“Bayrağa bükəndə ayaqlarını qucaqlayıb elə ağladım ki...””

Döyüş yoldaşını xilas edərkən şəhidliyə ucalan Vüsal Şahmarlı

"Vətəndaş olmasa, boş şeydir Vətən! Beş günlük, on günlük güney qarıdır Vətən məfhumunun özəyindəki Vətənin vüqarlı oğullarıdır!"

Belə deyib türk dünyasının əbədiyaşar şairi Xəlil Rza Ulutürk. Bəli, Vətən məfhumunun özəyində igid, vüqarlı oğullar durur. O oğullar ki, Vətən onu çağıranda, torpağına sarılıb qanını da, canını da uğruna fəda etməyə hazır vəziyyətdə dayanır. Elə oğullardan biri də İkinci Qarabağ Müharibəsinə sevinə-sevinə yollanan Şəhidimiz Şahmarlı Vüsal Mərdan oğludur.

Vüsal Şahmarlı 11 oktyabr 1996-cı ildə İmişlinin Sarıxanlı kəndində dünyaya göz açıb. Orta təhsilini Rusiyanın Tümen şəhərində almağa başlayan Vüsal 5-ci sinifdə oxuyarkən vətənə dönüb və Bakıdakı 138 nömrəli orta məktəbdə təhsilini başa vurub. Yeniyetməlik dönəmində 4 il həvəskar olaraq cüdo ilə məşğul olub.

Şəhidimiz 2014-cü ildə orta təhsilini bitirərək Gədəbəydə, N saylı hərbi hissədə xidmətə yollanıb və 2016-cı ilin Aprel döyüşlərində iştirak edib. Xidmətini başa vurduqdan sonra müxtəlif işlərdə çalışıb, xüsusilə biznes sahəsində çalışıb.

Vüsal oktyabrın 5-də İkinci Qarabağ müharibəsinə ehtiyatda olan topatıcı əsgər olaraq yollanıb. O, 18 oktyabr 2020-ci ildə yaralı yoldaşını döyüş bölgəsindən çıxarmaq istəyərkən düşmənin snayper gülləsinə tuş gəlib və Füzuli istiqamətində gedən döyüşlər zamanı şəhid olub.

Ölümündən sonra Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Ali Baş Komandan İlham Əliyevin Sərəncamına əsasən, "Vətən uğrunda medalı" ilə təltif edilib. Şəhidimizin anası Sevər xanım Cebhe.info-nun əməkdaşı ilə söhbətində qəhrəmanımızın döyüş və həyat yolundan söz açıb.

"Xocalıdan danışanda əsəbiləşirdi, dözə bilmirdi"

"Son görüşümüz sentyabrın 21-də oldu. Səhər oyandım ki, bacısı ilə Vüsala yemək hazırlayım, işə gedəcəkdilər. Ev telefonuna zəng gəldi ki, bəs Şahmarov Vüsala çağırış gəlib, zəhmət olmasa, qapını açın, imza çəkin. İmzanı çəkib kağızı Vüsala gətirdik, görəndə ki xidmətə çağırılıb, vallah elə sevindi ki... Sevinə-sevinə bütün yoldaşlarına bu xəbəri verdi. Çıxanda dedi ki, ana, burada iki yoldur- O tərəfə getsəm də yaxşıdır, qayıtsam da yaxşıdır, mənim üçün fərqi yoxdur. Dedim, ana qurban, dəli-dəli danışma. Çağırılmamışdan 2 gün öncə də "Qurani-Kərim"i mülahizə edirdik. Vüsal deyirdi ki, ana, doğrudanmı, şəhidlər yaşayır? Deyirdim, yaşayır, onlar gül qoxurlar. Son görüşümüzdə mənə şəhidlik barədə danışdıqlarımı xatırlatdı ki, sən bəs belə deyirdin... O gedəndə kilidləndim, heç bir dua etmədim. O, liftə minib gedəndən sonra yadıma düşdü ki, axı mən heç bir dua etməmişəm. Vüsal mənim ən yaxın dostum idi. Onun gedişindən sonra sanki atalı-analı olsam da, yetim qalmışam. O, mənim "Quran" dostum, namaz dostum idi. Getməmişdən bir neçə gün öncə Xocalı haqqında danışırdıq. Deyirdim, Vüsal, o vaxt necə zalımlar, yezid olubsa, bu günün yezidləri ermənilərdir, tarix təkrarlanır. Xocalıdan danışanda əsəbiləşirdi, dözə bilmirdi. İçində düşmənə qarşı bir qisas, bir nifrət hissi vardı. Ümumiyyətlə, haqsızlığa dözən adam deyildi".

"Atası ilə danışandan 30-49 dəqiqə sonra şəhid olub..."

Sevər xanım Vüsalın son zəngini belə xatırlayır:

"O, döyüşə yollandıqdan sonra biz hər gün danışırdıq. Şəhid olandan sonra bildik ki, ən yaxın dostu olan Cabir əmisinə deyib ki, mən şəhid olsam, fəxr elə, qürur duy ki, sənin belə qardaşın oğlu var. Ölümündən sonra atası danışdı ki, Vüsal deyib ki, ata, üstümə nə haqqın, əziyyətin varsa, halal elə. Şəhid olmamışdan iki gün öncə də oktyabrın 16-da mənimlə danışdı. Dedim, Vüsal dualarım sizinlədir. Hamınız mənim canımsınız. Həmişə də deyirdim, Vüsal, bilirəm, orada namaz qıla bilmirsən, amma namazın sözlərini hər an təkrarla. Allaha yaxın ol, ona sığın ki, sizi qorusun. Oktyabrın 18-i səhər 10-a 25 dəqiqə qalmış atasına zəng elədi. Mən də kənardan eşidirdim, hiss elədim ki, səsi titrəyir, udqunur, nəfəs alır, özünü möhkəmlədir. Dedi, ata Füzulini almışıq, Füzuli azaddır. Atası dedi, anan yanımdadır, danış.

Dedi, ata, vaxt yoxdur, burada şəbəkə də tutmur. Döyüş yoldaşlarının deməyi ilə atası ilə danışandan 30-49 dəqiqə sonra şəhid olub. Bizə bu xəbər axşam 6-ya qalmış çatdı. Yalanı sevmədiyi üçün mənə döyüşdəki vəziyyəti də danışmırdı. Atasına da, mənə də deyirdi, hər şey yaxşıdır. Bacısından çox narahat idi, eləcə deyirdi ki, bacımdan muğayat olun. Amma döyüşdən sonra Cabir əmisi dedi ki, Vüsal hər gün mənə hər şeyi danışırdı. Bizə hər şeyin yaxşı olduğunu desə də, əmisinə tam təfərrüatı ilə olanları danışırmış".

"Ana balasının üstünə torpaq tökür, bu nə deməkdir, təsəvvür edin"

Şəhid anası Vüsalı son mənzilə yola salmasını belə xatırlayır:

"Vüsalın tabutunu özüm çiynimdə apardım ki, mən onun çiynində gedə bilmədim, qoy, o, mənim çiynimdə getsin. Çünki bizim yolumuzda şəhid olub. Vüsal özünü mənə borclu elədi. Bu nəfəsi alırıqsa, biz ölənədək Vüsallarımıza borcluyuq. Onların hamısına canım qurban. Hər gün onlara səcdə edirəm. Mənə ürək-dirək verən budur ki, Vüsallarımız Xocalıda öldürülən, əziyyət verilən məsum körpələrimizin, qadınlarımızın qisasını aldılar. Mən Vüsal dəfn edilmədən öncə xahiş elədim ki, üzünü açsınlar, üzünə də baxdım, elə bil ki, sənə baxıb gülür. Dişində breket vardı, onu görəndə dedim, hə, Vüsaldır. Onda bildim ki, sondur. Torpağını da özüm üzünə tökdüm. Ana balasının üstünə torpaq tökür, bu nə deməkdir, təsəvvür edin. Tökdüm və dedim ki, Fatimeyi-Zəhra ana, sənə tapşırıram balamı. Mən yanına gələnə kimi Fatimeyi-Zəhra ana sənə analıq eləsin. Əlimdən gələn bu idi".

"Yuxuda elə bərk qucaqlamışdı ki, oyananda hiss elədim ki, qabırğalarımı əzib"

Sevər xanım şəhidimizin hər cümə günü yuxusuna gəlməsindən danışır:

"Keçən cümə günü Ali-İmran surəsini oxudum. Sübh namazı vaxtı yuxuda gördüm ki, Vüsal gəlib məni qucaqlayır, ağlayır. Yuxuda elə bərk qucaqlamışdı ki, oyananda hiss elədim ki, qabırğalarımı əzib. Amma görürəm ki, mən ağlamıram, onu qucağıma alıb ayağını yerdən üzürəm. Artıq üçüncü cümə idi ki, Vüsal mənim yuxuma bu şəkildə gəlirdi, məni qucaqlayıb ağlayırdı. Ayılandan sonra şəklinə baxdım, öz-özümə fikirləşdim ki, Vüsal, sən niyə belə ağlayırsan, sənin ki yerin gözəldir. Bilmirəm, hansısa qüvvə mənə elə bil deyirdi ki, sən dünən İmam Hüseynə, Fatimeyi-Zəhraya və Şəhidlərə Ali-İmran surəsini oxuyub, onların ruhuna hədiyyə etdiyin üçün Vüsalı şərəfləndirmisən. Vüsalı orada o qədər yüksəyə qaldırmısan ki, Vüsal buna görə səni belə qucaqlayıb ağlayıb. O cavabı alandan sonra mənim gözümdən yaş çıxmadı. Dedim, Vüsal, sənin ruhuna və şəhidlərimizin ruhuna sən şəhid olanadək salavat çəkib, dua oxuyacağam".

"Vüsalın "kaska"sı düşdü gözünün üstünə və yerə yıxıldı..."

Vüsalın döyüş yoldaşlarından biri onun şəhidliyə yüksəlmə anını belə xatırlayır:

"O mənə döyüş yoldaşımdan əlavə, bir doğmam olub. Oktyabr ayının 18-i Füzuli istiqamətində idik. Döyüş yoldaşlarımızla birgə səngərdə bir yerdə əyləşmişdik, komandirin əmrini gözləyirik. Yemək yedik, birdən əmr gəldi ki, irəli. Silahı dolu vəziyyətə gətirib irəli getdik. İrəliləyən kimi qarşı tərəfdən üstümüzə güllə atmağa başladılar. Komanda gəldi ki, döyüşə! Hamı döyüş vəziyyətini aldı. Döyüş yoldaşlarımdan digərini ayağından vurdular. Manevr var, Vüsal o manevri edərək həmin döyüş yoldaşımızın yanına getmək istədi. Bir də gördüm ki, Vüsalın "kaska"sı düşdü gözünün üstünə və yerə yıxıldı. Ona snayper tuşlanmışdı və ondan da yan keçə bilmədi. Döyüşdə belə bir şey var ki, 4 saniyə içində hədəfi qaçırtmalısan. Ona “yat” deyə qışqırsaq da, yata bilmədi".

"Bayrağa bükəndə ayaqlarından tutub, onu qucaqlayıb elə ağladım ki..."

Döyüş yoldaşı Vüsalın necə ürəkli biri olmasından da bəhs edib:

"Döyüşdür, elə bir zaman olur ki, aclıq da olur. Bu adam ona baxmırdı, nəyisə olanda bölürdü, sənə də payından verirdi. Ümumiyyətlə, orada kimsə ölümdən danışanda da deyirsən, sakit, dur. Vüsal da ölümü fikirləşmirdi, ancaq hamımız kimi irəli getməyi düşünürdü. Mən heç vaxt hönkürtü ilə ağlamamışdım. Murad adlı uşaq onu bayrağa bükəndə ayaqlarından tutub, onu qucaqlayıb elə ağladım ki... 7 yaşından bu vaxta qədər ağlamamışdım heç vaxt. Orada olmayan bunu hiss edə bilməz".

Naibə

Cümhuriyət.- 2021.- 16 fevral.- S.11.