.
Kəndlərimizə,
şəhərlərimizə qədim, acınacaqlı bir
Şərq məskəni görüntüsü verən,
palçıq daxmalar, çiy kərpicdən tikilmiş evlər,
qara damlar məhz Heydər Əliyevin zamanında
yavaş-yavaş mişar daşlarından, çay
daşlarından tikilmiş səliqəli, abad imarətlərlə
əvəz olunmağa başladı.
Bakı
şəhəri də bir-birinin ardınca inşa edilən
yaraşıqlı memarlıq abidələri ilə öz
qiyafəsini dəyişdi. Keşmiş ittifaqın ən
gözəgəlimli şəhərlərindən birinə
çevrildi.
***
Kremldə
çalışdığı illərdə də Heydər
Əliyevin bir əli yenə Azərbaycanın üstündə
idi. Azərbaycan yenə də özünün dəyərli
övladının diqqət və qayğısı ilə əhatə
olunmuşdu. Onun adı Azərbaycanın qürur mənbəyi
idi. Bütün azərbaycanlılar ittifaq məkanında
özünü bu adla birgə təqdim edirdi, bu adla birgə
qəbul olunurdu. Çünki Heydər Əliyevin adı,
nüfuzu bütün ittifaqla bir idi. Bu ad bir tərəfində
gün çıxanda, o biri tərəfində gün batan
keçmiş ittifaqın hər yerində uca tutulurdu.
Xalqımızın milli potensialının ifadəçisi
kimi hər bir azərbaycanlıya şərəf gətirirdi,
inam yaradırdı.
Və
ötən əsrin 80-ci illərinin sonlarından həm Azərbaycanda,
həm də Heydər Əliyevin taleyində başlanan
keşməkeşlər dövrü...
Kremldə
ulu öndərə qarşı başlanan təzyiqlər, vəzifədən
istefa, bədxahlarının ona qarşı apardıqları
çirkin kampaniyalar, Heydər Əliyevin Bakıya, daha sonra
bir zamanlar doğulub boya-başa çatdığı
Naxçıvan torpağına qayıdışı...
Bu məqamı,
əfsus ki, sonralar sənədli mənbələrlə dəqiqləşdirə
bilmədim. Heydər Əliyevin Moskvadan Bakıya
döndüyü o çətin günlərdə insanlar
arasında maraqlı bir söhbət dolaşırdı.
Deyirdilər ki, Heydər Əliyev paytaxtda qaldığı o
bir neçə gündə Bakı bulvarına da baş
çəkib və bir zamanlar böyük sevgi ilə qurub
yaratdığı, abadlaşdırdığı bu məkanın
qısa müddət ərzində necə tar-mar edildiyini,
baxımsız qalıb necə miskin görkəmə
düşdüyünü görüncə göz
yaşlarını saxlaya bilməyib.
Belə
bir fakt bəlkə həqiqətən olmuşdu, bəlkə
heç olmamışdı, əfsus ki, dəqiqləşdirmək
imkanında deyiləm, amma o zamanlar xalq arasında belə bir
söhbət həqiqətən dolaşırdı və hər
hansı fakta əsaslanıb-əsaslanmamasından
asılı olmayaraq, bu, xalqın reallığa verdiyi qiymətin
ifadəsi idi.
Dağılansa
təkcə Bakı bulvarı deyildi. Heydər Əliyevin
qurulub yaradılmasına uzun illər sərf etdiyi istehsal,
infrastruktur obyektlərinin, bir zamanlar saat kimi dəqiqliklə
işləyən sosial-iqtisadi mexanizmlərin darmadağın
edilməsinə cəmi bir neçə ay yetmişdi. Zavodlar,
fabriklər dağıdılmış, bir zamanlar
qızıl pulla xaricdən alınmış, nəhəng dəzgahlar
dəyər-dəyməzinə xarici dəllallara
satılmış, kənd təsərrüfatı sistemi
iflic vəziyyətinə düşmüş, insanların
uzun illər ərzində min bir zillətlə qara gün
üçün topladıqları vəsaitlər maliyyə
sistemindəki xaos, kosmik sürətli inflyasiya mühitində
qara qəpiyə bərabər olmuş, camaatın əli
boşda qalmışdı.
Xalqın
Heydər Əliyevin yenidən ölkə rəhbərliyinə
dönüşünü israrla tələb etdiyi o günlərin
qurğuşun kimi ağır ovqatını XXI əsrin və
üçüncü minilliyin ayrıcında Azərbaycan
xalqına müraciəti zamanı ulu öndər özü
belə xarakterizə edəcəkdi: “Ölkə onu gözləyən
fəlakətlərdən, daxili və xarici antiazərbaycan
qüvvələrin qəsdlərindən, vətəndaş
müharibəsindən, torpaqlarımızın bir-birinin
ardınca işğal edilməsindən və nəhayət,
müstəqil dövlətçiliyin məhvindən, Azərbaycanın
parçalanmasından xilas edilməli idi”.
Heydər
Əliyevi yenidən Azərbaycan hakimiyyətinə bu tarixi zərurət
gətirdi. Onun öz xalqına, xalqın ona olan sevgisi gətirdi.
Ulu öndərin ölkənin, xalqın ən çətin
günlərində Azadlıq meydanında onun təfəkkürü
işığına toplanmış milyonlarla insana üz
tutaraq söylədiyi “Mən sizə arxalanmışam, həmişə
də sizə arxalanacağam. Çünki mənim xalqın
firavanlığından, xoşbəxtliyindən böyük
heç bir arzum yoxdur” kəlmələrindəki sevgi, əminlik,
inam, güvən Azərbaycanın tarixi nailiyyətlərinin
qaynağına çevrildi.
***
Yaşın,
həyat təcrübəsinin ildən-ilə genişləndirdiyi
düşüncə hüdudları müstəqil Azərbaycan
dövlətinə rəhbərliyi dövründə Heydər
Əliyevin ölkənin və xalqın gələcəyi
üçün atdığı addımları daha aydın
şəkildə sərf-nəzər etməyə imkan verir.
Bir zamanlar
bu addımlar hamı kimi, mənim üçün də sadəcə
siyasi bir qərar idi, amma indi onları göz önündəki
nəticələri ilə birgə təhlil edərkən bu
qərarların nə qədər böyük tarixi əhəmiyyət
daşıdığını, nə qədər müdrik,
nə qədər uzaqgörən bir zəkanın məhsulu
olduğunu anlayıram.
Etiraf edim
ki, bütün bunlara təəccübləndikcə təəccüblənirəm.
Dünyanın siyasi mənzərəsi, böyük güclərin
öz taleyinin sahibi kimi yaşamaq niyyətində olan
toplumların başına gətirdikləri oyunlar bu təəccübümü
getdikcə artırır.
İstər-istəməz
düşünürəm: Heydər Əliyev bütün
bunları necə bacardı?!
Azərbaycana
qarşı yönələn, bəzilərini ictimaiyyət
olaraq bizim də açıq şəkildə görə
bildiyimiz, bəzilərini sadəcə Heydər Əliyevin
özünün görüb duyduğu, özünün
yaşadığı min bir təhdidlərə, min bir təzyiqlərə,
hətta terror aksiyalarına rəğmən ölkəmiz Qərbin
aparıcı şirkətləri ilə “Əsrin müqaviləsi”ni
necə imzalaya bildi?!
İndi də adama yuxu kimi gələn “Üç dəniz əfsanəsi” - Bakı-Tbilisi-Ceyhan əsas ixrac boru kəməri layihəsi, Böyük İpək yolu, Bakı-Ərzurum qaz kəməri layihəsi, Bakı-Tbilisi-Qars dəmiryol xətti və digər bu kimi çoxsaylı qlobal enerji-kommunikasiya layihələrini reallığa çevirmək necə mümkün oldu?!
Azərbaycanda demokratik-hüquqi dövlət quruculuğu proseslərini necə həyata keçirmək mümkün oldu?! Dünyanın nüfuzlu təşkilatlarına üzv olan müstəqil ölkəmiz qısa müddət ərzində bütün dünyada bu qədər yüksək nüfuzu, inamı, etibarı necə qazandı?! Azərbaycan dörd bir yandan üzərinə yönələn o qədər hücumlar, zərbələr qarşısında necə duruş gətirdi, ayaqda durdu, kövrək qədəmlərini ildən-ilə möhkəmləndirib mətin addlmlarla gələcəyə doğru irəliləməyə başladı?!
Təəccüblənirəm, amma sadəcə Heydər Əliyev adı bütün bu suallarıma cavab verir. Azərbaycan bütün bunları Heydər Əliyevin adı ilə qazandı, bu adın işığında, bu adın gücündə, bu adın mənəvi birliyində, bütövlüyündə əldə etdi.
Və bu gün Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin rəhbərliyi altında tarixinin ən qüdrətli çağlarını yaşayan müstəqil Azərbaycan dövlətinin güc aldığı mənəvi qaynaq yenə bu addır.
İlham Əliyevin öz nəcib əməlləri ilə daim uca tutduğu, mənəvi gücü, enerjisi ilə Azərbaycana tarixin ən böyük nailiyyətlərini qazandırdığı Heydər Əliyev adıdır...
***
Yüksək rəssamlıq istedadına malik olan Heydər Əliyevə İlahi həm də gözəl hüsnxət qabiliyyəti vermişdi. Heydər Əliyevin təhsil aldığı illərdə şagirdlərin xəttinə xüsusi diqqət yetirərdilər və ulu öndər də bu qabiliyyətə erkən yaşlarından yiyələnmişdi.
O, mürəkkəbli qələmlə yazmağı çox xoşlayardı. Ona ünvanlanmış 21 suala cavabında özünün bu barədə qeydi də var.
Bir dəfə yüksək dövlət mükafatlarının təqdimatı zamanı unudulmaz aktyorumuz mərhum Hacıbaba Bağırov bir sənətkar ərki ilə ona ən çox sevdiyi qələmlərdən bağışladı. Heydər Əliyev bu xoş hədiyyəyə görə təşəkkürünü bildirdi və özünəməxsus yumorla, təbəssümlə “Elə bütün günü yazıram” dedi.
Bəli, Heydər Əliyev bütün günü yazırdı. Amma onun yazdıqları ədəbi-bədii mətnlər, memuarlar deyildi...
Heydər Əliyev mürəkkəbli qələmlə tariximizin ən möhtəşəm əsəri kimi müstəqil Azərbaycan dövlətini yazıb-yaradırdı...
Azərbaycanı kağızlardan reallıqlara köçürürdü və yaradılan hər xoş reallığa, həyata keçən hər nəcib niyyətə qələmlə öz imzasını qoyurdu...
Ona görə də bu gün Heydər Əliyevin adı olan hər yerdə Azərbaycan var...
Azərbaycan üçün yerinə yetirilən hər işdə onun dəst-xətti görünür...
Heydər Əliyevin adı yazılan hər yerdə isə “Azərbaycan” oxunur...
Hüseynbala
MİRƏLƏMOV,
Milli Məclisin
deputatı
Azərbaycan.-2015.- 8 may.- S. 6.