Jurnalist taleyi başqalarına bənzəmir

Üçüncü kursda oxuyanda Tovuzun "Həqiqət" qəzetində təcrübə keçirdim. Qəzetin çox sərt və ötkəm, həm də özü və sözü bütöv redaktoru Musa Musayev bir gün mənə dedi ki, səndən jurnalist olmayacaq.

Çox təəccübləndim, hətta dəhşətli dərəcədə heyrətə gəldim: "Necə yəni olmayacaq? Mən bu peşə üçün həyatımın neçə ilini kitablarla yatıb-durmuşam ki, Jurnalistika fakültəsinə daxil ola bilim". Ürəyimdən keçənləri dilimə gətirdim: "Yox, Musa müəllim, mən mütləq jurnalist olacam". Redaktorun cavabı da qəribə oldu və illərdir yaddaşımdan qopmur: "Bəlkə də sən jurnalist ola bildin, amma yazılarından və imzandan başqa bu dünyada heç nəyin olmayacaq".

Musa müəllimin bu öncəgörməkliyini sonralar taleyimdə yaşadım. Amma jurnalist ola bilməyəcəyim haqda verdiyi "proqnoz" təsdiqini tapmadı. Mən bu gün jurnalistəm və jurnalistikaya məbəd kimi baxıram, səcdəgah kimi önündə diz çökürəm. 40 illik fəaliyyətimdə jurnalistikanın xoş aurasını taleyimin şansı hesab edirəm.

Biz jurnalistikanın sözün bütün mənalarında məktəbini oxumuşuq. Beş il müəllimlərimizdən dərs almışıq. Janrları öyrənmiş, xəbər, məqalə və zarisovka yazmağın, reportaj hazırlamağın, sual verməyin təcrübəsini keçmişik. Müsahibə götürəcəyimiz həmsöhbətimizi çözmək və "sökmək" üçün Jurnalistika fakültəsində düz on semestr imtahan vermişik.

Sonuncu kursda "Azərbaycan jurnalistləri "Böyük vətən müharibəsi illərində" adlı diplom işi yazdım. Mövzunu yazarkən 1941-1945-ci illərdə birbaşa cəbhə xəttində, döyüş bölgələrində çıxmış qəzetlərin tozunu uddum, günlərlə arxivdə həmin qəzetləri vərəqlədim, jurnalistlərin fəaliyyətini araşdırdım. Və nə qədər pafoslu səslənsə də, elə o günlər 35-40 il əvvəlin qəzetlərinin tozu, saralmış kağız rəngi məni jurnalistikaya daha bərk bağladı, bu peşəni daha çox sevdirdi.

Və beləcə, jurnalistikaya illərimizi verdik, həyatımızı bağladıq. Jurnalistika bizim tale yolumuzda işıq oldu, dünyadan küsəndə, həyatdan bezəndə əlimizdən tutdu. Biz peşəkar jurnalist olaraq seçdiyimiz sahənin fəhləsi, sözün qulu, mətbuatın nökəriyik. Və bu statusumuzdan dolayı hər zaman qürur duyuruq. Biz jurnalistikaya xəyanət etmirik. Heç vaxt ondan üz döndərmək barədə fikirləşmirik. Vaxt oldu ki, o, əlinin arxası ilə bizi geri çevirmək istədi, amma biz onun cazibəsindan çıxa bilmədik. Hər gün, hər an içində olduğumuz ahənrübanın nəfəsini alırıq. Bu nəfəs bizim həyatımız, taleyimizdir, ondan qaça bilmərik.

Çünki jurnalist ömrü, jurnalist taleyi başqalarına bənzəmir. Tam fərqli bir taledir, fərqli bir yaşamdır bu ömür. Bu ömürdə yaşananları başqa peşə sahibləri yaşamır. Jurnalistin həyatı çalxantılarla, fırtınalarla doludur. Onun gündəlik iş rejimi də fərqlidir. Əsl jurnalistin ürəyi həmişə sızlayır. Əsl jurnalistin beyni daim fikirləşdiyi üçün ağrıyır. Lakin bu sızıltılar, bu ağrılar bizi incitmir, çünki bu taleyi özümüz seçmişik və jurnalistikaya gəlməyimizdən, həyatımızı bu çətin və şərəfli, həm də müqəddəs peşəyə həsr etməyimizdən qətiyyən peşman deyilik.

İllər öncə Musa müəllim əslində bütün jurnalistlərə xitabən dediyi bir fikirdə haqlı idi. Bu gün bizim gerçəkdən imzamızdan və sözümüzdən başqa heç nəyimiz yoxdur. Həmişə belə düşündük və indi də o fikirdəyik ki, jurnalistika məhz budur - mənəvi zənginlik fonunda sözün və imzanın şərəfini qoruyub saxlamaq.

Bu gün Milli Mətbuat Günüdür. Ömrünü jurnalistikaya həsr etmiş, bu peşənin ağrı-acılarını könüllü qəbul edərək ona təslim olmuş həmkarlarımızı təbrik edirik.

Züleyxa ƏLİYEVA,

Azərbaycan.-2023.- 22 iyul.- S.10.