Yadındamı...

Bizim gənclik illərimizdə tez-tez səslənən bir mahnı var idi. Elə beləcə də adlanırdı: ”Yadındamı”. Oqtay Ağayevin çox pəsdən oxuduğu bu mahnı adamı çəkib uzaqlara aparar, sanki ötən günləri qaytarardı. İndi mən də istəyirəm ki, yaşanması bir daha mümkün olmayan o illəri birgə xatırlayaq.

Yadındamı, bir gün Vaqif küçəsindəki evinizdə imtahana hazırlaşırdıq. Birdən atan Məmməd Əkbər gəldi. Bizimlə çox mehribancasına salamlaşdı. Oxuduğumuz kitablara baxdı və belə dedi:

- Bunlar öz yerində. Amma qızlar, bir şeyi unutmayın ki, hər gün, hər gün yazmaq lazımdır. Mövzu tapa bilməsəniz sadəcə bir-birinizə məktub yazın. Təki yazın. İstəsəniz sonra cırın atın. Amma əliniz yazı vərdişindən qalmasın.

Onun bu öyüdü mənim qulaqlarımda elə qaldı ki, qırx ildən çox bir müddət ərzində hər gün yazdım. Lap elə onun dediyi kimi, elə yazılarım oldu ki, onu sonradan cırıb atdım. Elələri də oldu ki, ünvanlarına yolladım. Allah Məmməd Əkbərə qəni-qəni rəhmət eləsin. Ruhu şad olsun. O zaman qələm, kağız götürüb yazardıq. Amma indi nə qələm-kağıza, nə də poçt qutusuna ehtiyac var. İndi məktub yazmaq üçün sadəcə kompyuterin önünə keçib, düşündüklərini monitora köçürmək kifayətdir. Elə mən də belə elədim. Sən yadıma düşüncə Məmməd Əkbərin öyüdünü xatırladım. Amma bu məktubu nə Vaqif küçəsindəki evinizə nə də indi yaşadığınız ünvana yox, sənə, mənə, əsl söz sərraflarına, həm də bir zamanlar Məmməd Əkbərin özünə belə doğma olan “Ədəbiyyat qəzeti”nə göndərdim. Ümidvaram ki, yazdıqlarım bu ünvandan sənə mütləq yetişəcək.

Yadındamı, oxuduğumuz 190 nömrəli məktəbdə tez-tez dövrün tanınmış şair və yazıçıları, teatr xadimləri, rəssamları, bəstəkarları ilə görüşlər keçirilər, yeni kitabların, yeni tamaşaların müzakirələri təşkil olunardı. Biz bu qəbil tədbirlərə xüsusi səylə hazırlaşardıq. Kitabları oxuyar, tamaşalara baxar,onları öz düşündüyümüz tərzdə təhlil edər, qonaqlara suallar hazırlayardıq. Bütün bunları xatırlayanda düşünürəm ki, sanki jurnalistikanın ilkin əsaslarına elə məktəb illərindən yiyələnmişik. Bəlkə elə ona görə 1970- ci ildə o məktəbin üç məzunu yüksək balla o zamankı Azərbaycan Dövlət Universitetinin jurnalistika fakültəsinə daxil oldu. Sən, mən və Şəlalə Əlibəyli. Etiraf etmək gərəkdir ki, həmin il jurnalistika fakültəsi bir çox yaşıdlarımız üçün əlçatmaz idi. Amma biz bacardıq.

Yadındamı, tələbəlik illərimiz sadəcə Universitet auditoriyaları ilə məhdudlaşmadı. Biz birinci kursdan başlayaraq təcrübə ilə nəzəriyyəni birləşdirdik. Sənin səs tembrin, telegenik görkəmin, yüksək nitq mədəniyyətin Azərbaycan televiziyası rəhbərliyinin diqqətindən yayınmadı. Gənclik baş redaksiyasında hazırlanan bir sıra verilişlərdən dəvətlər aldın. Bəzi verilişlərin aparıcısı oldun, bəzi verilişlər üçün süjetlər hazırladın. Amma hər birinə böyük məsuliyyətlə yanaşdın. O zaman indiki kimi internet yox idi ki, istədiyin məlumatı dərhal əldə edəsən. Bir veriliş hazırlamaq üçün saatlarla kitabxanalarda vaxt keçirməli olurduq. Amma bunun çox böyük səmərəsi olurdu. Verilişdən-verlişə insan təkmilləşirdi. Qeyd etmək gərəkdir ki, Azərbaycan televiziya jurnalistikası da məhz həmin illərdə böyük təkmilləşmə dövrünü yaşadı. Nəticədə bir televiziya məktəbi yarandı. Bu gün bəlkə də çoxu bilmir ki, sən də o məktəbin həm yaradıcılarından, həm də müdavimlərindən biri olmusan. Həmin illərdə Azərbaycan televiziyası öz üzərinə çox böyük məsuliyyətlər götürmüşdü. Ədəbi dilin inkişaf etdirilməsi, estetik tərbiyə, maarifləndirmə, tamaşaçı auditoriyasının musiqi zövqünün düzgün istiqamətləndirilməsi və bu kimi müxtəlif sahəli fəaliyyətlər.

Yadındamı, bir “Romans axşamı” verilişi var idi. Sən onun həm müəllifi, həm də aparıcısı idin. Sən o verilişə çox yaraşırdın. Həm verilişə uyğun danışıq tərzinlə, həm zahiri görünüşünlə, ən başlıcası isə musiqi savadınla. Sən bu verilişdə musiqini, təqdim olunan romansın özünəməxsusluğunu, onun bəstəkarının fərdi yaradıcılıq xüsusiyyətlərini çox gözəl aça bilirdin. Çünki son dərəcə həssas musiqi duyumun və musiqi təhsilin vardı. Bir də ki, ümumiyyətlə, o illərdə televiziyada jurnalist-diktor yox idi. Həmin illərdə sən ilk jurnalist-diktor idin. Bu, Azərbaycan televiziyası üçün çox böyük uğur idi. Çünki o zaman diktorların böyük əksəriyyəti İncəsənət Universitetinin məzunları idi. Ona görə də sənin verilişə yanaşma tərzin tam fərqli idi. Bunu tamaşaçı da həm seçə bilirdi, həm də dəyərləndirə bilirdi. Axı o söz ki, insanın öz təfəkkürünün məhsuludur, o dərhal seçilir. Həmin sözün sahibinə inam da çox olur. Sən o tamaşaçı inamını hələ tələbə ikən efirə çıxdığın günlərdə qazanmışdın.

Gülşən Əkbərova deyəndə Azərbaycan televiziyasında informasiya proqramları da göz önünə gəlir. Məsələn, “Günün ekranı”. Rəsmi və son dərəcə məsuliyyətli bir proqram. Burda diktorun jurnalist olması tam müstəsna bir hal idi.

Yadındamı, Gülşən, sən o müstəsnalığı qazanmışdın. Sən o proqramda həm aparıcı idin, həm də bir sıra süjetlərin müəllifi. Bu gün üçün bu, bəlkə də adi bir haldır. O da baxır hansı televiziya kanalında. Amma təqribən otuz il bundan əvvəl üçün bu böyük uğur idi.

Şair Tofiq Bayramın bir şeiri var. Şeir tam yadımda deyil. Amma bu misralarını yaxşı xatırlayıram.

Diqqət! Danışır Bakı.

Diqqət! Göstərir Bakı.

Ünvanımız belədir:

Mehdi Hüseyn küçəsi.

İndi onun təbirincə desək, sənin qırx ildən artıq bir müddət ərzində bir sənət ünvanın olub. Mehdi Hüseyn küçəsi-1. Sanki Səyyarə anan səni bu ünvan üçün dünyaya gətirib. Elə bil bu ünvanda böyümüsən. Həyatın gerçək üzünü bu ünvanda dərk etmisən. Sevincinə sevinmisən, təzadlarına heyrətlənmisən. Bəzən olub bir acını uf demədən udmusan. Bəzən olub bir şirini gülə-gülə dadmısan. Sağından, solundan əsən küləklər çox olub. Hər küləyin səmtinə üz tutmamısan. Özün kimi qalmısan. Bu ünvanda sözlə ifadəsi çətin olan bir böyük sevgi yaşamısan. Adı sənət sevgisi. Bu sevginin istisinə qızınmısan, amma olub ki, oduna da çox yanmısan. Deyim ki, bu qırx illik bir müddət ərzində usanmısan, yox usanmamısan. Bu sənət sevgisinə bütün varlığınla sadiq qalmısan. Zaman-zaman da onu səni sevən tamaşaçılarınla paylaşmısan. Azərbaycan ədəbiyyatının, mədəniyyətinin inkişafında böyük xidmətləri olan şəxsiyyətlərdən söhbət açmısan.

Onların sənət məziyyətlərini tamaşaçıya bircə-bircə anlatmısan. Amma öncə özün onların sənət dünyalarını qarış- qarış gəzmisən. Hər birinin həyat və sənət fəlsəfəsini dərk etməyə çalışmısan. Dərk etdikcə də bir fəxarət yaşamısan. Çünki yazdıqlarını yalnız bir veriliş xatirinə yazmamısan. Qəlbinin istəyi ilə, həm də istisi ilə yazmısan. Sanki günləri, ayları, illəri qova- qova yazmısan. Bir də baxıb görmüsən ki, nə az, nə çox, altı onillik bir yolu arxada qoymusan.

Yadındamı, bir zaman illərin sürətini heç hiss etməzdik. İndi bu sürət heyrətə gətirir bizi. Nə etmək olar? Şair Bəxtiyar kimi “Dayan, zaman” - deyib, onu nə durdurmaq, nə də sürətini azaltmaq olar. Çünki o da öz işini görür. Zaman sadəcə ötüb keçmir. Zaman tarix yazır. Azərbaycan televiziyasının tarixi də beləcə yazılıb. Bu gün qürur hissi ilə demək olar ki, sən Azərbaycan televiziya jurnalistikasının dünənində də olmusan, bu günündə də varsan, hələ uzun illər bundan sonrakı dövründə də olacaqsan.

Yadındamı, Gülşən, bir zamanlar hər yeni il gələndə çox sevinərdik. Görüşünə tələsərdik. Amma bir var, təqvim ili, bir də var, hər kəsin ömrünə qədəm qoyan öz yeni ili. İndi sənin də ömrünə yeni bir il qədəm qoyur. Qədəmləri sayalı olsun. Qoy, bu il sənə bol-bol sevinc, fərəh, səadət, yeni yaradıcılıq uğurları gətirsin. Ən başlıcası sənət sevgin bitib-tükənməsin. İki övlad anasısan. Qəlbində min bir arzun var. Qoy, ömrünə qədəm qoyan bu Yeni ilinin bu gözəl baharında arzuların çiçəklənsin, ləçəklənsin, çin olsun! Özəl ilin, yeni ilin mübarək olsun!

Hörmətlə,

ZƏRXANIM

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 12 aprel.- S.8.