Ürək yarası da
sağalarmış
Birinci
Qarabağ müharibəsinin başlanmasından 34 il
ötür
Deyirlər, Allah, dərdini çəkə bilənə ver!
Uca Tanrı ayrı-ayrı adamlara da, bütövlükdə millətə də ağır dərd verə bilər!
Əlacını, dərmanını isə sonraya saxlayar, yaxud heç çarəsini qılmaz!
Hər bir insan isə çəkdiyi dərdini də, hətta çəkə bilmədiyini də ürəyinə salar...
Ürək isə qapalı, örtülü yerdə olur.
Kənardan onu nə kimsə görür, nə də dərd yükünü təyin edə bilir!
İçində çəkdiklərini gizlədən, üzə vurmayan da olur, dərdini dilinə gətirib gileylənən, deyinən, hərdən göz yaşına güc verənlər də!
Amma sonra yenə çarə Allahdan və onun seçdiyi bəndə, təbib, dərman tərəfindən olur!
Müstəqil Azərbaycan dövlətinin Qarabağ adlı bir dərdi, həllolunmaz problemi vardı!
Bu dərd xalqımızın ürəyində qubara çevrilmişdi!
Bu dərd gözümüzlə görməsək də, ürəyimizdə yara bağlamışdı!
Bu həm də elə bir dərd idi ki, bizi dost-düşmən yanında sındırırdı, dilimizi gödək edirdi!
Bu həm də elə bir dərd idi ki, dövlətimizin, xalqımızın hər uğuruna sevinəndə, güləndə də içimizdən kədəri əksilməyə qoymurdu!
Bu dərdi nə çəkmək mümkün idi, nə unutmaq, nə də arsızlığa salıb əhəmiyyət verməmək!
***
Bu dərdin bir tərəfi dövlətin, o biri tərəfi isə məcburi köçkünlərin çiynində idi!
Dövlət və onun başçısı təkcə torpaqları geri qaytarmaq və buna görə iqtisadiyyatı gücləndirmək, diplomatiya sahəsində yorulmadan iş aparmaq, qüdrətli ordu yaratmaq, onu ən müasir silahlarla, strategiya və taktika ilə təmin etmək, sülh danışıqları nə qədər ağır və çətin olsa da, davam etdirmək və dünya erməniliyinin məkrli oyunlarını puça çıxarmaq barədə düşünmürdü.
Həm də bir milyondan çox qaçqın və məcburi köçkünü yerləşdirmək, normal həyat şəraitini təmin etmək, müxtəlif növ yardımlar göstərmək, təbii yolla sıraları get-gedə artan bu binəva insanları çadır şəhərciklərindən çıxarmaq, iş yeri yaratmaq, şəxsi bizneslərinin qurulmasına yardımçı olmaq, üstəlik ümidlərini itirməmələri üçün mənəvi dayaq durmaqla da məşğul idi.
Ulu Öndər Heydər Əliyev məcburi köçkünləri heç zaman tənha və köməksiz qoymadı.
Beynəlxalq qurum və təşkilatların diqqətini onların çətin durumuna yönəltdi.
Azərbaycana dost ölkələrə yeni humanitar yardım ünvanını göstərdi!
İlk dəfə olaraq qaçqın və məcburi köçkünlərə sistemli dövlət yardımını, zəruri dövlət qayğısını təmin və təşkil etdi.
Təəssüf ki, ömür vəfasız çıxdı, bu müşkül problemin həllinə zaman vermədi...
Bu ağır dərdin çarəsini də həm Ulu Öndərimiz, həm də tale cənab İlham Əliyevin çiyinlərinə qoymuş oldu!
Möhtərəm İlham Əliyev isə prezidentliyinin ilk günlərində bu barədə ardıcıl tədbirlər görüb, inamlı addımlar atmalı oldu!
***
27 il bir o qədər də qısa müddət deyil!
Hərçənd ki, qocaman tarix üçün “bir göz qırpımı” da sayıla bilər!
Amma bu 27 ilin hər gününü yurdhəsrətlilər qubarla, intizarla, dözümsüzlüklə yaşadılar...
Doğma yurdu,
el-obanı bir
an belə yaddan çıxarmadılar.
Ürəklərindəki yara heç
zaman qaysaq bağlamadı, daim qövr elədi!
Vətəni görmədən dünyasını
dəyişənlərin sayı
ilbəil artdı.
Ata-baba qəbiristanlığında gömülmək
üçün əmanət
qəbirlərdə “gözləyənlər”
çoxaldı...
Dünyadan ədaləti,
beynəlxalq hüququn
təntənəsini, işğalçıya
təzyiq göstəriləcəyini
umsaq da, əlimiz boşda, ümidimiz havada qaldı.
Sanki BMT-nin Təhlükəsizlik Şurası
da Ermənistan-Azərbaycan Dağlıq
Qarabağ münaqişəsi ilə
bağlı 4 qətnamə qəbul etdiyini yaddan çıxarmışdı.
İkili standartlar bizi sıxdı...
Ürəyimizə saldıq!
İşğalçı ilə işğala məruz qalanı eyni tutdular...
Ürəyimizə saldıq!
Münaqişəni həll
etməli olan ATƏT-in Minsk qrupu “Siz nə razılığa
gəlsəniz, biz onu
dəstəkləyəcəyik” söyləyəndə bizə qəribə və gülməli gəldi.
Ürəyimizə saldıq!
Sülh danışıqlarında
Ermənistanın dövlət
başçıları özlərini
yekəxana, yekəbaş
apardılar...
Dişimiz bağırsağımızı kəssə də, üstlərinə gedə
bilmədik, dözdük.
Ürək isə dözmürdü, yara dərinləşirdi!
Artıq möcüzə
gözləyirdik!
Yüz minlərlə
insanı doğma torpaqlara qovuşduracaq möcüzəni!
Sən demə,
həyatda möcüzə
də varmış!!!
Müzəffər Ali Baş
Komandan İlham Əliyevin 44 gündə yaratdığı möcüzə!
Bizi doğma torpaqlara qovuşduran möcüzə!
Bizi qalib dövlətə, qalib xalqa çevirən möcüzə!
Düşməni Qarabağdan silib-süpürən,
rədd edib atan möcüzə!
***
Sitəmli günlərimizi
heç zaman unuda bilmərik!
Bəs bu gün möhtəşəm Zəfərin
zirvəsindən geriyə
boylananda nə görürük:
22 fevral 1988-ci il!
Qarabağ müharibəsinin başlandığı,
iki ağdamlı gəncin - Əli və Bəxtiyarın şəhid edildiyi gün!
8 noyabr 2020-ci il!
44 günlük Vətən
müharibəsinin Ermənistanın
kapitulyasiya aktının
imzalaması ilə başa çatdığı gün!
27 illik işğala 44 günlük
Zəfərlə son qoyulduğu
xoşbəxt və unudulmaz tarix!
Bu tarixlərin arasında nə qədər şəhid qanı axıb, insanlar nə qədər əzab-əziyyətə
qatlaşıb, yurd həsrəti çəkib...
Həm də heç bir günahları olmadan sərsəm, faşist xislətli, ağlını
itirmiş və özgə torpağına
göz dikən, onu zorla ələ
keçirmək istəyən
başsız millətin, aqressiv dövlətin vəhşiliyi ucbatından.
Bəs aldığı,
27 il işğalda
saxladığı ərazilərdə
erməni vandalları
özlərini necə
aparıblar?
Başqasının torpağına
yiyələnmək onlara
xoşbəxtlik, var-dövlət,
rahatlıq gətiribmi?
Çəyirtkə sürüsü
keçəndən sonra bağ-bağatda, zəmi və yaşıllıqlardan
nə qalırsa, ermənilər
Qarabağdan qovulduqdan
sonra təkcə təbiətdən yox, yaşayış məntəqələrindən
də o qalıb!
Vəhşi Afrika dövrünün cəngəllik
qəbilələrini xatırladan
bu millət (özlərini
dünyada “ən qədim”, “ən mədəni”, “ən məzlum” xalq kimi təqdim etsələr də) dostlarının,
həmməsləklərinin köməyi ilə gözə görünən
bütün tikili və qurğuları, insana gərək olacaq və fayda verə
biləcək hər şeyi söküb, daşıyıb pula çevirmiş,
apara bilmədiyini yerlə-yeksan etmiş, hətta meyvə ağaclarını
qırıb nəyəsə
işlətmişdir.
Bəli, ermənilər
bu işğalla müəyyən
qədər qazandılar:
Təbii sərvətlərimizi
talayıb apardılar,
evlərimizi söküb
daşıdılar, meşələrimizi
qırıb satdılar, topraqlarımızda
əkib-becərib məhsul
yığdılar...
Həm də hər yeri dağıdıb
viran qoydular, yaşayış məntəqələrini yer üzündən sildilər...
Amma özlərini ağ günə çıxara bilmədilər:
forpost dövlətə
çevrildilər, monoetnik respublika oldular, dilənçi vəziyyətinə
düşdülər, cavanları qırıldı, fərariyə
çevrildi, əhali
baş götürüb
getdi, ölkə boşaldı...
İndi isə hələ də leşlərinin qalıqlarını
yığırlar, ağlı
başında olan bir adam tapıb
dövlət başçısı
qoya bilmirlər, bir-birilərinin ətini yeyirlər, sabahlarına inanmırlar, revanşizmdən dəm vursalar da, nə
pulları var ki, silah alıb
ordunu bərpa edələr, nə də adamları var ki, orduya
gətirib sərhədlərini
qoruyalar, nə də iş tapırlar ki, pul qazanıb aclıqdan qurtulalar!
Nə bu günləri gündür,
nə də sabahları var!
Nə dövlət
ola biləcəklər,
nə də bu xislətlə rahat yaşayasıdırlar!
Ürəkdə dərd-qubar
olmayanda insanın üzü daim gülər!
İnsan ən böyük dərdinə
çarə tapanda özünü
rahat və xoşbəxt hiss edər.
İnsan dil qısalığından, baş
aşağılığından, qınaq və tənədən qurtaranda
yüngülləşər!
Qalib millət özünü
bəxtəvər və
əmin hiss edər.
Milləti qələbəyə
rəhbəri, sərkərdəsi
çatdırar!
Ona xalq sevgisini Tanrısı, dövlətin qüdrəti
və rifahı, xalqın arzu və istəyini gerçəkləşdirməsi
qazandırar!
Azərbaycan xalqı
xoşbəxt xalqdır
ki, onun Heydər Əliyev kimi rəhbəri və Ulu Öndəri olub.
Azərbaycan xalqı
xoşbəxt xalqdır
ki, onun İlham Əliyev kimi lideri və sərkərdəsi
var!
***
Eşq olsun Müzəffər Ali Baş
Komandanımıza!
Eşq olsun şanlı və qüdrətli ordumuza!
Eşq olsun qəhrəman əsgər
və zabitlərimizə!
Eşq olsun əməli düz, haqq,
ədaləti uca tutan dostlarımıza və qardaşlarımıza!
Mənfur ermənini
elə çəyirtkə
sürüsü kimi də qırıb torpaqlarımızdan qovduq!
Bütün şəhidlərimizin
qisasını artıqlaması
ilə aldıq!
Dağıdılmış el-obalarımızın,
qəbiristanlıqlarımızın heyfini çıxdıq!
Həm də murdar xislətlilərin əsl simasını bütün dünyaya faktlar əsasında açıb
göstərdik!
İndi dünyanın
böyük hissəsi ermənini
olduğu kimi tanıyır!
İndi heç
kim bu barbar
xalqın göz
yaşlarına, “məzlumluğuna” inanmır!
İndi erməni
yalanından bezənlər daha ona qucaq açmır,
dirsək göstərərək
arxa çevirir!
44 günlük Zəfər müharibəsindəki
qələbələrimizdən biri də budur!
***
Biz dünən itirsək də, bu gün qazanmışıq!
Həm də hərtərəfli, əbədi!
İnandığımız, tarixin sınaqlarından şərəflə
çıxan İlham
Əliyev kimi rəhbərimiz, Müzəffər Sərkərdəmiz
var!
Qayıtdığımız Vətəni yenidən cənnətə
çevirməyə hər
cür imkanımız
var!
Açıq alnımız,
qalib millət kimi adımız, Türkiyə
kimi dostumuz, qardaşımız, sarsılmaz
birliyimiz var!
Bizə qüvvət,
qüdrət gətirən,
44 günlük Vətən
müharibəsində qələbəyə
çatdıran azərbaycançılıq
kimi ideologiyamız, bütün çətin
sınaqlardan çıxan
milli-etnik tamlığımız
var!
Bütün təhdidləri,
revanşizm cəhdlərini
məhv edəcək qüdrətli ordumuz, ən
müasir və mükəmməl silahlarımız
var!
Sabaha möhkəm
inamımız, daha xoş günlərə çatacağımıza təminatımız,
dövlətimizin gücünə,
qüdrətinə əminliyimiz
var!
Daha yurd həsrəti, vətənsizlik
dərdi ürəyimizi
deşib dağlamır!
Sən demə,
ürək yarası da sağalarmış!
Biz Allahın bu sınağından uğurla, birliyimizlə çıxdıq!
İndi isə bizə bu səadəti
bəxş edənlərin
- Baş Sərkərdənin,
qalib ordunun qədrini bilməli, şəhidlərimizi hörmətlə
anmalı, qazilərə
qayğımızı əsirgəməməliyik!
Bəxtiyar SADIQOV
Azərbaycan.-
2022.- 22 fevral.- S.1; 3.