Ehtiyatda xüsusi təyinatlı idi,
4 uşaq atası idi,
könüllü getdi
və şəhid oldu - Daşdəmir Paşayev...
Məleykə Paşayeva: “Daşdəmir
Xocalının günahsız
insanlarının və
general Polad Həşimovun
qisasını almaq üçün müharibəyə
getmişdi”
Dörd
balası ağlar qaldı,
Getdi igid oğlum, getdi.
Eşitdim ki, şəhid
olub
Elə bildim ağlım getdi.
Gözü ağlar qalan balaların igid ataları torpaqlarımızı
düşmən tapdağından
azad etdi. Belə igid
oğullardan biri də Azərbaycan Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrinin ehtiyatda
olan zabiti, Vətən müharibəsi
şəhidi Paşayev
Daşdəmir Əlizaman
oğludur.
Daşdəmir Paşayev 1982-cı ildə
Bakı şəhərində
anadan olub. Uşaqlıq illəri Bakıda keçib. 1988-ci ildə 250 saylı tam orta məktəbin 1-ci sinifində daxil olub, 1996-cı ildə həmin məktəbin
8-ci sinfini başa vurub. 8-ci sinfi bitirdikdən sonra C.Naxçanski adına
hərbi liseyə qəbul olub. 1999-ci ildə liseyi
bitirərək Bakı
Ali Ümumqoşun Komandirlər
Məktəbinə daxil
olub.
2003-cü ildə məktəbi bitirib və leytenant rütbəsi ilə xidmətə başlayıb. İsveçrədə 6
ay müddətində kurs
keçib. Kursdan sonra
Azərbaycan Respublikası
Müdafiə Nazirliyinin
Baş Qərargahının
tabeliyində olan Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrdə xidmətə
başlayıb. Ailə vəziyyəti
ilə bağlı baş leytenant rütbəsində ehtiyata
buraxılıb.
“Mənə müharibədən
məktub yazmışdı
ki, ana…”
Daşdəmir Paşayevin anası Məleykə xanımla Xatirə Kitabı Redaksiyasının hazırladığı
“44 gün – Tarixi zəfər” adlı kitabın III cildinin Müharibə, Əmək
və Silahlı Qüvvələr Veteranları
Təşkilatında keçirilən
təqdimat mərasimində
həmsöhbət olduq.
Məleykə ana bildirdi ki,
əslən bakılıdırlar
və oğlunun da bütün uşaqlığı paytaxtda
keçib. “Mənim
dörd övladım
- iki oğlum, iki qızım vardı. Daşdəmir ən böyük
övladım, nəslin
isə ən böyük nəvəsi idi. Oğlum öz adı
ilə fəxr edirdi, babasının adını daşıyırdı.
Daşdəmir uşaqlıqdan
hərbiçi olmaq istəyirdi, ona görə də, Naxçanski adına
hərbi liseyə qəbul oldu, oranı bitirdikdən sonra Bakı Ali Ümumqoşun Komandirlər
Məktəbinə daxil
oldu və leytenant rütbəsində
oranı bitirdi. Sonra İsveçrədə 6 aylıq
kurs keçdi. Demək olar ki, Daşdəmir 8 il hərbi
təshil alıb. Yaşmadakı “N” saylı hərbi
hissədə xüsusi
təyinatlı kəşfiyyatçısı
kimi xidmətə başlayıb. 7 il orada xidmət etdikdən sonra baş leytenant rütbəsi aldı. Bundan sonra ailə
vəziyyəti ilə
əlaqədar hərbidən
ehtiyata çıxdı,
ailə qurdu, dörd övladı dünyaya gəldi. Üç qızı, bir oğlu var.
Ehtiyatda olsa da, Daşdəmirin
fikri-zikri torpaqlarımızın
azad olunması idi.
27 sentyabr 2020-ci ildə 44 günlük Vətən müharibəsi başlayanda
Daşdəmir yerində
dayana bilmədi və Abşeron rayon Hərbi Komissarlığına
gedib ki, ehtiyatda olan zabit kimi onu
da müharibəyə
aparsınlar. Sentyabrın 27-dən oktyabrın 7-nə qədər
hərbi komissarlığa
ayaq döyür, amma onu müharibəyə
aparmaq istəmirlər.
Daşdəmir deyirdi ki, ana, nə qədər
israr etdim, gördüm məni müharibəyə aparmaq
istəmirlər, axırda
qapının ağzında
oturdum və onlara “evə getməyəcəyəm, burda
oturacağam. Mən
ehtiyatda olan zabitəm, müharibəyə
getməməyi öz
kişiliyimə sığışdıra
bilmərəm, oğullar
müharibəyə gedir,
şəhid olurlar, buna dözə bimirəm, məni də aparın” dedim. Daşdəmir uzun isrardan sonra
müharibəyə getməyə
nail oldu. Oğlum məhəlləmizdən bayraq asıb, məni gözü yaşlı qoyub müharibəyə getdi.
Oğlum ehtiyatda olan bir zabit kimi
könüllülər üzərində
komandir vəzifəsinə
təyin olunur. Füzuli uğrunda
gedən şiddətli
döyüşlərdə fəal iştirak edir, düşmənin xeyli sayda canlı
qüvvəsini və
texnikasını məhv
edir”.
Ana bildirdi ki, oğlu oktyabrın 13-də
Füzuli uğrunda gedən döyüşlərdə
qəhrəmancasına şəhid
olub. “Daşdəmir Kəlbəcərdə də
döyüşüb, döyüş
yoldaşlarını mühasirədən
çıxarıb. Zabit olduğu
üçün komandir
idi. Demişdilər ki, şəhid
olmayıb sağ qalsan müharibədən
sonra sənə mayor rütbəsi veriləcək.
Elə sevinirdi ki, Ordumuz qalib
gəldi…
Oğlum mənə müharibədən
məktub yazmışdı
ki, ana, mən 25 yaşındakı
Daşdəmir kimiyəm,
özümü sağlam
hiss edirəm, daha eynəyimi də atmışam. Gözü zəif idi deyə eynək taxırdı.
Oğlum o vaxt hərbidən ehtiyata çıxandan sonra müxtəlif işlərdə çalışdı,
Metropolitendə işlədi,
maşın təmiri
ilə məşğul
oldu, ANS kanalında mühafizədə işlədi. Çox qeyrətli,
namuslu oğlan idi. Şəhid övladlarımızın hamısı elə bil seçiliblər.
Sonuncu dəfə
Daşdəmirlə oktyabrın
10-da danışdıq. Mən özüm
Metropolitendə işləyirəm,
axşam növbəsində
idim, bir də gördüm mənə mesaj gəldi. Sonra da danışdıq.
Dedi ana, oktyabrın 13-də ağır
döyüşümüz olacaq, mənə xeyir-dua ver. Mən də dedim ki,
Allah səni qorusun, gözün arxada qalmasın, dörd övladına necə baxmışamsa yenə də elə baxacağam, təki qalib olub evə
salamat qayıt.
Daşdəmir Xocalının günahsız
insanlarının və
general Polad Həşimovun
qisasını almaq üçün müharibəyə
getmişdi. O, Xocalı ilə bağlı kadrlara baxanda çox pis olurdu, bunu özünə
sığışdırmırdı. Mübarizin, Fəridin şəhidliyinə
dözə bilmirdi.
Ataları şəhid olanda uşaqlar körpə idi. O, müharibəyə gedəndə demişdilər
ki, ata, getmə. O da balalarına demişdi ki, mən sizi
və xalqımızın
bütün uşaqlarını
qorumalıyam, sizin çox gözəl gələcəyiniz olmalıdır”.
Daşdəmir Paşayevin xatirəsinin
əbədiləşdirilməsinə gəlincə, Məleykə
ana bildirdi ki, Xırdalanda adına küçə
verilib. “Çox istərdim ki, yaşadığım binaya oğlumun
xatirə lövhəsi
vurulsun. Oğullarımızın xatirəsi əbədiləşdirilir.
Xatirə Kitabı Redaksiyasının
bu sahədə gördüyü işlər
bizə təsəlli
verir. Balalarımızın adı kitablara
salınır, onlar yaşadılır.
Həmişə oğlumun yolunu gözləyirəm, bəzən
şəhid olduğuna
heç inanmıram da. Metropolitendə işlədiyim üçün
sərnişinlərin arasında
oğlumu axtarıram,
gözlərim hey onu gəzir. Bir cüssəli, qamətli
oğlan görəndə
elə bilirəm Daşdəmirdir. Axı o xüsusi
təyinatlı kəşfiyyatçıdır.
Deyirəm ki, o cür
oğul erməni gülləsinə tuş
gələ bilməz,
oğlum yaşayır,
kənardan mənə
baxır. Hiss edirəm
ki, oğlum sağdır. Daşdəmirin məzarı İkinci
Fəxri Xiyanbandadır,
gedib ziyarət edirəm. Elə bilirəm, o məzarda
yatan o deyil, ölümünə inana
bilmirəm. Mənim oğlum
şəhid olanda Aynur xanımın oğlu Məhəmməd-Nadir
gedib ki, Daşdəmirin nəşini
ordan çıxarsın,
onu da orda
vurmuşdular. Mahmud adlı balamız da başqa bir
şəhidi xilas etmək üçün getmişdi, onu da vurmuşdular, onun ardınca da Hüseyni vurmuşdular. Dörd oğul
bir-birinin dalınca şəhid olub və nəşləri neytral zonada qalmışdı. Oktyabrın 30-da mənim oğlumun nəşini götürdülər.
Noyabrın 1-də DNT analizi verdim, noyabrın 8-də
DNT analizinin cavabı gəldi. Sonra 9-da dəfn etdik.
Daşdəmirin kürəyində snayper simgəsi vardı. 38 yaşında
gedib, amma yenə də ona “uşağım” deyirəm. Ana üçün onlar uşaqdır”.
Ana deyir ki, ürəyindəki
oğul yarası sağalmaz, amma bu zülmə dözməkdən başqa
çarəsi yoxdur, Daşdəmirin
yadigarlarını böyütmək,
ərsəyə gətirmək
üçün canını
dişinə tutub yaşayır.
Qəhrəman komandirin torpaqlarımızın
azadlığı uğrunda
göstərdiyi şücaətlər
dövlətimiz tərəfindən
unudulmur. Prezident İlham Əliyevin Azərbaycan Respublikası
Silahlı Qüvvələrinin
hərbi qulluqçularının
medallarla təltif edilməsi haqqında imzaladığı Sərəncama
əsasən, Azərbaycan
Respublikasının ərazi
bütövlüyünün təmin edilməsi uğrunda döyüş
əməliyyatlarında iştirak
etmiş və hərbi hissə qarşısında qoyulmuş
tapşırıqların icrası
zamanı vəzifə
borcunu şərəflə
yerinə yetirmiş Azərbaycan Respublikası
Silahlı Qüvvələrinin
hərbi qulluqçusu,
Bakı şəhərində
anadan olan könüllü zabit, baş leytenant Daşdəmir Əlizaman oğlu Paşayev ölümündən sonra
"Vətən uğrunda",
"Füzulinin azad olunmasına görə"
və "Hərbi xidmətlərə görə"
medalları ilə təltif edilib.
İgid ölər, adı qalar deyib atalarımız. Torpaqlarımızı düşməndən azad
edən, bu uğurda canını fəda edən, balalarını, anasını,
yarını ağlar
qoyan oğullar əbədi olaraq yaşayacaq.
İradə
SARIYEVA
Bakı Xəbər 2024.- 12 dekabr (¹ 226).- S.14.