Müsəlman Şərqində ilk demokratik dövlət
- Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti
Azərbaycan Xalq
Cümhuriyyəti - 100
Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin elan olunmasından 100 il ötür. Dövlət başçısının 2018-ci ili “Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti ili” elan etməsi Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinə verilən ən böyük qiymətdir.
Cümhuriyyət dövrü hansı hadisələrlə
yaddaşlara həkk olub?
Birinci Dünya müharibəsi və onun nəticəsi olan Fevral burjua inqilabı Rusiyada 300 ildən artıq hökmranlıq edən Romanovlar sülaləsini devirdi, zülm və əsarət altında inləyən məzlum xalqlar öz müqəddəratlarını təyin etmək imkanı əldə etdilər. O cümlədən, Qafqaz cəbhəsində Rusiya və Osmanlı arasında gedən hərbi əməliyyatlar Azərbaycanda iqtisadi, sosial-siyasi həyata ağır təsir göstərməklə bərabər, əsrin əvvəllərindən burada dərinləşən milli-demokratik prosesi, muxtariyyət ideyasını və son nəticədə müstəqilliyə olan meyli xeyli gücləndirdi.
Fevral inqilabından az sonra martın 3-də Rusiya Dövlət Dumasının Cənubi Qafqazdan olan deputatlarının təşəbbüsü ilə Tiflisdə Zaqafqaziyanın İdarəsi üzrə Xüsusi Komitə yaradıldı. Bu komitə regionun əsas millətlərini Dövlət Dumasında təmsil edən deputatlardan ibarət idi. Bura V.Xarlamov sədr, M.Papacanov, M.Cəfərov, K.Abaşidze və P.Pereverzev üzv təyin edildilər. Müvəqqəti hökumətin qərar və təlimatlarına uyğun olaraq ona Cənubi Qafqazda geniş hüquq və səlahiyyətlər verildi. Yəni Zaqafqaziyanın İdarəsi üzrə Xüsusi Komitə Müvəqqəti hökumətin idarə orqanı funksiyasını yerinə yetirməyə başladı. Lakin Xüsusi Zaqafqaziya Komitəsində Cənubi Qafqaz xalqları bərabər təmsil olunmadığı və aqrar məsələdə ardıcıl mövqe tutmadığına görə əhali ona etimad göstərmədi və o, güclü dövlət orqanı funksiyasını icra edə bilmədi.
1917-ci il martın əvvəllərində Bakıda Müvəqqəti hökumətin ali hakimiyyət orqanı kimi İctimai Təşkilatların İcraiyyə Komitəsi yaradıldı. Bura həm fəhlə deputatları sovetlərinin, həm də şəhər dumasının və ictimai təşkilatların nümayəndələri daxil oldu. İcraiyyə komitəsinin tərkibində azərbaycanlı əhalinin təmsilçiləri M.H.Hacınski və M.Ə.Rəsulzadə də var idi.
Rusiyanın
başqa sənaye mərkəzlərində olduğu kimi,
Bakıda da fəhlə və əsgər deputatları
sovetinin yaradılmasına başlandı. 1917-ci il martın 7-də 52 deputatdan
ibarət Bakı Deputatları Soveti formalaşdı. Sovetin tərkibi
qeyri-azərbaycanlılardan ibarət idi. Bakı Sovetinə
qiyabi olaraq S.Şaumyan sədr seçildi. Cənubi Qafqazın başqa şəhərlərindən
fərqli olaraq, Bakıda sovetlər nisbətən
güclü idi.
Müvəqqəti hökumətin
milli proqramını Rusiyanın bölünməzliyi prinsipi
təşkil edirdi. Daha nüfuzlu partiyalar olan kadet, eser və
menşeviklər milli məsələnin həllini gələcəkdə
çağırılacaq Müəssislər Məclisinə
tapşırır, burada milli-mədəni muxtariyyət
prinsiplərini müdafiə edəcəklərini bəyan
edirdilər.
Fevral inqilabından sonra
açıq fəaliyyətə keçmiş Müsavat
Partiyası Azərbaycanda siyasi qüvvələr arasında
daha çox diqqət çəkirdi. Müsavat Partiyası
federativ Rusiyanın tərkibində Azərbaycana milli-ərazi
muxtariyyəti və 20 yaşına çatmış azərbaycanlı
vətəndaşlara seçki hüququ verilməsi
ideyasını irəli sürürdü. Gəncədə
N.Yusifbəylinin başçılıq etdiyi Türk Ədəmi-Mərkəziyyət
Partiyası, Əlimərdan bəy Topçubaşovun və Fətəli
xan Xoyskinin başçılıq etdikləri Müstəqil
Demokratik qrup, RSDFP-nin yerli təşkilatı - “Hümmət”,
Gəncədəki İttihadi-İslam Partiyası ilə
Bakıdakı Rusiya Müsəlman Partiyasının
qalıqlarından yaranmış İttihad Partiyası fəaliyyətini
genişləndirir. N.Yusifbəylinin rəhbərlik
etdiyi partiya Rusiya dövlətinin muxtar ərazilərin
federasiyasına çevrilməsi ideyası ilə
çıxış edirdi. İttihadi-İslam
Partiyasının əməli fəaliyyətinin və nəzəri
baxışlarının bünövrəsi islama əsaslanan
ittihad - birlik idi. İslamı yalnız din deyil, siyasi,
iqtisadi, hüquqi, mənəvi norma kimi
qiymətləndirən ittihadçılar onu müsəlman həyatının
özülü, əsas strukturu hesab edir, inkişaf yolunu isə
məhz islam normalarını təkmilləşdirmək vasitəsilə
həyata keçirməkdə görürdülər.
Qafqaz müsəlmanlarının
qurultayı və fəaliyyətdə olan partiyalar
Milli qüvvələrin Azərbaycanın
gələcəyinə münasibəti aprelin 15-20-də
(1917-ci il) Bakıda keçirilən Qafqaz
müsəlmanlarının qurultayında
açıqlandı. Qurultay Qafqaz müsəlmanlarının
Müvəqqəti hökumətə, habelə müharibəyə
və Rusiyanın digər xalqlarına münasibəti məsələlərini
müzakirə etdi. Qafqaz müsəlmanlarının
qurultayı Rusiya müsəlmanlarının siyasi həyatında
mühüm rol oynadı, siyasi hadisələrin həmin mərhələsində
onların mənafelərini ifadə edərək Rusiya müsəlmanları
üçün milli hərəkatın gücləndirilməsi
yollarını, demokratik respublika prinsiplərinə söykənən
dövlət quruluşu seçimini müəyyənləşdirdi.
“Müsavat” və Türk Ədəmi-Mərkəziyyət
partiyaları Rusiyanın demokratik federativ respublikaya
çevrilməsi və Azərbaycana geniş ərazi-milli
muxtariyyətinin verilməsi haqqında qərar layihəsi ilə
çıxış edir. Lakin
islamçılar (ittihadçılar), sosialistlər,
bolşeviklər və menşeviklər Rusiyanın ərazi
bütövlüyünün qorunmasına tərəfdar
çıxdılar.
Həmin il
mayın 1-11-də Ümumrusiya müsəlmanlarının
Moskva qurultayında “Rusiya daxilində millətlərə ərazi-milli
muxtariyyəti” şüarı demokratik qüvvələr tərəfindən
müdafiə edilir. Qurultayın müzakirəyə
çıxardığı ən mühüm məsələlərdən
biri Rusiyanın gələcək dövlət idarə
üsulu haqqında idi.
1917-ci ilin oktyabrında
Bakıda Türk Ədəmi-Mərkəziyyət Partiyası
ilə “Müsavat”ın birləşməsi prosesi başa
çatdı.
“Müsavat”ın proqramında demokratik, federativ
Rusiyanın tərkibində Azərbaycana geniş ərazi-milli
muxtariyyət tələbi təsbit edildi.
1917-ci ilin payızına
doğru siyasi nüfuza malik milli demokratik qüvvələr
dövlət tələbi ilə çıxış edərək,
başqa qeyri-rus xalqları ilə bir sırada öz ümidlərini
Müəssislər Məclisinə
bağlamışdılar.
Bolşeviklərin həyata
keçirdiyi 1917-ci ilin oktyabr çevrilişi xalqların
milli müstəqilliyə olan ümidlərini daha da
artırdı.
Bu ümidlər xeyli dərəcədə
bolşeviklərin hakimiyyətə gəldikləri ilk
günlərdən başlayaraq elan etdikləri mühüm sənədlərlə
bağlı idi. Bolşeviklərin qəbul etdikləri
“Sülh haqqında dekret”, “Rusiya xalqlarının hüquq bəyannaməsi”,
“Rusiya və Şərqin bütün müsəlman zəhmətkeşlərinə”
müraciətnaməsi ilk addım kimi keçmiş imperiyaya
daxil olan xalqların azad surətdə ayrılıb öz
müstəqil dövlətlərini yaratması
üçün hüquqi təminat verirdi. Lakin az sonra məlum oldu ki, bu sənədlər
reallıqdan uzaq olub daha çox təbliğat xarakteri
daşıyır.
Bakı Sovetinin İcraiyyə
Komitəsi S.Şaumyanın planına uyğun olaraq milli
partiyaların cəmiyyətdə artan nüfuzunun
qarşısını almaq, onların seçkilərdə
iştirakını zəiflətmək məqsədilə
seçkilərin keçirilməsi vaxtı haqqında
axırıncı günə qədər heç bir məlumat
vermədi.
Bütün bu maneələrə baxmayaraq, oktyabrın 22-də
Bakı Sovetinə keçirilən seçkilərdə
“Müsavat” eserləri, menşevikləri, bolşevikləri və
daşnakları geridə qoyaraq böyük
üstünlüklə qələbə əldə etdi. Bu seçkilərdən sonra “Müsavat” partiyası
Azərbaycanda hakimiyyət strukturlarının
formalaşdırılması prosesinə ciddi təsir göstərməyə
başladı.
1917-ci il
noyabrın 11-də Tiflisdə Cənubi Qafqazın əsas
siyasi qüvvələrini təmsil edən gürcü
menşevikləri, “Müsavat”, “Daşnaksütyun” və
sağ eserlər Rusiyadakı bolşevik hökumətini
tanımaqdan imtina etdilər. Yığıncaqda
qərara alındı ki, Ümumrusiya Müəssislər Məclisi
tərəfindən hakimiyyət məsələsi həll
edilənə qədər regionu idarə etmək
üçün “Müstəqil Zaqafqaziya hökuməti” (Zaqafqaziya
Komissarlığı) yaradılsın. Noyabrın
15-də Tiflisdə yeni hökumətin tərkibi elan edildi.
Ona gürcü menşeviki E.P.Gegeçkori sədrlik
edirdi. Hökumətin tərkibinə Azərbaycandan
F.X.Xoyski, M.Y.Cəfərov, X.Məlikaslanov daxil idilər.
Noyabrın 26-da Müəssislər Məclisinə
seçkilər keçirildi. Bu seçkilərdə
gürcü menşevikləri 11, müsavatçılar 10,
daşnaklar 9, müsəlman sosialist bloku 2 yer, bolşeviklər,
ittihadçılar və eserlər hərəyə 1 yer əldə
etdilər. Seçkilərin gedişində
aydın oldu ki, Azərbaycan əhalisinin böyük əksəriyyəti
“Müsavat”ın irəli sürdüyü ərazi muxtariyyəti
ideyasını müdafiə edir.
Zaqafqaziya
Komissarlığının yaranması ilə Osmanlı və
Rusiya qoşunları arasında gedən müharibədə
anlaşılmaz bir vəziyyət əmələ gəldi. Çünki
komissarlığın özünü müdafiə edə
bilən ordusu yox idi. Digər tərəfdən,
Zaqafqaziya Komissarlığı fraksiyalarının Osmanlı
dövlətinə münasibəti də birmənalı
deyildi: müsəlman fraksiyası osmanlılara qarşı
vuruşmağın əleyhinə idi, gürcülər
türklərlə sazişə girməyi məqbul
sayırdılar, ermənilər isə bu barədə qəti
qərara gələ bilmirdilər. Qafqazda hərbi əməliyyatların
dayandırılmasında maraqlı olan və bu məqsədlə
vasitəçilər axtaran Rusiya üçün əlverişli
fürsət yaranmışdı: nəhayət, 1917-ci il dekabrın 5-də Ərzincanda Zaqafqaziya
Komissarlığı ilə Osmanlı dövləti
arasında barışıq imzalandı.
Dekabrın 19-da Zaqafqaziya
Komissarlığı Qafqazdakı rus ordusunun tərxis
olunması və bu əsasda milli qoşun hissələrinin təşkil
edilməsi haqqında sərəncam imzaladı. İlk addım kimi
üç piyada diviziyasından, atlı briqadadan
və ərazi polklarından ibarət olan erməni ordusu
yaradıldı. Erməni və gürcü
milli ordu hissələrinin yaradılması bir qədər
asan idi, çünki Qafqaz cəbhəsində rus ordusunun tərkibində
kifayət qədər erməni və gürcü
könüllü hərbi dəstələri fəaliyyət
göstərirdi. Zaqafqaziya cəbhəsindən
tərxis olunmuş əsgərlərin əksəriyyəti
erməni idi. Onlar nəinki silah satır, hətta
özləri də bu orduya yazılırdılar. Digər tərəfdən, çar ordusunda qulluq edən
silahlı erməni partizanları müsəlmanlara
qarşı təbliğat aparmaqla məşğul idilər.
Erməni Milli Şurası kifayət qədər
var-dövlətə malik olduğu üçün Qafqaz cəbhəsindən
tərxis olunmuş rus əsgərlərindən çoxlu
miqdarda silah ala bildi.
Azərbaycanlılardan
ibarət ordu hissələrinin yaradılması ciddi çətinliklərlə
üzləşirdi
Ordu yaradılması ilə
bağlı Müsəlman Milli Şurasının vəziyyəti
ermənilər və gürcülərlə müqayisədə
o qədər də yaxşı deyildi. Əvvəla,
Qafqaz ordusunda azərbaycanlı əhali xidmət etmirdi. Köhnə rus ordusunda ayrıca müsəlman hissəsi
yox idi. Rus ordusunun tərkibində müsəlman
əsgərləri olmadığından milli ordunun
yaradılması mümkün deyildi. Ən
nəhayət, müsəlman əhali qorxurdu ki, rus dövləti
onlardan türkdilli olduqları üçün şübhələnə
bilər. Ona görə də Müsəlman
Milli Şurası çox ehtiyatla hərəkət etməyə
məcbur idi. Azərbaycanın ordu ilə
bağlı problemlərini qabaqcadan görə bilən siyasi
xadimlər Fevral inqilabından sonra Rusiyanın Müvəqqəti
hökumətinə müraciət edərək milli ordunun
yaradılmasına icazə istəmişdilər. Lakin bu müraciətə cavab verilməmişdi.
Zaqafqaziya Komissarlığının qərarından
sonra Müsəlman Milli Şurasının təşəbbüsü
ilə Gəncədə, Bakıda, Lənkəranda və
Tiflisdə müsəlman hərbçilərinin
yığıncaqları keçirildi. Milli hissələrin
yaradılması üçün radikal addımların
atılması, məsələn, 1918-ci il yanvarın əvvəllərində
Şamxor stansiyasında rus əsgərlərinin tərksilah
edilməsi bir tərəfdən Bakı Soveti rəhbərliyi,
digər tərəfdən isə Erməni Milli Şurası
və gürcülərin müəyyən dairələri tərəfindən
böyük hiddət və narazılıqla
qarşılandı. Halbuki bunun üçün heç bir əsas
yox idi: cəbhədən qayıdan rus əsgərlərinin tərksilah
edilməsi haqqında qərarı Zaqafqaziya
Komissarlığı çıxarmışdı. Məlum olduğu kimi, Zaqafqaziya
Komissarlığının cəbhənin silahlarının Cənubi
Qafqaz hüdudlarından kənara çıxarılmaması
haqqında qərarı müsəlman, erməni və
gürcü milli şuraları tərəfindən rəğbətlə
qarşılanmışdı. Zaqafqaziya
Komissarlığı Qafqaz cəbhəsinin Baş Qərargahından
tələb etdi ki, ordunun bütün əmlakı və
silahı yenicə yaradılmaqda olan milli şuralara təhvil
verilsin. Zaqafqaziya Komissarlığının
gürcü rəhbərliyi ordu hissələrinin Tiflis şəhərinə
daxil olmasına icazə vermədi və onların Gəncə
istiqamətindən Bakıya, oradan isə Şimali Qafqaz yolu
ilə Rusiyaya keçməsini təklif etdi. Zaqafqaziya Komissarlığı nəzərdə
tuturdu ki, Azərbaycandan keçən rus ordusunun bir qrupu
silahlarını Şamxor və Dəllər stansiyasında
könüllü surətdə Gəncədən gələn
Müsəlman Milli Şurasının üzvlərinə təhvil
verməlidir. Əvvəla, tərksilah
öz qaydası ilə gedirdi. Tərksilah
olunmuş əsgərlərə Bakıya getmək
üçün şərait yaradıldı. Bu işə doktor Rəfibəyov və Səfikürdski
rəhbərlik edirdilər. Lakin
yanvarın 9-dan sonra eşelonlar tərksilahdan imtina etdi. Tiflisdən eşelonları müşayiət edən
gürcü Abxazava və müsəlman korpusunun komandiri
Maqalovla əsgərlər arasında toqquşma
başlandı. İdarə olunmayan əsgərlər
eşelonlardan artilleriya atəşi ilə yüzlərlə
Azərbaycan kəndini yandırdılar və əhalisini məhv
etdilər.
1917-ci ilin dekabrında
Osmanlı dövləti ilə Zaqafqaziya Komissarlığı
arasında bağlanmış Ərzincan
barışığına uyğun olaraq Qafqaz cəbhəsindən
çıxarılmış rus ordusunu əvəz edən erməni
ordu birləşmələri cəzasızlıq şəraitindən
istifadə edərək yerli müsəlman əhaliyə
qarşı vəhşiliklər törətdilər. Nəticədə 1918-ci
ilin martına qədər İrəvan
quberniyasında azərbaycanlı əhalinin
yaşadığı 199 kənd darmadağın edildi. Bu ərazidə yaşayan 135 min nəfər əhalinin
bir qismi ermənilər tərəfindən
öldürüldü, bir qismi isə Osmanlı ordusunun nəzarəti
altında olan torpaqlara pənah apardı. İrəvan
quberniyasında bir il ərzində ermənilər
100 mindən artıq türk-müsəlman əhalini məhv
etdilər. Xüsusilə Azərbaycan muxtariyyətinə
qarşı fəal mübarizə aparan S.Şaumyan Rusiya Xalq
Komissarları tərəfindən Qafqaza fövqəladə
komissar təyin edildikdən sonra bölgədə vəziyyət
daha da ağırlaşdı. “Müsavat”ın
günü-gündən artan nüfuzundan ehtiyat edən
Şaumyanın başçılıq etdiyi bolşeviklər
və daşnak qüvvələri martın axırlarında
(29 mart - 2 aprel 1918-ci il) Bakıda yerli azərbaycanlı
əhaliyə qarşı soyqırımı törətdilər;
12 mindən çox dinc əhali qətlə yetirildi, şəhər
duması, milli şuralar (Erməni Milli Şurasından
başqa) ləğv edildi. Bakının şəhər
camaatından 400 milyon manatlıq daş-qaş və əmlak
müsadirə olundu, xalqın bir çox ziyarətgahları
və tarixi abidələri dağıdılıb yerlə
yeksan edildi. Daşnak-bolşevik birləşmələri
uzaqvuran toplarla Təzəpir məscidini zədələdi və
dünya memarlığının incilərindən sayılan
“İsmailiyyə” binasına od vurub
yandırdılar. Şamaxı qəzasının
53 müsəlman kəndində ermənilər 8027 azərbaycanlını
qətlə yetirdilər. Onlardan 4190 nəfəri kişi, 2560 nəfəri qadın və 1277 nəfəri
uşaqlar olmuşdur. Bu kəndlərə dəyən ziyan o
dövrün qiymətləri ilə 339,5
milyon manat təşkil edirdi. Şamaxı şəhərinin
əhalisinin böyük bir hissəsi - 8 min nəfəri
öldürülmüş, azərbaycanlı əhaliyə dəyən
ziyan isə bir milyard manatdan çox olmuşdu. Quba qəzasının 162 kəndi
dağıdılmış, 16 mindən artıq
türk-müsəlmanın həyatına son qoyulmuş, 32 kənd
isə yer üzündən silinmişdi.
Azərbaycanın şərqində
Sovet Rusiyasının yerli hökumətini qurmağa müvəffəq
olan Şaumyan bütün Cənubi Qafqazı sovetləşdirmək
adı altında sərsəm “böyük Ermənistan”
ideyasını reallaşdırmağa başladı.
Zaqafqaziya Seymi
Hələ 1918-ci ilin əvvəllərində
regionda heç bir nüfuzu və gücü olmayan Zaqafqaziya
Komissarlığı fəaliyyətini dayandırmaq məcburiyyətində
qaldı.
1918-ci il fevralın 22-də Cənubi
Qafqazdan Ümumrusiya Müəssislər Məclisinə
seçilmiş deputatların yığıncağında
Zaqafqaziya Seyminin yaradılması və hakimiyyətin bu orqana
verilməsi haqqında qərar qəbul edildi. 1918-ci il fevralın 23-də üç əsas partiya
(“Müsavat”, menşevik, “Daşnaksütyun”)
fraksiyalarının nümayəndələrindən ibarət
olan Zaqafqaziya Seymi öz işinə başladı. Seymdə
Azərbaycanı 30 nəfər müsavatçı və
onlara qoşulmuş bitərəf demokratlar, 7 nəfər
Müsəlman sosialist bloku, 3 nəfər ittihadçı və
4 nəfər menşevik-hümmətçi təmsil edirdi. Zaqafqaziya Seymində Azərbaycanın siyasi
partiyalarının 44 nümayəndəsi var idi. Onlardan hümmətçi-menşeviklər
gürcü fraksiyasına daxil olmuş, qalanları isə
müsəlman fraksiyasında birləşmişdilər.
Müsəlman fraksiyası gürcü və
erməni fraksiyalarından fərqli olaraq, çox
dağınıq şəkildə fəaliyyət göstərirdi.
Daşnak-bolşevik birləşmələrinin
türk-müsəlman əhaliyə qarşı törətdikləri
qırğınlar Zaqafqaziya Seymindəki Azərbaycan nümayəndələrini
qəti addım atmağa məcbur edirdi. Seymdəki azərbaycanlıların
Şaumyan başda olmaqla Bakıdakı quruma və müharibəyə
münasibətdə mövqeyi erməni və gürcülərdən
fərqlənirdi: başlıcası isə bu idi ki, osmanlıların
Qafqazdakı siyasəti azərbaycanlıları tamamilə təmin
edirdi. Aprelin 7-də Seymin müsəlman
fraksiyalarının (“Hümmət”dən başqa) fövqəladə
iclasında Azərbaycanda yaranmış dramatik vəziyyət
ətraflı müzakirə olundu. Çıxış
edənlər əsasən menşeviklərdən ibarət
olan Tiflis hökumətinin Bakı bolşevikləri ilə əlbir
olub, Bakı istiqamətinə göndərilən azsaylı
qüvvəni lazımi silah və sursatla təmin etmədiyini,
V.Leninlə gizli danışıqlar apardığını və
müsəlman qırğınlarının
artdığını narahatlıqla qeyd edərək qəti
tədbirlər görmək vaxtının
çatdığını göstərdilər. Qərara alındı ki, başqa fraksiyaların
nümayəndələri ilə Zaqafqaziya
Komissarlığının birgə iclası
çağırılsın və müsəlman nazirlərin
istefası bildirilsin. Qafqazın müstəqilliyinin
elan edilməsi məsələsində müsəlman
fraksiyasının qəti fikri Seymdə təmsil olunmuş
bütün partiyaların nəzərinə
çatdırılsın. Seymdəki
çıxışında müsəlman sosialist blokunun
lideri Səfikürdski dedi: “Əgər Şamxor hadisələrindən
sonra Zaqafqaziya hökuməti Bakı üzərinə
hücuma keçsəydi, mart qırğını baş
verməzdi. Biz Zaqafqaziya hökumətindən xahiş edirik:
bizim müdafiə olunmağımıza və Şaumyan
başda olmaqla bolşevizmin ləğv edilməsinə
kömək etsin. Əgər Zaqafqaziya hökuməti
mövcuddursa, biz ondan tələb edirik ki, haqq işimizi
müdafiə etsin. Əgər hökumət
bu faciə ilə bağlı qəti tədbir görməzsə,
biz özümüz onları məhv edəcəyik. Bizim tariximizdə çoxlu qanlar tökülüb,
onların çoxu qanla yazılıb, biz bunu da tarixə qanla
yazacağıq”. Həmin iclasda M.Ə.Rəsulzadə
nitqinə hökuməti ittiham edən çıxışla
başladı: “Əgər Zaqafqaziya hökuməti və
Zaqafqaziya Seymi bu andan etibarən müsəlman sosialist blokunun
tələbini təmin etməsə, bizim burada sakit oturub bir
yerdə işləməyimiz yolverilməzdir”. Azərbaycan
nümayəndələrinin ultimativ tələbləri Seymdə
çaxnaşma saldı.
Məlum olduğu kimi, 1917-ci
ilin axırlarında Almaniya və onun müttəfiqləri
Rusiyanı döyüşən cəbhələrdən geri
çəkilməyə və öz torpaqlarının bir
hissəsindən imtina etməyə məcbur etdilər. 1918-ci il martın 3-də
Brest-Litovskda Sovet Rusiyası ilə Almaniya arasında
bağlanmış müqaviləyə görə, Qərbi
Ukrayna və Qərbi Belorusiya torpaqları Almaniyaya, rusların
Qafqaz cəbhəsində işğal etdikləri Qars, Ərdəhan,
Batum isə Osmanlı dövlətinə keçirdi.
Əslində Rusiya bu müqaviləni bağlamaqla vaxtilə
S.Şaumyana Osmanlı ərazisində “Türkiyə Ermənistanı”
yaratmaq haqqında vermiş olduğu 1918-ci il
11 yanvar tarixli 13 saylı dekretdən imtina etməyə məcbur
oldu. Digər tərəfdən, həmin günlərdə
Osmanlı nümayəndə heyətinin
başçısı Seymdən Brest-Litovsk
barışığının tanınmasını, həm
də Türkiyə ilə müzakirələr aparmaq
üçün Rusiyadan ayrılaraq özünü müstəqil
dövlət elan etməsini tələb etdi. Aprelin
10-da Zaqafqaziya nümayəndə heyəti Brest müqaviləsinin
şərtlərini qəbul etməyə və bu əsasda
danışıqları davam etdirməyə hazır
olduğunu bildirdi. Lakin Seymdə bu məsələ
kəskin mübahisələrə səbəb oldu. Gürcü deputatları Osmanlı dövləti ilə
müharibəni davam etdirmək üçün bütün
qüvvələri səfərbərliyə almağı və
kömək üçün Rusiyaya müraciət etməyi təkid
edirdilər. Erməni fraksiyası
müharibəni axıra qədər davam etdirmək və
Osmanlı dövlətini məğlub etmək
üçün hər cür vasitələrə əl atmaq
təklifini irəli sürürdü. Erməni
fraksiyası Seym qüvvələrinin geri çəkilməsinin
bütün günahını Azərbaycan nümayəndələrində
görürdü. Gürcü və erməni
nümayəndələri Trabzon
danışıqlarını yarımçıq kəsərək
ölkəni müharibə vəziyyətində elan etdilər.
Erməni-gürcü qüvvələri
Osmanlı ordusunun qarşısını almağa qadir deyildi.
Aprelin 15-də osmanlılar Batum şəhərini
tutaraq Poti istiqamətində şimala doğru irəliləməyə
başladılar. Belə bir şəraitdə
Seymdəki erməni-gürcü çoxluğunun Qafqazın
müstəqilliyini elan etmək və Brest-Litovsk
sülhünü tam şəkildə qəbul etməkdən
başqa çarəsi qalmadı. Aprelin
22-də müstəqil Zaqafqaziya Federativ Demokratik
Respublikasının yaradıldığı elan edildi.
(Ardı var)
Anar
İSGƏNDƏROV,
tarix elmləri doktoru, professor
Azərbaycan.-
2018.- 22 may.- S.1; 5.