Ölüm qorxurdu...

İstərəm ölməyi mən, leyk qaçır

məndən əcəl.

M.Ə.Sabir

Könlü həyata vurğun, -

O, ölmək istəyirdi;

Yorğun düşmüşdü, yorğun, -

Dincəlmək istəyirdi.

Nə dincəldi, nə yatdı, -

O gündüzlü, gecəli;

Çox yatanı oyatdı -

Çağıranda əcəli.

Dillərə düşdü adı, -

Asıldı dilindən o;

Əcəli harayladı -

Həyatın əlindən o.

Deyirəm, işə baxın:

O, ölüm deyib durdu;

Ölüm gəlmədi yaxın, -

Ölüm sanki qorxurdu!..

Dəydikcə köksünə tənələr seli

Muğan… Cəlilabad… isti bir diyar;

Hər gələn bir ürək hərarət duyar.

Onun sinəsinin sol tərəfində

Mənim doğma kəndim Sabirabad var.

Sabirdən, Cəlildən söz düşüb burda;

Duyan könüllərə köz düşüb burda.

Özlərini ölüm ayrı salanın

Ölməyən adları görüşüb burda.

Nəsillər sidqini bağlar Sabirə, -

"Güləyən" Sabirə, "ağlar" Sabirə;

"Bir qocaman dağa bənzərəm" - dedi,

İndi bənzədilir dağlar Sabirə.

O yandı, yandırdı şimşək sözüylə,

Odlu bir diyarın ürək közüylə;

Hayıf ki, bu günü özü görmədi, -

Baxır arzusuna heykəl gözüylə.

Siz ey kəndimizin gəlini, qızı! -

Hər gün o güllərə çiləyəndə su

Ucadan oxuyun şeirlərini, -

Qoy özü eşitsin qulaq dolusu.

Şirvandı, Muğandı, Gəncədi Sabir,

Daşdan sərt, ipəkdən incədi Sabir;

Dəydikcə köksünə tənələr seli, -

Özünə daha çox bənzədi Sabir!..

M.Ə.Sabir

Ədəbiyyat qəzeti.- 2010.- 11 iyun.- S.2.