"Əsgəranın
yanğından mühafizə rəisi Karo kəlbətinlə
qızıl dişlərimi çıxardı"
Erməni vəhşiliyindən 19 il ötür
Bu
ürək parçalayan səhnələr min il
öncəki Pun, Pelopennos müharibələrinə yox,
Xocalı faciəsinə aiddir
Erməni
vəhşiliyindən 19 il ötür
Azadlığı istəmirəm zərrə-zərrə
Qram-qram
Qolundakı zəncirləri
qıram gərək,
Qıram! Qıram!
Azadlığı istəmirəm
bir həb gibi,
Dərman gibi,
İstəyirəm səma gibi!
Günəş gibi, cahan gibi!
Çəkil! Çəkil, ey qəsbkar!
Mən bu əsrin gur səsiyəm!
Gərək deyil sısqa bulaq,
Mən ümmanlar təşnəsiyəm!
(X.R.Ulutürk)
Düşüncələrimi
bu şeirlə başlamağım əbəs deyil. Azadlıq naminə zaman-zaman tarixin
haqsızlıqlarına, ədalətsizliklərinə məruz
qalmış Azərbaycan xalqı XX əsrin sonlarında
Qarabağ sınağı ilə imtahana çəkildi.
Bu qədim millət yarandığı ilk
vaxtlardan etibarən həmişə böyük
imperiyaların nəfs mənbəyi olub. Ancaq
təəssüflər olsun ki, illər, əsrlər
keçməsinə baxmayaraq, bu gün də düşmənlərimiz
anlamır ki, bu qədim torpağın, elin arxasında
böyük millət, qüdrətli dövlət dayanır.
Qədim Mannadan böyük Urartuya, Atabəylərdən
ulu Şirvanşahlara, Səfəvilərdən
günümüzə qədər öz taxt-tacını,
torpağını qoruyan millət "Torpaqdan pay olmaz" həqiqətini
nəsildən-nəslə çatdırıb.
Bu böyük millət
zaman-zaman faciələrlə üzləşib. XX əsrin sonları Rusiya imperiyası Azərbaycanı
20 Yanvar, Xocalı faciəsi - ümumiyyətlə Qarabağ
faciəsilə imtahana çəkdi. Bu
hadisələrin üzərindən müəyyən qədər
vaxt keçsə də, bizim intiqam, qəzəb hisslərimiz
günü-gündən daha da artır. Qəzəb,
kin, intiqam hissləri qəlbimizə hakim kəsilir.
1992-ci il
fevralın 25-dən 26-na keçən gecə xalqımız
qanlı faciə ilə üzləşdi. Gözlənilmədən
Xocalı şəhəri 366-cı rus hərbi alayının
atəş səslərinə tuş gəldi. Yeddi min nəfər əhalisi olan Xocalı şəhəri
yerlə yeksan oldu. Yüzlərlə
köməksiz və günahsız insan amansızcasına qətlə
yetirildi. Uşaq, cavan, qoca, qadın demədən
heç kimə aman vermədilər, dinc əhalini
qırdılar, şəhəri yandırdılar. Ermənilər öz alçaq və yaramaz hərəkətlərilə
qanlı cinayətlərini bəşəriyyətə yenidən
göstərdilər. Xocalı
soyqırımını törətdilər. Xocalı müsibəti ermənilərin
xalqımıza qarşı törətdiyi genosiddir. Biz istəyirik ki, bu genosid qəzet, jurnal səhifələrində
tez-tez verilsin, telekanallarda və radiolarda hər gün səsləndirilsin.
İnternet saytlarında, sosial şəbəkələrdə
yayılsın, müxtəlif beynəlxalq təşkilatlara,
xarici ölkə parlamentlərinə
çatdırılsın. Bu haqda
yazarlarımız hadisələri xarici dillərə tərcümə
eləsinlər. Ermənilərin vəhşiliyi nəticəsində
613 nəfər şəhid oldu, 1275 nəfər dinc sakin əsir
düşdü, 487 nəfər şikəst oldu. Şəhid olanların 106 nəfəri qadın, 83
nəfəsi azyaşlı uşaq idi. Şikəst
olanların 76 nəfəri yetkinlik yaşına
çatmamış oğlan və qızlar idi. Ermənilərin törətdiyi bu qanlı cinayətdə
56 nəfər xüsusi qəddarlıq və amansızlıqla
diri-diri yandırılmış, başının dərisi
soyulmuş, gözləri çıxarılmış, hamilə
qadınların qarnı süngü ilə deşik-deşik
edilmişdi.
Bu qanlı faciəni
gözlərilə görən bir neçə şahidin
fikirlərini oxucuların nəzərinə çatdırmaq
istəyirəm.
Xocalı sakini Cəmil Məmmədov:
"Bizi Dəhraz kəndinin fermasına doldurdular. Hər
gün döyürdülər... Əsgəranın
yanğından mühafizə xidmətinin rəisi Karo mənim
qızıl dişlərimi kəlbətinlə
çıxartdı, ağzım qanla doldu".
Xocalı sakini Etibar Nəcəfov:
"Təpiklə vurub atamın çənəsini
sındırdılar. Məshəti türkü
Əhmədin əl-qolunu bağladılar, üstündə xəncəri
var idi, həmin xəncərlə onun başını kəsdilər.
Baş bədəndən ayrılandan sonra da
qışqırırdı".
Rus hərbçisi, mayor
Leonid Kraverts: "Bizi atəşə tutana qədər
götürdüyümüz başqa bir oğlan
uşağının başı yox idi. Mən
hər yerdə xüsusi qəddarlıqla
öldürülmüş və eybəcər hala
salınmış qadın, uşaq, qoca meyitləri
gördüm".
Fransanın "Le Mond" qəzeti
(14 mart 1992): "Ağdamda olan xarici
jurnalistlər Xocalıda öldürülmüş qadın
və uşaqların meyitləri arasında baş dərisi
soyulmuş, dırnaqları çıxarılmış 3
meyit gördülər. Bu, Azərbaycan təbliğatı
deyil, reallıqdır". Üzərindən 19 il ötməsinə baxmayaraq, bu yara qəlbinizi
ağrıdır. O insanların vəhşicəsinə qətlə
yetirilməsi insanın ağlına gələndə nə edəcəyini,
nə düşünəcəyini bilmir. Hərdən
məni bir sual düşündürür. Bu dinc əhalinin günahı nə idi? Niyə körpələrimiz, yeniyetmələrimiz,
gənclərimiz ömrünün gözəl vaxtında həyatla
vidalaşdı? Ancaq bu suallarıma bəzən
də belə cavab verirəm ki, xalqımız həmişə
öz azadlığı uğrunda mübarizə aparıb.
Həm də Azərbaycan neft diyarıdır.
Həmişə öz torpağına,
ağ-qara qızılına, milli sərvətlərinə
görə yadellilərin işğal planında olub. Elə
bu səbəbdən də 1918-ci il mart
soyqırımı, 1990-cı il 20 Yanvar hadisəsi, 1992-ci il
Xocalı faciəsi baş verib. Bundan əlavə,
Laçın, Kəlbəcər, Qubadlı,
Azərbaycan Milli Məclisinin
qərarı ilə 26 fevral Xocalı genosidi və Milli Matəm
günü elan olunub. Ümummilli lider H.Əliyevin sərəncamına
əsasən, hər il fevralın 26-da saat
10:00-da Xocalı qurbanlarının əbədi xatirəsi
ölkə ərazisində dərin hüzn və sükut dəqiqəsilə
qeyd olunur.
Ermənilər həmişə
türk millətinə qarşı düşmənçilik
siyasəti yeridib. Onların
başımıza gətirdiyi bu müsibətlər heç
bir zaman bizim yaddaşımızdan silinməyəcək.
Bu millət hər zaman digər ölkələrin
torpağına, milli sərvətlərinə göz dikib,
"böyük Ermənistan" yaratmaq xülyası ilə
yaşayıb. Hətta onların öz içindən
olan erməni tarixçisi K.Patkanyan da etiraf edib ki, "Ermənistan
heç bir zaman bəşər tarixində xüsusi rol
oynamamışdır.... Erməni
tarixçisinin bu fikri mənfur xalqın böyük millət
olmadığının göstəricisidir.
Böyük ədəbiyyatşünas alim, professor Nizaməddin
Şəmsizadə "Azərbaycan ideologiyası"
kitabında yazır: "İndi tarixin özünü
"tarixin günahları" adlanan yalanlardan təmizləmək
zərurəti yaranıb. Bu gün Azərbaycan infarkt
keçirmiş ürəyə bənzəyir! Dərddən parça-parçadır. Milli mənəviyyatımızın, Milli mədəniyyətimizin,
Milli varlığımızın sağlamlığı
üçün dərbədər düşmüş
kütləni vahid ideya ətrafında toplaya bilən ideologiya
lazımdır. Azərbaycan dili, Azərbaycan
coğrafiyası kimi, Azərbaycan ideologiyası da vahid Azərbaycan
xalqına və onun bütün dünyaya səpələnmiş
övladlarına - Dünya Azərbaycanlılarına məxsusdur.
Onun adı Azərbaycançılıqdır"...
Bütün bu faciələr
göstərdi ki, xalqımız azadlığı uğrunda
həmişə mübarizə aparıb. Düzdür, bu
hadisələrdə minlərlə oğul və
qızlarımız canından keçib, şəhid olub. Peyğəmbərimiz
Həzrəti Məhəmməd hədisi-şəriflərində
şəhidlik haqqında buyurmuşdur ki, cənnətə
girən heç bir müsəlman bir də bu dünyaya geri
dönməyi arzulamaz. Ancaq şəhidlər yenidən bu
dünyaya dönmək istər ki, bir daha şəhid olsun. Bir
neçə ay bundan öncə Mübariz İbrahimovun qəhrəmanlığı
bunu bir daha sübut etdi. O, şəhidlik zirvəsinə 22
yaşında ucaldı. 19 iyun 2010-cu ildə Tərtər
rayonu Çaylı kəndi yaxınlığında
düşmənimizə ibrət dərsi vermiş bu igid tək
düşmənin postunu keçərək 6 saat
döyüşmüşdür. O, qəhrəmanlıqla
düşmənin 140 dan çox əsgər və zabitini məhv
edib. Bildiyimizə görə, qayıtmaq imkanı ola-ola daha
da irəli gedərək, vətən yolunda, xalqı yolunda
bizlərin azad yaşayışı üçün
canından keçib. Bu hadisədən sonra Ermənistanda 3
günlük matəm elan olunub. Mübarizin cəsədi bir
neçə ay düşmən əlində olsa da, ölkə
prezidenti cənab İ.Əliyevin gərgin səyi nəticəsində
onun cənazəsi 2010-cu il noyabrın 6-da düşmən əlindən
alınaraq vətənə qaytarıldı. Ölkə
prezidenti cənab İ.Əliyev 22 iyul 2010-cu il tarixində
Mübariz Ağakərim oğlu İbrahimova müstəsna
xidmətlərinə görə "Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı"
adını vermişdir. Bu gün Mübariz hər birimizə
örnək olmalıdır. Mübarizlə yanaşı digər
oğullarımız-mayor Əhməd Abdullayev və baş
leytenant Fərid Əhmədov da Azərbaycan tarixinə öz
adını qəhrəmanlıqla yazdılar və vətənimiz
uğrunda canından keçərək şəhid oldu. Fərid
və Əhməd Mübarizin ardınca gedib və onsuz geri
dönməyib. Onların ruhu cənnətdə qovuşdu.
Bizim hər birimizə örnək olan bu gənc şəhidlərimiz
adlarını tarixə yazdılar.
Milli birliyi, yüksək iradəsi,
böyük inamı, qüvvətli ordusu olmayan xalq heç
vaxt qalib gələ bilməz. Sadaladığımız bu
keyfiyyətlərin hamısı bu gün xalqımızda və
dövlətimizdə mövcuddur. Və hər bir azərbaycanlı
Ali Baş Komandanımızın əmrilə hər an
düşmən üzərinə getməyə hazırdır.
Biz sülh tərəfdarıyıq. Lakin
torpaqlarımızın geri qaytarılması uğrunda
lazım olan vaxt döyüşə getməyə
hazırıq!
Vaxt gələcək, bu millət
içində olan bütün enerjisini toplayıb əzəmətli
bir vulkan kimi püsgürəcək, onda təkcə yerin
quruluşu yox, həm də dünyanın tarixi siyasi
sahmanı dəyişəcək və həmin vaxt Qarabağ
məsələsi bir ailənin kiçik bir problemi kimi həll
olunacaq. Azərbaycanın ən qədim tarixi sərhədləri
bərpa olunacaq. Gələcək nəsillər Şərqdə
ən böyük dövlətlərdən birinin vətəndaşı
kimi qürur hissilə yaşayacaq!
Ayişə İsazadə,
BDU-nun Jurnalistika
fakültəsinin I kurs tələbəsi
Bakı xəbər.- 2011.-25-27 fevral.-
S.10.