Qönçə fidanlar, solğun çiçəklər və davamlı təcavüz

Neçə-neçə nənələr, nəvələr separatizmin, qanlı münaqişələrin, nəhayət, erməni vandalizminin qurbanlarına çevrilib

Səadət və xoşbəxtlik rəmzi kimi gül qoxulu körpələr həm də ailənin bütövlüyü, nəslin davamı deməkdir. Məhəbbət və sevgi ilə özülü qoyulan ailə uzunömürlü olar. Belə ailələrdə dünyaya gələn körpəni də xoşbəxt sanırlar. Uşaqların aydın səmanın ağ göyərçinlərinə - sülh rəmzinə bənzədilməsi də təsadüfi deyil. Bəlkə də ona görədir ki, uşaqların qorunması, müdafiə edilməsi üçün bir sıra qanunlar qəbul olunub: 1924-cü ildə ilk dəfə olaraq uşaqların hüquqlarının təmini üçün bəyannamə qəbul edilib.

Uşaqlar heç də həmişə xoşbəxt olmayıblar. Münaqişə və müharibələrin gətirdiyi bəlalar onların işıqlı dünyasını zülmətə çevirib. Birinci Dünya müharibəsi illərində Eglantye Djebb uşaqların daha çox əzab və işgəncələrə məruz qalmasından sarsılaraq bacısı Doroti Bakstonun köməyi ilə 1919-cu ildə onların müdafiəsini təmin etmək üçün Londonda Uşaqlara Yardım Fondunun əsasını qoyub.

1950-ci ildə BMT Baş Assambleyası tərəfindən 1 iyun tarixinin Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günü kimi qeyd olunması təsadüfi deyildi. Daha bir beynəlxalq səviyyəli qərar da 1982-ci il 4 iyun tarixində qəbul edilib: Təcavüzə Məruz Qalmış Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günü.

Qan-qada, ölüm-itim müharibədə qaçılmazdır. Lakin onun da öz qanunları var. Mülki əhali, dinc insanlar - qocalar, qadınlar, uşaqlar, körpələr hədəf seçilməməli, işgəncələrə məruz qalmamalıdırlar. Sülh isə hər bir cəmiyyətin, ümumiyyətlə, bəşəriyyətin ən çox arzu etdiyi dəyərlərdəndir.

Günahsız uşaqlar... odsaçan silahlar...

Sülhün carçıları - gələcəyimiz olan uşaqlar daim açıq səma altında azad, əmin-amanlıq şəraitində, atalı-analı yaşamaq arzusunda olublar. Çox təəssüf ki, bu gün də dünyanın bir çox yerlərində münaqişələr davam etməkdə, torpaqlar qan çanağında boğulmaqda, günahsız uşaqlar... odsaçan silahların qurbanlarına çevrilməkdədirlər.

Dağlıq Qarabağ probleminin özü ilə gətirdiyi qətliam, soyqırımı faktlarının daha bir səhifəsi də açıldı. Uşaq qatilləri kimi tanınan daşnak erməni vandalları bu dəfə (4 iyul 2017-ci ildə) Füzuli rayonunun Alxanlı kəndini hədəf seçərək orada dinc sakinləri iriçaplı pulemyotlardan atəşə tutdular. İki nəfər qətlə yetirildi, bir nəfər isə ağır yaralandı. Bu acı xəbərdən sonra teleekranlardan izlənilən bir şəkil ürək dağladı, sinə göynətdi: iki yaşlı Zəhra bala nənəsi Sahibənin qucağında. Bəlkə də bu şəkli çəkdirəndə nənənin körpə nəvəsi ilə bağlı ürəyində nə qədər arzuları var idi. Amma vandal, insan qatili, cəllad erməni faşistlərinin gülləsi qanı dağılan bu həyətdə onun bütün xəyallarına son qoydu. Zəhranın şirin olduğu qədər də qısa ömrünün son dəqiqələrindən qalan yadigar onun bir tay başmağıdır. Yenicə ayaq açmağa başlayan körpə xain düşmənin gülləsinin qurbanı oldu. Nə eləmişdi ki? Erməniyə daş da atmamışdı. Heç hələ onların bu vəhşiliyinə nifrətini ifadə eləmək üçün dil də açmamışdı. Amma o, nənəsi ilə birlikdə hədəf seçilmişdi. Ona görə ki, azərbaycanlı balası idi. Böyümək, erməni vandallarını tanımaq imkanı olmadı Zəhra balanın. Yoxsa nənəsi Sahibə ona danışacaqdı ki, son 10 ildə müharibə zonalarında 2 milyona yaxın uşaq qətlə yetirilib. Onların arasında azərbaycanlı uşaqlar da az olmayıb. Balaca Zəhranın qətli isə erməni silahlılarının törətdiyi ilk belə hadisə deyil...

Fransız səyyahı qraf De Şole daşnakları olduğu kimi ifadə edib

Erməni cəlladlarının əməllərini qiymətləndirmək üçün təkcə Xocalı soyqırımını xatırlamaq kifayətdir. 1992-ci ilin fevralında Xocalıda dəhşətli qətliam törədilərkən yüzlərlə dinc sakin, o cümlədən uşaqlar, qadınlar və qocalar öldürüldü, yaralandı, girov götürüldü.

Erməni daşnaklarının faşist xislətli olmalarını dünya xalqları da bilir. Fransız səyyahı qraf De Şole daşnakları olduğu kimi ifadə edib: "Ermənilərin yoxsulluğunun və əzab-əziyyət çəkməsinin məndə onlara qarşı böyük rəhm yaratmasına baxmayaraq, haramzadəliyi, kələkbazlığı o dərəcədə iyrənc, alçaqlıqları o dərəcədə biabırçı, o qədər hiddətləndirici idi ki, heç vaxt onlara bağlana bilmədim”.

Daşnakları bədəməl, hiyləgər, kələkbaz, acgöz, tamahkar, fitnəkar, araqarışdıran, əxlaqsız, qorxaq adlandıran Aleksandr Sergeyeviç Puşkin də əbəs yerə deməyib: "Sən oğru, sən kölə - sən ermənisən”.

Bu ağır ittiham ermənilər üçün adidir. Çünki onların əlləri həmişə günahsız körpənin, qadının, yaşlı insanın qanına batmağa vərdişlidir. Bu qanlı tarixin vərəqlərini çevirdikcə dəhşətli faktlar vahimə yaradır. "Ermənilərin anası” adlandırılan Silva Kaputikyan ötən əsrin sonlarında öz qaragüruhçu kütləsi qarşısında çıxış edərək bir məsələni daha çox qabardırdı: "Sən türk öldürməkdən qürur duymalısan!” Başqa bir şovinist Vazgen Arutunyan isə "türk öldürməyən erməni öz əli ilə özünü öldürsün” deyirdi. Zori Balayanın mənfur ideologiyanın təbliği olan "Ocaq” kitabı ilə erməniləri türklərə qarşı tükürpədici müharibəyə çağırması danılmaz faktlardandır.

Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsi başlayandan elə bölgə və kəndlərimiz olmadı ki, orada ilk şəhidlərimiz körpələr olmasın. Kəlbəcərin 8 məktəbyaşlı oğlan uşağının da 20 iyul 1989-cu il tarixdə qismətinə ilk şəhidlik payı düşdü. Ermənilərin qətlə yetirdiyi - Sahil Məmmədov (10 yaş), Razim Salmanov (8 yaş), Anar Valehov (7 yaş), Cahid İbişov (10 yaş), Səxavət Abbasov (14 yaş), Natiq Əsgərov (14 yaş), Bəxtiyar Xəlilov (11 yaş) və Azər Orucov (7 yaş) kimi fidanların günahı nə idi? Onlar ermənilərə nə etmişdilər? Hansı kəndinə basqın edib, kimə güllə atmışdılar?

Ermənilərin tikə-para doğradığı türk çocuğu...

Zori Balayanın tükürpədici məlumatları bu qətllərdən də daha dəhşətli mənzərə yaradır. Onun "Ruhumuzun canlanması” adlı kitabından oxuyuruq: "13 yaşındakı türk uşağının başından, sinəsindən və qarnından dərisini soydum. Saata baxdım, türk uşağı 7 dəqiqə sonra qan itirərək öldü. İlk sənətim həkimlik olduğuna görə humanist idim. Ona görə də türk uşağına etdiyim bu əməllərə görə özümü xoşbəxt saymadım. Amma ruhum xalqımın bir faizinin belə qisasını aldığı üçün sevincdən qürurlanırdı. Dostum Xaçatur daha sonra ölmüş türk uşağının cəsədini hissə-hissə doğradı və onu türklə eyni kökdən olan itlərə atdı”.

David Xeyriyan "Xaç naminə” kitabında yazır: "Fevralın 26-da meyitləri daşıyıb Daşbulaq yaxınlığındakı bataqlığa tökdülər və cəsədlərdən keçid-körpü düzəltdilər. Mən ölülərin üstündən keçməyə qorxurdum. Tərəddüd etdiyimi görən polkovnik Ohanyan mənə dedi: "Qorxma, ürəkli keç. Bu hal müharibənin qanunlarından biridir”. Mən qana bulaşmış 9-11 yaşlı uşağın və digər meyitlərin üstündən bataqlığı keçdim. Çəkmələrim və şalvarımın balağı qana batmışdı”.

...1992-ci ilin qışı Qarabağa, onun başıbəlalı Xocalısına qarlı-boranlı, qanlı-qadalı gəlmişdi. Xocalıdan gecə ikən qaçmağa çalışanların arasında uşaqlar da az deyildi. O müdhiş gecədən "sağ” çıxıb Respublika Təcili Yardım Xəstəxanasında müalicə olunan Xocalı uşaqlarından beş yaşlı Ramil Həsənov deyirdi ki, ermənilərin əlindən qaçıb bir neçə gün meşədə ac-susuz və yarıçılpaq qalıblar. Dörd yaşlı Vüsalə ilə bir yaşlı Xəyalənin anası Sənəm Abdullayevanın söylədikləri isə dəhşətli idi: "Bir gün meşədə qaldıqdan sonra ermənilər bizi tapıb Əsgərana gətirdilər. Anam, atam və 16 yaşlı bacımı meşədə güllələdilər. Mənə dəhşətli işgəncələr verdilər. Sonra bizi su doldurulmuş zirzəmiyə saldılar. Suda boğulmamaları üçün uşaqları bir gün qollarımda saxlamışdım...”

Bir sutka qarın altında qalan nənə-bala...

On aylıq Salatın Əhmədovanın anasının dediklərindən: "...Ermənilər atəş aça-aça meşəyə yaxınlaşırdı. Bir gün ac qalan dördaylıq Salatınımı sinəmə sıxdım ki, murdarların əlinə keçməsin. Əllərimlə balamı boğdum...”

Cəmil Cümşüd oğlu Məmmədov o dəhşətli gecədə uşaqların çəkdiyi min bir zülm-zillətdən söz aça bilmir, dodaqları titrəyirdi: "Beş yaşlı nəvəmi götürüb meşəyə qaçdım. Bir sutka qarın altında qaldıq. Körpənin donmaması üçün paltarlarımı soyunub uşağı bükmüşdüm. Artıq taqətim qalmamışdı. Naxçıvanik kəndinə gedib çıxdıq. Dedim ki, məni öldürsünlər, amma nəvəmə rəhm etsinlər. Məni təhqir edib komendanta təhvil verdilər. O isə əmr verdi ki, bizi tövləyə salsınlar. 4 gün tövlədə qaldıq. Burada qız-gəlin, körpələr, uşaqlar o qədər idi ki, heç birini salamat buraxmadılar...”

Xəstəxanada hər iki ayağı kəsilmiş Xədicənin ürək dağlayan haraylarından məlum oldu ki, həmin gecə doğmalarını itirmiş qızcığaz da erməni quldurlarının əlinə keçib. Daşnak tör-töküntüsünə dəyişdirilən, gözlərini Bakıda, Təcili Yardım Xəstəxanasında açıb özünü ayaqsız görən Xədicənin də arzu və istəklərinin üstündən bax belə qara xətt çəkib yağı düşmən...

Son illər 2 milyondan çox uşaq döyüş bölgələrində məhv edilib, 4 milyon isə şikəstə çevrilib. Dünyanın 70-dən çox ölkəsində aşkar edilən 60 milyondan artıq minanın da əsas qurbanları məhz uşaq və yeniyetmələrdir. Təkcə onu deyək ki, Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsində 300 mindən çox uşaq qaçqın və məcburi köçkün vəziyyətinə düşərək ağır şəraitdə yaşamağa məcbur olmuşdur. Minlərlə uşaq isə ya ata-anasının hər ikisini, yaxud da valideynlərindən birini itirmişdir.

Məhəmməd NƏRİMANOĞLU

Azərbaycan. - 2019.- 4 iyun.- S.10.