Dağlara

Olsam da vurğunu uca dağların,

İllərdir düşməyir yolum,dağlara!

Alsaydıq - gəzərdim qarışbaqarış,

Deyərdim: "Qurbanın olum!" - dağlara!

Mən onun qoynunda dinclik tapardım,

Çiçəyin iyləyib, gülün qopardım.

Başına dolanıb qucaqlayardım,

Əgər çatsa idi qolum dağlara!

Arxalı köpəklər meydan sulayır,

Cənnət diyarımda bayquş ulayır.

Yandırır, sərvətin çapıb-talayır,

Yamanca verdilər zülüm dağlara!

Qalxam yaylaqlara, yatağa çıxam,

Ya enəm dərəyə, ya dağa çıxam.

O dağdan enərək bu dağa çıxam,

Xərclənə yollarda pulum dağlara!

Zakirəm,sinəmdə bir odlu ürək,

Onda yerləşibdi yüz arzu,dilək.

Elə alışam kı, Ağdamda gərək, -

Bəlkə gərək oldu külüm dağlara!

Allah adamı

Kimsə dərdli ola, gecə o yatmaz,

Yatan taleyimi kimsə oyatmaz.

Bir kimsənin toyuğuna daş atmaz,

Allah adamıyam, Allah adamı.

Gedir min çeşidli oyun, dinmərəm,

Dosta süzülərsə suyum, dinmərəm.

Haqqına dərimi soyun, dinmərəm,

Haqsızlıq yandırdı, Allah, atamı.

Qismət İlahidən bir can veribdir,

Bir gözəl təbiət, ilham veribdir.

Çox da ki, şeytana imkan veribdir,

Şeytan asi olar, Allah adamı?

İndi hansı ölçü, hansı meyardır?

Düşünən insana can evi dardır.

İnsanın min cürə xisləti vardır,

Yolundan çıxartma, Allah adamı.

Rübailər

Şam kimi əriyib damaram indi,

Taledən bir vüsal umaram indi.

Xumar gözlərini görəndən bəri,

Yaman xumarlandım, xumaram indi.

Gözlərin günəşdi, yanağın aydı,

Səsin taleyimdə haydı, haraydı.

Xəstələr əlimlə tapmazdı şəfa,

Eşqin ürəyimdə yurd salmasaydı.

Könül şəfqətini sanar əlində,

Gülüm, fanardımı yanar əlində?

Sən gələn yollara qəlbim nur çilər,

Eyibdir, gəzdirmə fanar əlində.

Zakir Ağdamlı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2012.- 7 dekabr.- S.7.