Ağdamın Kürdlər kəndi uğrunda döyüş Vüqarın son döyüşü oldu...

"Hər bir şə­hid bi­zim üçün bö­yük it­ki­dir. On­la­rın xa­ti­rə­si bi­zim üçün əziz­dir, qəl­bi­miz­də da­im ya­şa­ya­caq­dır"

 

Əsr­lər bo­yu Və­tə­ni­mi­zin qey­rət­li oğul­la­rı si­la­ha sa­rı­la­raq ya­del­li iş­ğal­çı­la­ra qar­şı vu­ruş­muş və tor­paq­la­rı­mı­zı göz bə­bə­yi ki­mi qo­ru­muş­lar. Ke­çən əs­rin son­la­rın­da fa­şist er­mə­ni cəl­lad­la­rı­nın tor­paq­la­rı­mı­za baş­la­yan tə­ca­vü­zü öl­kə­mi­zin və­tən­pər­vər oğul­la­rı­nı ye­ni­dən aya­ğa qal­dır­dı. Cə­sa­rə­ti, dö­yüş­kən­li­yi və qəh­rə­man­lıq­la­rı ilə düş­mə­nə göz da­ğı olan bu oğul­la­rın bir ço­xu mü­qəd­dəs Və­tən tor­paq­la­rı uğ­run­da əbə­di ölüm­süz­lü­yə - şə­hid­lik zir­və­si­nə ucal­dı. Be­lə igid oğul­la­rı­mız­dan bi­ri də Da­xi­li Qo­şun­la­rın hər­bi qul­luq­çu­su, şə­hid si­lah­da­şı­mız Vü­qar Abu­ta­lı­bov­dur.   

Əs­gər Vü­qar El­man oğ­lu Abu­ta­lı­bov 1973-cü il mart ayı­nın 25-də Kəl­bə­cər ra­yo­nu­nun Tə­kə­qa­ya kən­din­də zəh­mət­keş ai­lə­sin­də ana­dan olub. Ata­sı El­man ki­şi­nin və Sə­rin­gül ana­nın ha­lal zəh­mət­lə bö­yü­düb tər­bi­yə et­di­yi 5 öv­lad­dan (Vü­qar, Na­miq, İl­ha­mə, Tə­ra­nə və Ni­ya­məd­din) bi­ri, ey­ni za­man­da ai­lə­nin il­ki və ən se­vim­li­si idi Vü­qar. İb­ti­dai təh­si­li­ni doğ­ma Tə­kə­qa­ya kənd mək­tə­bin­də al­mış, 1985-ci il­dən isə Xan­lar ra­yon (in­di­ki Göy­göl - A.Ə.) Bəh­ram­bəy kənd mək­tə­bin­də na­ta­mam or­ta təh­si­li­ni da­vam et­di­rib. Bu mək­təb­də təh­sil al­dı­ğı il­lər­də xoş xa­siy­yə­ti, nü­mu­nə­vi dav­ra­nı­şı və yax­şı oxu­ma­ğı ilə mü­əl­lim və şa­gird kol­lek­ti­vi­nin bö­yük hör­mə­ti­ni qa­zan­mış­dı. Vü­qa­rın ən çox sev­di­yi fənn isə ri­ya­ziy­yat idi. Məhz bu ba­xım­dan ən bö­yük ar­zu­su ri­ya­ziy­yat­çı ol­maq idi. Ra­yon mək­təb­lə­ri ara­sın­da təş­kil edi­lən bi­lik ya­rış­la­rın­da və olim­pia­da­lar­da fə­al iş­ti­rak et­miş, də­fə­lər­lə fərq­lən­miş­di.

Bəh­ram­bəy kənd mək­tə­bin­də oxu­yar­kən Vü­qa­ra dərs de­miş in­gi­lis di­li mü­əl­li­mə­si Məh­lu­qə Məm­mə­do­va Və­tən yo­lun­da şə­hid ol­muş igid oğul­la­rı­mı­zın xa­ti­rə­si­nin xal­qı­mı­zın qəl­bin­də da­im ya­şa­ya­ca­ğı­nı de­yir:

"...1985-1993-cü il­lər­də Bəh­ram­bəy kənd mək­tə­bin­də tə­yi­nat­la xa­ri­ci dil mü­əl­li­mi iş­lə­mi­şəm. Vü­qar Abu­ta­lı­bo­vun si­nif rəh­bə­ri ol­mu­şam. Vü­qar çox sev­di­yim və də­yər ver­di­yim şa­gird­lə­rim­dən olub. Ça­lış­qan, ağıl­lı, tər­bi­yə­li uşaq idi. Gö­zəl ar­zu­la­rı var idi...

Şə­hid ol­du­ğu­nu bi­lən­də ürə­yim qa­na dön­dü. İl­lər son­ra qon­şu­lu­ğa tə­zə bir ai­lə köç­dü və öy­rən­dim ki, Vü­qa­rın ba­cı­sı­nın ai­lə­si­dir. İna­nın ki, hər də­fə o evin qar­şı­sın­dan ke­çən­də o ba­la­ca, qa­ra­buğ­da­yı, se­vim­li Vü­qa­rı xa­tır­la­yı­ram və mə­ni qə­hər bo­ğur... Ru­hun qar­şı­sın­da baş əyi­rəm, əziz Vü­qar!

Bu gün Vü­qar ki­mi qəh­rə­man oğul­la­rı­mı­zın şə­rəf­li ömür yo­lu gə­lə­cə­yi­miz olan gənc­lə­ri­miz üçün əsl və­tən­pər­vər­lik nü­mu­nə­si­dir".

1989-cu il­də 9-10-cu sin­fi oxu­maq və tam or­ta təh­si­li­ni ba­şa vur­maq məq­sə­di­lə ye­ni­dən Kəl­bə­cə­rin Tə­kə­qa­ya kən­di­nə qa­yı­dan Vü­qar 1991-ci il­də ra­yo­nun Lev kənd or­ta mək­tə­bi­ni əla qiy­mət­lər­lə bi­ti­rib (Lev kənd or­ta mək­tə­bin­də oxu­yar­kən si­nif yol­daş­la­rı ilə bir­gə çək­dir­di­yi fo­to­şə­kil­də Vü­qar ön­də, otur­muş və­ziy­yət­də sağ­dan ikin­ci, onun sa­ğın­da-mər­kəz­də da­ya­nan isə Kəl­bə­cər ra­yo­nu­nun iş­ğa­lı za­ma­nı düş­mən gül­lə­si­nə tuş gə­lə­rək şə­hid ol­muş da­yı­sı oğ­lu Aqil İsa­yev­dir).

Vü­qa­rın ye­ni­yet­mə­lik və gənc­lik çağ­la­rı öl­kə ta­ri­xi­nin ən tə­la­tüm­lü bir döv­rü­nə tə­sa­düf edir. Qa­ni­çən er­mə­ni cəl­lad­la­rı­nın mü­qəd­dəs tor­paq­la­rı­mı­za tə­ca­vü­zü fo­nun­da öl­kə­də baş ve­rən pro­ses­lər tə­bii ki, gənc nəs­lin for­ma­la­şan dün­ya­gö­rü­şün­də və psi­xo­lo­gi­ya­sın­da və­tən­pər­vər­lik ru­hu­nun yük­səl­mə­si və düş­mə­nə nif­rət his­si­nin da­ha da alov­lan­ma­sı­na zə­min ya­ra­dır­dı. Məhz bu­na gö­rə də ta­ri­xi­mi­zə qan­lı hərf­lər­lə ya­zıl­mış "20 Yan­var", "Xo­ca­lı soy­qı­rı­mı" və di­gər dəh­şət­li ha­di­sə­lər gənc Vü­qa­rın düş­mə­nə nif­rət his­si­ni aşıb-daş­dı­rır­dı...

Be­lə­lik­lə, 1992-ci il ap­re­lin 23-də Xan­lar RHK tə­rə­fin­dən hər­bi xid­mə­tə ça­ğı­rı­lan V.Abu­ta­lı­bov Və­tə­nə mü­qəd­dəs bor­cu­nu Da­xi­li Qo­şun­la­rın sı­ra­la­rın­da şə­rəf­lə ye­ri­nə ye­tir­mə­yə baş­la­yır. Qo­şun­la­rın Ba­kı şə­hə­ri, Nə­ri­ma­nov ra­yo­nun­da yer­lə­şən "N" say­lı hər­bi his­sə­sin­də xid­mət edən Vü­qar qı­sa bir za­man­da yol­daş­la­rı­nın hör­mət və eti­ba­rı­nı qa­zan­ma­ğa na­il olur.

Vü­qa­ra məx­sus olan sə­nəd­lə­ri göz­dən ke­çi­rir, bu­ra­da gənc əs­gər­lə­rin tə­lim kur­sun­da olar­kən ai­lə­si­nə yaz­mış ol­du­ğu mək­tub­la­rı­nı oxu­yu­ram. Onun mərd, və­tən­pər­vər bir dö­yüş­çü, ey­ni za­man­da ai­lə­si­nə son də­rə­cə bağ­lı in­san ol­ma­sı­nı hər iki mək­tu­bun­dan da gör­mək müm­kün­dür. Be­lə ki, və­ziy­yə­ti­nin yax­şı və hər han­sı bir çə­tin­li­yi­nin ol­ma­dı­ğı­nı bil­di­rən Vü­qar əsas na­ra­hat­lı­ğı­nın məhz ai­lə­sin­dən ol­du­ğu­nu qeyd edib:

"... Əv­və­la sa­lam­la­rım dai­mi­dir, si­zin gü­lər üzü­nü­zə. Sa­lam­dan son­ra mə­nim və­ziy­yə­ti­mi bil­mək is­tə­sə­niz,  və­ziy­yə­tim yax­şı­dır. Ya­zın gö­rüm si­zin və­ziy­yə­ti­niz ne­cə­dir?

Biz in­di bu­ra­da Ba­kı­da, lap mər­kəz­də ka­ran­tin­də­yik. Bi­zim hər­bi his­sə­miz Mon­tin­də yer­lə­şir. Hə­lə­lik bi­zi heç ye­rə bu­rax­mır­lar...

Da­ha nə ya­zım? Si­zin sağ­lı­ğı­nız. Tez­lik­lə ca­vab ya­zın.

Mən­dən sa­lam söy­lə­yin, mək­tu­bu oxu­yan­da eşi­dən­lə­rə...".

Bu hər­bi his­sə­də bir müd­dət tə­lim keç­dik­dən son­ra Ağ­dam ra­yo­nu­na-dö­yüş böl­gə­si­nə ezam olu­nur.

Vü­qar Ağ­dam ra­yo­nu əra­zi­sin­də­ki bir sı­ra kənd­lə­rin, elə­cə də yük­sək­lik­lə­rin mü­da­fiə­si və azad edil­mə­si uğ­run­da apa­rı­lan hər­bi əmə­liy­yat­lar za­ma­nı fə­al­lıq nü­ma­yiş et­di­rib, igid­lik və şü­ca­ət gös­tə­rə­rək qar­şı­ya qo­yul­muş dö­yüş tap­şı­rıq­la­rı­nı yük­sək key­fiy­yət­lə ye­ri­nə ye­ti­rib.

17 iyun 1993-cü il. Ağ­dam ra­yo­nu­nun Kürd­lər kən­di­nin mü­da­fiə­si uğ­run­da ge­dən dö­yüş Vü­qa­rın son dö­yü­şü ol­du... Bu dö­yüş­də qəh­rə­man­ca­sı­na vu­ru­şa­raq on­lar­la er­mə­ni ya­raq­lı­sı­nın ba­şı­na od-alov yağ­dı­ran cə­sur si­lah­da­şı­mız son­da düş­mən mər­mi­si­nə tuş gə­lə­rək, əbə­di ölüm­süz­lü­yə - şə­hid­lik zir­və­si­nə yük­sə­lir...

Mü­qəd­dəs Və­tən tor­paq­la­rı­nın azad­lı­ğı uğ­run­da ca­nı­nı qur­ban ve­rən əs­gər Vü­qar Abu­ta­lı­bov Göy­göl ra­yo­nun­da­kı Şə­hid­lər Xi­ya­ba­nın­da dəfn olu­nub. Su­bay idi...

Vü­qa­rın dö­yüş­çü yol­daş­la­rı onun müs­bət key­fiy­yət­lə­ri­ni bu gün də bö­yük if­ti­xar his­si ilə xa­tır­la­yır. Göy­göl ra­yo­nu, Quş­qa­ra kənd sa­ki­ni, vax­ti­lə sı­ra­vi hər­bi qul­luq­çu ki­mi şə­hid si­lah­da­şı­mız­la bir­gə hər­bi əmə­liy­yat­lar­da fə­al iş­ti­rak et­miş Qa­məd­din Ata­ki­şi­yev (ha­zır­da Da­xi­li Qo­şun­la­rın ve­te­ra­nı, eh­ti­yat­da olan baş gi­zir - A.Ə.) cə­sur dö­yüş­çü ilə bağ­lı xa­ti­rə­lə­ri­ni bi­zim­lə bö­lü­şər­kən bun­la­rı de­di:

"Vü­qa­rı çox yax­şı ta­nı­yır­dım. Xan­lar Ra­yon Hər­bi Ko­mis­sar­lı­ğı tə­rə­fin­dən onun­la ey­ni gün­də hə­qi­qi hər­bi xid­mə­tə ça­ğı­rıl­mış­dıq. İki­miz də Da­xi­li Qo­şun­la­rın sı­ra­la­rın­da, mər­hum za­bit Azad Ba­ğır­za­də­nin ko­man­di­ri ol­du­ğu bö­lük­də hər­bi xid­mə­tə baş­la­mış­dıq. Xa­siy­yət­cə çox meh­ri­ban, mü­la­yim, dost­can­lı bir in­san idi. Ey­ni za­man­da mərd, qor­xu­bil­məz dö­yüş­çü idi. Qəl­bin­də düş­mə­nə qar­şı bö­yük nif­rət his­si var idi. Ən çə­tin tap­şı­rıq­la­rın öh­də­sin­dən mə­ha­rət­lə gə­lir­di. Ona gö­rə də ha­mı onun xət­ri­ni çox is­tə­yir­di.

Mən Qa­ra­ba­ğa Vü­qar­dan təx­mi­nən iki ay ön­cə ezam olun­muş­dum. 1992-ci il iyu­lun son­la­rın­da Ağ­dam ra­yo­nu­nun Kən­gər­li kən­di əra­zi­sin­də ye­ni­dən onun­la bir­gə xid­mə­ti­mi­zi da­vam et­dir­mə­li ol­duq. Onun­la bir­gə Fər­rux, Yed­di Xır­man dağ­la­rı ət­ra­fın­da, elə­cə də Ye­tim Cin­li, Qa­lay­çı­lar, Vəng, Dov­şan­lı, Çıl­dı­ran, Sır­xa­vənd, Pap­ra­vənd, Can­ya­taq, Gül­ya­taq və Qa­zan­çı kənd­lə­ri uğ­run­da ge­dən dö­yüş­lər­də iş­ti­rak et­miş­dik. Mən ya­ra­lan­dıq­dan son­ra dö­yüş böl­gə­si­nə qa­yıt­dıq­da biz ay­rı-ay­rı bö­lük­lə­rin tər­ki­bin­də xid­mət et­mə­li ol­duq.

Vü­qa­rın şə­hid ol­ma xə­bə­ri­ni mən tap­şı­rıq­la Xın­dı­rıs­tan kən­din­də yer­lə­şən qə­rar­ga­hı­mı­za ge­dər­kən ora­da, onun­la ey­ni bö­lük­də xid­mət edən əs­gər yol­da­şın­dan eşit­dim. Dü­zü bu xə­bər­dən çox sar­sıl­dım. Çün­ki Vü­qa­rın tim­sa­lın­da mən ya­xın dos­tu­mu və si­lah­da­şı­mı, ey­ni za­man­da igid­li­yi və qorx­maz­lı­ğı ilə bü­tün dö­yüş­çü yol­daş­la­rı­nın də­rin hör­mət və rəğ­bə­ti­ni qa­za­nan əsl və­tən­pər­vər eloğ­lu­nu itir­miş­dim".

Əs­gər V.Abu­ta­lı­bo­vun hə­yat və dö­yüş yo­lu ba­rə­də mə­lu­mat­la­ra Azər­bay­can Res­pub­li­ka­sı Sə­fər­bər­lik və Hər­bi Xid­mə­tə Ça­ğı­rış üz­rə Döv­lət Xid­mə­ti­nin rəs­mi in­ter­net say­tın­da (http://se­fer­ber­lik.gov.az/­rgmin­fo­all/1954.html) rast gəl­mək olar.

Onun ömür yo­lu qı­sa ol­sa da, dö­yüş yo­lu qəh­rə­man­lıq nü­mu­nə­lə­ri­lə zən­gin olub. O, yur­du­mu­za göz di­kən ne­çə-ne­çə düş­mən ya­raq­lı­sı­nı məhv et­mək­lə mən­fur niy­yət­lə­ri­ni göz­lə­rin­də qo­yub.

Azər­bay­can Res­pub­li­ka­sı­nın Pre­zi­den­ti cə­nab İl­ham Əli­ye­vin söz­lə­ri ilə de­sək, şə­hid ol­muş qəh­rə­man­la­rı­mı­zın qa­nı yer­də qal­ma­ya­caq: "Biz mü­ha­ri­bə və atəş­kəs vax­tı it­ki ver­mi­şik, şə­hid­lə­ri­miz olub. Və­tən, tor­paq uğ­run­da hə­lak ol­muş şə­hid­lə­rin qar­şı­sın­da baş əyi­rik. On­la­rın qa­nı yer­də qal­ma­ya­caq və qal­mır, şə­hid­lər öl­mür. On­lar bi­zim qəl­bi­miz­də əbə­di ya­şa­yır!".

Al­lah şə­hid­lə­ri­mi­zə rəh­mət elə­sin!  

Anar Əhmədov

Bakı xəbər.- 2017.- 21 iyun.- S.13.