Bacı qədər əziz

İyunun 13-də Aybəniz Vəkilovanın əbədiyyətə qovuşduğu gündən bir il keçir. Bu münasibətlə Aybəniz xanımın qızı Aygün Vəkilovanın tərtibi və redaktorluğu ilə «Aybəniz» adlı nəfis tərtibatlı və maraqlı bir kitab çapdan çıxmışdır.

Professor Nizami Cəfərov kitaba yazdığı ön sözdə deyir: «Aybəniz xanım Səməd Vurğunun təbliği, mübahisəli məsələlərə aydınlıq gətirməsi ilə bağlı çox böyük təşkilatçılıq işi gördü, vurğunşünaslığın elmi-nəzəri, ideoloji məsələlərindən başlamış, etiraf edək ki, hər kəsin bacara bilmədiyi texniki məsələlərə qədər heç bir sahəni diqqətdən kənarda qoymadı. Və anası Xavər xanımdan aldığı muzeyçilik fəaliyyətini bugün (vəfatından sonra!) qızı Aygün xanımın şəxsində uğurla davam etdirir.

Aygün Vəkilovanın hazırladığı bu kitabçanı vərəqləyənlər müxtəlif illərə aid fotoşəkillərdə Aybəniz xanımın təkcə məhrəm simasını görməyəcəklər, həm də mehriban ürəyinin hərarətini duyacaqlar, təmkinli səsini eşidəcəklər… Dahi şairin öz qızına həsr etdiyi (və demək olar ki, çoxlarına çoxdan məlum olan) misralar Aygün xanımın vəfatından sonra keçirdiyimiz bu nisgilli aylarda yeni məna-məzmun kəsb edəcəkdir. O xanımın ki, tale ona yalnız dahi Vurğunun qızı olmaq səadətini deyil, ulu babasına layiq bir övlad kimi yetişəcəyinə heç bir şübhə etmədiyimiz balaca Vurğunun nənəsi olmaq xoşbəxtliyini də nəsib etmişdi…»

Onu da qeyd edək ki, Aybəniz xanım haqqında xatirələrdən ibarət kitab nəşrə hazırlanır. Tanınmış bəstəkar Sevda İbrahimovanın təqdim etdiyimiz məqaləsi də həmin kitab üçün nəzərdə tutulmuşdur.

Aybəniz xanım mənim üçün çox əziz, çox sevimli, bacı qədər əziz bir insan idi. Aybəniz özündə ən gözəl insani keyfiyyətləri cəmləşdirirdi… Onun sadəliyi, mehribanlığı, gözəl, şirin söhbətləri unudulmazdır.

Aybəniz həyatı, insanları, gözəlliyi sevən xanım idi. Onunla söhbət etmək insana həmişə gözəl əhval-ruhiyyə, nikbin hisslər bəxş edərdi. Hər görüşümüz, hər telefon danışıqlarımızda onun yumorla dolu söhbətləri mütləq olardı. Onun qəmginliyi də işıqlı, qeyri-adi bir işıqlı qəmginlik idi. Hərdən isə elə bil o uzaq bir aləmdə idi…

2008-ci il dekabr ayının 17-də Azərbaycan Yazıçılar Birliyində filologiya elmləri doktoru, professor Teymur Əhmədovun tərtib etdiyi "Mirzə İbrahimov müasirlərinin xatirəsində" kitabının təqdimatı keçirilirdi. Və mən, əlbəttə, bu tədbirə Aybənizi dəvət etmişdim.

O günü çox soyuq, qarlı hava idi. Təsadüfən, o gün, atamın dünyasını dəyişdiyi günün 15 illiyinə düşmüşdü. Və əlbəttə, Aybəniz bu tədbirə gəldi, atalarımızın qardaşlığı, dostluğu, bir-birinə olan böyük hörmət və səmimi münasibətləri haqda ürək dolusu gözəl xatirələrini danışdı.

Mən düşünürəm ki, atalarımızın bir-birinə olan qardaşlıq münasibətləri bizə, onların övladlarına keçmiş və bu doğmalıq bizim münasibətlərdə davam edirdi. O gün yoxdur ki, mən Aybənizi xatırlamayım, onun qayğıkeşliyi, onun gözəl tembrə malik olan səsini xəyalən eşitməyim. Onun səsi indi də qulağımdadır.

Aybəniz bizim ailənin əzizi idi. Mənim həyat yoldaşım Arif Həsənov da ona böyük hörmət və məhəbbət bəsləyərdi. Elə oldu ki, 2008-ci il yanvar ayının 24-də o, qəfildən dünyasını dəyişdi. Məlumdur ki, qırxa qədər gələn-gedən çox olur. Sən bu tənhalığı tam dərk etmirsən. Lakin sonra… Heç zaman unutmaram. Əzizimin qırxı çıxandan sonra, bir axşam mənim çox qüssəli vaxtımda Aybəniz mənə zəng etdi (elə bil ki, mənim halımı hiss etmişdi). Dedi ki, bilirəm, evdə təksən, gəlirəm sənin yanına!

O axşamı unuda bilmirəm. İncə duyumlu, mənim tənhalığımı, ağrımı duyan Aybənizim gəldi, gözəl, şirin söhbətləri ilə qəlbimi öz mehribanlığı ilə rahatlandırdı, qızdırdı…

Dedi ki, Arifin qəbri üstə gedəndə, məni də özünlə apar… Və mənimlə qəbirüstə də getdi… İnsanın hər işinin ürəkdən, səmim-qəlbdən gəlməyi olduqca əhəmiyyətli və vacibdir! Və Aybəniz, hər işdə, insanlarla münasibətdə həmişə səmimi, qayğıkeş, mehriban bir xanım idi. Mən elə bilirəm ki, bu təsadüfi deyil! Çünki bu genlər, dahi Səməd Vurğun genləri, onun daxilində yaşayırdı.

Mən Aybəniz xanımın, sevimli, böyük şairimiz Səməd Vurğunun ev muzeyindəki fəaliyyətini xüsusi qeyd etmək istərdim. Onun Səməd Vurğunun ev muzeyində keçirdiyi tədbirləri çox düşünülmüş, yüksək səviyyədə, çox maraqlı, böyük məhəbbətlə dolu tədbirlər idi. Səməd Vurğun şəxsiyyətini yaşatmaq, əbədiləşdirmək tədbirləri idi. Balanın atasına olan böyük məhəbbət tədbirləri idi.

Həmişə bu unikal ev muzeydə keçirilən tədbirlərdə iştirak edərkən, mən sanki 50-ci illərə qayıdır, elə bil ki, Səməd əminin həmişəyaşar, unudulmaz surətini görürdüm.

Elə oldu ki, 2008-ci il dekabr ayının 25-i Aybəniz əziz qardaşı Yusif Səmədoğlunun doğum gününə həsr olunmuş tədbirə, həmişə olduğu kimi, məni də dəvət etdi. Deyirlər bacının qardaşa olan məhəbbəti çox dərin və böyük məhəbbətlə dolu olur… Bu doğrudan da belədir. Aybəniz öz qardaşları - Yusif və Vaqif haqqında danışanda, onun işıqlı siması daha da gözəl işıqlanardı…

Çox heyif ki, 25 dekabr 2008-ci ildə, sevimli ev muzeyində keçirdiyi tədbir onun son tədbiri oldu.

O tədbirdən sonra Aybəniz xəstələndi. Mən bacım Solmazla tez-tez onun yanına gedərdik. Gözəl söhbətlər edər, atalarımızı, analarımızı xatırlardıq. Və həmçinin Aybənizin istəkli nəvəsi Vurğunun pianoda gözəl ifasına qulaq asardıq. Vurğun çalanda Aybəniz necə də sevinərdi!..

Aybəniz gözəl ana, gözəl nənə idi. Aybənizin incə musiqi duyumu var idi. Gələcəyinə böyük ümid bəslədiyim istedadlı nəvəsi Vurğunun müvəffəqiyyətlərinə çox sevinirdi Aybəniz…

Qızı Aygünün anasına olan diqqəti, qayğıkeşliyi isə xüsusi qeyd olunmalıdır. Mən deyərdim ki, ailədə belə qızın olması böyük xoşbəxtlikdir.

Aybənizin qəlbi isnanlara məhəbbətlə dolu olan ürək idi. Əlbəttə, zaman keçir, insanlar bir-bir dünyasını dəyişir. Lakin ləyaqətli insan, onun gözəl işləri, əməlləri xatirələrdə qalır və ürəklərə rahatlıq və işıq gətirir. Mən Aybənizi həmişə belə xatırlayıram. Mən Aybənizi həmişə gözəl, mehriban, şirindil, incə qəlbli bir bacı kimi xatırlayıram…

Allah ona rəhmət eləsin.

Sevda İbrahimova

Ədəbiyyat qəzeti.- 2010.- 11 iyun.- S.5.