Qıfıl

Rüstəm Kamala

Bizimlə bir dəstə açar gəlibdi,

məhlənin açarı, evin açarı.

Kefim qıfıllanıb üzümdə mənim,

qalıb evimizdə kefin açarı.

İnadım əyilib, vüqarım sınıb,

o da qalaq-qalaq il altındadı.

Bilirəm, qapımız o vaxtdan yanıb,

qıfıl bir kalafa kül altındadı.

O qıfıl dil açar günün birində,

sükutun içində çürüyür, itir.

Onun torpaq dolmuş açar yerində,

hər bahar bir həsrət çiçəyi bitir.

Qapılar görmüşəm, o vaxtdan bəri

bu dərdin işığı içəri düşmür.

İndi mən neyləyim, ayrı qapıya

bizim qapımızın açarı düşmür!

Hayana üz tutdum, qıfıl göyərdi,

ümid qıfıllıdır, arzu qıfıllı.

Bərəkət qıfıllı, ruzi qıfıllı,

bu tale, bu qismət, yazı qıfıllı.

Tətiyi qıfıllı silahımızın,

tətiyi çəkəsi əlim qıfıllı,

"Susuram, başımı saxlamaq üçün",

ağzım qıfıllıdır, dilim qıfıllı.

Çaşdımı, tərk etdi oba yurdunu,

dərdi köç üstünə aşırıb gəldik?

Bizdə ürəyə bax, baba yurdunu

bir paslı qıfıla tapşırıb gəldik.

Çaylar qayalardan asılı qaldı,

bulaqlar ağladı, kiridi orda.

Bu boyda həsrətin, bu boyda dərdin

açarı burdadı, qıfılı orda.

Elşən Əzim

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 4 aprel.- S.3.