Şəhid Aydın Abdullayevin müəllimlərinin yaddaşında yaşayan əziz xatirələri...

XII ya­zı

Yek­nə­sək, da­rıx­dı­rı­cı pa­yız gün­lə­ri baş­la­mış­dı. Ba­şı göy­lə­rə də­yən gə­lin çi­nar­lar əli­ni qoy­nu­na qo­yub sa­ra­lıb xə­zə­lə dö­nən yar­paq­la­rı­nın ar­dın­ca boy­la­nır­dı. Yar­paq­lar da ağac­la­rın ba­la­la­rı­dır axı. Yar­paq sel ki­mi tor­pa­ğa axıb tö­kü­lür­dü. Ağac­lar da, daş­lar da, kü­çə­lər də fi­kir­li idi, san­ki ha­mı­sı­nın ca­nı­nı qa­ra qay­ğı al­mış­dı. Şə­hər­də nə isə an­la­şıl­maz bir ab-ha­va var­dı. Ya­ğış­lı-yağ­mur­lu ok­tyabr özü ilə bol­lu­ca qüs­sə gə­tir­miş­di. Şə­hə­rin ca­nın­da qə­ri­bə bir süst­lük var­dı.

Su­ra­xa­nı ra­yo­nu şə­hid Pər­viz İs­ma­yı­lov adı­na 278 say­lı tam or­ta mək­təb­də adi dərs gün­lə­rin­dən bi­ri idi. Mək­tə­bin ib­ti­dai si­nif mü­əl­li­mə­si Sü­ca­ət Də­mi­ro­va ba­la­ca şa­gird­lə­ri­nə dərs izah edir­di. Am­ma fik­ri nə­dən­sə çox da­ğı­nıq idi. Dərs izah edə-edə ara­bir pən­cə­rə­dən ba­yı­ra ba­xır­dı. Ürə­yi elə dö­yü­nür­dü ki, elə bil için­də at­lı ça­par var­dı. Dər­si sax­la­yıb bir stə­kan su iç­di ki, bəl­kə özü­nə gə­lə bil­di. Mü­əl­li­mə­nin ya­rat­dı­ğı fa­si­lə­dən is­ti­fa­də edən ba­la­ca­lar səs-küy sal­ma­ğa baş­la­dı. Mü­əl­lim uşaq­la­rı sa­kit­ləş­di­rib dər­si­ni da­vam et­di. An­caq heç cür da­xi­lin­də ya­ra­nan tə­la­tü­mün, kə­də­rin sə­bə­bi­ni an­la­ya bil­mir­di.

- Gö­rə­sən ni­yə be­lə ol­dum? Heç be­lə ol­ma­mış­dım, - de­yə öz-özü­nə su­al ver­di.

Mək­tə­bin di­rek­to­ru Mə­la­hət mü­əl­li­mə adə­ti üz­rə dəh­li­zə çı­xıb si­nif­lə­rə baş çə­kir, da­va­miy­yət­lə ma­raq­la­nır­dı. Mək­təb di­rek­to­ru Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin sin­fi­nə da­xil ol­du. Şa­gird­lər onu gö­rən­də bir nə­fər ki­mi aya­ğa dur­du­lar. Di­rek­tor şa­gird­lə­rə:

- Uşaq­lar, əy­lə­şin! Sü­ca­ət mü­əl­li­mə, ba­ğış­la­yın ma­ne ol­dum, si­zə sö­züm var­dı.

- Bu­yu­run, Mə­la­hət mü­əl­li­mə!

- Siz bu həf­tə və­tən­pər­vər­lik möv­zu­sun­da açıq dərs ve­rə bi­lər­si­niz­mi? Vax­tı­nız var­mı? Ən təc­rü­bə­li, sa­vad­lı ib­ti­dai si­nif mü­əl­lim­lə­ri­miz­dən­si­niz. Si­zə gü­və­ni­rəm.

Sü­ca­ət mü­əl­li­mə ra­zı­lıq əla­mə­ti ola­raq ba­şı­nı tər­pət­di.

- On­da si­zin açıq dər­si həf­tə­nin cü­mə gü­nü­nə sa­laq.

- Olar, ni­yə ol­mur. Mən ha­zır, şa­gird­lər də həm­çi­nin.

Di­rek­tor Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin ha­zır­lı­ğı­na, sa­va­dı­na, çə­tin və­ziy­yət­lər­dən çıx­maq qa­bi­liy­yə­ti­nə ya­xın­dan bə­ləd idi. Ona gö­rə də açıq dər­si onun sin­fi­nə sal­mış­dı. Di­rek­tor si­nif­dən çı­xıb ka­bi­ne­ti­nə sa­rı ge­dər­kən qa­pı­nın ağ­zın­da xa­di­mə­ni ağ­la­yan gör­dü. Tə­əc­cüb­lən­di. O ba­yaq xa­di­mə­ni bu­ra­da ye­ri si­lən gör­müş­dü, gö­rə­sən nə olub ki, o ağ­la­yır.

- Nə olub, ni­yə ağ­la­yır­san?

Xa­di­mə di­rek­to­run sə­si­ni eşi­dib da­ha bərk­dən hön­kür­dü.

Di­rek­tor çaş-baş və­ziy­yət­də ağ­la­yan xa­di­mə­yə ba­xır­dı. Han­dan-ha­na xa­di­mə sa­kit­lə­şib su­al do­lu ba­xış­la­rı­nı ona di­kən di­rek­to­run üzü­nə bax­dı:

- Bi­zim mək­tə­bin mə­zun­la­rın­dan bi­ri də şə­hid olub, Mə­la­hət mü­əl­li­mə.

- Nə da­nı­şır­san? Kim­dir şə­hid olan?

- Ay­dın Ab­dul­la­yev, ata­sı Əmir­sol­tan ki­şi "JEK"də iş­lə­yir­di. Bil­mi­rəm o oğ­lan ya­dı­nız­da­dır­mı?

- Kim de­di şə­hid ol­du­ğu­nu?

- Me­yi­ti­ni in­di gə­ti­rib­lər, in­di ha­mı on­la­rın hə­yə­ti­nə yı­ğı­şır, ca­ma­at da­nı­şır ki, er­mə­ni snay­per­lə düz al­nın­dan vu­rub. Can ba­lam, can. Bi­lir­si­niz ne­cə yax­şı uşaq idi, heç ada­mı in­cit­məz­di, baş­qa uşaq­lar ki­mi na­la­yiq hə­rə­kət­lər et­məz­di. Tər­bi­yə­li, qa­na­caq­lı şa­gird idi Ay­dın. Pər­viz­dən son­ra Ay­dı­nın şə­hid ol­ma­sı mək­tə­bi­miz üçün ağır xə­bər­dir.

Di­rek­to­run göz­lə­ri yaş­la dol­muş­du, o da ana idi, o da it­ki­ni ca­nı-qa­nı ilə hiss edir­di.

- Çox pis xə­bər ol­du. Ay­dın Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin şa­gir­di olub. Bu xə­bər ona dəh­şət­li də­rə­cə­də pis tə­sir edə­cək. Çün­ki o, Ay­dı­nı çox is­tə­yir­di və onun cəb­hə böl­gə­sin­də xid­mət et­mə­si ilə fəxr edir­di. Ay­dın mə­zu­niy­yət­də olan­da hə­mi­şə mək­tə­bi­mi­zə gə­lir­di.

Mə­la­hət mü­əl­li­mə ka­bi­ne­ti­nə get­mə­yib ge­ri­yə Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin sin­fi­nə qa­yıt­dı. Di­rek­to­run get­di­yi ki­mi də ge­ri qa­yıt­dı­ğı­nı gö­rən mü­əl­li­mə onun qa­ba­ğı­na irə­li ye­ri­di. Mə­la­hət mü­əl­li­mə­nin üzün­də­ki kə­də­ri, gö­zün­də­ki ya­şı gö­rüb tə­əc­cüb­lən­di.

- Nə olub Mə­la­hət mü­əl­li­mə, ni­yə ağ­la­yır­sı­nız? Ol­ma­ya uşaq­la­ra bir şey olub?

- Bə­li, sə­nə pis xə­bə­rim var, Sü­ca­ət mü­əl­li­mə, ha­zır olun.

Di­rek­to­run sö­zü mü­əl­li­mə­ni özün­dən al­dı, rən­gi sap­sa­rı sa­ral­dı.

- Nə olub, giz­lət­mə­yin nə olar?

- Sə­nin ib­ti­dai si­nif­də dərs de­di­yin, ya­zıb-oxu­maq öy­rət­di­yin Ay­dın Ab­dul­la­yev şə­hid olub. Sü­ca­ət mü­əl­li­mə, Və­tən sağ ol­sun!

Ay­dı­nın şə­hid ol­maq xə­bə­ri­ni eşi­dən Sü­ca­ət mü­əl­li­mə, sö­zün əsl mə­na­sın­da, ba­la­sı­nı itir­miş ana ki­mi hön­kür­dü. Əl­bət­tə, hər bir mü­əl­lim üçün şa­gird onun doğ­ma öv­la­dı ki­mi­dir.

- He­yif, Ay­dın, sən­dən çox he­yif. Sən şə­hid ola­sı oğ­lan de­yil­din, zə­fər qa­za­na­caq oğul idin. De­yir­di ki, mü­əl­li­mə, siz ar­xa­yın olun, bi­zim əs­gər­lər er­mə­ni­lə­rin la­zı­mi də­rə­cə­də dər­si­ni ve­rir, sa­də­cə, biz qəh­rə­man­lı­ğı­mı­zı çox di­lə-di­şə sal­mı­rıq.

Ay­dın da­nı­şır­dı ki, də­fə­lər­lə o da, baş­qa gi­zir­lər də, on­la­rın əs­gər­lə­ri də er­mə­ni­lə­rin can­lı qüv­və­si­ni məhv edib, tex­ni­ki qur­ğu­la­rı­nı sı­ra­dan çı­xa­rıb­lar. Ay­dın çox cə­sur oğ­lan idi, ata-ana­sı ona çox yax­şı tər­bi­yə ver­miş­di. O həm də güc­lü id­man­çı idi, o qə­dər me­da­lı var­dı ki, bə­zən de­yir­dim ki, Ay­dın, bu qə­dər me­da­lı ney­nə­yir­sən? De­yir­di ki, mü­əl­li­mə, yı­ğıb mu­ze­yə ve­rə­cə­yəm. Gü­lü­şür­dük. Ay­dın çox ağıl­lı, zə­ka­lı, tər­bi­yə­li bir uşaq idi. İb­ti­dai si­nif­də oxu­du­ğu il­lər­də də ağ­lı­na, fə­ra­sə­ti­nə gö­rə ha­mı­dan se­çi­lir­di. Ay­dın heç vaxt mə­ni yor­maz­dı. Çox ağıl­lı göz­lə­ri var­dı. O göz­lər­dən onun işıq­lı gə­lə­cə­yi boy­la­nır­dı. Pər­viz də ağıl­lı uşaq idi. Qə­ri­bə­dir, bü­tün qəh­rə­man­la­rın ta­le­yi, hə­ya­tı, mək­tə­bə, ata-ana­ya mü­na­si­bə­ti ey­ni cür olur. Pər­viz şə­hid ol­du, in­di mək­tə­bi­miz onun adı­nı da­şı­yır, in­di də Ay­dı­nın şə­hid­lik xə­bə­ri ya­yı­lıb. Al­lah hər iki­si­nə rəh­mət elə­sin!

Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin qan yaş­la do­lan göz­lə­ri şa­gird­lə­rin nə­zə­rin­dən ya­yın­ma­dı. Üçün­cü si­nif şa­gird­lə­ri onu su­al atə­şi­nə tut­du­lar.

- Mü­əl­li­mə, ni­yə ağ­la­yır­sı­nız?

- Keç­miş şa­gir­dim şə­hid olub.

- Adı nə idi?

- Ay­dın. Ay­dın işıq ki­mi hər tə­rə­fə nur sa­çan oğul idi. Həm yax­şı oxu­yur­du, həm tər­bi­yə­li idi, həm də id­man­la məş­ğul olur­du. Siz də bö­yü­yən­də Ay­dın ki­mi ağıl­lı, tər­bi­yə­li olun.

Uşaq­lar mü­əl­li­mə­yə söz ver­di­lər ki, yax­şı oxu­ya­caq­lar...

Dərs bi­tən­dən son­ra mək­təb rəh­bər­li­yi və bü­tün mü­əl­lim­lər Ay­dı­nın yas mə­ra­si­min­də iş­ti­rak et­mək üçün Əmir­sol­tan ki­şi­nin evi­nə get­di­lər. Hə­yət­də yas ça­dı­rı qu­rul­muş­du. Ha­va­nın ya­ğış­lı, so­yuq ol­ma­sı adam­la­rın əh­va­lı­nı da­ha da pis­ləş­di­rir­di. Ay­dı­nın dəfn mə­ra­si­min­də bö­yük iz­di­ham ya­şan­dı. Bü­tün Su­ra­xa­nı ra­yo­nu, de­mək olar ki, ora­da idi. Hər kəs şə­hi­də eh­ti­ra­mı­nı bil­di­rir, onun qəh­rə­man­lı­ğı ilə öyü­nür, ru­hu­na dua­lar oxu­yur­du­lar.

Yas məc­li­si­nə gə­lən mü­əl­lim­lər Ay­dı­nın ana­sı­nın, xa­la­sı­nın, gə­lin­lə­ri­nin, doğ­ma­la­rı­nın han­sı hal­la­ra düş­dü­yü­nün şa­hi­di ol­du­lar. Mək­təb di­rek­to­ru Mə­la­hət mü­əl­li­mə göz ya­şı için­də ana­ya tə­səl­li ve­rir, şə­hid­li­yin uca mə­qam ol­du­ğu­nu, şə­hid­lə­rin hər za­man ca­van qal­dı­ğı­nı de­yir­di.

- Biz oğul­la­rı­mı­zı ona gö­rə dün­ya­ya gə­ti­rib bö­yü­dü­rük ki, on­lar sa­bah bi­zim ar­xa-da­ya­ğı­mız ol­sun, Və­tə­nin dar gü­nün­də əli­nə si­lah gö­tü­rüb düş­mə­ni sus­du­ra bil­sin. Se­vil xa­nım, si­zin oğ­lu­nuz şə­hid­lik köy­nə­yi­ni hər­bi pal­ta­rı­nın al­tın­dan ge­yib Və­tə­nin mü­da­fiə­si­nə qal­xıb. O, düş­mə­nə baş əy­mə­di, ək­si­nə, düş­mə­ni məhv et­di. Ay­dın 7 er­mə­ni hərb­çi­si öl­dü­rüb, on­la­rın zi­reh­li tex­ni­ka­sı­nı məhv edib, kəş­fiy­yat­çı ki­mi er­mə­ni mək­ri­ni, pla­nı­nı if­şa edib. Ay­dı­nın yas məc­li­sin­də iş­ti­rak edən ba­cı­lar, xa­nım­lar, keç­miş şa­gir­di­mi­zin şə­hid ol­ma­sı xə­bə­ri bu gün mə­ni, Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­ni, bir söz­lə, bi­zim mək­tə­bin kol­lek­ti­vi­ni yan­dır­dı, ha­mı heyf­slən­di ki, be­lə igid bir oğ­lan qa­ra tor­pa­ğın al­tın­da ya­ta­caq. Şə­hid­lər öl­məz, Və­tən bö­lün­məz, ana­lar, ba­cı­lar. Al­lah bü­tün şə­hid­lə­rə rəh­mət elə­sin!

Ay­dı­nın dəfn mə­ra­si­mi şə­hi­din adı­na la­yiq ke­çi­ril­di. Əl­bət­tə, hər kəs 23 yaş­lı Ay­dı­nın şə­hid ol­ma­sın­dan sar­sıl­mış­dı. Bu­nun­la be­lə, in­san­la­rın üzün­də, bir çim­dik də ol­sa, fəxr, qü­rur his­si nə­zə­rə çar­pır­dı. Şə­hid son mən­zi­lə yo­la sa­lı­nan­dan son­ra hər kəs bir az otu­rub ata-ana­ya, qar­daş­la­ra tə­səl­li ve­rib ev­lə­ri­nə da­ğı­lış­dı. Mək­tə­bin kol­lek­ti­vi də yas ye­ri­ni tərk et­di.

Ay­dı­nın şə­hid ol­ma­sı­na ən çox ya­nan­lar­dan bi­ri olan Sü­ca­ət mü­əl­li­mə heç cür özü­nə gə­lə bil­mir­di. Şə­hid şa­gir­di­nin na­kam ta­le­yi, özü­nə tu­fan edən ni­şan­lı­sı­nın fər­ya­dı, ana­sı­nın ah-na­lə­si mü­əl­li­mə­nin qu­laq­la­rın­dan get­mir­di. Ana­nın tü­kür­pə­dən sə­si hə­lə də mü­əl­li­mə­nin qu­laq­la­rın­da idi.

Evə gə­lən­də bu gün ya­şa­dıq­la­rı dəh­şə­ti bü­tün tə­fər­rüa­tı­na qə­dər göz önün­də can­lan­dır, ağ­la­yır, heyf­slə­nir, Ay­dı­nın ana­sı­nın və­ziy­yə­ti­ni göz­lə­ri qar­şı­sı­na gə­ti­rib aciz-aciz əl­lə­ri­ni diz­lə­ri­nə çırp­dı. Axı Ay­dı­nın ana­sı­nı sa­kit­ləş­dir­mək müm­kün de­yil­di. Sü­ca­ət mü­əl­li­mə qə­ti fik­rə gəl­di:

- Bu həf­tə açıq dər­si Ay­dı­na həsr edə­cə­yəm, ha­mı­mı­zın ya­xın­dan ta­nı­dı­ğı ba­la­mız­dır.

Cü­mə gü­nü ye­tiş­di, nə­ha­yət ki, Sü­ca­ət mü­əl­li­mə­nin sin­fin­də açıq dərs ke­çi­ril­di. Uşaq­la­rın fə­al­lı­ğı, özü­nün ha­zır­lı­ğı im­kan ver­di ki, dərs yük­sək sə­viy­yə­də keç­sin.

Möv­zu və­tən­pər­vər­lik­lə bağ­lı ol­du­ğu üçün, uşaq­lar ol­duq­ca fə­al iş­ti­rak edir və fi­kir bil­di­rir­di­lər. Dər­sin so­nu­na ya­xın mək­təb di­rek­to­ru da­nış­maq üçün aya­ğa dur­du və açıq dər­sin ge­di­şa­tın­dan, şa­gird­lə­rin ca­va­bın­dan, mü­əl­li­mə­nin sa­va­dın­dan da­nış­dı. Sö­zü çox uzat­ma­yıb Ay­dın Ab­dul­la­yev­lə bağ­lı xa­ti­rə­lə­rə ke­çid al­dı:

- Mən Ay­dı­nın va­li­deyn­lə­ri­ni 30 il­dir ta­nı­yı­ram. Çün­ki Ab­dul­la­yev­lər ai­lə­si­nin hər üç öv­la­dı bi­zim mək­təb­də təh­sil alıb. Ni­cat da, Ca­vad da, Ay­dın da çox tər­bi­yə­li, sağ­lam ruh­lu, ça­lış­qan şa­gird­lər olub. Həm dav­ra­nış­la­rın­da, həm də oxu­maq­la­rın­da ha­mı­dan se­çi­lib­lər. Əmir­sol­tan ki­şi də, Se­vil xa­nım da da­im mək­təb­lə əla­qə sax­la­yır, öv­lad­la­rı­nın dərs­lə­ri, dav­ra­nış­la­rı ilə ma­raq­la­nır­dı­lar. Əmir­sol­tan ki­şi mək­tə­bi­mi­zin ic­ti­mai iş­lə­rin­də də ya­xın­dan iş­ti­rak edib. Ona gö­rə də hər kəs bu ai­lə­yə hə­mi­şə hör­mət­lə ya­na­şıb. Rəh­mət­lik Ay­dın mək­tə­bi­zi­min gö­zü, qay­ma­ğı olan şa­gird­lər­dən bi­ri idi. O, möh­kəm xa­rak­te­ri, xe­yir­xah­lı­ğı, bö­yük-ki­çik ye­ri bil­mə­si, mü­əl­lim­lə­ri­nə, şa­gird­lə­rə, dost­la­rı­na mü­na­si­bə­ti ilə nü­mu­nə olub. Ay­dın hə­mi­şə haq­qın tə­rə­fin­də idi. Ab­dul­la­yev­lər ai­lə­si­nin son­be­şi­yi qey­rət­li, tə­əs­süb­keş, və­tən­pər­vər bir uşaq idi. O əsa­sən yu­xa­rı si­nif şa­gird­lə­ri ilə yol­daş­lıq edər­di, ha­mı bir nə­fər ki­mi onun xət­ri­ni çox is­tə­yir­di. Han­sı dos­tu da­ra düş­sə, Ay­dın müt­ləq onun da­dı­na ye­tir­di, dos­tu­nu çə­tin­lik­dən qur­ta­rır­dı. Ay­dın cə­sur oğ­lan idi. Ar­zu edi­rəm ki, mə­nim ba­la­la­rım, siz də Ay­dın ki­mi qorx­maz ola­sı­nız. Ay­dın ba­la­mız Və­tə­ni­mi­zi düş­mən­dən qo­ru­maq üçün ki­şi ki­mi cəb­hə böl­gə­si­nə get­di, bu­ra­da xid­mət et­di və şü­ca­ət­lər gös­tər­di. O şə­hid ol­sa da, iz­lə­ri ya­şa­yır. Tə­səl­li­miz odur ki, Ay­dın ki­mi qəh­rə­man­lar öl­mür, on­lar şə­hid ol­maq­la ye­ni­dən dün­ya­ya gə­lir­lər. Şə­hid va­li­deyn­lə­ri­nə de­mək is­tə­yi­rəm ki, ba­şı­nı­zı dik tu­tun, bu­na si­zin haq­qı­nız ça­tır.

Ay­dı­nın vax­ti­lə təh­sil al­dı­ğı mək­təb­də 1750 şa­gird təh­sil alır­dı. Şa­gird­lə­rin hər bi­ri Pər­viz­lə Ay­dı­nı öz­lə­ri üçün ör­nək he­sab edir­di­lər.

Ay­dı­nın şə­hid ol­ma­sın­dan dörd il ötür­dü. Hər bay­ram­da, Ay­dı­nın ad gü­nü və xa­ti­rə gün­lə­rin­də mək­təb kol­lek­ti­vi şə­hid gi­zi­rin xa­ti­rə­si­ni əziz tu­tur, təd­bir­lər ke­çi­rir, şa­gird­lər şə­hid­lə­rə aid şe­ir­lər söy­lə­yir­di­lər.

Vax­ti­lə təh­sil al­dı­ğı, doğ­ma mək­təb­də Ay­dı­nın adı­nı hər kəs bö­yük eh­ti­ram­la çə­kir­di. Ay­dı­nın şək­li mək­tə­bin dəh­li­zin­dən asıl­mış­dı, mək­tə­bə gə­lən hər bir şa­gird, va­li­deyn şə­hi­din şək­li qar­şı­sı­na ke­çir, onun ru­hu­nu anır­dı.

Ok­tyabr Ab­dul­la­yev­lər ai­lə­si­nə kə­dər, qüs­sə, bir də qi­ya­mə­tə qə­dər da­vam edən ay­rı­lıq gə­tir­miş­di. Bu ay­rı­lıq mü­əl­lim­lə­ri də, Ay­dı­nın ai­lə­si­ni də həd­siz də­rə­cə­də kə­dər­lən­dir­sə də, on­lar A.Ab­dul­la­ye­vin ca­nı­nı Və­tən yo­lun­da qur­ban ver­mə­sin­dən fəxr his­si ke­çi­rir­di­lər.

Sü­ca­ət mü­əl­li­mə Ay­dı­nın şək­li qar­şı­sın­da da­yan­mış­dı. Tə­nəf­füs ol­du­ğun­dan, mək­tə­bin bə­zi mü­əl­lim­lə­ri onun ba­şı­na top­laş­mış­dı.

- Hər kəs dün­ya­dan kö­çür, am­ma kim ne­cə kö­çür, əsas mə­sə­lə bu­dur. Ay­dın sa­də bir ai­lə­də do­ğul­du, an­caq dün­ya­dan qəh­rə­man ki­mi köç­dü, - de­yib, Sü­ca­ət mü­əl­li­mə tit­rək əl­lə­ri ilə keç­miş şa­gir­di­nin şək­li­ni sı­ğal­la­dı. Mü­əl­li­mə göz yaş­la­rı­nı güc­lə boğ­sa da, yaş ya­naq­la­rı aşa­ğı ax­ma­ğa baş­la­dı. Ba­yır­da göy­dən ley­san ələ­nir­di...

İradə SARIYEVA

Bakı xəbər.- 2017.- 24 aprel.- S.15