Peşəsinin fədaisi

Yəqin hamı hiss etmiş olar - insan yaşlaşdıqca sanki zamanın ömrü qısalır. Bilmirsən problemlərin, qayğıların çoxluğundandımı, yoxsa nədən, gözünü açıb-yummamış günlər, həftələr, aylar, illər başa çatır, qışın soyuğu canından çıxmamış payız qapını kəsir. Beləcə, yaşın üstünə yaş gəlir, hərənin qismətinə yazılmış "ömür evi"ndən bir daş da düşür.

İş yoldaşımız, həmkarımız Amil Novruzovun da "ömür evi"ndən növbəti - 50-ci "daş düşdü". Deyəsən, bir az kədərli oldu. Amma bu kədər, Allah eləməmiş, o kədərlərdən deyil. Baxmayaraq ki, Amil Novruzov 50 illik ömründə az kədərli günlər yaşamayıb. Doğulub boya-başa çatdığı Ağdamın, jurnalist kimi fəaliyyətə başladığı Kəlbəcərin, bütövlükdə Qarabağın işğalı, doğmalarının, qohum-əqrəbasının, dost-tanışlarının köçkünlük həyatı yaşamalarının şahidi olmaq və bunu içində dərd etmək Amilin həyatında ən kədərli anlardır. Amma nə edəsən, həyatdır. Bu həyatı sürətlə uçan quşa bənzətsək, onun bir qanadı şər, kədərdirsə, digəri xeyir və sevincdir. Və bu mənada iyulun 21-i Amilin həyatında sevincli gündür.

Amil Novruzov peşəkar jurnalistdir. O, 1982-ci ildə indiki BDU-nun jurnalistika fakültəsini bitirəndən bugünəcən sevib-seçdiyi peşəsindən ayrılmayıb. Hətta Amilin bioqrafiyası ilə tanış olarkən onun öz peşəsinə fanatcasına vurulduğu qənaətinə gəlirsən. Və bu qənaət boş yerdən yaranmır. Amil ali təhsilini başa vurandan sonra bir çox məzunlar kimi Bakıda iş axtarmadı, heç qələmini doğma Ağdamda da sınamaq fikrinə düşmədi. Bir neçə tələbə yoldaşı ilə birlikdə Kəlbəcərə getdi, yerli qəzetdə işləməyə. Qısa zamanda bu gənc jurnalistlər, o cümlədən A.Novruzov öz bacarıqları və qanacaqları hesabına rayonda hörmət-izzət sahibi oldular, sayılıb-seçildilər. Təsadüfi deyil ki, Amil həmin illər Kəlbəcərdə tanış olub duz-çörək kəsdiyi adamlarla bu gün də dostluq edir. Onların arasında sürücü də var, dövlət məmuru və polis də.

2005-ci ildən əməkdar mədəniyyət işçisi fəxri adını daşıyan Amil Novruzov bu gün müxbir kimi fəaliyyətə başladığı "Azərbaycan" qəzetində Baş redaktorun birinci müavinidir. Redaksiyada işığı ən gec sönən iş otaqlarından biri onunkudur. Çünki o, sözün məsuliyyətini dərk edir, onu vaxta qurban vermir. Bu iki amil onun işdə tutduğu vəzifəyə məsuliyyətini də artırır. Nəticədə A.Novruzovun redaktələri yerli-yerində olur, həm qəzetin siyasi xəttinə uyğun gəlir, həm də müəllifləri razı salır. Redaksiyanın yaradıcı işçiləri yaxşı bilirlər ki, yazıda Amillə "partizanlıq" etmək mümkün deyil. Axı Amil ilk baxışdan sakit təbiətli görünsə də, prinsipialdır. Jurnalistikada isə yerinə düşən prinsipiallıq əsas şərtlərdəndir. Bu cür prinsipiallıq A.Novruzovun qəzetimizdə müxbir və şöbə müdiri işləyərkən qələmə aldığı məqalələrdə də özünü göstərmişdir. Amma bu o demək deyil ki, Amil indi jurnalistliyini redaktə işinə, redaksiyanın digər yaradıcı fəaliyyətinə dəyişib, hərçənd bunun özü də sırf jurnalistikadır və yazı-pozudan daha çətindir. A.Novruzov fürsət düşən, vaxt tapan kimi müxtəlif mövzuları qələmə alır, necə deyərlər, gənc jurnalistlərə nümunə göstərir.

Bu nümunəvilik həm də Amilin ailəsinə aiddir. Köhnə dostlarının mülayim, sadə, təvazökar oğlan kimi tanıdıqları Amil bu gün 3 övlad atasıdır. Hər üçü ağıllı-kamallı, savadlı uşaqlardır. Uşaqdır deyəndə ki, ilkini Rəşid artıq nişanlıdır. Bu gün-sabah toyu olacaq. Deməli, Allah qoysa, Amil növbəti ad gününü baba kimi qarşılayacaq. Deməli, şair demişkən, "yaxşı günlər, xoş günlər hələ qarşımızdadır". Elə doğma Qarabağın işğaldan azad olunacağı gün də.

Azərbaycan.- 2009.- 22 iyul.- S. 6.