Bakının küləyi bircə gün kəsə

Bircə gün Bakının küləyi kəsə,

Bircə gün saçını mən sığallayam.

Gözəlim, saçını yarıya bölüb

taraz sığallayam, tən sığallayam.

Yarpaqlar bir səhər külək yerinə

Ruhumdan süzülən səsimi uda.

Yer göyə, göy yerə boylana, yenə

şehli bənövşəni bir gülmək tuta.

Təzə şikəstəyə köklənən anda

Uçunan səsimdən tutub gələsən.

Əlindən ağ yellər tutmuşdu onda,

İndi nəfəsimdən tutub gələsən.

Göylər üzə gülür…

Göylər - gümüşü,

Sən gələn yollara gur işıq düşə.

Sənin gülüşünlə göyün gülüşü

Göz açıb yumunca qarışıq düşə.

…Göyün kürlüyünü gün batan çağı

savaba tən olan xata biləsən.

Bu boyda, biçimdə xeyirxahlığı

Sevgimə ad olan buta biləsən.

Bircə gün Bakının küləyi kəsə,

Bircə gün səsimdən tuta biləsən…

Biz görüşən yerdəki gül

Yadındamı, bir sən idin,

bir mən idim, bir də ki, gül.

Göyü yerə səsləyirdi

biz görüşən yerdəki gül.

Niyə günüləyir bizi? -

Yox, belə deyildi yağış.

Yağdı, qoşa izimizi

birdəfəlik sildi yağış.

Göylər bizi aldatmadı,

Gördük bir gümüşdü yağış…

Yarpaqları islatmadı,

Aramıza düşdü yağış.

Yolumuzu gözləmədə

Yol-iz, çəmən, bir də ki gül.

Xal cücərdib ləçəyində

biz görüşən yerdəki gül…

Bir vaxtlar mənim də

anam varıydı

…Onda dünyamızın üzü gülürdü,

Çəməni gülürdü, düzü gülürdü,

Oğulu gülürdü, qızı gülürdü,

Bir vaxtlar mənim də anam varıydı.

Bir vaxtlar sözümü öyən çoxuydu,

Bir vaxtlar boyumu söyən* çoxuydu,

Bir vaxtlar dərdimi döyən çoxuydu,

Bir vaxtlar mənim də anam varıydı.

Dünyanın dərd bölən camı dəyişib,

Ağzımın ləzzəti, tamı dəyişib…

Ay ellər, elə bil hamı dəyişib,

Bir vaxtlar mənim də anam varıydı…

* Sevən, oxşayan, əzizləyən.

Qəriblik ağrısı

Qürbətin hər günü bir ilə dönür,

Əriyir, qalmır ki, gözünün yağı.

Bir udum havadı, bir içim sudu,

beş addım torpaqdı, beş arşın bezdi

qəribin Vətəndən son umacağı.

Düşərli gün gəzir günlər içində,

Düşərli dünləri dolaşıq düşür.

Şirin istəyinin kölgəliyində

Gecəsi-gündüzü qarışıq düşür.

Yollar da uzanır…Uzanan yollar

Neçə dağdan keçir,dərədən keçir.

Əlimi titrəyir?Qəribin ovu

həmişə süyüşüb bərədən keçir…

Vətəndən uzağa düşənlər, elə

özündən uzağa düşdüyü üçün

ömrünü yellərə verib gedirlər.

Qəriblik ağrısı udub da bir gün

sonuncu ünvana qərib gedirlər…

Dörd çiyin…Dörd cüt əl…

Dörd-beş addım yol,

Bu necə dəfndi?Belə, birtəhər…

Bu da son…

Qəribin son günü…

Bir də

Qondarma bir hüzn,qondarma qəhər…

Nə mehlər uçunur, nə Gün görünür,

Qəribin məzarı qazılan yerdə…

Qəlbinə xal düşür ata yurdunun

Əlləri qoynunda qalan qəribin

Açılan dan üzü üzünə baxmır.

Ömrünün sığallı yuxularını

dağıdan küləklər sözünə baxmır,

Qəlbinə xal düşür ata yurdunun.

İşıq gələn tərəf, işıqlı tərəf

Şöhrət boğçasına yığır ruhunu.

Şeytanın kələyi işığa dönür,

Şeytan vəsvəsəsi sıxır ruhunu,

Qəlbinə xal düşür ata yurdunun.

Köynək sonulayan oğula görə,

Ömrünə dar gəlir ömür köynəyi.

Qılığa tutammır ötən illəri,

Göynəyir, bağrının başı göynəyir,

Qəlbinə xal düşür ata yurdunun.

Sonu görünməyən axına görə,

Fələyin tərs dönən çarxına görə,

Kirayə haqqının nırxına görə

qəlbinə xal düşür ata yurdunun…

Rəşid Faxralı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 7 fevral.- S.8.