Yaxınlara-dostlara ithaflar

Vaqif Səmədoğluna

Otel, yalnızlıq, kədər,

Karniz, tül, sarı pərdə.

Çölün fateh İskəndər,

İçin Nüşabə, Bərdə.

Təqvim, saat və asqı

Bəzəyir boz divarı.

Ya əsnə, ya da asqır,

Çapsın səbrin süvarı.

“Telo-delo qibloe”

Düşün, yerində qurcux.

Dayan üzü qibləyə,

Dinsin içindəki ruh.

Novruz elegiyası

İbrahim Selə

Sözlər lüğətlərdən qocadır,

Xoşbəxtlikdən çox-çox qədimik biz.

Cavab var sualın acıdır,

Amma sükutundur son sual, cavab, priz.

Çətində əsilzadədir ümidlər,

Talelər öncəgörən qaraçıdır.

Bizi nə tülkülər, nə qurdlar aldadıb diddilər,

Yalnız insanlar ki, bic və yırtıcıdır.

Doğrudu, elin gözü tərəzidir,

Adamların da əli əyridir: bu da bulmaca.

Bəzən olur ki, daşa da dəymir,

Ümidlər itir, əriyir, havadaca.

Kafedə taybatay açıqdırsa qapılar,

Dünyada hamımız çıxmazdayıq.

Nə Lələ, nə Kərəm... yalnız qaraltılar...

Siqaret dumanında boğulasıyıq.

Hələ ki menyüdə hərf səhvləri

dadını qabaqcadan qaçırır xörəklərin.

Sürüşür ağzıyeməkli səfləri

boşqabın dikindəki böcəklərin.

Yenə müğənni qız oxuyur yanğıyla,

Sən demə, “həyat yaşamağa dəyər”mişi

İnsan ömrə minnət qoymağıyla

yazıqmış, gülüncmüş, birtəhərmiş.

Hə, biz törəsi qədim şümerlərin,

inklərin, germanların, ulu türklərin,

Ayılıb gördük ki, şulerlərin

çevrəsindəyik: niyə, nədən, neçin?

Ömrün dalı qara tiyanında

Dadsız yeməklərə arzular oldu duz.

Uşaqdıq: ən adi parıltılar da

bizimçün ən parlaq ulduzdu, ulduz.

İndisə Ədalət, Xoşbəxt, Səxavət

adı qoymaqdayıq biz uşaqlara.

Bir ömür qədər kiçildirik, bəli, əvət,

Bu əbədi şeyləri dikilib uzaqlara.

Budur, ömrün qırxıncı su çərşənbəsi

21 fevrala düşdü, beşinci dəfə.

Özgədir hər yeni təkrar, kəsəsi

yaşansaydı çəkilməzdi ömür birnəfəsə.

Günahlar çeşid-çeşid masasında,

Dünyanın qapısında papaqdı ömrümüz.

Verdilər, götürdük lax yumurtasın da

iztirab rəngiylə günahın hər Novruz.

Söz

Anar müəllimə

Yorğun-yorğun oturasan,

görəsən ki, Yer fırlanır,

yel süpürür, yağış yuyur,

bütün yollar sıfırlanır;

sirr də sükutun başından

alır, götürür duvağı,

kağızın dümağ boynuna

salır sətir boyunbağı:

ölənlər sağdır, diridir,

dostların da damağı çağ -

sözdür, bax, səni kiridir

cümlə-cümlə, varaq-varaq.

Elçin Əfəndiyevə,

“Aydınlıq gecələr” hekayəsinin müəllifinə

Yarpaq bitər yaşıl-yaşıl,

Qonar budağa quş kimi.

Kimi baxar naşı-naşı,

Kimi görər sərxoş kimi.

Kimi ömrün manqalına

Xeyirdən çır-çırpı atar.

Kimi şərin tonqalında

Özünü yandırıb-yaxar.

Nəfsi, qəlbi möhürlüysə

Pislikdən yorulmaz biri.

Kimi alçaq könüllüysə

Anlayar sonsuz Xeyiri.

Su axdıqca dolar səhəng,

Uşaqla uçar çərpələng.

Yaşayar adam, kəpənək

Bütöv bir ömrü hər biri.

Yarpaq qopar sarı-sarı,

Enər torpağa quş kimi.

Naşı görməz gözəl Yarı,

Aşiq sevər bihuş kimi.

Ramiz Rövşənə

İçimdə bir səs böyüyür,

Böyüyür, o kəs, böyüyür.

Bəlkə son nəfəs böyüyür,

Sonra o adam gedəcək.

Gedəcək üzü dənizə,

Sükutu, sözü dənizə,

Görəcək yüzü dənizə

Çoxdandır baş vurub üzür.

Üzür adamlar, balıqlar,

Üzür balıqlar, qayıqlar.

Bircə durub qayalıqlar

Şəkilə dönür, şəkilə.

Şəkilə dönməyib hələ,

O ürək donmayıb hələ.

Ləpələr atır sahilə,

Dəli bir həvəs böyüyür.

Həmidə xanıma

İndi sükut tez-tez kəsir mənim sözümü,

Əvvəlkitək qan qaynamır indi damarda.

Güzgülərdə qaçırdıram tez-tez gözümü,

Adımı da heç yazmıram tərli divarda.

Qırxı çıxdı bu ömrün, canım sevgilim,

Heç darılma, çarxı hələ, şükür, fırlanır.

Bir sabahı sual etsən: hanı sevgilim?

Görərsən ki, bir meh əsir, çöp dığırlanır.

Bir quş onu dimdiyinə alıb götürər,

Asta-asta qanad çalıb qalxar yuxarı.

O quş onu yuvasında divara hörər,

Qorumaqçün ətcəbala quş balaları.

Dövrənə al nəvələri, sən də əzizlə,

Üzlərində gözümü tap, adımı çağır.

Kədəri qov, gizlə, gülüm, sən məni gözlə,

Bu səfərdən dönər qocan o axşamçağı.

Gəzinti

Məsihağa müəllimin 50 yaşına

Biz o gün üzü axşama doğru düz iki saat sərasər

sahilboyu dayanmadan bərabər addımladıq, gəzdik.

Yollar daha yorğundu, çoxlu yolçular görmüşdü çünki.

Sənə “abi” dedim - zarafatla, “ustad” dedim ciddi-ciddi,

sən də zarafatla mənə “bəradər” deyib gülümsədin.

Bilmirəm, dənizin üzərində ayın gümüşü çevrəsi

hansı pərgarla çəkilmişdi; və o axşamüstü

qağayıların harayında səsin sürəti

uçuşun sürətinə qədər necə düşmüşdü?

Bunları soruşdum. - Bax, - dedin, - onların

işığa boyanmış qanadına...

İşığın quş sürətilə uçduğunu göstərdin,

yəni, asta-asta - yavaşcadan...

- Görmək bəs etməzmi bu ecazları,

bu təşbehləri və məcazları neynirsən axı?

Bizim gördüklərimizdə daha çox görə bildiklərimiz var...

Həyat bir nəfərlə azalmazsa da, bir nəfərdə mütləq az olar.

Acmışdım. Evə tələsirdim. Dedin ki,

şeirdə, sözdə də vacibdir oruc və pəhriz.

O axşam iftar süfrəsi açdın, Məsih.

Şəfqət dolu sükutla gülümsəyirdilər,

başda əyləşmişdilər: Xaqani, Hafiz,

Sədi, Şəhriyar və Sepehri.

Hamı da sənin səsinlə danışdı o axşam...

Hava haqqında sonuncu şeir

Fərid Hüseynə

Mən sənə bu gün havanın necə gözəl olması barədə

danışmaq istədim, dostum, yazmaq istədim.

Nə deyim? Necə yazım ki, nə qədər gözəldir?

Anlatmaq üçün təkrar havaya çıxmalıyam,

qələmi yerə qoyub yazmamalıyam.

Bu şerin ən yaxşı davamı

nə vaxtsa və kim yazsa belə, mütləq bu cür olacaq, fərid:

bir nəfər çölə çıxdı, ciyər dolusu nəfəs alıb susdu...

Səlim Babullaoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 18 aprel.- S.3.