Pənah Xəlilov

Görkəmli alim və pedaqoq, əziz müəllimim Pənah Xəlilov neçə il bundan qabaq zəhmət çəkib yazıb mənə göndərdiyi bu məqalənin çap taleyini özümə həvalə etmişdi. Nə dərəcədə haqlı olub-olmadığımı deyə bilmərəm, ancaq kiminsə tərəfindən düz başa düşülməyəcəyimi güman etdiyimdən dəfələrlə diqqətlə oxuyub, möhtərəm müəllimimin ustad mülahizələrindən və valideyn məhəbbətindən qürur, eyni zamanda, əlbəttə, məsuliyyət duyduğum, mənim üçün bu çox qiymətli məqaləni çapa verməmişəm.

Bu günlərdə, - müvafiq məlumat kitabına inansaq, - Pənah müəllimin 85 yaşı tamam olur. Mənim gümanıma görə Pənah müəllim "səksənində səksənməyib" və yəqin ki, səksən beşdə də elə olar.

Ancaq adəti üzrə, özü tərəfindən heç bir səs-soraq eşidən olmayıb.

Əziz müəllimimi səmim-qəlbdən təbrik edirəm. Böyük Nəvai deyirdi: Yüz il yaşamaq üçün gərək yüz illik də səbrin ola. Pənah müəllim həm də səbrli olmaq nümunəsidir. İnşallah, yüzü də görər!..

Ümumən belə qənaətdəyəm ki, çox halda şagirdi müəllimi ilə tanıdıqları kimi, müəllim barədə də müəyyən mənada şagirdlərinə görə təsəvvür yarana bilər. Tələbə-müəllim klassik münasibəti bizə dahilərimizdən - Nizamidən, Füzulidən əmanət qalmışdır. ("Bir iş ki, qıla şikayət ustad, - Şagirdə olur rücui bidad".)

Həyat yoluma ötəri də olsa nəzər salanda qeyri-ixtiyari dörd misramı xatırlayıram (özümdən misal gətirməli olduğuma görə elə bilirəm, oxucu məni bağışlayar):

Əlim qələm tutdu,

tale yar oldu, -

Müəllimim neçə sənətkar oldu;

Xeyir-dua verdi böyüklər mənə, -

Hərəsi bir cürə səbəbkar oldu...

Ayaz Vəfalı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2010.- 26 noyabr.- S.3.