Yeriməz salik olan rahi-rizadən qeyri,

İstəməz arif olan cövrü-cəfadən qeyri.

Varıdır hər nə gərək mehrü-vəfadən qeyri,

Yoxudur, istəməyin cövrü-cəfadən qeyri.

Görmədim mehr təriqində sitəmdən özgə,

Gəlmədi eşqdə başıma bəladən qeyri.

Görgəc ol xosrovi-xubanı nə əfğanlar edim,

İti söz kimsə deməz şahə gədadən qeyri.

Yardan başqa dü aləmdə muradım yoxdur,

Nə gərək dərdi olan canə dəvadən qeyri.

Könlini saf elə xəlq iləvü asudə diril,

İstəməz ayinə heç kimsə səfadən qeyri.

Əhli-məal nəvü mehri nəvü kini nə ola,

Saymadım heç kimi mövcud Xudadən qeyri.

Qədü baləvü gözü qaşilə yox bazarım,

Könlümü seyd etməz imiş hüsn ədadən qeyri.

Qapı çox gəzdimü göz yaşımı bica tökdüm,

Yox imiş dadə yetən kimsə Xudadən qeyri.

Salehi mən edərlər meyü məşuqindən,

Bana heç kim sitəm etməz Salehadən qeyri.

* * *

Mehrü vəfa sözini heç kimsədən inanmaz,

Yəğmadən əl götürməz, bidaddən usanmaz.

Can vermişəm yolunda yüz bin xəcalət ilə.

Bilməm neçün demişlər, varın verən utanmaz.

Vaiz, sənin kəlamün hər biri neştər olsa,

Hər kimi basdı qəflət, ta diridir, oyanmaz.

Mən çərxə atmışam taş, mən eşqi etmişəm faş,

Mərd etdügini söylər, ər dedügini danmaz.

Töhmət deyər özinə, nə söylər özgəsiçün,

Utanmiyən özündən heç kimsədən utanmaz.

Hirsilə etmə möhkəm qəsri-əməl binasın,

Seyli-qəza önində çərxi-bərin dayanmaz.

Göz həqq yolındən örtən tənbihi həqqə lazım.

Ağır olan yuxusi, oyatmasan, oyanmaz.

Saleh, nə kibriyadur ol nazlu dilrubadə,

Heç xəstəsini sormaz, heç aşiqini anmaz.

* * *

Ey Tənrini sevən, sölə, vaiz xəyali nə?

Bu hay-huydən nə bitər, qeylü-qalinə?

Ta eşq verdi yüz, görməm afiyət yüzin,

Heç bilmənəm ki, hicr nə etdi vüsalinə.

Qanum töküci bağrımı qan etdi firqəti,

Könlümdəki bənim nəvü dustim xəyali nə.

Şadivü qəmdə etməyinüz çox mübaliğə,

Dünya nədür ki, eyşi noləvü məlali nə.

Saleh bu qapu xəstəsidür, bir kərəz neçün,

İstəşmədün, dirildimi, öldümi, hali nə?

* * *

Yuxi girməz gözümə, şəm bilir, mah bilir,

Könlümün halını sən bilməsən, Allah bilir.

Bu əgər heç yerə aparmazam, yol nə ola,

Dadrəs qapısını ahi-səhərgah bilir.

Saleh, onmaz iş əgər olmasa tövfiqi-rəfiq,

Vər nə salik yerin yolları gümrah bilir.

* * *

Sən dərd duymamış nə sölərsən dəvasını,

Hər nəstə bilməyə, deyə kimsə vabaldır.

Ya mehr, ya sitəm, birini səndən istərəm,

Lütfün əgər həram isə, qanım həlaldır.

Dünyanın alu yaşılı bir-birə yaraşür,

Gər qövr ilən nəzər edəzən, vari aldır.

Küsməkdən özgə söz söləməz şəhr vaizə.

Bir taş ürəkli, odlu ağız, bikəmaldır.

* * *

Ola, yarəb, bir kərəz yarım bəni yad eyləyə,

Afəti-qəm görməsin hər kim bəni şad eyləyə.

Bu könül abad ikən viranə oldı hicrdən,

Şimdi vəqtidür ki, bu virani abad eyləyə.

Rəhm qalxubdur aradən, göz dutım qan ağlaya,

Dadinə kimdür yetən, könlüm dutım dad eyləyə.

* * *

Nəng qayğusun çəkən çaki-giriban istəməz,

Xatirin cəm istəyən zülfi-pərişan istəməz.

Qoy ətabi könlümi çini-cəbin viran edər,

Mövc kafidür sınıq kəştimğə, tufan istəməz.

* * *

Hər nəfəs xoş nəqşlər bu çərx varun göstərür,

Ol hərifdən olma qafil, qum satur, un göstərür.

Başə gəldi günlərü gün yüzlü yarı görmədük,

Ey fələk, dövran sənindür kim, bizə gün göstərür.

Mirzə Saleh Təbrizi

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 22 noyabr.- S.5.