Bağlı qapılar

Açar axtarıram… Düşünürəm, görəsən nə vaxtsa tapacağammı? Hər yolun sonuna gələndə, hər dəfə arzularım puç olanda, ətrafımda kimsəni görməyəndə ümid qapımın açarını axtarıram. Gözləmədiyim bir anda açar çıxır qarşıma, bir də görürəm ki, ümid qapım yoxdur ortalarda. Deməli mən açarı yox, elə qapımı itirmişəm… irəliləməyə doğru çalışıram, yoluma bədbəxtlik yol yoldaşı olur. Ətrafıma baxıram, qarşıma baxıram, geriyə baxıram, bu dəfə ortalarda nə xoşbəxtliyin açarı, nə də xoşbəxtlik qapım var. Başqa əlac yoxdur, ortalarda qala bilmərəm, yenə irəliləməyə məcburam. Mən irəlilədikcə qapılar bağlanır üzümə. Çox çalışıram açmağa, alınmır… Sındırmağa da hazıram bu tilsimli qapıları. Əfsus, tilsim güclüdür. Qapılar yox olmağa başlayır. Mən isə hey axtarıram dürüstlüyün, etibarın, vicdanın qapısını, hər addımbaşı gözlərim dörd olur. Yoxdur ortalarda nə açar, nə də ki qapı… Açar olmasa da olar, əminəm, var gücümlə vuracağam, var güclə çalışacağam ki, bu qapıları sındırım… Yetər ki, bu qapılar çıxsın qarşıma… Yetər ki, biri mənə bu qapıların yolunu göstərsin…

Nərgiz MƏMMƏDOVA

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 27 sentyabr.- S.7.