Nişan üzüyü boxçada qaldı

Şəhidlər xiyabanında bir igid uyuyur. Bu qəhrəman Ermənistanın Hamamlı mahalının Spitak rayonunun Saral kəndində 1970-ci ildə doğulmuş Əsəd Cəlal oğlu Əhmədovdur. Müəllim ailəsində uşaqlığı keçən, gələcəyə əhd-peyman bağlayan, lakin arzuları ürəyində qalan, mərmər daşlarda heykələ dönüb əbədiyyətə qovuşan Əsəd Əhmədov haqqında fikirlərimi hekayə halında cəmləşdirməyə çalışdım. Onun haqqında məlumatları tək bacısı olan məktəbimizin müəllimi Afidə Əhmədovadan aldım.

Əsəd dünyaya göz açanda tale onun ömür kitabına acı bir kədər yazıbmış. Bu qəhrəman oğul Daşdəmirlilər tayfasından olan Qaçaq Bəkirin nəslindəndir. Atalar gözəl deyib: “Ot kökü üstə bitər.” Belə ki, Bəkir Qurban oğlu çar Rusiyası dövründə qaçaqçılıq edib şöhrətlənmişdir. Həmin vaxt bir erməni ilə arasında münaqişə olur və zoğal çubuğu ilə onu məhv edir. Bəli, tarix təkrar olunur.

Əsəd Əhmədov ziyalı ailəsində boyümüş, kənddə nüfuz qazanmış atası Cəlal müəllimdən dərs almışdı. Ailənin beşinci övladı olan Əsəd orta məktəbdə oxuyarkən davranışı, biliyi ilə hamıdan seçilərdi.

1988-ci ildə Spitak rayonunda zəlzələ baş verir. Həmin vaxt oradan köçürülənlərdən biri də Cəlal müəllimin ailəsi olur. Bakıya pənah gətirən Əsəd 5 nömrəli texniki-peşə məktəbində elektrik peşəsinə yiyələnir. 1989-cu ildə Sovet Ordusu sıralarında Almaniyada hərbi xidmət keçir. Xidmətdən sonra Milli Orduya üzv yazılır. 1992-ci ildə Xocalı faciəsindən sarsılan Əsəd cəbhəyə yola düşür. Həmin vaxt Şuşanın Zarıslı, Tuşssu, Salatınkənd yaşayış məntəqələri uğrunda döyüşlərdə fəal iştirak edərək onlarca erməni quldurunu məhv edir. Ölümdən qorxmayan Əsədin həyat yolu kimi, döyüş yolu da qısa olur.

Alın yazısı deyilən bir həqiqət var. Alnına nə yazılıbsa, o da olmalıdır. Şəhidlik də alın yazısıdır.

Vətənpərvərlik ailədən başlayır. Simuzər ananın, Cəlal müəllimin tərbiyəsi buna bariz nümunədir. Əsəd qəhrəmanlığı Böyük Vətən müharibəsi illərində həlak olmuş, adları Azərbaycan Sovet Ensiklopediyasında yer almış əmiləri Veysəl və Rəsul Əhmədovlardan öyrənmişdir.

Cəlal müəllim ailədə 5 igid oğul, 1 qız övladı böyütmüşdü. Qardaşı Qarabağ qazisi kapitan İntiqam Əhmədov da bu il dünyasını dəyişmişdi. Bir ailəyə 2 zərbə vurulmuşdu.

Əsədin vətənpərvərliyi haqqında sinif müəllimi Aslan müəllim və sinif rəhbəri Şahbəndiyar müəllim danışarkən onun yenidən orduya getməsinə rayonumuzdan 15 nəfərin, kəndimizdən isə 3 nəfərin qətlə yetirildiyini əsas gətirirdilər. Anası Simuzər ana bir dəfə onun əlinin yaralandığını görüb narahat olanda o, deyir: “Qəm yemə, ana! Əlimin yaralanması nə böyük şeydir?”

Həmin vaxt o, bacısı Afidəni qızıl mağazasına apararaq bir nişan üzüyü və sırğa alır: “Bacı, saxla, erməniləri qovan kimi bilirsən də...” Gedəndə atası Cəlal müəllimə deyir: “Ölsəm, qəhrəman kimi öləcəyəm, girov düşməyimi ağlına belə gətirmə”.

Sən demə, insan öz qısa ömrü ilə bütöv bir ömür yaşaya bilərmiş və ölümdən yüksəkdə dayanan bir zirvəyə qalxarmış. Bəli, Əsəd də şərəfli ölümü ilə əbədi ölümsüzlüyə qovuşdu.

İyulun 31-i onun son döyüşü oldu. Qaraqaya və Kətik yaşayış məntəqələrinin azad edilməsində düşmən onu qana boyadı. O, gəzib doymadığı Dəlidağı, Kərim bulağını, Pəmbək çayını, dostları və nişan göndərəcəyi sevdiyi qızı gözləri önünə gətirdi. Qəlpələr onun mükafat aldığı pulları da qana boyamışdı. Bəlkə də o, son dəfə anasını xatırladı:

Mənim üçün ağlama,

Ana, şəhid olmuşam.

Ürəyimi dağlama,

Haqqa şahid olmuşam.

İsti yay günlərinin birində Əhmədovlar ailəsinin qapısı təlaşla döyüldü. Hərbi paltarlı şəxslər çətin də olsa, ölüm xəbərini onlara çatdırdılar. Bacısı Afidə hönkürərək “Nişan üzüyü boxçada, arzun ürəyində qaldı, qardaş!” dedi.

Əsəd, Vətən oğlu, sən şəhidlik qismətinlə müqəddəsliyə qovuşdun. Anadan olduğun ayda da əbədiyyətə qovuşdun. Nişan üzüyün gözdağı oldu Simuzər anaya, Afidə bacıya, Cəlal ataya. Adını gizli saxladığın bir gözəlin bəxt ulduzu beləcə söndü. Cəlal kişi sənin yoxluğuna dözə bilmədi, aramızdan vaxtsız getdi. Simuzər ana isə hər qapı açılıb örtüləndə baxır, bir oğul yolu gözləyir: “Başını uca tut, ana, sənin oğlun Vətən, torpaq uğrunda şəhid olub”.

Beləcə, bir ömür də soldu. İki gəncin taleyi yarımçıq qaldı. Vətən eşqi səni Cəlal müəllimdən, Simuzər anadan alıb el-obaya, Azərbaycana oğul elədi. Vətən oğlu isə heç zaman unudulmur.

5 fevral 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti sənə “Milli Qəhrəman” fəxri adı verdi. Simuzər anaya vətənpərvər oğul tərbiyə etdiyinə görə “Mehriban ana” medalı təqdim edildi.

Şəhidlər xiyabanında məzarının qara lenti üzərində belə bir ürəkdağlayan sözlər yazılmışdı: “Ölümünə inanmıram, Əsəd! Mən səni dəlicəsinə sevirdim, sevirəm, sevəcəyəm də. Sonu necə olacaq bilmirəm...”

Yəqin ki, bu sətirlər adını gizli saxladığın el qızının sənə son sözləri idi.

Bakının Yasamal rayonunda bir küçə və 308 nömrəli məktəb Əsəd Əhmədovun adını daşıyır. Torpağı vətənləşdirən oğullar adlarını da əbədiləşdirirlər.

Kaş yaşayıb Ali Baş Komandan İlham Əliyevin uzaqgörən siyasəti ilə bu müharibədə necə qalib olduğumuzu görəydin.

44 günlük müharibədən zəfərlə çıxmağımız hamını sevindirdi. Bu sevinc payı sizə də çatır, çünki qələbəni ilk dəfə sizlər çalmısınız.

Rahat yatın, elin qəhrəman oğulları, torpaqlarımız işğaldan azad olunub və sükan xalqın yeganə etibar etdiyi, məğrur sərkərdəmiz İlham Əliyevdədir.

Ümid edirik ki, bundan sonra da Müzəffər Ali Baş Komandanımızın rəhbərliyi altında qədim Azərbaycan torpaqları olan Zəngəzur, Göyçə, İrəvan mahalları da işğaldan azad olunacaqdır.

Nazilə ƏLİYEVA,

Bakı şəhər 177 nömrəli tam orta məktəbin ədəbiyyat müəllimi

Azərbaycan.-2021.- 6 iyun.- S.5.