Oğul dünyaya
gətirəndə analar
sevinər, atalar fərəhlənər, qürurlanar…
"Oğul düşmən
çəpəridir" deyib
ulularımız. Hələ
qundaqdaykən oğlan
uşaqlarının beşiyinin
başında dayanıb
körpə balasına
lay-lay çalanda, dilini oxşayıb "İgid balam, qorxmaz balam, ay lay-lay" deyərdi nənələrimiz.
"Qorxaqdan oğul olmaz" deyərdi babalarımız.
Yəqin ki, Coşqunun valideynləri də ona alqış
edəndə "Görüm
səni əsgər gedəsən" kəlməsini
işlədiblər.
Coşqunun ürəkləri
parçalayan, sinələri
dağlayan həyat hekayəsi qısa olsa da, çox
şərəflidir. Bir
ailənin oğlu kimi doğulub vətənə dirək oldu. Özü yaşamadı, Vətəni
yaşadanlardan oldu…
Coşqun
halal zəhmətlə
böyüyən, çalışan
bir ailənin oğlu idi. Elə, bəlkə də, kökə bağlılıq, halallıq,
dürüstlük, haqq-ədalət
ona gendən keçmə, qandan gəlmə olduğu üçün ömrün
qısası ilə də kifayətlənməyi
bacardı. Az yaşadı,
kişi kimi yaşadı. Babası Əvəz həmişə
zəhməti, şərəfi,
namuslu yaşam tərzi ilə çoxlarına nümunə
göstərilən bir
insan idi. Coşqun da Vətən sevgisi, qəhrəmanlığı ilə
hər kəsə örnək ola bildi.
Coşqun Məmmədov
9 mart 1994-cü ildə
dünyaya gəlmişdi.
Gözünü açıb
ağlı söz kəsəndən atası,
babası ona halal yaşamağı tövsiyə etdilər. Vətən sevgisindən,
el qeyrətindən danışdılar. Vətən
kişinin şərəfi,
torpaq onun namusudur dedilər… Şərəfsiz yaşamaqdansa
ölüm yaxşıdır,
dedilər. Ölümsüzlüyə
gedən yolu göstərdilər Coşquna.
Bax beləcə, kiçik bir bədəndə Vətən
üçün döyünən
böyük bir ruh böyütdülər.
2000-ci ildə Ucar
şəhər 5 nömrəli
məktəbə gedən
Coşqun Məmmədov
2011-ci ildə həmən
məktəbi bitirdi,
2012-ci ilin aprel ayında həqiqi hərbi xidmətə çağırıldı. Naxçıvan
Muxtar Respublikasının
Şahbuz rayonunda hərbi xidmət keçən Coşqun Məmmədov əsgərlikdən
əsl vətənpərvər
gənc kimi qayıtdı. Amma Coşqun Məmmədovun yeganə bir arzusu vardı, hərbçi olub işğalda olan torpaqlarımızın azadlığına
nail olmaq… Çox təəssüf
ki, Coşqun o dövrdə bu arzusunu həyata keçirə bilmir. Lakin bu da
çox keçmir, zaman yetişir, 2020-ci ilin isti yay
günlərində xalqın
ürəyi qəzəb,
intiqam hissi ilə alışıb yananda, ürəklərdə
vətən, torpaq təəssübkeşliyi coşub-daşanda
Coşqun da evdə sakit dura bilməyib Hərbi Səfərbərlik
İdarəsinə üz
tutub könüllü
olaraq döyüşmək
üçün qeydiyyatdan
keçir. Lazım gəldiyi an düşmənin başına
od ələyənlərdən
olmaq istədiyini, Vətən yolunda şərəflə ölümə
belə getməyə
hər zaman hazır olduğunu deyir.
2020-ci ilin 21 sentyabrında
Coşqun Məmmədov
hərbi təlimlərə
cəlb olunmaq üçün çağırış
alanda gözlənilən
məqamın yetişdiyini
düşünür. Sevinir…
Yumruğunu düyünləyib,
Qarabağ problemini biz gənclər həll etməliyik, deyir…
Anası Gülbahar
xanım o günü
belə xatırlayır:
- Həyətdə iş
görürdüm. Coşqunun
tələsik evə gəldiyini gördüm. Kefi çox yüksək idi. Üzündə sanki güllər açmışdı.
Mənə salam verib evə keçdiyini gördüm.
İlkini, körpəsini
alıb qucağına
mahnı oxuyurdu. Vallah, onun belə
gözəl səslə
oxuya biləcəyini heç ağlıma belə gətirmirdim. Bir qədər dinlədikdən sonra:
- Ay Coşu, xeyir olsun, üzündə
güllər açıb.
Nədir səni belə
oxudub-oynadan? Nədir səni belə dilləndirən, ay bala,
- dedim.
- Ana, gəldi
qisas məqamı. Yetişdi intiqam vaxtı.
Çağırıblar…Təlimlərə gedirəm. Yəqin
ki…
Elə bil bu an
dilim ağzımda qurudu. Yer-göy başıma
fırlandı. "Sən nə danışırsan? Nə
dediyini heç dərk edirsən?" - deyə soruşdum.
- Əlbəttə,
ana, dərk edirəm. Nə deyirsən? Qaçım gizlənim,
sizi də, özümü də rəzil edim? Bizim görməli
olduğumuz işi bu körpəyə saxlayım? Uşaq
böyüyəndə, ağlı söz kəsəndə
deyim ki, sənin atan bir qorxaqdır? Çağırdılar,
qaçıb gizləndi? Yox, ana, belə fürsət ələ
düşməz. Gedəcəm, bu vətənə, bu millətə
layiqli oğul kimi də döyüşəcəyəm.
Əgər şəhid olaramsa, ağlamayın,
başınızı dik tutun. Bilin ki, sizin Coşqun namusla,
kişi kimi döyüşüb, qəhrəman kimi şəhid
olub. Evdən çıxıb döyüşə gedəndə
küçə qapısında qəfil geri döndü. Elə
bildim evdə nəyi isə unudub. Soruşdum ki, nəyi isə
unutmusan?
"Heç nə
yadımdan çıxmayıb, bu dəqiqə gəlirəm",
- dedi. Oğlu yuxuda idi. Yatmışdı. Qayıdıb 11
aylıq körpəsini sinəsinə sıxdı.
Qoxuladı… Uşağın ətrini dəfə-dəfə
içinə çəkib, yatağına qoyub: "Elə
edəcəm ki, hər zaman başını dik tutacaqsan,
atanla fəxr edəcəksən", - dedi.
Müharibə başlanan ilk gündən
Coşqun döyüşlərdə iştirak edirdi. Sonuncu dəfə
13 oktyabrda zəng vurdu. Xocavənd istiqamətində
döyüşdüklərini, dağlara
qalxdıqlarını dedi. "Oralarda rabitə zəif olur. Məndən
nigaran olmayın. Zəng edə bilməsəm, bilin ki,
başqa bir şey yoxdur. Sadəcə rabitə kəsilib".
Coşqun evdən
çıxan günü İlkinin səsi kəsilmirdi.
Uşaq yuxu nə olduğunu bilmirdi, ağlayırdı.
Heç nə ilə ovundura bilmirdik. Telefonda Coşqunun səsini
qoyurduq, eşidib bir az sakitləşirdi. Hiss edirdi ki, səs
atasının səsidir. Amma atasının iyini, nəvazişini
hiss etmirdi. Təkrar başlayırdı daha da bərk
ağlamağa. Oktyabrın 14-dən İlkin yenə
başladı ağlamağa. Nə qədər əlləşdik,
vuruşduq, hətta həkimə apardıq, xeyri olmadı.
Uşaq ah-nalə qoparırdı. Anlaya bilmirdik, bu nə olan
işdir… Sən demə, körpə atasının şəhid
olduğunu hamımızdan tez hiss edibmiş…
13 oktyabr
Suqovuşan uğrunda gedən döyüşlər Vətən
müharibəsinin ilk günündən
torpaqlarımızın azad olunması uğrunda savaşa
qoşulan Coşqun Məmmədovun son döyüşü
oldu. Coşqun canından çox sevdiyi torpağı
qucaqlayıb əbədi yuxuya getdi. Səssizlik, qeyri-müəyyənlik
bir ailəni göz yaşında boğdu, dərddən
üzdü… Anası, atası oğlunun nəşinin
tapılması üçün qurban dedilər. Noyabrın
22-də Coşqunun nəşi ailəsinə təhvil verildi…
Coşqun Məmmədovun
Vətən müharibəsində göstərdiyi qəhrəmanlıqlar
layiqincə qiymətləndirilib. Xalqımızın qəhrəman
oğlu ölümündən sonra "Cəsur
döyüşçü", "Vətən
uğrunda" və "Suqovuşanın azad olunmasına
görə" medalları ilə təltif olunub.
Qəhrəmanlar
ölmürlər. Coşqunlar coşqulu vətən sevgisi ilə
illərdir işğal altında əzab çəkən
torpaqlarımızı vətən etdilər. Yurda azadlıq, qəlblərə rahatlıq
gətirdilər.
E.QƏNİYEV,
Azərbaycan.-2023.-
29 oktyabr, ¹ 237- S.10.