Tənhalar

Ağlımız kəsəndən dünyadan çox şey umuruq. Heç kəs pisi ağlına belə gətirmir. Hamı özü üçün hər şeyin ən yaxşısını istəyir. Amma axırda nəsibimiz elə alnımızda yazılanlar olur. Bura sığınan insanların da heç biri düşünməzdi ki, günlərin birində hamıdan, hər kəsdən, ən əsası illər uzunu qurub-yaratdığı ev-eşiyindən uzaq düşüb Qocalar evinin adamı üşüdən, tənhalığın xofundan soraq verən küncünə qısılacaq.

...Bu insanlar dünyanın hər naz-nemətini dadmasalar da, ac deyillər. Amma şirin bir sözə, kiçik bir təbəssümə, bir salama, qohuma, qonşuya ehtiyacları var. Onlar nankor balalarının boyunu oxşamaq, nəvələrinə qurban-sadağa getmək istəyirlər...

Burada - Qocalar evində illər öncə olmuşdum. Bir də indi uzaqdan gələn rəfiqəmə qoşulub gəldim. Gəlməyimə peşman olmasam da, burada gördüklərimin dağdan ağır kədər yükü bir ömrə bəs edər.

Atılmaq pis şeydir. Ətrafımızda bu sözü daşıyan o qədər insan var kiE Səbəbindən asılı olmayaraq heç kimin haqqı yoxdur ki, valideynlərini atsın. Bu, insanlığa sığmayan bir işdir.

Maştağadan Bilgəhə təzə keçmişdik ki, dayanacaqda maşına əl eləyən ağsaqqalı görən sürücü: - İcazə verirsiz bu kişini götürüm? Qocalar evinə gedir yəqin, - dedi və cavabımızı gözləmədən maşını saxladı. Təşəkkür edib maşına əyləşən qoca: - Siz hara kimi gedəcəksiz? Mən Qocalar evinə gedirəm, - deyə söhbətə körpü saldı. Bizim də ora getdiyimizi biləndə yaxınlıqda mağazanın olmamasından, ora qədər avtobusun işləməməsindən gileyləndi. Və sözarası bizdən - Sizin də adamınız var? - deyə xəbər aldı. Söz tapmadıq. Maşın qapıya yaxınlaşanda: - Narahat olmayın, indi açarlar, - söyləsə də, ardınca - Yatmısan, a bala, niyə qapını açmırsan? - deyə ərklə dilləndi. Bir cavan oğlan darvazanın bir tayını araladı və biz həyətə daxil olduq. Çardağın altında əyləşən, tək-tək həyətdə gəzişən və bir-biri ilə söhbət edən insanları görsək də, buranın hakimi elə tənhalıq idi. Onlar söhbətləşsələr də, səsləri çıxmırdı. Elə bil səsləri də doğma yurdda qalıb. Qocalar evi bizə xas olan bir yer deyil. Çünki biz ailədə, toplum halında yaşamağa öyrəşmiş insanlarıq. Ona görə hər birimiz tənhalıqdan qorxuruq. Ancaq buranın sakinləri buna məhkumdurlar. Və hamısının da gözləri yol çəkir. Çünki kimisə gözləyirlər. Bu insanlar dünyanın hər naz-nemətini dadmasalar da, ac deyillər. Amma şirin bir sözə, kiçik bir təbəssümə, bir salama, qohuma, qonşuya ehtiyacları var. Onlar nankor balalarının boyunu oxşamaq, nəvələrinə qurban-sadağa getmək istəyirlər. Buranın o qədər miskin görkəmi vardı ki... Buranın sakinlərindən - oğul-uşaqdan kimsəniz yoxdurmu? Axı burada sizin nə işiniz var? - soruşa bilmədim. Onsuz da sınıq olan qəlbləri qırmaqdan qorxdum.

Asta addımlarla bizə sarı gələn qoca daha ürəkli çıxdı: - Çox sağ olun, bizi yada salmısız. Allah sizdən razı olsun, - dedi və kövrəldi. Ürəyim dolu olsa da, bir kəlmə danışa bilmədim. Yaşından asılı olmayaraq kişi ağlayanda elə bilirəm dünyanın axırıdı. Nə deyəsən, kimi qınayasan? Ata-anaları ahıl çağında yola-izə salan naxələf övladlarımı, yoxsa bütün bunlara biganə qalan insanlarımı?

Bəlkə onlar öz hüquqlarını bilmədikləri üçün, ya bəlkə hüquqları müdafiə olunmadığından abırlarına qısılıb bura pənah gətiriblər, - bunu bilmirik. Dahilərdən biri deyib ki, bütün dünyanın pənah gətirdiyi və səcdə qıldığı yeganə tanrı anadır. Anamın qucağında öyrəndiyim dərsləri, atamın verdiyi tərbiyəni və isti sobanın böyründə nənədən dinlədiyim nağılları unutmaqmı olar?

Sonda sözüm Qocalar evində bir-birinə həyan olan tənhaların etibarsız övladlarınadır.

Uşaqlıqda ayrı yaşaya bilmədiyiniz, indi isə atdığınız evinizin ağsaqqalı, ağbirçəyi olan valideynlərinizi bəlkə unutmayasınız? Unutmayın ki, övladlarınız sonralar bu "töhfə"ni sizə də qaytarar.

Sədaqət YUSİFQIZI

Azərbaycan.- 2009.- 19 avqust.- S. 6.