Şöhrətə atılan güllə

İlya Çavçavadzeni öldürən güllə indi onun ev-muzeyində saxlanır

Bir dərə bağırıb güllə səsindən,

Açılıb döşlərdə yarğan-yaralar.

Bir qaya hellənib dağ zirvəsindən -

Bəlkə şairi yox, onu vuralar.

Çıxıb mehvərindən fayton çarxları,

Atlar göy qaşıyıb dırnaqlarıyla.

Səksənməsin deyə gürcü dağları

O, boğub səsini dodaqlarıyla.

Qırmızı püskürüb vulkan sinəsi,

Ağaclar qırmızı yarpaq gətirib.

O gün düşmənini, al-qan sinəsi

Özüylə evinə qonaq gətirib.

Döşündə yatmayıb qurğuşun qonaq,

Keşikçi dayanıb ev sahibinə.

Baxıram, boz kini indi də oyaq…

Qorxur oyadarlar, oyanar yenə…

Uyuyur bir evdə ilham, xəyalət,

Şair ayrı deyil öz millətindən;

Şöhrətin yanında dustaq xəyanət

Necə də ərimir xəcalətindən.

O, mənə çox tanış göründü, dayan!

Neçə yüz illərin gülləsidir o.

Bəlkə Nəsimini dabandan soyan

Cəllad bıçağının qəlpəsidir o.

Bəlkə də, yayınıb yönəlib bura

Dantes gülləsinin təpdiklərindən.

Qafqazda sağ qalan Lermontovlara

Tuşlanan tüfəngin tətiklərindən.

Sabirə tuşlanan hiylələr hərdən

Nizəyə dönməyi bacarmayanda,

Tiflisin xəyanət muzeylərindən

Sifarişlər gəlib yəqin o anda.

Baxıram, bir xurma dənəsi boyda

Bir güllə nə dondan nə dona girir.

Bəzən bir elatın qurduğu toyda

Min illik adətin qoynuna girir.

Sürünür şöhrətin quyruğunda o,

Keçib divar olur yeri gələndə,

Bir az aralı dur, aralı, qatso,

Qurğuşun göyərir şair görəndə…

Məmməd Araz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 1 fevral.- S.3.