Mən heç

Mən heç…

Mən bir vasitəyəm.

Üstümdən yollar keçir,

üstümdən illər keçir.

Sən məni tanımırsan.

Mənim

məsafələri enmək qorxum var.

Mənim

uçuş zolağına

əsir düşmək qorxum var.

Qorxumda sən varsan.

Mən məsafə adamıyam -

bu başdan o başa gəzirəm.

Bu başda sən varsan,

o başda sənsizlik.

Sən məni tanımırsan…

Mən

fikrin dəyişmiş formasıyam,

haldan-hala keçirəm.

Söykəndim yoxluğuna

Mən səni tərk etmişəm

Gizli mənzilim kimi.

Səndən bu yan dinclikdir,

Dinclikdir ölüm kimi.

Keçmisən o tərəfə

Ortaya sərhəd düşüb.

Aramızda xətt keçir

Bu taya həsrət düşüb.

Uduzacaq bu dünya

Mənim kimi tək ilə.

Hara çəkim canımı

Bu boyda istək ilə.

Çatmışam, son deyilmiş,

Yol gedir sonluğuna.

Səni tapa bilmədim,

Söykəndim yoxluğuna.

Üzümdəki işıq

Üzümdəki işıq çat verəcək

kölgə düşəcək şəhərə,

küçəyə, səhərə.

Və şəhər can verəcək

və küçə can verəcək.

Çıxıb gedəcəyəm

ürəyimdə adam izdihamı,

Ürəyimdə sevgi izdihamı.

Çıxıb gedəcəyəm üzü

qurumağa.

Sən heç

ayaq üstə quruyan ağac

görmüsənmi?

Qadın da ağac kimidir…

içindən quruyur.

Çıxıb gedəcəyəm üzü tənhalığa,

Pəncərə arxasında

böyüyən tənhalığa.

Səhərlər günəşlə bərabər

ümidlər doğacaq üzümə.

Amma mən qaranlıq düşməmiş

Soyunub atacağam bütün

hisslərimi…

sən necə?

Qaçdım adilikdən

Fəsillər dəyişən ağac şəklidir -

Payıza sevindim, yaza sevindim.

Gördüm çəkəmmirəm, atdım yükümü

Bütün havalara oynaya bildim.

Yaxamdan yer tutdu,

məni göy çəkdi,

Can atdım zirvəyə,

çatdım - oyandım.

Sən demə göy yerin

təkrarı imiş,

Hamının keçdiyi

yerdə dayandım.

Qaçdım adamlardan

gücüm çatınca,

Qaçdım adilikdən

sirrə sığındım.

Mən coşmuş bir çayam,

qurumadım ki,

Geri çəkildikcə sözə yığıldım.

Üzümə açılan gecə

Üzümə açılan gecə

Ürəyimi açarmı,

Səhər doğacaq günəş

Məni alıb qaçarmı?

Keçməyə qorxduğum ömür

Gəlib məndən keçərmi,

Düyünlənmiş ovcumdan

Tənhalığım düşərmi?

Dünya adlı sualın

Düzgün cavabı varmı,

Sevinc bu qədər yüngül,

Dərd bu qədər ağırmı?

Narıngül

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 1 fevral.- S.7.