Azərbaycan xalq cümhuriyyəti dövründə
kitabxanaların
yaradılması siyasəti azərbaycançılıq
təcəssümü kimi...
I yazı
Azərbaycançılığın geniş şəkildə təbliğ olunduğu məkanlardan biri şübhəsiz ki, kitabxanalardır. Kitabxanaların azərbaycançılıq ideologiyasının yayılmasında, inkişafında, şüurlarda özünə yer tutmasında əhəmiyyətli rolu var. Kütləvi kitabxanalarda saxlanan kitablar oxucuların ixtiyarına verilir və onlardan istifadə edən hər bir oxucu kitablardan çox şey öyrənir.
Ekspertlər qeyd edir ki, Azərbaycan kitabxanaları Azərbaycan xalqının milli sərvətidir və bu sərvət azərbaycançılıq xəzinəsinin ən vacib elementidir. Tədqiqatçılar vurğulayır ki, xalqımızın yaratdığı qiymətli tarixi mədəni, ədəbi-bədii, elmi-fəlsəfi irsin toplanıb saxlanmasında, bəşər mədəniyyətinin qazandığı nailiyyətlərin nəsildən-nəslə çatdırılmasında, cəmiyyətimizin intellektual-mənəvi potensialının artırılmasında kitabxanalarımız əvəzsiz rol oynayır.
Azərbaycanda kitabxana işinin tarixi haqqında araşdırma apararkən aydın gördük ki, bu sahə də azərbaycançılıq ruhundan qaynaqlanıb.
Tanınmış alim, professor Abuzər Xələfov "Azərbaycanda kitabxana işinin tarixi" kitabının I fəslində Azərbaycanın kitabxanaçılıq tarixini araşdırıb. O, kitabının "Azərbaycan Demokratik Cumhuriyyəti dövründə Azərbaycanda kitabxana işi (1918-1920-ci illər)" bölümündə yazır ki, ADR-in 1918-1920-ci illərdə mədəni quruculuq sahəsində həyata keçirdiyi tədbirlər içərisində kitabxana işi ilə bağlı atılan addımlar mühüm yer tutur: "Keçmiş quruluşlardan müstəqil Azərbaycan hökumətinə kitabxana işi sahəsində olduqca pis bir miras qalmışdı. Əhaliyə xidmət edən mütəşəkkil kitabxana şəbəkəsi yox idi. Çar Rusiyasının müstəmləkəçilik siyasəti ucqarlarda yerli əhaliyə xidmət edən dövlət kitabxanaları yaratmağa və onları maliyyələşdirməyə imkan vermirdi. Yerli əhalinin dilində kitablar saxlayan milli kitabxanaların təşkilinə böyük çətinliklə icazə almaq mümkün idi. XX əsrin əvvəllərində Bakı şəhərində və Azərbaycanın rayonlarında qeyri-dövlət təşkilatları, cəmiyyətlər və ayrı-ayrı şəxslər tərəfindən təşkil edilmiş kitabxanaların bir çoxu 1917-1918-ci illər arasında baş verən hökumət dəyişiklikləri, vətəndaş müharibəsi və mövcud çətinliklər nəticəsində öz fəaliyyətini dayandırmışdı. Belə çətin bir şəraitdə hakimiyyətə gələn Azərbaycan hökuməti bütün maarif və mədəniyyət müəssisələrinə rəhbərliyi Xalq Maarif Nazirliyinə həvalə etdi. Nazirliyin həyata keçirdiyi tədbirlər içərisində kitabxanaların qeydinin aparılması, onlarınşəbəkələrinin bərpa edilməsi, kitablarla, avadanlıqlarla təmin edilməsi mühüm yer tuturdu. Hökumət məktəb şəbəkəsini qaydaya salarkən məktəb kitabxanalarının bərpa və inkişaf etdirilməsini, onların ilk növbədə dərsliklər, dərs vəsaitləri və digər kitablarla təmin edilməsini lazım bilmişdi. Bu vaxt respublikada 700-ə qədər məktəb var idi. Məktəblərin əksəriyyətində kitabxanaların olmasını nəzərə alsaq, Maarif Nazirliyinin böyük təhsil kitabxana şəbəkəsinə malik olması aydınlaşar. Bunu nəzərə alan nazirlik 1918-1920-ci illərdə Türkiyədən 20 min nüsxədən artıq dərslik, dərs vəsaiti və digər kitablar alıb məktəb kitabxanalarına vermişdi. Ölkədə olan maliyyə çətinliklərinə baxmayaraq, parlament 1919-cu il sentyabrın 18-də xalq məktəbləri kitabxanalarına türk dilində kitablar almaq üçün bir milyon manat pul buraxılması haqqında qanun qəbul etdi. Bu pula Maarif Nazirliyi Türkiyədən və başqa ölkələrdən qiymətli tədris kitabları alıb məktəb kitabxanalarına göndərmişdi. Nazirlik kitaba olan böyük ehtiyacı nəzərə alaraq Türkiyə ilə yanaşı, qonşu Rusiyadan, Gürcüstandan və Avropa dövlətlərindən xeyli kitab almağa müvəffəq olmuşdu. Parlament 1919-cu ildə təhsil müəssisələri kitabxanalarını kitabla təchiz etmək haqqında hökumətin təqdimatına əsasən xüsusi qanun qəbul etmişdi. Qanun bütün məktəb kitabxanalarının Azərbaycanda nəşr edilən kitab, jurnal, məcmuə və qəzetlərin məcburi nüsxələri ilə təchiz edilməsini; xarici ölkələrdən alınan kitabların ilk növbədə kitabxanalara verilməsini; öz fəaliyyətini dayandırmış məktəblərin, kitab mağazalarının anbarlarında saxlanan ədəbiyyatın kitabxanalara paylanmasını; ayrı-ayrı şəxslərin, müəssisələrin və xeyriyyə cəmiyyətlərinin kitabxanalarının kitabla təchiz olunmasına cəlb edilməsini zəruri hesab edirdi. Bu qanun öz demokratik prinsiplərinə görə böyük mədəni əhəmiyyət kəsb edirdi". Tədqiqatçı yazır ki, Azərbaycan Xalq Cumhuriyyəti hökuməti məktəb kitabxanaları ilə yanaşı, o dövrdə xalq kitabxanaları-qiraətxanaları adlandırılan və bilavasitə yaşlı əhaliyə xidmət edən kitabxanaların fəaliyyətini nəzarətə almaqla onlara hər cür kömək etməyə çalışırdı. A.Xələfovun yazdığına görə, bu tip kitabxanaların əksəriyyəti qeyri-dövlət təşkilatlarına, cəmiyyətlərə və ayrı-ayrı şəxslərə mənsub idi. Maarif Nazirliyi kitabxanaları olan bütün təşkilatlara, cəmiyyətlərə və şəxslərə mətbuat vasitəsilə müraciət edib öz fəaliyyətini davam etdirməyi, onlara kömək göstərməyin vacibliyini bildirmişdi. Ölkənin mədəni inkişafında xalq kitabxana-qiraətxanalarının təşkilinə böyük əhəmiyyət verən Xalq Cumhuriyyəti yeni kitabxanalar təşkil etməklə, mövcud kitabxanaların fəaliyyətini davam etdirməsinə, onların maddi-texniki bazasının möhkəmlənməsinə, ilk növbədə kitablarla təmin edilməsinə xüsusi diqqət yetirirdi.
Alim
öz tədqiqatında bir sıra maraqlı məqamlara
toxunur: "Mən XX əsrin əvvəllərində
kitabxana işinin tarixini öyrənərkən o
dövrdə, əsasən sovet dövründə formalaşmış
statistikanın düzgün olmadığı qərarına
gəlmişəm. Ona görə də
öz şəxsi mülahizələrimi şərh etməyi
vacib sayıram. Sovet dövründə
formalaşmış və dövriyyəyə buraxılmış
statistikaya görə, Azərbaycanda 1913-cü ildə
95 min kitabı olan 25 kitabxana və 1920-ci ildə isə
25 min kitabı olan 11kitabxana olub. Mən
bu dövr kitabxana işinin tarixini öyrənib ümumiləşdirərkən
belə qənaətə gəlmişəm ki, bu rəqəmlərin
hər ikisi səhv rəqəmlərdir. Bu statistikanı
bu cür formalaşdırmaqda
sovet tarixçilərinin əsas məqsədi maarif və
mədəniyyətin mövcud durumunu əks etdirən
düzgün bir statistika formalaşdırmaq yox, siyasi
nəticələrə əsaslanan statistika formalaşdırmaq
idi. Statistikanı saxtalaşdırmaqda sovetoloqların
əsas məqsədi xalqın keçmiş nailiyyətlərini
inkar etmək, bütün müvəffəqiyyətləri
sovet quruluşunun adına
çıxmaq idi. Sovet statistikası respublika
əhalisinin də 97 faiz savadsız olduğunu iddia
edirdi. Halbuki, tarixçilərimizin
son tədqiqatları göstərir ki, 1920-ci illərdə
respublika əhalisinin 30 faizi savadlı olub.
Azərbaycan Xalq Cumhuriyyətinin ideoloji fəaliyyətinin
başlıca istiqamətlərindən biri milli
özünüdərkin dirçəldilməsinə
xidmət edən, dövlətçiliyin möhkəmləndirilməsinə
çalışan milli konsepsiyanın yaradılması
və inkişaf etdirilməsi idi. Bu sahədə
hökumət xeyriyyə cəmiyyətləri, milli mədəni-maarif
qurumları, fəaliyyətini genişləndirən
həmkarlar ittifaqı təşkilatları, kooperativ
təşkilatlarla əməkdaşlıq edirdi. Bu təşkilatların ətrafında toplanmış
milli ziyalılarımız müstəqil dövlətin
möhkəmləndirilməsi, mədəni-maarif
müəssisələrinin təşkilində və
fəaliyyətində iştirak edir, təbliğat və
təşviqat işləri aparırdılar".
A.Xələfov
kitabında yazır ki, kitabxanalar haqqında sovet statistikasında
nə məktəb kitabxanaları, nə qeyri-hökumət
təşkilatlarının kitabxanaları, nə xeyriyyə
cəmiyyətlərinin kitabxanaları, nə də ictimai
kitabxanalar nəzərə alınırdı: "Halbuki,
1917-ci ilə qədər respublikada göstərilən
kitabxanaların böyük şəbəkəsi
mövcud idi. Başa düşmək olmur,
bu kitabxanalar necə oldu? Hamısı
bir-iki ilin içində məhv olmuşdumu?
Müstəqillik
illərində Azərbaycanın mədəni həyatında
hələ əsrin əvvəllərində yaranmış
"Nicat", "Nəşri-maarif", "Səfa"
və s. cəmiyyətlər mühüm rol oynayırdı.
Bu cəmiyyətlər özlərinə məxsus
mədəni-maarif müəssisələrinin, kitabxana-qiraətxanaların,
klubların, dərnəklərin işini canlandırır,
Azərbaycan dili kursları təşkil edir, yoxsul əhaliyə
köməklik edirdilər. Bu cəmiyyətlərin
hələ XX əsrin əvvəllərindən formalaşmış
kitabxanaçılıq fəaliyyəti daha da genişlənmişdi.
Özlərinə məxsus kitabxana və
qiraətxanaları yeni ədəbiyyatla təkmilləşdirir,
yeni qiraətxanalar təşkil edirdilər. Cəmiyyətlərin kitabxana-qiraətxanalarında
milli ədəbiyyatın toplanmasına və təbliğinə,
kütləvi tədbirlərin keçirilməsinə
xüsusi diqqət yetirilirdi. Hökumət
də öz tərəfindən cəmiyyət kitabxana-qiraətxanalarına
kitab və dövri mətbuat almaqda kömək edir, onların
işini əlaqələndirməyə çalışırdı.
Belə cəmiyyətlər təkcə Bakıda
deyil, Azərbaycanın rayonlarında da fəaliyyət
göstərirdi. Hökumətin cəmiyyətlərə,
ittifaqlara, ictimai birliklərə münasibətdə
yürütdüyü liberal siyasət onların fəaliyyətinin
daha da genişlənməsinə səbəb olurdu.
Rəsmi statistikaya görə, 1920-ci ildə
Azərbaycanda 700-dən artıq ümumtəhsil məktəbi
olub. Məktəblərin nizamnaməsinə
görə, bütün məktəblərdə kitabxanalar
olmalı idi. Belə hesab edək ki, məktəblərin
kiçikliyindən, böyüklüyündən, maddi
imkanından asılı olaraq, məktəblərin bir
çoxunun kitabxanası olmayıb. Hər
halda, 700 məktəbdən təxminən yarısının
kitabxanasının olmasını ehtimal etsək,
1920-ci ildə respublikamızda 400-ə yaxın məktəb
kitabxanası olub. Digər ictimai kitabxanalar
haqqında da belə fikir yürütsək və XX əsrin
əvvəllərində respublikada fəaliyyət
göstərən kitabxanaları təxmini hesablasaq,
100-ə yaxın xalq kitabxana-qiraətxanasının fəaliyyət
göstərməsi aşkara çıxır. Belə hesab edək ki, 1917-1920-ci illərdəki
çətin şərait üzündən bu kitabxanaların
bir çoxu bağlanmışdı. Ancaq
demək olmaz ki, hamısı bağlanmışdı.
Təxmini hesablamalara görə, bu kitabxanaların
yarıya qədəri öz fəaliyyətini davam etdirmiş,
fəaliyyətini davam etdirə bilməyənlər
də öz fondunu qoruyub saxlamışdı.
Bütün bunları nəzərə alaraq biz belə
hesab edirik ki, sovet statistikası tərəfindən
formalaşmış "1920-ci ildə Azərbaycanda 95
min kitab fondu olan 11 kitabxana vardı" fikri yanlışdır,
mövcud şəraiti əks etdirmir. 1919-cu
ilin əvvəllərində Bakı və onun rayonlarında
mədəni-maarif cəmiyyətlərini birləşdirmək
təşəbbüsü göstərilmişdi. Bu cəmiyyətlərin konfransının
çağırılması üçün təşkilat
komitəsi yaradıldı".
İradə
SARIYEVA
Bakı xəbər.- 2016.- 20 sentyabr.- S.15