Pəh, nə qəşəng

Günəş yardı buludları,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Sakit axdı çay suları,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Bar-bəhərlə gəlib bahar,

Göz oxşayır axar-baxar.

Zirvələrdə ağarır qar,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Qəmginlik var qış fəslində,

Can sıxandı o əslində.

Çiçək gördüm qız əlində,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Meşələrin donu yaşıl,

Yarpaqları pıçıldaşır.

El sevinci aşıb-daşır,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Şehli otlar lap təzə-tər,

Ətir saçır biçənəklər.

Qaç-qovdadı kəpənəklər,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Xoşdu hüsnü al səhərin,

Əsir mehi sərin-sərin.

Gəlir səsi bülbüllərin,

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Gülsün üzü hər bir kəsin,

Nə dərd çəksin, nə qəm yesin.

Babanlı da coşub desin:

Pəh, nə qəşəng, pəh, nə gözəl!

Ömür-gün yoldaşıma

Birgə ömür sürdük tamam əlli il,

Şirinli-acılı günlər keçirdik.

Abırla qocalmaq asand iş deyil,

Gəlin də gətirdik, qız da köçürdük.

Yetirdik ərsəyə nəvələri də,

Qayğısız ötmədi bircə anımız.

Ən çətin çağları qoyduq geridə,

Tək özümüz olduq öz hayanımız.

Ahıllıq yaşına çatmışıq indi,

Ayrıdı taxtımız, otağımız da.

Xatirələr çözmək əcəb şirindi,

Anırıq gəncliyi yatağımızda.

Qurtarıb məhəbbət him-cimlərimiz,

Həvəs də qalmayıb söhbətə-sözə.

Elə bil küsülü qonşularıq biz,

Susuruq çox zaman durub üz-üzə.

Olub ki, qəlbinə dəymişəm bəzən,

Ancaq ötüşmüşük dava-dalaşsız.

Sülhə yol açıbsan təmkininlə sən,

Kim görüb qadını gözləri yaşsız?!

Qayıdıb təzədən olsaydıq cavan,

Qənşər gələrdinmi sən bir də mənə?

Köhnə küsüləri çıxardıb yaddan

Peyman bağlardıqmı qəlbən biz yenə?!

Bağışla, lüzumsuz zarafat etdim,

Yoxdur bu həyatda geriyə dönüm.

Şairlik baş aldı, xəyala getdim,

Ömrə qənimətdi ötən hər günüm.

Qurud məsələsi

Nə vaxtdı yemirəm bir kənd xörəyi,

Gözüm sinidəki xəngələ düşüb.

İsmarıc göndərdim ərkim çatana,

Babat qurud tapmaq əngələ düşüb.

Əfəl qocalıqda çəpləşir işlər,

Çoxalır ağrılar, artır təşvişlər.

Yarıtmır adamı qondarma dişlər,

Zor gəlib bıçaqla çəngələ düşüb.

Babanlı qəmlənib nahaq çəkmir ah,

Müşgül qayğılarla açılır sabah.

Adicə qurud da olub bir matah,

Asan məsələmiz cəncələ düşüb.

Dedi gülmək üçün

Ərz etdim eşqimi mən bir şux qıza,

"Çıxart əbləh fikri başından", - dedi.

Yalvarıb insafa, rəhmə çağırdım,

"Utan, heç olmasa yaşından", - dedi.

"Lağ eləmə", - dedim, - "qırğı kimiyəm",

Şairəm, nasirəm, söz hakimiyəm.

Sevdalı könlümdən uzaqdı dərd-qəm,

"Sus, kaftarlıq gəlir qarşından", - dedi.

Comərd Babanlıyam, söylədim ona,

Qoymadı mətləbi yetirim sona.

Üzünü qəzəblə çevirib yana,

"Qorx gordakı əhlət daşından", - dedi.

Vidadi Babanlı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2013.- 25 yanvar.- S.6.